Hoe kwamen wij in Dreischor ???

Mijn toen allerbeste  vriendin, een waar explosief en zeer rigoureus niet altijd in de goede zins des woords vrouwtje, was voor mij in die toen zeer eenzame en moeilijke eerste huwelijks periode, een waar spannend geheel, die mijn leven met haar bizarre avonturen wist te vullen en dragelijk wist te maken, ook met buitengewoon gewaagde ondernemingen, die hoe wonderlijk ook zelden fout afliepen, Asta. Na mijn echtscheiding was ik dan eindelijk na een half jaar, mijn ware Jakob tegen gekomen en buitengewoon gelukkig, ik kan wel zeggen dolgelukkig en zover ik kon zien hij ook, ons geluk was zo groot, dat wij nergens meer voor terug deinsden, eindelijk durfden wij te leven en te doen wat wij zo graag zouden hebben willen doen en nooit de kans voor kregen, dus had Willem al heel gauw een baan, die hem naar het buitenland stuurde met vrouw en kind Andy, mijn jongste zoon, die als 8 jarige jongen met mij in dit heerlijke avontuurlijke leven stapte, ons eerste project was Saoedi- Arabië, daar in ons prefab huisje midden in de dessert zijn wij zielsgelukkig geweest en straalde dat ook van mij af, zie de foto's van daar. Asta wilde die nieuwe mooie man van mij wel eens zien, zij woonde toen eventjes weer in hun buitenhuisje in Zierikzee, helemaal lyrisch was zij van Zierikzee, zij kon dingen zo brengen, dat je zonder het stadje ooit gezien te hebben er helemaal verliefd op werd, er is volgens mij een enorme toneelspeelster aan haar verloren gegaan, ook kon zij haar foute avonturen zo smakelijk vertellen, dat je ze heel gewoon ging vinden, met zo'n geweldige pathos, zelfs met muziek en alles er om heen, zo intens, dat je er van overtuigd was dat het nu eenmaal niet anders kon en ging, onovertroffen, een waar toneelstuk, waar je als buitenstaander met grote belangstelling naar keek en je afvroeg hoe gaat het nu verder, want haar 3e huwelijk ging weer niet zo goed, zij was weer verliefd geworden op een schooldecaan van haar oudste dochter, een man die een stuk ouder was dan zij en getrouwd met bijna volwassen kinderen, die studeerden, kon niet missen, onverbeterlijk. In Zierikzee had zij al heel gauw heel veel vrienden, die net zo stomverbaasd aan haar lippen en avonturen hingen als ik. Ik besloot toen om bij haar in haar huisje in Zierikzee te gaan logeren, om ook even te kijken hoe het nu allemaal met haar ging, mijn dagen alleen met Asta waren de meest mooie en wonderlijke dagen die een mens kan meemaken met als reisgids Asta.  Eerste vriend van Asta, in een schitterende ouderwetse prachtige drogisterij kwam ik terecht, gerund door een alleraardigste homo van een hele oude Zeeuwse familie, dit was een heel bijzondere charmante en lieve man, die jaren lang ook onze vriend is gebleven tot hij een paar jaar geleden plotseling is overleden. Daarna werd ik meegesleurd naar een prachtige dure hele mooie grote antiekzaak midden in Zierikzee, waar zij zo bleek, kind aan huis was, die uitzonderlijk gesteld op haar waren in een ontzettend oud prachtig pand, waar je de vroegere tijden nog proefde, wat nog steeds een van de mooiste oude huizen in Zierikzee is, daarna aan nog meer goede vrienden, eigenaars van winkels, die er al jaren woonden en werkten en nog een homo vriend, een kapper, natuurlijk, zelden zo'n vlotte en humorvolle homo ontmoet, rap van de tongriem gesneden en heel gezellig, voerde tijdens je bezoek aan zijn zaak, een ware show voor je op, het was een doorlopende voorstelling, zoals ik ook van haar gewend was, vol verrassingen, een paar hele enerverende maar bijzondere dagen, die mij er van overtuigden dat Zierikzee een van de meest bijzondere plaatsen was om in te wonen. Willem zou dan zaterdags komen om mij op te halen en zo zouden wij dan samen teruggaan