Marjolein Maud Boutkan

Marjolein Maud Boutkan

De eerste baby!!!!

Een en twintig jaar oud en verliefd op een zeeman, mooi wit pak, veel te besteden, veel samen uit en veel plezier en dat in 1955 zo vlak na alle verschrikkingen van het Jappenkamp, heerlijk wonend in Wassenaar, eindelijk de ellende vergetend raakte zij na een geweldig verlovingsfeest met haar zeeman toch zwanger, in die tijd een schande, een keer even een zwak momentje en het was gebeurd. De betrokken zeeman was alweer vertrokken, na veel ruggespraak van beide ouders werd besloten direct te trouwen, als hij weer terug was over drie maanden, mij werd niets gevraagd, dus zo gebeurde het en voor ik het wist na een geweldig trouwfeest en een moeilijke huwelijksreis door mijn ochtend misselijkheid, zat ik bij mijn ouders op mijn eigen kamer in huis, had mijn diploma in mijn zak als kleuterleidster en hoofdkleuterschool in een. Toen kwam de klap zwanger, wat was dat precies, niemand had mij dat ooit verteld, een kind groeide er in mijn buik, dat was het makkelijke deel , maar wat mij meer verontrustte was hoe komt dat kind er uit, grote vraagtekens voor een een twintig jarige, vooral toen het kind bleef groeien. 's-Nachts in de stilte van mijn eenpersoons-bedje lag  ik daar uren over te peinzen, het moest er uit, dat was een feit, maar hoe, kon mij gewoon niet voorstellen dat als het eruit ging via de door iedereen vertelde weg, dat ooit mogelijk was, volgens mij moest je dan ongenadig uitscheuren, dat was iets wat mij bepaald geen rustige nachten gaf. Dan maar vragen, maar aan wie ik het ook vroeg, die zeiden gewoon zoals het er al eeuwen uitkomt, het zal wel pijn doen en daarmee kwamen de meest vreselijke verhalen los van 16 uur kermen en gillen van de pijn enz. van allerlei tantes en vriendinnen van mijn ouders, allemaal hadden ze zwaar geleden, uren, van dit alles werd ik heel erg somber en voelde mij meer een gevangene van mijn kind, dan een aanstaande moeder, gelukkige moeder, helaas was er toen nog geen Google of wat dan ook, als ik een boekje over geboorte haalde uit de bibliotheek werd er breed uit verteld hoe het kind in daalde en dan er uit werd geperst, maar nooit wat de moeder zou gaan ondervinden. Al met al werd ik steeds dikker en omvangrijker en voelde ik dat er een behoorlijk groot kind in mijn buik zat, die er hoe dan ook uit zou willen, de angst greep mij om de keel en mijn stemming was zeer somber, slapen werd zo wie zo al zwaarder door het kind, maar toch ook het wonder van iets dat bij je in de buik zit werd steeds duidelijker en ook daarvoor sloeg de angst om mijn hart, want zou ik er wel goed voor kunnen zorgen en hoe moest dat met wonen en waar moesten wij wonen, ik had het gevoel dat het net zich steeds meer om mij heen sloot en voelde mij zwaar depressief, voor die tijd nog geen bekend woord,  mijn arts vroeg ik regelmatig naar bepaalde dingen, maar die ontweek elk probleem wat ik opperde, waardoor ik nog wantrouwender werd. Dit alles deed mij geen goed, toen kwam de vader thuis en met hem weer wat vrolijkheid, auto gehuurd, want bij een schoonfamilie wonen was voor hem geen prettige optie en met veel vrienden weer afgesproken en het uitgaan en feesten ging gewoon weer door, wat ergens voor mij een hele goede afleiding was. Wij konden een paar weekjes in het huis van mijn schoonouders, heel erg fijn even weg, alleen samen in een huis, vele vrienden kwamen en gingen, een dolle boel was het, daardoor vergat ik het grote moment wat er met rasse schreden aan kwam. En ja hoor op een avond zei een vriend, Dinkie er gaat iets niet goed met jou, ik denk dat wij maar snel naar jouw ouders moeten gaan, want volgens mij gaat het gebeuren, Chris reed als een dolle stier door de straten richting Wassenaar en alles stond klaar voor het grote gebeuren, mijn moeder, nadat ik gedoucht en zwaar opgemaakt was, zei nog ter ondersteuning, maar niet heus, zet mij  niet voor schande door te gaan gillen, dat was de druppel, vol angst en beven helemaal verlamd van angst lag ik daar volkomen overgeleverd aan de dingen, waar ik totaal geen zeggenschap over had, paniek trok door mijn lijf, pure paniek en verstijfd lag ik daar. Toen begonnen de weeën in mijn rug, ik dacht als allereerst, dat houd ik geen zestien uur vol en daarna dacht ik niet meer en probeerde zo goed en zo kwaad mogelijk alle ellende te doorstaan. Ik dacht, ik houd het niet meer uit ik moet wat zeggen of roepen van de pijn, maar deed het niet uit angst voor mijn moeder, die nog eens zei van stel je niet aan hoor!!! Eindelijk na twee uur ontzettende pijn in de rug, persweeën, dat was helemaal nieuw en minder pijnlijk, toen werd er gezegd persen, stoppen, persen, stoppen, als in een wedstrijd, maar op een gegeven moment had ik zoiets van val allemaal maar dood, er uit gaat hij nu en ineens een behoorlijk gekrijs en daar was mijn eerste kind, een zoon, wat een enorme opluchting, hij was er uit, na twee uur, geweldig, ik was intens trots op mijn lichaam, wat mij niet in de steek had gelaten, daar lag hij mijn eerste zoon, wat een geweldig wonder en vergeten was alle ellende en ik nam mij voor om een ieder die wilde weten hoe zo iets ging uitgebreid alles te vertellen, de naweeën, daar mocht ik een aspirine voor nemen en van af dat moment was mijn leven bevrijd van de angst, de onzekerheid en was ik ook nog moeder van een heel klein ventje geworden. Dit was mijn ervaring uit die tijd met zwanger zijn, Dinkie.

