De Kweekschool laatste klas

 De Kweekschool Laatste Klas.
Terwijl zij op de fiets zat, gestopt bij een kruispunt, besefte zij dat ze nu pas aan het begin van de grote oversteek naar Wassenaar was, zij keek naar haar blote benen, eigenlijk te koud gekleed, ze zag de blauwe adertjes lopen en ergerde zich aan de lange haren op haar been, met een zucht begon zij al kauwende op een stuk droge ontbijtkoek aan de lange tocht naar huis. Zij dacht aan het gesprek met juffrouw Ter Beek, hoofd van haar kweekschool in Leiden. God, wat had dat mens een hekel aan haar. Als recht geaarde rode socialist, zag zij in de opgemaakte veel spijbelende jongedame uit Wassenaar een slecht voorbeeld en was dit wicht een doorn in haar rode socialistische oog. Te vrij, te veel spijbelen, toch achten en tienen halend. Het zag er dus beslist droevig uit, zoals Jokko haar vriendin beaamde. "Ja, Dinkie, je zult een PR repertoire moeten gaan bedenken, maar hoe en wanneer?" Alle dagen dat zij moest nablijven en gangen dweilen voor straf voor het vele spijbelen, hadden niet geholpen, nog de fantastische goede cijfers die zij haalde, ook voor alles wat zij thuis nog maakte. Zo fietsend was zij al bijna thuis, doch het probleem bleef onopgelost. Enkele weken later viel er een brief in de bus, dat er door de laatste klas van de kweekschool een fietstocht naar Voorne- -Putten en een verblijf voor een week aldaar was gepland. Er zouden excursies naar de duinen worden gehouden om planten en dieren te bestuderen en zo waren er nog veel meer van die natuurprogramma's. Jokko liep op school breed te grijnzen." Zo Dinkie, hier kun jij nu echt je PR gaan doen en proberen diepe indruk te maken, dat wordt hard ploeteren in weer en wind en koude door de duinen om de natuur te leren kennen in al haar facetten". Dinkie gruwde, als er iets was waar zij een hekel aan had dan was het wel, kou , wind en zand, dat was voor deze inderdaad modieuze opgemaakte charmante Wassenaarse een gruwel. De dag van vertrek kwam, oke, een hele dag fietsen tot daar aan toe, de paden op de lanen in en al zingende vertrokken ze, de leidster voorop, die in stilte hoopte dat dat nuffige kind uit Wassenaar zou bezwijken, doch dat kind had wel een concentratiekamp overleefd en voor hetere vuren gestaan, ook al had ze de behoefte er aan totaal verloren, daarom wist ze wel wat ploeteren was en overleven. Meezingend uit volle borst zetten Jokko en zij, beiden kampkinderen, de sokken er in en kwamen gelijk met de rest nog fit uitziend bij een grote houten loods aan in een prachtig duin gebied. In het midden een vierkante ruimte als hal en een voordeur, er naast een vierkante keuken met een groot raam, aanrecht, gasfornuis en ijskast en een klein tafeltje in het midden met twee houten stoelen, dan een deur naar de grote zaal met houten vloeren en in het midden een hele grote kolenkachel met pijp naar boven door het dak, waar je heel veel kolen in kon doen, in deze grote zaal tegenover de keuken, overal grote ramen en ook een paar openslaande glazen deuren zo de tuin in. Verder stonden er twee paar hele grote eettafels met allemaal stoelen er om heen en een kleine zithoek met een paar banken. Zowel rechts als links van deze grote ruimte waren twee slaapzalen, links was verdeeld in vier kamers, voor de juffrouwen en rechts was verdeeld in drie grote kamers voor ons met bedden en stapelbedden.Toen kwam bij mij het grote plan, keilde mijn tas op een bed en vloog naar de keuken, ging thee zetten en de grote kachel aanmaken, alles lag er klaar voor, toen die heerlijk brandde kolen er op en direct de thee en kopjes klaar zetten, toen iedereen terug in de zaal  was stond iedereen verbaasd, Dinkie wat heerlijk. Toen werden de taken verdeeld, ik nam de gehele keuken onder mijn hoede, plus kachel, plus schoonmaken van de zaal en de slaapkamers, wc's en douches. De leidster, zeer verbaasd, dacht dat red ze nooit, lachen, had vroeger vaak genoeg in het Jappen kamp meer gedaan dan dat. Maar het fijnste moest nog komen. Die eerste avond was erg zwaar, iedereen bemoeide zich er mee, Jokko zei:" jij liever dan ik" maar ik wist dat houden ze niet vol. Eindelijk  bedtijd,  de boodschappen voor de volgende dag zouden gebracht worden, dus ik kon helaas niet meegaan de eerste dagtocht in de duinen. "Bofferd," fluisterde Jokko in mijn oor. Ik zei er komen nog dagen genoeg hoor dat ik met jullie mee kan gaan, (dus niet gelukkig). Alles lag op bed doodmoe van de fietstocht, laat op de avond bij de leraressen aangeklopt en gevraagd wie er warme chocolade wilde en wie er  een kopje thee wilde, iedereen was stom verbaasd, maar ze zeiden geen nee en zo bleef ik rondscharrelen tot 12 uur, ontbijttafels klaar maken, alles klaar zetten voor 's ochtends. ( wat niemand wist, behalve Jokko, dat ik nooit vroeg kon slapen, een familie kwaal). De volgende dag vertrok alles met brood mee en thermoskannen thee, het weer was guur en heel erg koud. Toen alles weg was heb ik de hele keuken schoongemaakt, aardappelen geschild en de kachel heerlijk opgestookt, bloemetjes geplukt en op de eettafels gezet, de wc's waren zo klaar, ook de douches en alles was warm en gezellig en ik om drie uur na dat de boodschappen binnen waren heerlijk met mijn thee en brood boven op de kachel zitten lezen, om vier uur ging ik dan thee zetten en kwamen ze vermoeid en koud weer terug, het beviel zo goed dat ze het zo lieten, niemand dacht er meer aan, alles liep op rolletjes. En zo heb ik de hele week in de warme loods doorgebracht  met het verzorgen van drie juffrouwen en 23 meisjes, geen duin gezien, had er genoeg in Wassenaar. Vaak als ze terug kwamen was er warme soep en heerlijke thee met kleine sandwiches. Ik moet zeggen heb hard gewerkt, maar vond het heerlijk, de stilte, alleen in die grote warme  loods met de wilde bloemen op de tafels en de warmte van de kachel en het uitzicht op de duinen in de verre verte.  Ook ik was happy en kon voor ieder tot diep in de nacht klaarstaan om dan middags als ze weg waren,  dat gebeurde ieder dag, even heerlijk te genieten. Voor mij geen Indische Duinen, maar een warme kachel, het was toch al heel erg wennen aan het klimaat voor een tropen kind. Op weg naar huis fietsend kwam juffrouw ter Beek naast mij fietsen en werd ik overstelpt met complimenten en zo kreeg ook ik de rode socialistische pet op ondanks Wassenaar en was ik een hele lieve sociaal voelende jonge vrouw. Jokko, kwam naast mij fietsen en zei:"je hebt er nog van genoten ook kleine slimme vriendin van me, zij was namelijk erg lang, Dinkie.