naar Voorburg, waar ik toen woonde. Wij vertelden Asta van onze plannen en ons vertrek en zij stelde voor het geld wat wij beiden nog over hadden, na onze echtscheidingen en de verkoop van de diverse huizen,  het was niet veel, in een weekend huisje te steken, wat wij dan konden verhuren, Zeeland was zeer gewild, geen gek idee en zo kwam het dat wij heel snel al, ieder weekend, ook als Willem zijn kinderen bij zich had, hier naar  Zeeland gingen om alle huisjes te gaan bekijken, die voor ons in aanmerking kwamen, enfin de kinderen met zijn drieën, Willems dochter en zoon en mijn Andy waren stierlijk lastig  in de auto op de meest romantische weggetjes vochten ze met elkaar, de auto uit, afkoelen langs de kant , maar ondanks al dat gepalaver hadden wij ineens een huisje gezien, niet direct een vakantiehuisje, waar de achterdeur open stond en waar ook nog binnen een kachel brandde en aangezien het februari was, zaten wij er gezellig bij te komen, dit huis waar de sneeuw op zolder door het dak naar binnen kwam, werd het. Na wat onderhandelen lukte het dit huisje voor een spotprijsje te kopen met de 750 meter grond, helemaal gelukkig, ons gezamenlijke huis, dolgelukkig brachten wij er onze spullen naar toe zodat het verhuurd kon worden en de buurman was direct bereid de tuin netjes te maken en bij te houden, een keer is het verhuurd geweest, daarna nooit meer, was veel te heerlijk als je uit het buitenland kwam, niet in mijn huis in Voorburg te wonen samen met Arlette en haar vriend Fred, die inmiddels mijn pleegzoon was geworden, maar in Dreischor, waar Willem heerlijk de tuin kon opknappen en de kinderen van hem en mij buiten konden zitten en spelen en voor wij het wisten was het ons vakantie huis. Alleen al het feit dat mijn vriendin er ook woonde was al een leuk idee, want ook zij bleef voor de rest van  haar leven daar in Zierikzee wonen, het lukte haar ook nog een heel mooi en ruim ander huis te pakken te krijgen voor heel weinig huur, een vooroorlogse huur, Zij maakte er weer een plaatje van. Een paar jaar heeft zij er zelfs een droogbloemen winkeltje gehad, waar ze hele lieve biedemeijer boeketjes van maakte. Op een dag was zij van de fiets gevallen en bleef pijn houden, zo'n erge pijn, dat zij in het ziekenhuis terecht kwam en daar ontdekten ze dat zij de ziekte van Kaler had, er werd haar verteld dat zij er heel oud mee kon worden, maar het lijden wat zij heeft gekregen is niet meer te vertellen, zo vreselijk en zo naar is haar laatste tijd op deze aarde geweest, zo vol van pijn en verdriet, zij is door vrienden op handen gedragen, letterlijk en figuurlijk, ook door haar ex-man en zo moest ik afscheid van haar nemen en overleed zij op 47 jarige leeftijd en liet ons hier achter in Zeeland, mijn spannende vriendin Asta. Had toen ook nooit kunnen vermoeden, dat na 10 jaar verbouwen en in totaal dertig jaar verder wij hier nog zouden wonen en dat onze Andy hier getrouwd is met een Zeeuws meisje  en wij onze twee dotten van kleinkinderen hier zouden krijgen, waar wij ook nog eens 17 jaar op zouden passen. Na zeker vier jaar in het buitenland rond gezworven te hebben, waarover ik diverse verhalen heb geschreven, kwamen wij uiteindelijk zonder baan in Zeeland terecht en tot onze grote verbazing lukte het Willem om hier vrij snel een baan te vinden, toen begon ons leven hier pas echt. Sinds die tijd is hier in dit warme en echt gezellige huis ook ieder jaar de Kerst gevierd, maar ook veel verdriet en vreugde beleefd. Dit jaar hoop ik 80 te worden en terugkijkend op mijn leven ben ik verschrikkelijk blij dat het leven voor mij en ook voor Willem en Andy deze wending heeft genomen, dat zelfs een hele ondeugende en promiscuous vriendin dit teweeg heeft gebracht in Zeeland. Dinkie.

