dr Engels, kamp Solo.

Dr Engels, Kamp Solo.
Langzaam verdween de donkere nacht om plaats te maken voor weer een hele hete dag in kamp Solo. Waar iedereen druk bezig was om zo snel mogelijk op tijd klaar te zijn voor het grote appel op het grote, ruime voorplein van het oude gedeelte van dit grote internerings--kamp. Het oude gedeelte was een voormalige psychiatrische inrichting geweest, voor de ernstige patiënten en nu dus het grote vrouwenkamp in Solo. Onze Japanse kampcommandant(Toewan Jap besar)kreeg heel hoog bezoek van allerlei in pompeuze en schitterende uniformen gestoken Japannertjes, dit ter meerdere glorie van onze commandant , die met zijn kamp een hele goede indruk wilde maken op deze hoge heren. Hij werd opgevolgd door een andere hoge Jap. Iedereen moest naar het plein en met iedereen bedoelde hij ook de zieken uit de ziekenboeg. Nog hongerig liep iedereen naar het grote plein in stilte zich af te vragen wat er nu weer zou gebeuren. Het was mij iedere keer weer een raadsel hoe al deze toch hongerige vrouwen geweldige recepten aan elkaar over en weer gaven. Alles stond op een gegeven moment met zijn barak hoofd op de juiste plaats en zo kon je zien hoe groot het kamp was en hoeveel vrouwen er waren in dit kamp, alle namen werden afgeroepen en iedereen was er, ziek, half dood, het hinderde niet, maar je moest er zijn anders was er de Kempetai.(zoiets als de Gestapo bij de Duitsers). Al deze rijen vol vrouwen, kinderen, zieken, invaliden en nonnen stonden er doodstil in de bloed hitte. Voor ons het grote overdekte bordes, waar een hele lange tafel stond, stoelen erachter. Na ons een kwartier te hebben laten staan, kwamen opzij van de veranda, de hoge heren naar buiten en zetten zich neer op hun stoelen, als laatste de trotse kampcommandant, met glimmend zwaard. Ineens grote deining waar de bedden van de zieken stonden en voor wij het wisten was daar ineens onze enige vrouwelijke arts Dr. Engels, die het vertikt had de stervenden naar buiten te laten brengen, maar door haar helpers daarop aan gesproken werd, zij wisten dat het gestraft zou worden, alles moest er zijn, alles. Uit die hoek kwam veel gejammer en gesnik van hele zieke mensen in de bloedhete zon, velen vielen in hun bed flauw, niemand kon iets voor ze doen. De zon kwam hoger, de hitte werd erger, ook bij ons vielen mensen flauw, kinderen, baby's begonnen te jammeren, wanhopige moeders trachtten ze te helpen, maar wisten ook niet wat te doen het zweet gutste van je af, daardoor kwam je vocht te kort, honger, dorst en vermoeidheid sloegen toe. Op het bordes zaten de heren Jap uitgebreid te eten en te drinken, bediend door Indonesische mannen, terwijl onze commandant als een trotse pauw heen en weer liep. Als uit het niets was daar ineens Dr. Engels op het bordes, met grote stappen liep zij op de commandant af en voor een ieder het zich realiseerde stak zij venijnig een speech af zonder voor hem gebogen te hebben. Nog voor iemand van de schrik bekomen was, speelde zich ineens een vreselijk drama voor ons aller ogen af, hij brulde dat ze moest buigen, zij bleef alleen maar knikken, zij schetterde door over de stervenden en zieken, hij gaf haar een klap midden in haar gezicht, zij gaf hem een klap terug in zijn gezicht. Doodse stilte. De hel brak los, hij sloeg haar weer, zij greep zijn zwaard, zelfs als kind besefte je: dit is helemaal vreselijk. Vervolgens werd zij met een zweep voor onze ogen door hem helemaal in elkaar geslagen en geschopt, daar lag zij als een hoopje ellende, schreeuwend van de pijn en werd weggesleurd door twee bewakers naar het huisje buiten het gedek, waarvan een ieder wist, dat je daar niet levend meer vandaan kwam. Voor straf moesten wij daar tot diep in de avond zonder eten en drinken blijven staan en aan horen hoe haar gegil van uit dat huisje net achter ons allen, buiten het gedek, langzaam zachter werd en ineens op hield. Tegen twaalven mocht iedereen weg, totaal ontdaan en kapot ging iedereen naar zijn eigen barak, eerst zoveel mogelijk drinken, zich verschonen, je moest alles maar laten lopen en toen kapot naar bed. Maar ik denk niet dat iemand van deze mensen, groot of klein, ooit Dr. Engels vergeten is. Maar wat zinloos en jammer van zo'n lieve jonge dokter. Dinkie. Bij Google heb ik haar gevonden en zij heeft een mooi graf gekregen met haar naam er op, er zijn verschillende theorieën over haar dood er bij, maar ik was erbij en ben blij dat zij zo hoe dan ook herdacht wordt ook al was het ergens heel jammer  van haar ,ze had het kunnen weten . Dinkie.