De eerste baby!!!!

Een en twintig jaar oud en verliefd op een zeeman, mooi wit pak, veel te besteden, veel samen uit en veel plezier en dat in 1955 zo vlak na alle verschrikkingen van het Jappenkamp, heerlijk wonend in Wassenaar, eindelijk de ellende vergetend raakte zij na een geweldig verlovingsfeest met haar zeeman toch zwanger, in die tijd een schande, een keer even een zwak momentje en het was gebeurd. De betrokken zeeman was alweer vertrokken, na veel ruggespraak van beide ouders werd besloten direct te trouwen, als hij weer terug was over drie maanden, mij werd niets gevraagd, dus zo gebeurde het en voor ik het wist na een geweldig trouwfeest en een moeilijke huwelijksreis door mijn ochtend misselijkheid, zat ik bij mijn ouders op mijn eigen kamer in huis, had mijn diploma in mijn zak als kleuterleidster en hoofdkleuterschool in een. Toen kwam de klap zwanger, wat was dat precies, niemand had mij dat ooit verteld, een kind groeide er in mijn buik, dat was het makkelijke deel , maar wat mij meer verontrustte was hoe komt dat kind er uit, grote vraagtekens voor een een twintig jarige, vooral toen het kind bleef groeien. 's-Nachts in de stilte van mijn eenpersoons-bedje lag  ik daar uren over te peinzen, het moest er uit, dat was een feit, maar hoe, kon mij gewoon niet voorstellen dat als het eruit ging via de door iedereen vertelde weg, dat ooit mogelijk was, volgens mij moest je dan ongenadig uitscheuren, dat was iets wat mij bepaald geen rustige nachten gaf. Dan maar vragen, maar aan wie ik het ook vroeg, die zeiden gewoon zoals het er al eeuwen uitkomt, het zal wel pijn doen en daarmee kwamen de meest vreselijke verhalen los van 16 uur kermen en gillen van de pijn enz. van allerlei tantes en vriendinnen van mijn ouders, allemaal hadden ze zwaar geleden, uren, van dit alles werd ik heel erg somber en voelde mij meer een gevangene van mijn kind, dan een aanstaande moeder, gelukkige moeder, helaas was er toen nog geen Google of wat dan ook, als ik een boekje over geboorte haalde uit de bibliotheek werd er breed uit verteld hoe het kind in daalde en dan er uit werd geperst, maar nooit wat de moeder zou gaan ondervinden. Al met al werd ik steeds dikker en omvangrijker en voelde ik dat er een behoorlijk groot kind in mijn buik zat, die er hoe dan ook uit zou willen, de angst greep mij om de keel en mijn stemming was zeer somber, slapen werd zo wie zo al zwaarder door het kind, maar toch ook het wonder van iets dat bij je in de buik zit werd steeds duidelijker en ook daarvoor sloeg de angst om mijn hart, want zou ik er wel goed voor kunnen zorgen en hoe moest dat met wonen en waar moesten wij wonen, ik had het gevoel dat het net zich steeds meer om mij heen sloot en voelde mij zwaar depressief, voor die tijd nog geen bekend woord,  mijn arts vroeg ik regelmatig naar bepaalde dingen, maar die ontweek elk probleem wat ik opperde, waardoor ik nog wantrouwender werd. Dit alles deed mij geen goed, toen kwam de vader thuis en met hem weer wat vrolijkheid, auto gehuurd, want bij een schoonfamilie wonen was voor hem geen prettige optie en met veel vrienden weer afgesproken en het uitgaan en feesten ging gewoon weer door, wat ergens voor mij een hele goede afleiding was. Wij konden een paar weekjes in het huis van mijn schoonouders, heel erg fijn even weg, alleen samen in een huis, vele vrienden kwamen en gingen, een dolle boel was het, daardoor vergat ik het grote moment wat er met rasse schreden aan kwam. En ja hoor op een avond zei een vriend, Dinkie er gaat iets niet goed met jou, ik denk dat wij maar snel naar jouw ouders moeten gaan, want volgens mij gaat het gebeuren, Chris reed als een dolle stier door de straten richting Wassenaar en alles stond klaar voor het grote gebeuren, mijn moeder, nadat ik gedoucht en zwaar opgemaakt was, zei nog ter ondersteuning, maar niet heus, zet mij  niet voor schande door te gaan gillen, dat was de druppel, vol angst en beven helemaal verlamd van angst lag ik daar volkomen overgeleverd aan de dingen, waar ik totaal geen zeggenschap over had, paniek trok door mijn lijf, pure paniek en verstijfd lag ik daar. Toen begonnen de weeën in mijn rug, ik dacht als allereerst, dat houd ik geen zestien uur vol en daarna dacht ik niet meer en probeerde zo goed en zo kwaad mogelijk alle ellende te doorstaan. Ik dacht, ik houd het niet meer uit ik moet wat zeggen of roepen van de pijn, maar deed het niet uit angst voor mijn moeder, die nog eens zei van stel je niet aan hoor!!! Eindelijk na twee uur ontzettende pijn in de rug, persweeën, dat was helemaal nieuw en minder pijnlijk, toen werd er gezegd persen, stoppen, persen, stoppen, als in een wedstrijd, maar op een gegeven moment had ik zoiets van val allemaal maar dood, er uit gaat hij nu en ineens een behoorlijk gekrijs en daar was mijn eerste kind, een zoon, wat een enorme opluchting, hij was er uit, na twee uur, geweldig, ik was intens trots op mijn lichaam, wat mij niet in de steek had gelaten, daar lag hij mijn eerste zoon, wat een geweldig wonder en vergeten was alle ellende en ik nam mij voor om een ieder die wilde weten hoe zo iets ging uitgebreid alles te vertellen, de naweeën, daar mocht ik een aspirine voor nemen en van af dat moment was mijn leven bevrijd van de angst, de onzekerheid en was ik ook nog moeder van een heel klein ventje geworden. Dit was mijn ervaring uit die tijd met zwanger zijn, Dinkie.