Ati mijn lieve vriendin, meestal per telefoon voor jaren !!!

Verloofd zijnde met Walter van den Broek kwam ik in de van den Broeken en Weber clan terecht en werd er van mij verondersteld aan alles mee te doen. Zo gingen wij dus naar de verloving van Atie van der Heijden met John Weber, enfin., in Wassenaar drukte van belang en daar stond naast haar moeder een schattige jonge lieve vrouw, met een hele lieve lichtblauwe jurk , een plaatje . Na een paar uren met drankjes en hapjes , gingen wij weg . Ati en ik gaven elkaar een handje en ik feliciteerde haar en bedankte haar . Ik moest trouwen en op mijn grote bruiloft in het mooie stadhuis te Wassenaar om de hoek bij ons woonhuis , trouwden Walter en ik en was ik mevrouw van den Broek voor 20 jaar , was toen zelf ook 20 jaar, jullie vader staat op de trouwfoto's en ook tante Dien en haar man.. Eindelijk na wat omzwervingen hadden wij een mooi huis in de Papenlaan in Voorschoten, een jaren dertig huis erg mooi . Er stopte op een dag toen wij er pas woonde een auto voor de deur en werd gebeld en toen stond John voor mijn neus, "Hallo ken je mij nog , natuurlijk zei ik, kom binnen , ja maar Ati zit in de auto oke ga haar halen en zo gebeurde dat er toen een zwangere Atie bij mij binnen stapte verlegen niet willend , maar aangezien ik het tegenovergestelde van haar ben was het ijs snel gebroken en zat ze heel gezellig bij ons met Bart in haar buik, thee te drinken en vonden wij beiden direct de klik , van die tijd af is onze vriendschap gebleven en kwam Ati op de fiets wel eens langs en ging ik vaak op de fiets naar de Hamellaan om er ook weer thee te drinken, vooral vaak als oma er
 was , dat was helemaal een dot , wat een lieve oma was dat . Toen kwam Bart n ben ik nog bij jullie moeder in het ziekenhuis in Leiden geweest en lag ze aan het infuus om de weeën op te wekken want het wilde niet vlotten , na wat met haar gepraat te hebben moest ik weg en even later belde John het is weer een zoon dus daar was je toen Bart . Jullie moeder vroeg of ik hem wilde komen baden in de vroege ochtend wat ik ook deed met de auto naar haar toe en Bart wassen  in het badje , dat is zo wat keren gebeurd tot zij zich weer wat sterker en beter voelde , sorry Bart mr ik heb je wel geknuffeld erg veel want zo ben ik nu een maal , je moeder moest er om lachen . Daar na zijn er geweldige jaren gevolgd waarin wij over en weer bij elkaar op bezoek kwamen ook de mannen er bij en Hans Aties broer met wilde plannen voor de toekomst . Toen ineens overleed de broer van Johns vader en werd John mede verantwoordelijk met zijn vader voor hun zaak met alle dure heren en cliënten, en gingen de wilde plannen in de kast en kwamen er hele andere tijden aan , ook bij ons maar tussen dit alles bleven wij zamen altijd bellen zo'n drie keer per week en bij elkaar langs komen en bespraken wederzijds al onze problemen met elkaar altijd , dat was super en gezellig nooit een onvertogen woord geen van beiden .Kersten gingen verjaardagen gingen en langzaam kwamen er problemen met de buurjongen die het leven een hel maakte voor jullie ouders toen kwam je vader met een huis in de essenlaan jullie huis nu, enfin ik met je moeder mee er naar toe en ik liep te O wat heer lijk en o wat mooi en ik vond het schitterend en jullie moeder liep te huilen want ze vond het maar niets , enfin dagen hebben wij er over gepraat en langzaam ging ze er aan wennen en toen kwam de verhuizing en alles , en Dinkie verdween naar het buitenland. Toen ik terug kwam lag mijn huwelijk al in duigen en was ik in een wervelende vrije tijd terecht gekomen wat jullie moeder eng maar ook schitterend