Grootvorst onze Siamees.

Het voorjaar is altijd mijn liefste tijd, na een koude winter is daar ineens het jonge groen, wat er stralend en fris uitziet en heel langzaam komen de bomen en alles weer prachtig in het blad. Op deze dagen overstelpt het heerlijke gevoel van weer een voorjaar, weer een hele zomer komt eraan, het naar binnen leven wordt een naar buiten leven, de winterjassen in de kast, vrolijke kleuren minder gedoe om naar buiten te gaan, dit alles is ieder jaar weer een geschenk, dan moet ik ook weer denken aan een heel speciaal voorjaar toen mijn vader ineens voor mijn voordeur stond met in zijn arm een prachtig Siamees katertje van acht weken oud, wat een dropje en wat een prachtig katertje het was.  Wonend toen op de Papelaan in Voorschoten met vier jonge kinderen, waarvan een nog maar vier jaar was, een hele verantwoordelijkheid. Gelukkig hadden wij een groot jaren dertig huis en daar was genoeg ruimte voor de kleine om te rennen, trap op trap af, twee trappen en de hele zolder werd afgestruind, wat een ontzettend prachtig dier was het, onze Grootvorst, met zijn stralende fel blauwe ogen en zijn enorme sterke jonge kracht, hij deed zijn naam alle eer aan, het was een vorstelijke kat. Achtien jaren hebben wij Grootvorst gehad, een zeldzaam mooi en verstandig dier. Op een dag om zes uur in Voorschoten, Grootvorst niet te vinden, was nog niet binnen van uit de tuin, roepen en nog eens roepen, maar hoe hard ik ook riep geen Vorst paniek sloeg toe , 's- avonds door alle straten om ons heen gelopen, geroepen, geen Vorst, nog meer paniek, toen alle drie de kinderen ook aan het zoeken, maar geen Vorst. Ik kon de slaap niet vatten, zat helemaal in de kreukels, mijn mooie kater weg en waar, daarna dacht ik misschien zit hij ergens per ongeluk opgesloten, na twee dagen zoeken en vragen nog geen Vorst, toen werden wij allemaal heel verdrietig, een leven zonder Grootvorst ondenkbaar geworden. Om de hoek bij ons waren een paar winkels, een van die winkels was een drankhandelaar, ik er heen en smeekte hem zijn schuren open te maken nu dat was absoluut niet nodig, want zij waren er niet in geweest, hij niet en zijn vriend ook niet, ik vroeg waar is jouw vriend dan, die was even weg, vraag het hem toch maar even, dat werd beloofd, toen de zesde dag was ik het zat en ik weer naar de drankhandel, laat mij dan even op jullie terrein rondlopen en roepen na heel wat gesoebad van mijn kant en weinig medewerking van hun kant, mocht ik even het terrein op en ik begon meteen uit volle borst te roepen en wat denk je een heel zielig klein miauwtje kwam er ergens vandaan, ik riep hoor je dat niet, hij zit in een van de schuren, doe ze open alsjeblieft, toen waren de heren bereid even mee te gaan en na vier keer roepen en het benauwde stemmetje gehoord te hebben werden er sleutels gehaald en daar, doodsbang in een hoekje van een hele grote schuur, zat onze grote schat, die ik met veel moeite uit zijn schuilplaats kon halen, totaal verzwakt was het arme dier, wij er mee naar de dierenarts, een infuus met vocht en veel drinken en zowaar hij knapte zienderogen op, wat er dan door je heen gaat is niet te beschrijven, ik heb de beide heren opgebeld en gezegd dat als zij weer de schuren open doen, dat zij dan even moeten controleren of er niets binnen zit en zo was dat ons eerste avontuur met een nog net goede afloop van onze eerste Siamese kater Grootvorst. Sindsdien ging Grootvorst veel minder naar buiten, hij bleef veel binnen, wat ook weer fijn was, want de Papelaan was een hele drukke straat, bij een nog drukkere straat, daarom hebben wij nadat hij gesteriliseerd was, een schattig ander Siamese poes genomen.Als die twee hun dolle uurtje hadden net als ik ging koken, dan had je het idee dat er een heel leger door je huis rende, zo'n herrie maakten zij en een snelheid, daar zou een coureur jaloers op worden, dan ging zo door totdat het eten bijna klaar was en dan ineens stortten beide katten neer en was het ineens stil, heel merkwaardig stil. Dinkie

Delen op Google+

Delen op Google+