De Kakkerlakken in ons leven.

D

De Kakkerlakken in ons leven.

Kakkerlakken, in de eerste jaren van mijn leven hebben ze al een rol gespeeld, in Nederlands-Indië, al vanaf kleine baby tot 8 jarige gebeurde het vaak dat ik oog in oog kwam met zo'n eng bruin beest, met van die lange sprieten, glanzend bruin lijf en echt wel vrij groot, maar het ergste was als ze door de baboe fijn gestampt werden, want dan kwam er zo'n krakend geluid uit, waar ik als kind al misselijk van werd en dan lag dat beest er plat te zijn, werd opgepakt en weggesmeten, maar aan dat enge gekraak kon ik nooit wennen, gelukkig hadden wij genoeg personeel toen om de boel zo schoon mogelijk te houden. Het werd pas veel later een heel ander verhaal, samen met Willem zaten wij in een project van HBG in Nigeria en hadden een huis op de Ella Place, een ommuurd terrein  met een wachthuisje bij de ingang en in die compound stonden zo'n stuk of 6 mooie grote huizen met een flinke tuin en aan het einde van de tuinen, de huisjes van onze mannelijke hulpen, die dus al het vrouwen werk deden, wat ik eerst heel gek vond, maar waar je snel aan went, buiten lag ook de septic tank, die dus een paar keer per jaar werd leeg gezogen, anders liep hij over, vrij ongezond. Naast deze put waar een zwaar ijzeren deksel op lag stond de generator voor als de stroom uit zou vallen, wat natuurlijk heel veel gebeurde, vooral 's -nachts, dan lag je in mum van tijd te baden in je eigen zweet. De eerste nacht dat het gebeurde zal ik niet gauw vergeten, na drijfnat wakker te zijn geworden besloot Willem er dan toch maar wat aan te doen, hij kleedde zich aan met lange broek en T shirt en ging zuchtend en vermoeid naar beneden, eerst een groot ijzeren hek losmakend van een nog groter hangslot, dan zijn grote kaplaarzen aan, ik zat dan al helemaal aangekleed op het bed wachtend wat er zou gebeuren en Willem naar buiten lopend naar de generator over de ijzeren afsluitplaat van de septic tank, daar begon alles onder zijn voeten te kraken en werd alles daarna glibberig, gauw scheen hij met zijn flashlight naar beneden, verstijfd bleef hij even staan, want om hem heen liepen en lagen duizenden kakkerlakken op dat deksel, doden en bloed, hij liep als de donder snel door al krakend en glibberend, greep de generator beet en slingerde hem aan, na twee slingers deed hij het en gingen alle lampen branden en sloegen de airco's weer aan toen werd pas goed duidelijk hoe verschrikkelijk veel kakkerlakken er daar liepen, als of de duivel op zijn hielen zat rende hij terug, een waar bloedbad achterlatend. Dit gebeurde heel veel avonden een jaar lang als er een zijn angst voor die dieren heeft moeten overwinnen dan is het wel Willem, want de hitte was erger, dit zou hem in het volgende drama zeker van pas komen en mij ook. Toen moesten wij voor een project van twee jaar naar Indonesië, geweldig voor mij, een droom kwam uit, eindelijk mijn geboorteland weer zien, mijn heimwee wegwerken en dat is helemaal gelukt, alhoewel ik weer met pijn in mijn hart het land vaarwel heb gezegd, ben ik heel gelukkig met die twee jaar daar. Wij gingen van Djakarta naar Cilacap, een hele lange reis per auto zo'n 11 uur rijden, maar onderweg moet je wel eens wat en dus in het meest primitieve gedeelte van Indonesië in een klein kamertje met een gat in de vloer, een bakje water er naast en twee dingen waar je met voeten op moet staan, dat was het en of dat al niet erg genoeg was zaten er ook nog een paar van die kakkerlakken mij heel venijnig aan te kijken, ik zei tegen mijzelf met kloppend hart, ben jij nu een kamp kind geweest, kom op meid laat gaan die handel. Eindelijk Cilacap in een hotel, zag er van buiten goed en duur uit, doodop in de kamer in slaap gevallen, de volgende ochtend werden wij wakker en zaten onder de vlooien beten en er liepen kakkerlakken overal, wij weg, volgende hotel, wat gelukkig een stuk beter was, na vier dagen hadden wij een huis, toen kon het echt pas beginnen de twee jaar Cilacap. Wij gingen na een jaar met vakantie naar Holland en Hanna onze hulp in Cilacap ging in ons huis en woonde in het achterste gedeelte en paste op alles, ik vond het fijn en het gaf mij een veilig gevoel, maar zij was zo’n brave meid, dat ze ook echt geen gebruik van onze badkamer of kamers heeft gemaakt, wat ze van mij absoluut mocht doen, nu hadden wij over het afvoerputje in de badkamer al een emmer gedaan voor wij weggingen, toen wij terug kwamen verdrietig, omdat Soetina was overleden en doodmoe van de lange reis, ging ik de badkamer in haalde de emmer van het putje af en honderden kakkerlakken stormden door de badkamer, gegild heb ik, Willem met een tennis racket in het bad gilde doe de deur dicht en ik hoorde hem slaan op de vloer zeker wel een uur, toen liters heet water over de vloer, een waar slachtveld  met overal bloed en dooie kakkerlakken, die je ook nog met handschoenen moest oprapen van het deksel van het putje, eindelijk na twee uur was de badkamer kakkerlak vrij, wij heerlijk douchen en naar bed, de volgende ochtend toen ik uit bed kwam zaten er wel twintig kakkerlakken onder mijn hoofdkussen en ook van Willem, toen het hele bed afgehaald met Hanna en onder de matras nog zo’n dertig, enfin wij hebben de hele slaapkamer gesopt, in de lades zaten ze, in het nachtkastje, liters Dettol gebruikt in en om het bed, in alle kasten en zo ben ik met haar door het hele huis gegaan, wat een toestand was dat. Maar als ik het woord kakkerlakken hoor dan denk ik nog steeds aan dat gekraak, als ze werden verpletterd, dat zal mij blijven achtervolgen. Dinkie.