Twee gezinnen ????

Echtscheidingen, niemand had mij daar op voorbereid, wat dat was en hoe dat zal gaan, totdat de bijstand er kwam, voor die tijd was er ook geen sprake van, hoe moeilijk het ook voor je was. Toen kwam de bijstand en eindelijk konden er stappen worden ondernomen, die door de ex absoluut niet aanvaard werden, blijven zou ik , dus niet. Op aanraden van de advocaat verbleef ik in ons huis tijdens de verdere afhandeling van de echtscheiding, na zes weken bij een vriendin gezeten te hebben, was ik gescheiden van tafel en bed en zo kwam ik in het circuit van de scheidingen terecht. Aangekomen bij het toenmalige gerechtsgebouw voor scheidingen, bleek er een rij tot ver in de straat te staan, zo zie je maar weer, als je denkt dat jij de enige bent die gaat scheiden besef je echt niet dat er honderden zijn, die er net zo over dachten als jij, ik  liep langs alle mensen direct naar de ingang met mijn papieren en eindigde achter in de rij, uren geduurd voor ik eindelijk door het gehele trappenhuis heen was en bij de rechter kwam. De vrijheid lachte mij toe en hoe, na twee jaar was het gelukt, ik was weer vrij met vier grote kinderen van 19, 18 ,17 en 8 jaar, geen kleintjes meer gelukkig.
September 1975, op een schitterende party ontmoette ik Willem later die avond 's-nachts om 3uur bleek hij naast mij te zitten in een laatste sateh tent, die gelukkig tot 4 uur open was, daar kruiste ons pad alweer en toen zijn de ijzers gesmeed voor de rest van ons beider leven, die daarna tot een aaneenschakeling van geweldige dagen en nachten werden vervolgd.Willem, al drie jaar alleen, genoot met mij van al het nieuws wat op ons pad kwam, alsof wij al jaren samen waren geweest. Maar ook hij kwam met een pakketje van twee kinderen, net zo oud als onze Andy, een dochter Monique, ook van 8 jaar en een zoon van drie jaar Robbie, een heerlijke knul, die direct toen hij mij zag, zei:"  jij mag mij niet kussen van mijn moeder,"nu dat was in een dag over, helemaal, de gezinnen bij elkaar brengen was een andere zaak.Met de volwassen kinderen ging het wat eenvoudiger, althans zolang Willem maar niet het grootste stuk vlees kreeg en zich vooral niet met hun leven bemoeide, dat deed ik al genoeg, maar al met al was het een huishouden van Jan Steen, maar ook wel stik gezellig, mijn ouders waren er toen nog en dat was met Willem direct kat in het bakje, vooral mijn vader had nu eindelijk iemand waar hij mee kon praten, uren, heerlijk die man genoot, hij hield toch zoveel van een discussie, nu die had hij volop met mij en met Willem. De oudste zoon baarde weinig zorgen, had een vriendin, wiens familie hem helemaal ingelijfd had, zijn studie en zijn baantje. Al met al een gezellige grote familie met kerst, oud en nieuw en verjaardagen. Maar Willems kinderen waren van af dag een heel vijandig, dit was de stiefmoeder, het grote gevaar, daar kon en mocht je niet van houden, laat staan lief tegen doen, dat kon niet tegen over jouw moeder, dat was verraad, groot woord, maar zo zagen zij dat, het vergt veel geduld, liefde en tijd om voorzichtig ze er van te overtuigen, dat je een gewoon gezellig leven wilt, ook met hun er bij. Toen wij dit huis hier kochten, nadat onze huizen verkocht waren, gingen wij ieder weekend met ons nieuwe gezin Andy, Monique en Rob naar dit nieuwe plekje in Dreischor op vrijdagmiddag 5 uur, het ene gezin liet ik verzorgd achter in mijn huurhuis in Voorburg en het andere gezin zat in een met etenswaren volgepakte eend, ontzettend te kibbelen met elkaar. Aangekomen in Dreischor werd het pas echt gezellig, allereerst doken ze met  zijn drieën in de grote schuur en daar werd wat af geschreeuwd en gespeeld, totdat Andy met een bebloed gezicht uit de schuur kwam, de ladder was op zijn hoofd gevallen, wat aan het gutsen