Vaderdag 2018, dan moet ik ook direct aan mijn eigen vader denken, Hendrik, Henk van der Sluis, in onze tijd was er nog geen echte Vaderdag, althans niet dat ik meer weet, wij woonden dankzij deze geweldige man in een prachtig huis in de Pieter Twentlaan no 1 in Wassenaar, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was in een van de duurste buurten in Nederland, met het schitterende raadhuis en alle prachtige kasten van huizen om ons heen aan de Pauwvijver, mooier en idyllischer kon het al niet, genoten hebben wij daar als zwaar verwilderde kinderen, uit een concentratiekamp na 5 oorlogsjaren in Indië, kwamen wij daar te wonen dankzij mijn vader en zijn familie. Als Henk ergens verscheen was het gewoon een te sjieke geklede en verzorgde man met een vrij complete en a la Fred Astaire verschijning, slank, niet lang, alles in perfectie, een echte Haagse heer tot in de puntjes verzorgd. Vol bewondering heb ik naar zijn oude foto's van vroeger zitten kijken en mij voor zitten stellen hoe dat was en zou geweest zijn. Deze iet wat te perfecte geklede verschijning, was nu mijn gewone hardwerkende, diep onder zijn verantwoordelijkheden gebukt gaande vader, die hem ook door ons en zijn zwaar astmatische vrouw waren opgelegd en door zijn geweldige aard was daar voor ons allen  niets van te merken, ergo, hij was nooit een dag chagrijnig of geïrriteerd of boos, nooit zolang ik hem kende, ook nooit meegemaakt. Altijd opgewekt, zeer spraakzaam en bijzonder geïnteresseerd, niet beter wetend vond je dit als kind heel gewoon en normaal, je dacht gewoon zo zijn alle vaders. Niets was minder waar.!!! Henk werd geboren in Groede op 1 oktober 1909, bij zijn grootouders van moeders kant, een hele deftige notaris familie Hammacher, waar zes kinderen waren en waar mijn grootmoeder er een van was, Hermien Hammacher, was inmiddels getrouwd met een joodse man Wolfgang van der Sluis, van wie dit dus de tweede zoon werd. Wolfgang was er niet bij, die was achtergebleven in Indië, waar hij als hoofd van een middelbare school ook Nederlands gaf. Later ging Henk als kleine baby met zijn moeder weer mee naar Indië om daar als klein koloniaaltje opgevoed te worden met erg veel personeel.Vele andere Hammachers zaten er ook en ook de familie van Henk's latere aanstaande vrouw  Gwen, mijn moeder dus, woonden daar in Indië. Toen Henk 13 jaar was ging deze kleine familie terug naar Holland, voorgoed, tropenjaren telden toen nog dubbel, want Wolfgang kwam al met pensioen en Henk bracht zijn puberjaren door in duur den Haag, met nog duurdere vrienden en ook de joodse grootouders van Henk waren zeer gefortuneerd en zo groeide kleine Henk op in de betere kringen van den Haag als een echte Haagse Dandy. Op school werd het een fiasco, te veel afleiding en te ongedurige Henk wilde verdienen, er bleek zowaar een echte handelaar in hem te schuilen, zwaar tegen de zin in van zijn ouders, maar Henk was een zeer eigen gereid, in de goede zin van het woord, mensje om naar wie dan ook te luisteren, tot over zijn oren verliefd op de kleine beidehante Gwendolyn, die alles keurig had afgelopen, alle scholen en diploma's gehaald had, Engels, Duits en Frans vloeiend sprak en las, waar Henk dan ook diepe bewondering voor had. Helaas was toen de crisis uitgebroken, 1933 en konden geen van beiden een baan vinden, maar Henk wilde trouwen, verloofd waren ze al. Dus werd er uiteindelijk besloten dan maar naar Indië te gaan, bekend terrein voor Henk, maar spannend en nieuw voor Gwen, enfin onder chaperonne van Henks ouders gingen ze naar Indië, daar aan gekomen hadden beiden snel een baan en kon er dus getrouwd worden, zo gezegd en zo gedaan. Henk's ouders tevreden terug naar Holland  en het jonge echtpaar helemaal gelukkig achterlatend. Na vijf jaar hard werken en vele feesten en iedere vrijdag en zaterdagavond in de Simpang club dansen, eten enz., tochten naar Bali en alle andere eilanden met een grote schare nieuwe vrienden, besloten ze na vijf heerlijke jaren nu maar eens een kind te nemen, voor Gwen hoefde dat nog niet, want zij genoot van haar werk, meer dan wat dan ook, ze was belangrijk en als enige vrouw tussen allemaal mannen voelde zij zich zeer gelukkig. Mijn vader dus minder, het eerste kind was dus een meisje, Marjolein, een hele mooie naam vonden beide ouders en nog geen 15 maanden later nog een zoon, mijn vader was dolgelukkig, mijn moeder minder, want een huisvrouw was het beslist niet, nu was dat in de tropen van toen geen probleem, daar had je personeel voor, tenslotte moesten die ook verdienen, zo werden beide kinderen door het personeel opgevoed, helemaal op een zeer Indische en prima wijze. Ik bofte, had een schat van een baboe, die op een matje naast mijn bed sliep, alle avonden dat mijn ouders weg waren, dus vaak. Ineens kreeg mijn moeder naar een hele ernstige bronchitis, astma in hele ernstige mate, heel veel nachten liep ze gewoon van pure ellende van de benauwdheid haar bed uit naar buiten en stikte ze bijna, veel medicijnen waren er niet voor. Zij kreeg, je gelooft het niet, astma sigaretten, ja dat klinkt bizar, maar ik kan ze nog ruiken soms, ze hadden een hele speciale lucht en ze hielpen enigszins. Gelukkig was een van de Hammachers arts en