Hoe ik leerde kaartleggen, herhaling

herhaling ,Hoe ik leerde kaart te leggen
Wandelend door de gangen in kamp Solo, overal vrouwen en kinderen, alles was stampend vol. Het nieuwe kamp was nog niet klaar. Honderden vrouwen en kinderen zaten daar op te wachten toen ineens het bericht kwam, dat alle jongens vanaf 10 jaar over twee dagen weggehaald zouden worden. Niemand wist waar naar toe. Wat zich toen afspeelde, zal ik nooit meer vergeten. Overal huilende vrouwen en angstige jongens, wat is nu tien jaar, als je al bang bent, je vader al kwijt bent, je weet ook niet waar je naar toegaat, niemand wist dat. Die twee dagen waren voor iedereen een hel. Toen kwam de gevreesde ochtend, de grote trucks. Daar stonden ze met zijn allen, tien jaar en ouder, bibberend, sommige jongens begonnen hard te huilen, anderen liepen steeds naar hun moeder en weer terug. Moeders stonden er wanhopig bij, enkelen begonnen te gillen en werden snel door andere vrouwen weggesleept. Dan ineens rijden de trucks met je enige zoon, broer of oudste zoon weg. Een uur later was alles voorbij en viel er een doodse stilte over het kamp. Je hoorde alleen nog het gehuil, soms geschreeuw van enkele vrouwen. Het heeft weken geduurd. Toen ging ook het nieuwe kamp open en kregen wij een beetje rust en overzicht. Maar al die moeders wilden weten hoe het met hun zoon ging, dus werd er al gauw naar waarzegsters gezocht, die waren er, twee. Voor een beetje suiker of wat anders legden zij de kaart en vertelden je over je zoon, je man enz. Naar mate de tijd verstreek en bepaalde dingen uit kwamen werd zo'n vrouw geloofwaardiger. Ze hadden dagwerk. Daar ik mij vaak verveelde, zat ik altijd bij deze waarzegsters en volgde alles. Ik onthield ook alles van iedere legging en zo heel langzamerhand kon ik zelf al zien wat er met deze of gene gebeuren zou, ook wat de waarzegster verzweeg, bv als het heel erg was. Dat vond ik heel netjes van haar. Als je daar dagen en weken bij zit dan wordt het steeds duidelijker, plus dat je meteen kon nagaan of het klopte, iedereen woonde bij je in de buurt en alles ging als een lopend vuurtje, vooral als een voorspelling uit kwam. Veel later, in Holland als meisje van 15, 16 jaar en ouder was je veel verliefd of wilde je graag weten of het wel allemaal goed ging, dus begon ik eerst voor mijzelf en later voor al mijn vriendinnen de kaart te leggen. Al gauw was mijn reputatie als waarzegster bekend. Mijn hele leven heb ik kosteloos vooral voor vrienden en hele goede kennissen de kaart gelegd. Nog steeds, als een van mijn vriendinnen ziek is of iets naars heeft, leg ik de kaart nog een enkele keer, al was het alleen om zelf te weten hoe het afloopt. Er is een tijd geweest, dat het te gek werd. Toen ben ik er mee gekapt, dus nu nog alleen voor echte vriendinnen of vrienden. Vaak heeft men mij gevraagd, waarom vraag je er geen geld voor. Mijn antwoord is: als ik het echt zo goed doe, is dat een geschenk en wil ik daar geen geld voor hebben. Dinkie
Geplaatst door Dinkie op 8:48 0 reacties

Over mijn ouders.