vond ik was voor haar een spannende film. ze heeft nog een poging gewaagd mij te koppelen aan iemand die een aphotheek had enfin dat was niets maar erg gezellig gegeten bij jullie . Daarna toen ik einedelijk mijn ware tegen gekomen was na een wild jaar toen was dat helemaal over en begon er weer een hele nieuwe periode van opbouwen na deze intense  afbraak en over nieuw beginnen in die tijd woonden wij al in Dreischor hier hebben wij 9 jaren verbouwd , intussen bijna ieder dag bellen met jullie moeder die het heel moeilijk had met jullie oma en dat allemaal met mij deelde en al mijn zorgen over gelde huis en alles met haar deelde zo vingen wij elkaar weer helemaal op . Willem is zelfs nog in het huis van jullie oma gaan zoeken naar afluister apparatuur en alle andere dingen heeft hij nagekeken, alles is door hem goed onderzocht en ook hij kwam tot de conclusie dat er niets was . Maar dat stelde zowel Ati als mij die inmiddels ook erg gehecht was geraakt aan jullie oma toch wel gerust. Toen het verdriet van het overlijden van jullie lieve oma wat jullie moeder erg van streek heeft gemaakt heel erg vond ze dat en toen zijn er uren gesprekken geweest over leven en dood gaan en God enz ., ook het verdriet van het overlijden van mijn beide ouders alles is door ons heen gegaan en hebben wij met elkaar door gewerkt en getroost  en verteld en zo gingen de jaren langzaam aan steeds verder lieve zonen , met jullie moeder, en de verhalen over jullie en jullie huwelijken scholen enz en de studie van Robert heeft hij aan mij te danken, want jullie moeder belde en was wanhopig, want het ging niet goed met zijn rechten studie enfin ik moest gaan kijken in de astrologie en alles uitzoeken het heeft mij een ontzettende uitzoek dag gekost gelukkig had ik al een pc met dat programma er op maar dan de interpretatie nog en aangezien het toen mijn hobby was had ik ook alle boeken er over dus zoeken negende huis staat in dat teken enz enz., enfin toen kwam er uit, of tandarts of homeopathische arts en zij heeft het Robert verteld en die koos toen voor tandarts .Wij hebben heel veel gelachen ik gehuild zij bijna en veel meegemaakt samen alle dokters bezoeken van haar en alle andere dingen  zoals de dood van Raps en de dood van Grootvorst die ze van mij heeft meegekregen. Zij kon ontzettend leuk vertellen zoals over grootvorst en Raps ik heb mij tranen gehuild van het lachen alles werd besproken en gedeeld ze was vaak eenzaam en ik hier ook. Wij hebben een geweldige tijd gehad zij kende alle mensen die ik kende van naam en toenaam en ik al haar kenissen van naam en toenaam en hoe jullie huizen er uitzagen alles en alles , ook langzaam aan steed meer de lichamelijke klachten en zo is er een heel leven voor bij gegaan waarin wij beiden elkaar steun en toevertrouwen zijn geweest voor een heel lang leven en waar ik met enorm veel geluk en blijdschap aan terug denk een wonderbaarlijke mooie vriendschap zonder ooit een onvertogen woord van geen van beiden, heerlijke tijd die ik zo over zou don met jullie geweldige lieve moeder , wij konden echt samen door een deur , geweldig en het doet mij hele erge pijn dat haar einde zo triest en zo erg is geweest en ik niets kon doen voor haar maar dat zal de geweldige  gedachte aan haar nooit meer kunnen verhinderen en nu zij door deze aardse ellende heenis en zij eindelijk rust heeft en bij de mensen is die haar lief zijn heb ik er ook vrede mee alhoewel ik haar ontzettend mis , iedere keer denk ik bv even Ati bellen , dat doet zeer lieve zonen, jullie hadden een geweldige lieve moeder , een hele fijne zachte en onzekere lieve vrouw , Dinkie.

