Het grote ziekenhuis en ik.

Wij woonden  heerlijk in Voorschoten in een vooroorlogs huis, ruim, geweldig, heerlijk, maar niet met de nu zo begeerde moderne keuken, nee, gewoon een heel groot aanrecht met granieten bak van zwart witte blokjes, allemaal erg ruim berekend op een grote familie, maar heerlijk, je kon er alles in wassen, de hond, de kat, enz., alles was degelijk met ruime kamer en suite, heerlijk.Toen, op een rustige dag na een gezellig borrelhapje en pinda's, ik ineens lag te kronkelen van de pijn, zelfs op de grond, huisarts kwam en direct pijnstillers en foto laten maken. Uit deze hele toestand bleek dat ik een galblaas had vol stenen, iets wat veel mensen hebben. Operatie, zei de arts, nee, zei deze dame nu nog, maar even niet, waar laat je vier kinderen ineens en een kleine van drie jaar, wonend aan een drukke snelweg, die daar al een keer spontaan naar toe gelopen was, daar het hekje wat dicht kon altijd openstond. Bij een volgende poging van dit lieve driejarige manneke het hek uit te lopen liep ook onze kat mee te rennen, die dus voor zijn kleine driejarige oogjes werd dood gereden, wat een dusdanig effect op hem heeft gehad, dat hij nooit meer van de stoep af ging. Wat ik niet had kunnen  bereiken, had onze lieve poes wel bereikt, helaas. Dertig jaar later, na een vrij tumultueus leven, zich strikt houdend aan een gal dieet, werd het te gek. Ineens zo'n vreselijke aanval dat er weer naar een ziekenhuis gegaan werd, dit keer in Goes, met natuurlijk dezelfde constatering: galblaas, nog voller met stenen die eruit moesten, dus afspraak werd gemaakt, opereren, de chirurg uitgekozen, naar veel heen en weer gebel, prima chirurg maar ietwat ruw, afspraak was gemaakt, nog een week wachten, inmiddels zo'n pijn, dat ik niet meer kon eten, dus alleen maar fruit gegeten. Kilo's lichter werd ik gebracht op de dag van de operatie en voor ik het wist gehaald en daar ging ze dan, blik op oneindig en liggen, doen wat er gezegd werd en weg was ze. Ineens kwam ik zwevend boven mijn lichaam terecht en zonder een blik op mijn body zweefde ik weg en kwam zowaar mijn moeder mij halen en heb ik meer gehuild dan wat anders. Toen deed ze een deur open en zei: dit is wat je zo graag wilde en daar zaten ze allemaal aan een hele lange tafel, al mijn lieve tantes, ooms, opa's en oma's. Het huilen werd eerder erger, ze groetten mij allemaal en al jankend heb ik ze allemaal omarmd, God wat was ik gelukkig toen ineens mijn moeder zei: kom kind, je moet terug, met stomheid geslagen was ik, terug, hoezo, ja zei mijn moeder, je bent nog niet klaar, ik wil niet zei ik resoluut, lieverd je moet terug en al pratend verdween alles en kwam ik weer in een nevelig gebied terecht. Hoe ik ook smeekte en hoe ik ook vroeg, maar waarom dan, ik was nog niet klaar zei ze en op het moment dat ik mij omdraaide zag ik ineens mijn lichaam liggen op een bed en de anesthesist op mijn wang slaan, vrij hard, erg hard, ik dacht: is hij nu gek geworden en op dat moment was alles weg en kwam ik uren later na een 5 uur durende operatie bij, erg ziek en vol pijn in mijn bed op het zaaltje met vier personen en Arlette en Willem bezorgd buigend over mij heen.  Ik moest even overgeven  en was doodziek, overal slangen, wondafvoerslang, galafvoerslang, infuus en zo'n slang in mijn neus en zuurstof, enfin, het was een droef gezicht, niets kleine ingreep laparoscopie met drie gaatje, nee, een snee van 35 hechtingen van links naar rechts, mijn hemel, wat is er gebeurd. Wat bleek, na de drie kleine gaatjes waar ze in doken kwamen ze tot de ontdekking dat de galblaas geknapt was en de stenen overal zaten, behalve in de galblaas, dus een major operatie met het gezegde op het nippertje gered, een paar uur later en ik was er geweest, dus zat kennelijk al boven. Mijn lieve man en Arlette waren heel erg onder de indruk en erg bezorgd en ik erg ziek. Het verblijf aldaar bleek een oord van hel te zijn. Voorbeeld, eerste ochtend na de operatie, bakje water op nachtkastje naast mijn bed, alles er bij en zo ging de zuster van de een naar de andere, die stukken ouder waren, ik was toen 60 jaar, dus ik begin mij zelf te wassen, van boven dan, zuster springt als door een adder gebeten op, roept of ik helemaal gek ben geworden of ik geen geduld heb, enfin, bleef doodstil zitten. Volgende ochtend, bakje stond er weer, ik doe dus verstandig geworden helemaal niets, roept ineens die zuster, een ander dus, nou mevrouw u kunt toch ook wel eens wat doen zelf, u bent nog jong. Ik heb geprobeerd uit te leggen, maar daar had ze geen oren naar en zo ging dat met van alles, dag in dag uit, zo erg, dat ik op een gegeven moment om tien uur niet meer mocht bellen, geen tv kijken en moest rekening houden met de andere dames daar, waarvan er een de hele nacht lag psalmen op te zeggen en de ander de hele nacht de zusters liet op draven. Na 9 dagen, toen alle drains er uit gingen om 12 uur, heb ik Willem gebeld en gezegd dat hij vroeg hier moest zijn en vol verwachting kwam hij binnen als eerste, de anderen waren er nog niet, hij ging zitten en ik had alles al opgeruimd om mij heen. Naast mij lag een schat van een vrouw, die er heel heel ernstig aan toe was en die ze allang hadden moeten weghalen hier uit deze kamer. Willem begon iets te begrijpen en zonder veel woorden was alles gepakt en alles klaar en lag er een zeer beschaafd briefje met bedankjes voor alle zorgen op mijn nachtkastje en gaf ik mijn lieve erg zieke buurvrouw een kus en fluisterde zij in mijn oor: ga je weg, ik knikte, goed zo fluisterde zij en zo liepen wij samen de kamer uit en heb ik het op een rennen gezet al lachend en gierend eruit en toen naar huis en naar de honden, heerlijk, vrij, heerlijk. Dat was dus op woensdag en op zaterdag moesten de hechtingen er uit, 35 stuks, dus ik belde keurig naar die afdeling en kreeg te horen dat ze dat niet meer deden, want ik was weggelopen, oke, dus wij zaterdags naar de dienstdoende arts, die dacht dat hij er een paar hechtingen uit moest halen, tot hij alles zag: mijn God wat is dat vroeg hij. Goed, hij vond het enig en heeft het keurig gedaan. Op maandag een spoed telefoontje, dat ik direct moest komen omdat de hechtingen er met spoed uit moesten, grappig, was al gebeurd zei ik. De chirurg  heeft er enorm smakelijk  om gelachen en alles was prima. Tien jaar later was ik weer bij een van de chirurgen van toen en ik vertelde dat ik niet meer geopereerd wilde worden in Goes, maar dat ik naar Assen ging voor mijn eerste knie en toen vertelde deze chirurg mij, dat de hoofdzuster kort erna was ontslagen vanwege haar dictatoriale gedrag. Een mens hoeft niet alles te pakken meer gelukkig. Afleren zal ik dit nooit, want het is inmiddels een tweede keer gebeurd !!Dinkie