De foto's van de eruptie

Dit zijn de foto's van de eruptie van de vulkaan Gunung Galungung in Indonesie ,toen wij er zaten in1981-1983. Wij hebben er nog veel meer ,maar dat werd iets te veel ,het was weer een spannende tijd die twee en een half jaar .Dinkie

weerzien met Indonesie

Op een dag kwam Willem thuis van zijn werk op het hoofdkantoor van HBG in den Haag en zei: je raad het nooit, er komt een project in Indonesie en wij gaan er naar toe, ik als Commercial manager. Er viel een doodse stilte, na 33 jaar weer terug naar het land waar ik geboren ben en nog wel voor twee en een half jaar. Ik kon het niet bevatten, een innige wens zou in vervulling gaan, eventjes weer terug, o wat heerlijk, eventjes weer in de echte tropen, heerlijk, heerlijk. Toen kwam er een hele drukke tijd. Injecties, koffers, Andy van school, huis klaar maken om achter te laten. Voor wij het wisten werden wij door de kinderen naar Schiphol gebracht. Het was voor Andy, die als enige meeging, wel naar al zijn vriendjes en z'n school te moeten achterlaten. Na het afscheid met veel tranen, vooral van mij, waren wij op weg naar Indonesie, met een paar tussenstops kwamen wij er na 23 uur vliegen aan, op Halim Airport, met hond en kind (Buffy onze ruwharige teckel), die de gehele vlucht in een kooitje had gezeten en op knappen stond. Met een brok in mijn keel liep ik de warmte in, heerlijk thuis, maar had helaas niet gerekend op wat er nu ging gebeuren bij de douanecontrole. Zogenaamd waren de papieren van ons hondje niet in orde. Andy zei: dat wordt weer dashen en zuchtte diep.Willem zou voor de koffers zorgen en ik met portemonnaie en Andy mee naar een speciaal kantoortje. Ik vroeg beleefd wat de fout was en ging onderhandelen, met de hond aan mijn voeten snuffelend, die erg nodig moest. Ik bood hem een bedrag en na drie keer verhogen zei hij: "oke".Voor deze ene keer zou hij zijn hand over zijn hart strijken en ons een stempel geven, zodat wij konden gaan.Na het geld betaald te hebben en het zinloze stempel vond Buffie het nodig zijn blaas vlak voor 's mans schoenen totaal te ledigen. Andy zei:" weg wezen mam" en wij ook met natte schoenen renden het kantoortje uit op zoek naar Willem en de koffers. Van uit Djakarta gingen wij met een heel klein vliegtuigje naar Cilacap aan de andere kant van het eiland en daar zou het project beginnen.Wij kregen een prachtig huis met een beeldige tuin en personeel , twee allerliefste baboes Hanna en Soetina. Voor ik het wist voelde ik mij weer als een vis in het water in mijn tropen met palmbomen in de tuin en een tuinman en een nachtwacht, die iedere avond kwam en tegen de ochtend weer weg ging.Met twee honderd Amerikaanse gezinnen en een American Highschool en een olympic size swimmingpool ging het met Andy ook prima.Op een avond zaten wij met zijn drieen op de bank naar een film te kijken, om 6 uur is het er aarde donker, toen ik ineens een soort getril voelde:"Andy, zit niet zo te fietelen met je been" ,dat is een gewoonte van hem.Mam, ik doe dat niet, ineens voelde ik de hele bank heen en weer schuiven. Andy en Willem riepen:" kijk de auto gaat ook heen en weer en de lampen ook, kijk, alles gaat golvend heen en weer, een aardbeving en ineens doodstil, voorbij.Wij renden naar buiten overal liepen er mensen druk pratend. Toen ineens nog een paar kleine schokken en 's-nachts in bed nog een paar. Midden in de nacht begonnen alle honden te janken, eerst in de verte en als een golf van gejank kwam het voorbij.Klaar wakker waren wij. De volgende ochtend was er dikke mist van vallende grijze vlokken:" wat is dat", riep Andy. "Dat is de Gunung Galungung" riep Hanna, "die is gebarsten uit zijn voegen". De vulkaan lag zo'n 150 km hier vandaan.Om twee uur 's-middags werd het ineens aardedonker, echt nacht. Toen werd ik echt even bang, Andy weg, Willem weg en ik daar met twee zeer bange vrouwen, vooral Hanna, die goed nederlands sprak zei steeds:"Als dat maar goed gaat, als dat maar goed gaat. Geen kranten, geen nieuws en aardedonker. Na een paar uur werd het langzaam iets lichter en dagen lang zijn de asregens blijven vallen. Van de vliegtuigen naar Australie vielen de motoren uit en pas drieduizend meter boven de grond wilden ze pas weer starten. Toen eindelijk de kranten uit kwamen stond er in, dat de grote ontploffing nog moest komen. Experts van over de hele wereld kwamen metingen doen, de Indonesche president ging naar de getroffen dorpen. Veel van die dorpen verdwenen onder de lava. Wij dachten:" Nog een grotere klap, dat is niet zo best, wat hangt ons nu weer boven het hoofd". Mijn moeder snel gebeld om haar gerust te stellen, kinderen gebeld, ze wisten van niets, helemaal niets en twee maanden later belde mijn moeder en zei:" Kind, er is een berg bij jullie uit elkaar gespat, hoe is het met jullie? Toen pas werd het in Nederland vermeld. Gelukkig maar. De grote klap is nooit gekomen. Dinkie