hoe wij vrouwen en kinderen weer bevrijd werden

Bruisend en jubelend had de bevrijding haar intocht gehouden. Opeens was ze gekomen, verrassend bijna, in een enkele dag. Wat was dat geweldig,verlokkend, bedwelmend, niet te geloven. Daar boven in de boom zittend uitkijkend over de kampmuur naar de vrijheid, met een stralend gelukkig gevoel:" wij hebben het gered". Andere kinderen in de boom lachten, riepen naar elkaar, wezen naar de bergen. Ineens een vreselijk gegil, van alle kanten, fluitend geluid, iets wat langs je oor vloog, onraad, als appels vielen wij uit de boom. Moeders kwamen op ons afgerend: " Mee" gilden zij. "Ze vallen ons aan". Kogels, hollen, vluchten. Nog meer krijsende Indonesiërs over de muur, iedereen rende in paniek door het gangetje naar het andere gedeelte met het grote open veld, daar waren ook Indonesiërs: "merdeka, merdeka", gilden die. Wijrenden allemaal het veld op , zover mogelijk naar achteren, overal stonden ze met geweren in de aanslag, wachtend op het bevel te schieten. In de barakken rond het grote veld hadden alle vrouwen de deuren gebarricadeerd. En hoe ze ook probeerden, ze kregen ze er niet uit, wat uiteindelijk onze redding was, het duurde en duurde, alles stond stil, vol angst op het veld. Ineens begonnen zij in het wilde weg te schieten en handgranaten te gooien. "Liggen" werd er gegild, "liggen", wij  dus ook. Mannen, die al terug gekomen waren , wierpen de handgranaten terug, tijd genoeg er voor. Iedereen was doodstil en alles begon te bidden. Plat op de grond ineens een vreselijke klap vlakbij, zo erg dat ik dacht dat mijn borstkas uit elkaar zou spatten en overal in eens bloed op mij en stukken van, van alles :"O God, ik ben dood", alles is, kapot, dat was het dus. Wat gek, ik hoor nog alles, ik kan nog zien, als dat dood zijn is dan is het niet zo erg. Wat raar, ik kan mijn vingers bewegen. O God, ik ben alleen erg gewond, maar ik voel ook geen pijn. Voorzichtig keek ik naar alles wat op mij lag: "waar, waar ben ik gewond". Ineens mijn moeders stem:" Op staan, snel, wij moeten hier weg, verder naar achteren, vlug, vlug, nu". Kan ik dat dan, O God, het is niet van mij, het is van iemand anders, van iemand die vlak bij mij lag. Weg, ver weg, riep mijn moeder naar achteren. Wij renden , tussen alle schoten door zo hard als wij konden naar achteren mijn grootmoeder  viel en rolde van de dijk af naar beneden en bleef daar liggen alsof ze niet meer leefde, helemaal achter in waren geen Indonesiërs.  Mijn broertje raakten wij kwijt. Naar de toiletten riep men, daar kropen wij boven op elkaar. Mijn moeder hoorde mijn broer ineens huilen. Ze riep: " Anton, wij zitten hier". Hij kwam naar ons toilet.Huilend zei hij: "Mammie, hoe moet ik bidden "? Zoiets vergeet je nooit. En op elkaar gepropt zaten wij bijna allemaal hardop te bidden. Verder alleen maar lawaai en gekrijs  Toen ineens nog ergere woeste kreten van de daken. "Dit is ons einde", zeiden ze: "Kus je kinderen maar gedag, wij gaan er nu allemaal aan" . Nog meer vreselijke kreten, toen vreselijk schieten en hels lawaai, kogels vlogen rond, knallen en gekrijs.  Doodsbang wachten wij op wat wij dachten ons aller einde. Iemand gilde:" Het zijn de onzen, het zijn de Gurkha's, het is heus" . Doodstil werd het. Zou het kunnen, zouden wij toch nog gered worden. Heel voorzichtig gingen enkelen kijken en zagen zwarte mannen voorbij rennen, die naar ons grijnsden en lachten: " De Gurkha's, de allerbeste krijgers die er zijn", zei iemand. "Ze komen ons bevrijden". Alles begon te huilen en God te danken. En ja hoor, een uur later vonden wij mijn grootmoeder. Die was door de paniek op het veld naar beneden gerold en had zich dood gehouden. Hoe je je dan voelt is niet te beschrijven. Je krijgt weer een leven terug, je leeft, je leeft, het heerlijkste gevoel wat er bestaat en nooit, nooit ben ik het vergeten. Ook ben ik nooit onze nieuwe bevrijders vergeten, als zij er niet geweest waren was ik er nu ook niet, wij hebben ons leven aan de Gurkha's te danken en zal dat nooit meer vergeten, Dinkie Dit verhaal wilde ik eerst niet vertellen was bang dat het te veel zou zijn, maar door mijn oudste dochter ben ik het toch gaan doen en er ook wel heel blij om,  want deze brave geweldige mannen verdienen dat ten volle , zij hebben terugtrekkend uit Magellang heel veel vrouwen en kinderen bevrijd voor de tweede keer , zal ze eeuwig dankbaar zijn. Dinkie.