Een verhaal over Kerstmis

Als je op kerst bent geboren zeggen veel mensen van enig, een kerstkind, zo enig was het echt niet altijd, je was meer met de kerst bezig dan met je verjaardag, de kersten waren met alle opa's en oma's heel super gezellig en mijn verjaardag vergat ik bijna altijd. Geboren in Indie op kerstmiddag om 12 uur in een katholiek ziekenhuis met allemaal nonnen was er om vragen, dus werd ik gauw in de kribbe aldaar gelegd. In een tropisch land zonder nog penicilline, het was voor de oorlog, was niet het idee wat mijn moeder had, direct eruit moest ik weg van al die mensen met al hun ziektes, ergens wel verstandig ook. Mijn jaren als kind in Indie waren de mooiste jaren van mijn leven, die prachtige natuur met de bomen, de bergen, de beekjes, de prachtige bloemen, vlinders en vuurvliegjes, de kleine warongs lang de kant van de weg, alle tochten naar de bergen, heerlijke huizen met zwembaden en paardrijden met je ouders door die prachtige natuur in de bergen met al die geuren, het is diep in mijn ziel door gedrongen, heel diep. Toen kwam de oorlog,weg alles, in Jappenkampen, armoede, honger, ellende, dood en verdriet, vader weg. Het bijzondere was, dat wij alles overleefd hebben en toen in het vaderland van mijn ouders, Holland, terecht kwamen, wij tropenkinderen, dat gaf de grootste klap na alles, de koude en dit vreemde land met alles, vreselijk vond ik het eerst. Toen gelukkig Wassenaar en de eerste kerst in Holland, dat was een geweldige ervaring, wij allemaal samen, die het overleefd hadden. Uit een soort dankbaarheid, dat wij allemaal nog leefden besloot ik als meisje van 13 jaar naar de katholieke kerk te gaan in het dorp Wassenaar, keurig aangekleed om de Almachtige te bedanken voor dit heugelijke feit, wat is er mooier dan op de kerstnacht. Ik stapte alleen deze grote kerk binnen, stampend vol was het er, ik moest blijven staan bij de deur. Prachtige dienst met koor en alles ik genoot en langzaam kwam de pastoor met de koorknapen hevig zwaaiend met het wierookvat dichterbij en dichterbij en langs mij, wazig, misselijk, zwart, toen ik ineens bijkwam lag ik op een kerkbank, verbaasde mensen om mij heen, ja meisje, jij bent flauwgevallen in het kerkpad, was wat hard en koud, dus hebben wij jou op de bank gelegd. Helemaal nog duf gauw snel naar huis, zeker niet gegeten was het commentaar van mijn moeder. Het jaar erop weer dit goede plan, maar nu gegeten, weer in de kerk, helaas weer staande bij de achterdeur en weer kwam de pastoor met de wierook aanzetten en ik ging alvast ver naar opzij, daar was hij vlakbij, wazig, misselijk en weg was ze weer, werd weer wakker liggend op een kerkbank, nu met dokter er bij, gaat het, ik knikte en zat daar rustig bij te komen toen een leukerd zei, ook een manier om een plaatsje te krijgen. Weer snel naar huis. Enkele jaren later kreeg ik mijn allereerste vriendje, een beeldschone knaap, Ferdinand, heel erg lief allemaal, zeer onschuldig en romantisch, werd meegenomen naar hun prachtige huis in Scheveningen, heel mooi en luxe en voor ik het wist werd alles erg serieus, de familie zag het wel zitten. 
Mij werd gezegd, dat ik als ik bij de familie wilde horen, ik katholiek moest worden, ach zo verliefd was ik dan nog wel, ik naar mijnheer Pastoor, van Spanjaard was zijn naam van de katholieke kerk de Goede Herder in Wassenaar, een geweldige man met een enorme grote dure parochie, hij was alleraardigst en hoorde mij aan, stelde wat vragen over mijn geloof en nog veel meer en nodigde mij uit voor een grote mis in zijn kerk met Pasen. Vooraan zat ik dit keer als gast van de pastoor in weer een hele volle kerk, weer was het prachtig en weer kwam de zwaaiende wierook nu aan de voorkant  langs, enfin, weer lag ik, maar nu omdat ik vooraan zat bleven ze er mee zwaaien en kwam ik bij en vertrok en kwam ik bij en vertrok, grote paniek, een hele lieve vrouw kwam naar mij toe nam mij mee naar buiten en daar pas kwam ik weer terug op aarde, mijn kind zei ze, dat gaat niet met jou, je viel steeds flauw, dus blijf hier even buiten lekker zitten en kom bij, dan brengen wij jou straks naar huis, ik ben mevrouw Slinkert, zei ze. Een van de meest mooi families, die ik ooit heb gezien, een pracht gezin. beeldschone mensen. Leo hun zoon is nog jaren lang een echte vriend voor mij geweest, helaas is hij op jonge leeftijd verongelukt. Pastoor van Spanjaard zei: mijn kind, jouw geloof is prima houd het zo, jij hebt geen kerk nodig en dat vriendje van jou dat houdt geen stand lieve kind en dat is niets voor jou, zo'n strenge katholieke familie, dan zit je meer in dan uit de kerk en dat kun jij zeker niet, geniet van je leven, komt allemaal goed. Zo nam ik afscheid van deze lieve man. Hij had gelijk en na 4 maanden was het uit en helaas nooit meer naar een mis geweest. Nu vieren wij kerst met het hele gezin in ons Zeeuwse huisje al weer 33 jaar met zijn allen en genieten zowel van de kerst als van mijn verjaardag. Dinkie.