GOOGLE HEALTH GEOPEND

logo credit: Ricardo @ My Biotech Life

Google Health launched publicly this week and to recognize the event, the last section of the carnival is devoted to articles specifically about the service. Google, financial backer of 23andMe, also funds the Personal Genome Project, which plans to unlock the secrets of common diseases by decoding the DNA of 100,000 people in the world’s biggest gene sequencing project [1]. With the vast number of genetic data points collected for each genome sequenced, a digital system for the movement and storage of personal health information is critical for the widespread use of individualized healthcare. Google’s entrance into the online personal health records market may thus help to accelerate the era of personalized medicine.

With these thoughts in mind, let’s get to this month’s edition of the Genie. MIJN ZOON, Dr. SHOCK, SCHRIJFT IEDERE DAG ARTIKELEN OVER ALLERLEI MEDISCHE ONDERZOEKEN EN VAN ALLES . ZO ZAG IK NU STAAN: GOOGLE HEALTH PUBLIEKELIJK GEOPEND. DAAR KUN JE ONDER ANDERE OOK ALLES OVER ZIEKTES, DIE NU NOG GEHEIM WAREN VIA HET DNA TE WETEN KOMEN. WIE IN DIT ALLES GEINTERESSEERD IS, KAN DAGELIJKS BIJ DR SHOCK OP GOOGLE GAAN KIJKEN. DIT WILDE IK EVEN DOORGEVEN. VERHAAL VOLGT OVER DRIE DAGEN. DINKIE

twee boeken die mij zeer geboeid hebben

Als je zelf 73 jaar bent, wordt je wel nieuwsgierig van waar ga ik naar toe als ik overlijd en ga ik wel ergens naar toe. Van dat laatste ben ik overtuigd, maar hoe en waar, dat vind ik bijzonder fascinerend. Hetzelfde zou ik ook hebben, als ik bijvoorbeeld naar Australie zou gaan, dan zou ik ook het een en ander over het land willen weten, de gewoonten en het landschap. Dus deze twee boeken, die hier afgebeeld staan op mijn blog geven mij een reisverslag van mijn toekomst, die naar ik hoop, nog lang niet van toepassing is. Misschien dat u ze ook wel geweldig vind, dat hoop ik van harte. Dinkie