hoofd van het Darmo Ziekenhuis, een volle neef van mijn vader. Af en toe kon mijn moeder dan een weekje verblijven in een van de paar kamers in het ziekenhuis, een katholiek ziekenhuis waar al een airco stond iets geheel nieuws voor die tijd en daar kwam ze dan helemaal bij, mijn vader zat meer in het ziekenhuis dan thuis, kleine broertje ging met moeder mee en Marjolein bleef achter bij het personeel en had het meest vrijgevochten leven wat een mens zich maar kan wensen, gewoon een kampong opvoeding, heerlijk met de handen eten van een pisang blad en dooie visjes met wat rijst en van alles wat het personeel ook at, geen dure jurkjes aan, geen dure schoentjes aan, geen prachtige popachtige dame met grote strik op het hoofd, nee in haar onderbroekje verder bloot rondscharrelend achter de baboe aan en soms als ze moe werd in de slendang, (zo'n doek die ze om hun heup hebben waar ze ook hun eigen kinderen in ronddragen), heerlijk knus tegen de baboe aan in slaap vallen, geen vaste tijden, geen programma's, niets, gewoon wild west. Geen zondag school, geen ballet les, geen paardrijden, niets. Op een gegeven moment werd het duidelijk dat dit niet goed was voor een net koloniaal meisje, dus werden er andere oplossingen gezocht en gevonden, in de hete tijd verhuisden wij met zijn allen naar de bergen, voor dat dat gebeurde kwam ook mijn Schotse grootmoeder uit Holland daar aan, enfin die ging dus mee de bergen in, wat vond ik dat geweldig en wat was zij lief en heel anders dan mijn moeder, zacht, netjes, lief en nooit een onvertogen woord. De huizen in de bergen, diversen soorten groot groter enz., zijn de mooiste herinneringen van mijn leven, geweldige huizen met altijd een zwembad, zo hebben wij ons zelf leren zwemmen, mijn vader kwam dan alleen de weekenden en wij waren daar met alleen personeel voor mijn moeder en grootmoeder, dus wij waren vrij en in de bergen, mooier kun je het niet krijgen in je leven, een waar paradijs voor ons beiden, geweldige tochten ook wel met mijn ouders en grootmoeder en veel te paard de bergen in, heerlijk tijden. Ineens, oorlog, de verhalen over dat gebeuren zijn hier apart verteld. Maar onze vader werd weg gehaald en pas jaren later zagen wij deze lieve zorgzame man weer terug, 5 jaar, hij had zich in leven weten te houden door schoenen te poetsen van iedereen, die ze nog had en te repareren zo goed en zo kwaad, hoe hij daar bij kwam was ons een raadsel. Na nog een keer gevangen genomen te zijn, na de oorlog door de nationalisten,  waar hij nooit iets over verteld heeft, nooit, werd er door het Rode Kruis aan mijn moeder verteld dat hij vermist was, in alle waarschijnlijkheid dood, dus mijn moeder was weduwe met twee kinderen, broodmager en erg arm en mijn grootmoeder ook. En dat in een volkomen bijna niet te controleren levensgevaarlijk Indië, er moest zo snel mogelijk weggegaan worden, de kinderen moesten naar scholen voor het eerst, tanden waren weggerot, dus naar tandartsen, haast was geboden. Henk was er niet meer, gauw via het Rode Kruis weer op een schip geplaatst. En zo kwamen wij in Holland, hun vaderland, niet het mijne. Na enkele maanden in Holland kwam het bericht dat mijn vader was gevonden en gered, nooit is iets zo belangrijk en zo op tijd gekomen als dat bericht, de redding van mijn broer en mij, dit keer echt de meest cruciale redding uit ons leven.Vanaf dat, dat kleine verbrande en bruine mannetje uit de Volkswagenbus stapte, na 5 maanden ziekenhuis en ik dag opa tegen hem zei, is ons leven een wonder geworden, een echt wonder, dat een klein mensje zoveel kan betekenen in een leven van twee kinderen is gewoon heel bijzonder en zullen zowel mijn broer, die nu helaas dement is, als ik nooit meer vergeten. Wij gleden letterlijk in een heel fijn en goed leven met een vader, die eerst met een solex op pad ging, ook al vroor het 10 graden, altijd nog netjes gekleed en een hoed op met daaroverheen een dikke wollen sjaal, ik zal het nooit vergeten, als hij dan vlak bij een van zijn cliënten was stopte hij en deed de sjaal eerst af en zijn nette handschoenen aan alvorens aan te bellen. Zo ging hij dan iedere dag op pad in weer en wind van uit zijn toen nog huurhuis in Wassenaar om geld te verdienen. Doordat zijn handelscapaciteiten zo goed waren, zijn wij helemaal boven jan gekomen en hebben alles gehad wat kinderen maar horen te krijgen in een goed land. Wij hebben beiden een geweldige tijd in Holland gekregen, de beste tijd, die een kind maar zou kunnen wensen en een vader die nooit, nooit boos was en nooit lelijk deed, altijd discussieerde met ons, ik heb hem nog nooit kwaad of boos gezien, een hele bijzondere man en dat was hij, ons nog met een erfenis achterlatend en met de mooiste herinneringen aan een hele fijne jeugd en studiejaren. Ook als opa een super geweldige gulle opa, daarom is voor mij Vaderdag een van de meest speciale dagen, waarop ik met intense dankbaarheid aan deze geweldige plichtsgetrouwe man  terugdenk, waar wij veel aan te danken hebben. Dat een mens, die als Dandy begon zoveel kan betekenen is geweldig.  Henk, mijn fijne geweldige vader en grootvader eindigde zonder een diploma, maar drie jaar HBS, was een hele wonderlijke, maar fijne selfmade man en hoe.!!!