van het bloed wel te zien was, dikke theedoeken er over vast geknoopt, gat in het hoofd, naar de huisarts, die het keurig zonder verdoving ging dichtnaaien, geen kik gaf hij, heel moedig, ik zat met mijn vingers in mijn oren in de wachtkamer, Willem was bij hem. Monique trok de vingers uit mijn oren en zei:" hij schreeuwt niet," enfin dit ongeluk was voldoende om ze te leren wat voorzichtiger in die enorme schuur te zijn. Eten was ook zo'n festijn, mijn kinderen waren gewend gewoon eten te krijgen,  Monique en Rob wilden altijd patat en frikadellen of kroketten, maar wij hielpen door gebraden kip van het spit en aardappelen en appelmoes te geven, dat ging er tenminste in, dan bad in en naar bed, Andy had helaas mijn kwaal, kon niet eerder slapen dan om half twaalf en Rob wilde pertinent bij Andy slapen, dan lagen ze tot elf uur te gieren van de lol, zo erg dat wij hier beneden er de slappe lach van kregen, iedere keer riepen wij weer slapen jongens, vergeet het maar, zodoende kwam Rob als een bleek ventje thuis van zijn tekort aan slaap, maar geen hond kreeg hem hier meer vandaan, zo leuk vond hij het met zijn nieuwe broer, samen voetballen, samen alles, ze waren onafscheidelijk en hadden altijd de grootste lol, was gewoon enig om mee te maken. Monique was een ander verhaal, was heel vroeg wijs en liep al snel met een meisje achter de jongens aan hier in het dorp, hield mijn hart vast, zodra ik mij ergens mee bemoeide of haar waarschuwde, was ik erger dan haar moeder, zou niet best geweest zijn, enfin, met heel veel geduld en overredingskracht, heb ik haar mijn positie kunnen uitleggen en de eventuele gevolgen ook voor haar en mij, als het fout ging, dat hielp weer een tijdje. Op zondagavond ging dan de hele caravan weer richting Hillegersberg en Voorburg. De vakanties waren perfect, want dan hadden we meer rust, de grote vakantie met drie tenten naar Aalte op een boerderijerf op een apart weilandje, waar Rob midden in de nacht tegen het schrikdraad aan plaste en krijste, iedereen klaar wakker, waar wij allemaal nare dromen kregen, zo naar dat wij er eigenlijk weg wilden, wat bleek, zo vertelde de eigenaar, waar wij lagen was een heel oud kerkhof geweest, heel lang geleden, enfin, toen was het gebeurd, geen van de kinderen wilde daar nog blijven slapen, toen alles weer verhuisd naar een andere plek. Met veel zwemmen en veel uit eten gaan, kroketten, frikadellen en patat, is zo de eerste vakantie met dit nieuwe gezin voorbij gevlogen, alleen van dat gekibbel op de achterbank, want wie moest er op de bobbel zitten, werden wij af en toe horendol. Ook gebeurde het wel eens midden in de file terug, ik moet plassen, ja kan niet hoe nu, enfin, sigaretten asbak er uit, probeer maar hier al vast wat in te doen, drama, Willem door de rijen heen naar de buitenkant stoppen en laten plassen aan de kant. De tweede grote vakantie was ook een enorm succes en het leven leek toen in een goed patroon verder te zullen kabbelen, maar wij hadden buiten de waard gerekend, want ex vrouw vond de derde man in haar leven en trouwde hem en was direct in verwachting, besloot dat van af dat moment zij weer een heel gezin waren, weg kinderen, niet meer bij ons, vechten had geen zin, zei de advocaat, toen in die tijd wonnen alle moeders het, met heel veel verdriet heb ik afscheid genomen van mijn laatste gezin en ook voor Andy was het een verdrietige zaak.Gelukkig gingen wij daarna veel naar het buitenland, alleen heel jammer dat het met Rob is mis gegaan en met Monique niet, maar veel contact hebben wij niet, dat wil haar moeder nog steeds niet hebben, een kleindochter van Willem, Maryse heeft de stoute schoenen aangetrokken en is ons allerliefste vijfde kleinkind geworden al van af haar twaalfde jaar, heel knap en sterk van haar. Dinkie.