Een heel interessant boek

Foto van Arlette

Nog een wonderlijke gebeurtenis

1963. Wij woonden in Moordrecht, de kinderen waren 7, 6 en 5 jaar. Wij hadden een gewoon lief nieuwbouw huisje in een kinderrijke buurt met een prima huisarts. Walter, de oudste, had nooit ergens last van, maar de twee meisjes waren ieder jaar weer heel veel ziek. Oorontstekingen, keelontstekingen en hoge koorts. Na overleg met de huisarts werd besloten:" de keelamandelen moesten eruit", in Gouda, in het ziekenhuis. Ze moesten er helaas een nachtje blijven, de eerste keer in hun leven, dat ze niet thuis sliepen, vreselijk ook voor mij. Om zes uur was ik op en aangekleed, om zeven uur naar het ziekenhuis, om negen uur had ik ze weer heerlijk thuis. De jongste, Elizabeth, witjes, maar gezond en vrolijk. Arlette, helaas nog erg ziek. Om vijf uur was ze gloeiend, 39,8 koorts. Ze huilde dat ze misselijk was. Ineens gaf ze over, zo vreselijk, alles zat onder het bloed en dikke bloedklonters. Hysterisch belde ik de huisarts, vertelde wat er gebeurd was. Deze was in een wip bij ons, begon te vloeken en zei:" een bloeding. Leg haar direct plat neer in bed, emmer ernaast". Het bloed liep met een heel klein straaltje uit haar mondje in de emmer. Wat er dan door je heen gaat is niet te beschrijven. Hij belde met het ziekenhuis, ging aan het onderhandelen met de chirurg. Hij was heel boos en voor ik het wist had hij ook een buurvrouw opgetrommeld, die verpleegster geweest was, want de chirurg zou komen. Arlette mocht niet meer vervoerd worden. Deze chirurg had geëist, dat er een verpleegster bij was. Doodstil lag mijn kleine lieveling daar met dat kleine dunne straaltje bloed uit haar mondje en zag ik haar steeds bleker worden. Nog nooit ben ik zo bang geweest. De chirurg kwam, ik ben bij haar hoofd blijven staan. Hij heeft het lieve stille witte Arletje haar mond laten openen en zonder dat ze een kik gaf de boel in haar keel dicht gebrand. De verpleegster was verdwenen, de huisarts stond naast de chirurg en hielp hem. Het bloeden stopte. Haar longen werden beluisterd, ze had bloed in haar longen gekregen, nog nooit heb ik een huisarts zo boos gezien. Ze kreeg een penicilline-injectie. Samen hebben wij haar in mijn bed gelegd, ben naast haar gaan liggen om te zien of ze niet weer ging bloeden. Ze mocht alleen af en toe een klein theelepeltje water, verder niets. Doodstil lag ze, uren. Toen, om elf uur s´avonds, ben ik naar beneden gehold, de deur uit, naar mijn linker buurvrouw (wij hadden elkaar twee jaar niet gesproken), belde aan, ze deed open: "jij bent toch naar Lourdes geweest"? "Ja" zei ze. "Heb je water mee genomen uit Lourdes"? "Ja Dinkie, dat heb ik". "Mag ik alsjeblieft een beetje"? "Natuurlijk", zei ze, rende terug, greep uit de ijskast een fles Lourdeswater, gaf mij een half bekertje. "Het allerbeste met Arletje". "Dank je wel" zei ik. Rende terug, ging zachtjes naast haar liggen en vroeg of ze sliep. "Nee mamma" zei ze. "Oke schatje, wil je weer wat water, niet praten, knik maar. Ze knikte. Ik gaf haar in stilte biddend heel veel lepeltjes Lourdeswater, daarna om de drie uur. s´Ochtends om 8 uur werd ze wakker. Tot mijn grote verbazing zag ze er heel goed uit, monter lachend vroeg ze:" mag ik eruit"?. Met stomheid geslagen bekeek ik haar helemaal, ja alles was oké koorts ook helemaal weg. Gehuild heb ik van blijdschap, ze was oké. Een beetje gewassen, schone kleertjes aan en in haar eigen bedje getild, heel voorzichtig. De huisarts kwam om negen uur en was zeer verbaasd haar zo monter aan te treffen. "Ga maar zitten, met je gezicht naar het raam doe je mond maar even open". Hij keek in haar keel. "Heel merkwaardig" zei hij, daarna temperaturen, de koorts was weg . Hij draaide zich om na haar beluisterd te hebben, keek mij aan en zei letterlijk:" Kind, hier is een wonder gebeurd. In haar keel is niets meer te zien, de koorts is weg en haar longen zijn ook stukken beter. Ze moet de kuur nog wel afmaken, maar het is gewoon niet te geloven, dit is werkelijk wonderbaarlijk". Hoofdschuddend liep hij weg. Mijn hart liep over van blijdschap. Ben direct naar de buurvrouw gegaan en heb het haar verteld en de rest van ons verblijf daar waren wij vrienden. Mijn grote dankbaarheid voor dit absolute wonder is altijd gebleven en Arlette zit nu op www. Yogadoen. nl. Dinkie

Eckhart Tolle

Dit is een kopie van de achterkant van het boek. Het volgende verhaal komt er snel aan. Ik heb een nieuwe computer en ben er weer klaar voor Dinkie.

