nog enkele fotos' Banjoebirie

kamp Banjoebiroe

Banjoebiroe, in het normale leven een gevangenis, tijdens de jappentijd goed genoeg voor vrouwen en kinderen. Buiten deze grauwe muren vele barakken bij gebouwd en achter deze barakken de kleine kale huisjes van de vroegere bewakers. Wij werden in een van de huisjes van de bewakers geplaatst op een kale weg met daar voor wat gras en dan weer prikkeldraad, heel hoog. Alles was uitzichtloos. Zelf waren wij toen vel over been, een en al bot. Hadden nu doorlopend honger. Er was haast niets meer te eten. De jappen gaven het zo'n beetje op. Door ernstige zwakte loop je als een zombie rond, niets dringt meer echt tot je door, alleen ben je je bewust van de honger, constant op zoek naar slakken, kikkers, slangen, alles wat kroop. De ratten waren er niet meer, ook op zoek naar soorten struiken die je kon koken en eten. Vond je iets zo als een slak, dan smeet je het zonder een ogenblik te denken zo het kokende water in. En met de slijm van de slak langs je mond was het doorbijten van het dier een verrukking van vlees eten, proeven heel even, maar nooit genoeg. Vrouwen probeerden het laatste wat ze bezaten te ruilen met de javanen voor iets te eten, wat absoluut niet mocht, maar de nood was zo hoog dat ze alles vergaten. Wij bedelden zelfs bij de javanen om eten met beloften om het ze later,als wij vrij waren, te vergoeden. Enkele Javanen kregen zo'n medelijden met ons, dat ze soms iets gauw door de tralies heen smeten, het was allemaal een druppel op de gloeiende plaat van de honger. Het ergste was dat de vrouwen die smokkelden, weer door anderen verraden werden. Ze werden waar wij allemaal bij stonden aan een boom opgehangen, net buiten het hek, zodanig, dat hun tenen de grond raakten. Hierdoor probeerden ze steeds de grond te voelen en kregen afschuwelijke krampen. Ze schreeuwden het uit van de pijn. De commandant van dit kamp was een pure sadist en vond het heerlijk om met zijn riem of een zweep vrouwen net buiten de poort af te ranselen en deze toch al dunne scharminkels leden vreselijke pijnen en wij moesten dan uren op appel dit blijven horen en aanzien. Gelukkig ben jezelf te zwak om woedend te worden, je bent te verslapt, apatisch. Je stond er bij en je keek ernaar, maar je was te duf en te moe, het was allemaal onwezenlijk en als wij daarna niet vertrokken waren naar Ambarawa kamp 9, dan hadden wij het zeker niet overleefd. De bevrijding kwam dan ook voor ons viertjes net op tijd, mijn moeder woog nog slechts 40 kilo, mijn grootmoeder, die iets kleiner was, nog maar 35 kilo. Na de capitulatie kregen wij voedselpakketten van het rode kruis en net toen wij begonnen op te knappen kwam de aanval van de Indonesiers met vele doden en gewonden. (zie het verhaal "de Gurka's"). Dinkie

Eventjes de feiten op een rij

Nog even verifiëren, met 8 jaar naar de wijk in Malang, toen kamp Solo, eerst in het gesticht, daarna het nieuwe kamp, vandaar naar Moentilan, een gewezen Marine kamp, toen kamp 9 in Ambarawa, dan gevangeniskamp Banjoebiroe, toen weer terug naar kamp 9 in Ambarawa, de bevrijding gevolgd door aanval Indonesiers, toen gevlucht naar ander kamp Banjoebiroe, vandaar met vrachtauto's naar Semarang in konvooi, onder begeleiding van britse militairen en vervolgens met de Amherst Victory naar Batavia, kamp Tjideng, gevaren. Van daaruit met de Klipfontein naar Holland. Op drie plaatsen gewoond in Amersfoort, daarna Wassenaar. In Wassenaar getrouwd en in De Bilt gaan wonen. Van De Bilt naar Nieuwkoop, Moordrecht, Voorschoten, Ekeren Belgie, Noordwijk, Lagos Nigeria, Katwijk, Voorschoten, opnieuw Lagos Nigeria, Voorburg op twee plaatsen en vandaar als laatste woonplaats Zeeland Schouwen- Duivenland al 32 jaar op dezelfde plek met mijn tweede echtgenoot. Wel even 4 jaar tussendoor weggeweest naar Saoedi-Arabie, Nigeria Port Harcourt en ruim twee jaar Indonesie. Verder nog in vele Europese landen geweest met vakantie. Het lijkt mij wel genoeg gereisd. Dinkie