dinsdag 2 december 2008
over mijn ouders
Nu komen de mooiste en de naarste verhalen uit een 74 jarig leven. Te beginnen met een verdrietig en ook een mooi verhaal. Voor mij was het verlies van mijn beide ouders in 5 maanden tijd zo'n enorme shock. Alles hadden wij overleefd. Indonesie Jappenkamp, moeilijke en fijne jaren in Holland. 22 Mei was mijn moeder overleden, mijn vader stond erbij, helemaal ontredderd, alsof hij in een nachtmerrie was beland. Gedesorienteerd liep hij in zijn flat rond. Hele dagen hing hij aan de telefoon. "Wat zal ik nu doen, hoe moet ik dat doen, wat zou je moeder willen dat ik deed, enz enz. Hij logeerde vaak bij ons en voor mij was dat heerlijk. Uren praatte hij dan over mijn moeder en deed zijn best flink te zijn. Nog geen twee maanden later kreeg hij thuis een hersenbloeding, kon niet goed meer praten en was aan een kant geheel verlamd. Vanuit Leiden kon ik hem laten overbrengen naar ziekenhuis in Goes en van daaruit naar het verpleeghuis te Zierikzee. Daar kon ik hem net zoveel bezoeken als ik wilde de hele dag door, dat waren mijn fijnste dagen met hem en ik hoopte op verder herstel. 's-Morgens nog geen maand later werd ik gebeld, hij had een hartinfarct gekregen en lag om negen uur in het ziekenhuis Zierikzee aan allerlei infusen. Daar lag mijn vader; hij kon niet meer praten. Hij kon alleen zijn wenkbrauw bewegen, op en neer. Een keer was ja en twee keer was nee en zo konden wij samen praten.Tranen liepen af en toe over zijn wangen. De hele dag heb ik deze ontzettend lieve man geknuffeld, mee gepraat, zijn handen vastgehouden. Om 5 uur kwam Willem en om zeven uur kwam een verpleegster waarschuwen dat het fout ging. Artsen kwamen kijken en zeiden "het gaat aflopen". Hij keek ons zo lief aan, een klein scheef lachje en hij was er niet meer. God, wat heb ik gehuild. Ons gezamelijke leven was geeindigd, mijn grote steun, mijn grote vriend, die het gezin weer bij elkaar had gebracht was weg. Wat heeft hij gesjouwd, eerst op zijn solex en later met een ford Anglia en zo steeds beter. Ons een fantastisch leven weten te geven in Holland, niet rijk, maar wel goed, degelijk en veilig. Boos werd hij nooit er was maar een ding wat hij deed: praten, uren. Mijn moeder werd er gek van: "geef ze straf, zend ze naar hun kamer", maar nee hoor, "kind luister eens naar me, waarom doe je dit nu" ? Dan werden het uren vol heerlijke discussie's met iemand die nooit boos werd, zalig. Na zijn crematie liepen wij door hun flat, dan besef je pas hoe erg dat dood gaan is. Zijn kopje koffie stond er nog, zijn horloge lag op het nachtkastje, zijn kleren over de stoel. In de badkamer zijn spulletjes ook nog, alles moest weg, alles. Toen kwam het vreselijke moment, de flat leeghalen, alles van hun leven is door onze handen gegaan. Na afloop heeft het zeker een jaar geduurd voordat ik weer een beetje normaal functioneerde. De flat werd verkocht en wij erfden nog een behoorlijke som geld. Mijn lieve man zei alvorens te gaan verbouwen ga je nu eerst eens iets doen voor jezelf wat je het allerliefst zou willen. Dat was voor mij regressiehypnose, terug naar vorige levens, maar hoe en waar doe je dat in Zeeland 1987. Op de grond bij onze deur lag een krant en al voeten vegende zag ik staan, dat een jonge homeopathische geneeskundige en hypnotherapeute een praktijk had geopend in Zonnemaire, wat een toeval!!. Heb direct gebeld en kon de volgende dag al komen. Deze lieve jonge vrouw is nu 30 jaar al mijn vriendin. Het zouden wel 3 sessie's van twee uur duren alvorens het echt lukte, maar toen was het hek ook van de dam. Zijn er talloze korte bezoeken aan vorige levens geweest in verschillende tijden en een ontmoeting met mijn overleden ouders, dat was buitengewoon, zo levensecht, zo fantastisch, had het voor geen goud willen missen en heb er heel veel van geleerd . (wordt vervolgd)
Dinkie