Ik schrijf al zo'n tijd, dat ik dacht ik zet even mijn foto erbij als 73- jarige . Het is een groot plezier om mijn herinneringen uit mijn geboorteland Nederlands-Indie op te schrijven nu het nog kan . Dankzij de pc kan het nu ook door meer mensen gelezen worden en ik hoop dat ook gewezen kampkinderen er wat aan hebben.Want wij hebben alles moeten verwerken zonder enige hulp, toen had iedereen het moeilijk. Ik hoop dat mijn verhalen nog wat plezier brengen. Dinkie

prachtige fotos van de voorbije winter

Deze twee foto's waren een probeersel en het is gelukt ,maar ik vond ze ook erg mooi. De lieve hond is van mijn zoon en schoondochter ,die hier in het zelfde dorp wonen en de tuin is van mijn oudste dochter,beeldig zo Dinkie

foto

UFO'S

Oke, bij veel mensen zal nu de schrik toeslaan, maar zoals mijn vader zei: "onderzoek alles en behoudt alleen het goede". In 1977 zaten Willem en ik in Saoedie-Arabie in een kamp midden in de desert, in Jubail, kilometers van de bewoonde wereld met onze zoon Andy, die daar ook naar school ging . Je moet je voorstellen midden in een levensgrote zandbak zijn twee kampen gemaakt met stenen muren er omheen gemetseld. Weer in een kamp, maar nu vrijwillig en in een Joint Venture met Adriaan Volker, Hochtief (een duitse firma ) en CCC (een Libanese Firma), dus een zeer gemengd gezelschap met nog wat Engelsen en Schotten, een belevenis. In dit kamp allemaal dezelfde prefab huisjes en alle huisjes het zelfde ingericht, zeer eenvoudig, met onder een afdakje een klein terrasje, waar je door de hitte alleen 's-avonds kon zitten. Later vertel ik nog meer over het leven daar in de desert met al die wonderbaarlijke figuren. De mannen werkten er erg hard met het bouwen van een haven en dus erg veel weg. Voor al die vrouwen en kinderen was er alleen een zwembad, een general building en een kleine supermarkt, waar zelden iets goeds te kopen was en als het er was, erg duur. Dus zit je daar hele dagen zonder goede tv, radio, leuke winkels of telefoon, dan slaat al snel de verveling toe. Maar in die tijd in Holland was men erg bezig met het fenomeen Ufo. Door al die boeken, artikelen en mensen begon ik mij er ook voor te interesseren, op zijn minst moet je bij blijven. Maar om op een of andere manier te weten, wat ik er nu zelf van vond, zou ik mij er flink in moeten gaan verdiepen en had daarom ook veel boeken meegenomen over der ufo's. Na bijna alles er over gelezen te hebben wist ik nog steeds niet wat ik er van vond. Toen moest ik mijn laatste boek erover lezen van John A Keal: "Het Trojaanse Paard". Ufo's, wie zijn zij, waar komen zij vandaan en waar gaan zij naar toe. Hij schreef geweldig en voor ik het wist zat ik er helemaal in, spannend, maar in kleine footnotes stond er ook bij, dat tijdens het schrijven van zijn enorme boek, hij heel veel vreemde dingen had meegemaakt, onder andere voorspellende dromen, die ook echt uit kwamen, telefoon die dag en nacht belde en als hij opnam vertelde iemand hem dat er een brug zou instorten en zowaar gebeurde het dan ook. Vaak werd er ook gebeld en als hij opnam was er niemand en dit gebeurde ook heel veel s'nachts als hij sliep, zo zelfs, dat hij als het ware zich een beetje begeleid voelde. Wat schets mijn verbazing, tijdens dit spannende boek ontving ik brieven van mijn kinderen, die in ons huis woonden, dat ze gek werden van een of andere gek die s'nachts op alle tijden belde, zo erg zelfs, dat ik weer later brieven kreeg, dat ze de PTT hadden ingeschakeld. Gedurende al die tijd, dat ik het boek las, schreven zij mij hoe erg het was, niets van mijn boek en de inhoud wetend. De PTT had er ook geen verklaring voor en konden de beller niet vinden. Vanaf het moment, dat ik het boek uit had, hield de telefoonterreur op en kreeg ik brieven van nu het is zo maar gestopt, gek he mam. Door dit alles was ik totaal verbaasd en vond grappig genoeg twee mensen, apart van elkaar, een uit Curacau en een uit Engeland, die de ufo's beiden in het echt hadden gezien. Die uit Curacau had er wel 100, samen met vele andere mensen zien over vliegen en die uit Engeland had ze samen met haar familie s'nachts tijdens hun tocht naar huis gezien van wel heel dichtbij en waren heel bang geweest. Mijn oordeel over dit fenomeen is zo geworden, dat wij een zeilboot van ons UFO genoemd hebben, wij zijn dolgelukkig op die boot geweest, wie weet zit er toch wel wat in. Dinkie