De oude dag van een kampkind.

Donkere wolken pakken samen nu begin april om ons even te laten voelen de zomer is nog ver weg. Hier sta ik dan in een heel oud en opgeknapt vlasboerderijtje in een Zeeuws dorpje, tussen de prachtige mooie verzameling oude spullen, die deze oude dame ook nog zullen overleven, een gewezen jappenkampkind, naast mij een lieve man een schat van een hond en kleinkinderen op nauwelijks 2 km afstand, oud maar toch zeer opgewekt, waarom ook niet en iedere maand genoeg geld om zonder al te veel zorgen te blijven drijven in het leven van vrijheid en zorgeloosheid, met op de achtergrond steeds onze heerlijke muziek, wel uit een heel ander tijdperk, maar wat een muziek , bij dat enorme keel gekrijs van tegenwoordig, klinken de harmonieuze klanken als een warme deken om mij heen doordrenkt van alle herinneringen die er mee gepaard gaan en dat zijn er niet weinig. Dan in eens in de winkel van Appie Heijn slaat de ellende toe, knie op slot, met een diepe kreun klap ik het er weer uit, de tweede knie, ja de afbraak heeft weer toegeslagen, een knie was kennelijk nog niet genoeg, toen kwam er ook nog een heup bij, toch nog te gelukkig, dan maar de laatste knie, gelukkig dat er van alles maar twee zijn. Afscheid nemen van muziek, huis, hond en mannetje, die met een wit gezicht zijn vrouw alweer moest afleveren bij het ziekenhuis in Assen. Daar dit mijn derde keer was, kwam ik lachend in de operatie kamer met mijn mp3 speler en 3 kussens onder mijn hoofd, de prik in de rug was voor de derde keer een complete verrassing, namelijk niet gevoeld, als ik niet een blok cement van onder was geworden, had ik het niet eens geloofd, wat dat betreft een diepe buiging voor de anesthesie van Assen, alhoewel buigen op dat moment volkomen buiten mijn vermogen lag, zaag en timmergeluiden van achter een groen gordijn, wat voor mij hing, verkondigde het eind van mijn zo lang gebruikte eigendom, de laatste knie. Na vier dagen verblijf aldaar de vrijheid tegemoet met twee krukken en 35 krammen en ook gelukkig wat magerder. Eerst gauw even naar mijn dochter in Appelscha voor een heerlijke stop en goede lunch, bijgekomen vertrokken wij daar om 6 uur met voorin een stapel kussens waarop het arme been kon rusten, richting Zeeland, een rit van drie uur en een kwartier, op zich niets ernstigs, maar de blaas redde dat helaas niet, moest ontlast worden. Kon een mens er maar een klem op zetten. Beide benen voorzichtig uit de auto, hopende bij het nette en schone benzinestation te zijn aangekomen, steunend op twee krukken, vriendelijk smilend naar alle nieuwsgierige blikken. Een grote bof, toilet met dame erbij. In een ondeugend moment even mijn wond met krammen laten zien, het effect was schitterend, dat luchtte op, verzachtte alles. Met veel egaars werd ieder obstakel verwijderd en vriendelijk nam ik afscheid. Weer de auto in tot de volgende benzinepomp, gelukkig niet meer dan twee keer in de hele reis. Thuis gekomen viel het vlotte jasje af en blij de tranen laten lopen, ik was weer heel thuis, heerlijk in mijn eigen bed, met eigen man, muziek en hond. Weer een mijlpaal op het pad van de afbraak. Nooit geweten dat negatieve dingen ook zo'n heerlijk gevoel van geluk kunnen geven, vooral als ze voorbij zijn. Op naar de volgende stap op deze ladder van ouderdom. De beste stap was het ontdekken en leren gebruiken op een voor oudere fantastische manier van de PC. Hierover later nog veel meer verhalen. Dinkie