wonen op een aardstraal

wonen op een aardstraal

Het huis van mijn jongste zoon heet de Vijf Zinnen, wat ik een hele mooie naam vind en het is gebouwd omstreeks 1885 en het was toen ter tijd een boerderij, het is groot en wel 10 keer verbouwd. Hier en daar vind je nog iets heel ouds. Ons huis is ook van 1884 of eerder, maar bestond uit een huisje en een winkel, waar vlees verkocht werd en is inmiddels ook helemaal verbouwd. Zo'n oud huisje blijft je werk verschaffen, het houdt nooit op, maar het heeft een sfeertje, dat vind je nergens meer, het ligt als een deken om je heen. Er kwam hier een waarzegster bij ons op bezoek, een echte hele goede, die toen bijna 80 was geworden en waar ik in de loop der tijden altijd om de zoveel jaar naar toe was gegaan en wat altijd was uit gekomen en zij vond dat er hier een geweldige aardstraal door het huis liep en zei tegen ons:" je moet hier nooit weg gaan". Het was ons wel opgevallen, dat sinds wij hier woonden, wij heel weinig last hadden van problemen, alles loopt gewoon op rolletjes en het merkwaardige was ook, dat alles wat hier in de tuin werd geplant ontzettend groeide en ook altijd heel erg hoog werd, eerst valt het je niet op, maar soms nam het zulke proporties aan dat er bomen en struiken uit moesten, die bij anderen er jaren over deden die hoogte te bereiken. Zo hebben wij een treurwilg, die zo gigantisch groot is geworden, dat het gewoon eng is. Hij staat er nu 25 jaar, maar even verder op staat er ook een vanaf 1953 en die stam is stukken dunner en veel minder scary  groot. De groei hier is bijna niet tegen te houden, zo hard en hoog groeit hier alles. Het grappige is ook dat iedereen, die hier komt ook altijd zegt, wat een klein paradijsje, er is bijna nooit iemand geweest, die dat niet gezegd heeft, wij wachten er zelfs al op. Ook waren er eens twee wildvreemde Amerikaanse vrouwen, die ik had geholpen in Zierikzee, ze waren de weg kwijt en die ik thuis had uitgenodigd, omdat ik ze reuze aardig vond en ze een beetje verdwaald leken, die zeiden het ook, a little paradise, toen ze hier binnen kwamen. Nu is het zo dat wij plannen hebben om te verhuizen en dit plekje te koop komt, wij willen in Drenthe gaan wonen, maar hoe vind je nu weer een huisje met een goede aardstraal, dat ons weer net zoveel geluk brengt, kijken naar de hoogte van alle bomen of voelen of het goed voelt, hopen dat het ons lukt om zo iets te vinden. Wist ik het maar waar ik dan naar moet kijken en zoeken, wie het weet mag het zeggen. Wij zullen er ons uiterste best voor doen, maar of wij het zullen vinden is de vraag?. Ik hoop van harte van wel. Dinkie.