Eckhart Tolle

Met een paar millioen mensen in de klas bij Oprah en Eckhart Tolle, het is niet te geloven. Over de hele wereld doen mensen mee met deze klas en volgen de lessen. Vanuit alle landen worden ook vragen gesteld via skype. Rusland, Ierland, Hawaii, Hongkong, enz. Wat een bijzonder gevoel geeft dat, al die mensen die met hetzelfde bezig zijn en proberen zo meer begrip, meer vrijheid, meer gevoel voor elkaar en de wereld te krijgen. En vooral dat eigen ego los te laten, met zijn allen. Zijn boek en zijn uitleg geven je het gevoel, dat het zo simpel is, dat iedereen het kan en maar eens zou moeten proberen. Dinkie

MUKTAVATI

BIJ TOEVAL HEB IK DIT AYERVEDISE KRUIDENMENGSEL GEVONDEN OP GOOGLE EN HET MOET VOOR MENSEN MET VERHOOGDE BLOEDDRUK EEN WONDERMIDDEL ZIJN. AL NA 4 DAGEN IS DE BLOEDDRUK WEER NORMAAL. HELAAS ZIJN AL MIJN POGINGEN HET MIDDEL TE PAKKEN TE KRIJGEN MISLUKT. IN AMERIKA, ENGELAND EN IN SPANJE IS HET WEL TE KOOP, MAAR DAT DOE IK PAS IN HET ALLERUITERSTE GEVAL HET KOMT VAN HIMALAYAKRUIDEN EN HET LIJKT MIJ ERG GOED. IK HOOP DAT HET GAUW IN NEDERLAND TE VERKRIJGEN IS. GA HET DAN DIRECT PROBEREN. HEB EEN NIEUWE COMPUTER EN HET VOLGENDE VERHAAL KOMT SNEL, HOE IK LEERDE KAARTLEGGEN IN HET KAMP SOLO. DINKIE

nog wat foto's kampleven, niet van Solo

Kamp Solo

Solo was een groot kamp, in twee gedeelten, een voormalig psychiatrisch ziekenhuis en het nieuwe gedeelte met heel veel barakken. In een van die barakken sliepen wij, mijn moeder, broer en ik, ongeveer in het midden van die barak. Iedereen had precies 45 centimeter, allemaal naast elkaar in een hele lange rij. Tegenover je de koffers met spullen. Voor de koffers een flink looppad en hetzelfde aan de overkant. Iedere ochtend was er appel. s'Avonds moest je allemaal om negen uur in de barak zijn, anders werd je opgepakt en kreeg je slaag. Soms kwam er in het kamp hoog bezoek, enge, strenge, met medailles behangen japanners, kijken of alles wel goed ging. Een ramp, alles moest schoon zijn en veel appels, waren ze dol op. Op het bed deden wij kaartspelletjes. Naast ons sliep Adriaan met zijn moeder, die inmiddels mijn moeders beste vriendin was geworden en de rest van haar leven ook is gebleven. Een keer moest ik zo vreselijk lachen, dat ik achterover klapte, met mijn hoofd op onze koffers. Bewusteloos, overgeven en een hersenschudding. Ik moest plat blijven liggen. Precies toen kwam er weer hoog bezoek, iedereen op appel. Doodstil lag ik daar, alleen in die grote barak, verstijfd van angst. De deur vloog open en drie jappen stapten naar binnen. Een ging aan mijn kant op de bedden lopen, met ontbloot samoerai zwaard en prikte overal in. Zijn glimmende laarzen zag ik steeds dichterbij komen. Doodstil bleef ik liggen, maar zorgde er wel voor dat hij mij kon zien. Stel je voor, anders stak hij mij nog dood met dat zwaard. Gespannen keek ik hem aan, steeds dichterbij, steeds dichterbij, ineens stond hij bij me, aan iedere kant van mij een laars. Met zijn glimmende zwaard in zijn hand begon hij tegen mij te schreeuwen.( deden ze altijd). Ik was zelfs te bang om te huilen. Hij gilde iets naar de andere jappen en begon om mij heen in alles te steken. Ook pakte hij mijn pop en trok de kop er af en keek er in. Ze zochten altijd naar verstopt geld of juwelen. Toen bukte hij zich nog eens over mij heen, ik rook zijn adem. Hij grijnsde, blafte mij iets toe in het japans en ging eindelijk zwaaiend met zijn zwaard weg. Dat ik het als negen- jarige niet in mijn broek heb gedaan was een wonder. Hoe ziek ik ook was, daarna ben ik nooit meer alleen in bed gebleven en volgens mij heb ik nog geboft ook. Dinkie

.