Walter als iets oudere baby

de eerste zoon

Een wonderlijke gebeurtenis

Samen liepen wij door de nacht. En stralend lichtend voleindigde de maan haar baan. Zacht sprak zij: " Ik ben zwanger en alleen maar verloofd". Jokko verbleekte:" Dinkie wat nu, wij hebben nog drie maanden te gaan op school en dan eindexamen ". "Kind, ik zou het niet weten". In 1955 was zoiets een schande, een grote schande, zelfs als je al officieel verloofd was. Hoe vertel je dat thuis aan je ouders, die leefden van stand, rang en goede opvoeding. De toekomstige vader zat veilig op zee ver weg. Jokko logeerde bij mij en tot diep in de nacht hebben wij fluisterend een scenario in elkaar gezet. Een keer over de schreef en gelijk raak. Nadat zij weer vertrokken was naar Leiden, heb ik gewacht tot mijn grootmoeder er was, die logeerde dat weekend bij ons. Diep in mijn hart vond ik het totaal geen probleem, het was voor mij een wonder, dat zich zomaar vanzelf voltrok. De Zaterdag kwam. En zenuwachtig tijdens het borrel uurtje heb ik het aboutportant verteld. Een bominslag had geen ergere reactie kunnen geven. Over de rooie waren zij, zo erg zelfs dat mijn moeder fysiek geweld ging gebruiken. Het werd zo erg, dat ik gevlucht ben, niet vergetend snel wat geld mee te nemen. Met de bus ben ik snikkend naar mijn allerbeste vriendin Ginette vertrokken. Haar vader, ook thuis, zei:" Nou kindeke, dan moet je voorlopig maar hier blijven. In hun grote huis in Wassenaar was plaats genoeg. Angela, haar moeder, zei:" Zelfs de baby kun je hier krijgen, geen probleem". Wat heb ik toen gehuild van blijdschap en opluchting. Ik zag mij al onder een brug liggen zonder eten drinken en geld. Aangezien ik altijd al heel veel bij haar logeerde paste ik weer helemaal in de routine. Na drie dagen werd er gebeld door mijn moeder. Angela vertelde dat ze wilde dat ik thuis kwam en ze zouden nu alles rustig met mij bespreken. Enfin, thuis was alles rustig, alleen was ook alles geregeld. Ik moest gewoon weer naar de kweekschool en mijn eindexamen gaan voorbereiden en zodra de vader thuis was werd er getrouwd, alles was al gepland. Dus mijn kleine embryo ging mee naar school, wat veel hilariteit gaf en deed ook mee met het examen en slaagde met mij met vlag en wimpel. Daarna snel getrouwd, een hele mooie bruiloft, met honderden gasten in het prachtige stadhuis in Wassenaar en een groot feest bij ons in de tuin met mijn toen zeer tevreden ouders. En zo kwam voor mij na negen maanden het eerste wonder op deze wereld, een zoon. Alleen was ik hypernerveus over de plotselinge totale verantwoordelijkheid van zo'n klein hulpeloos afhankelijk wezentje, dat dag en nacht en voor altijd op je rekende. En die druk was enorm, gigantisch, maar ook heel erg heerlijk en nu op mijn 74ste jaar is het een levensstijl geworden. Dinkie

Weerzien met Indonesie herhaling

weerzien met Indonesie
Op een dag kwam Willem thuis van zijn werk op het hoofdkantoor van HBG in den Haag en zei: je raad het nooit, er komt een project in Indonesie en wij gaan er naar toe, ik als Commercial manager. Er viel een doodse stilte, na 33 jaar weer terug naar het land waar ik geboren ben en nog wel voor twee en een half jaar. Ik kon het niet bevatten, een innige wens zou in vervulling gaan, eventjes weer terug, o wat heerlijk, eventjes weer in de echte tropen, heerlijk, heerlijk. Toen kwam er een hele drukke tijd. Injecties, koffers, Andy van school, huis klaar maken om achter te laten. Voor wij het wisten werden wij door de kinderen naar Schiphol gebracht. Het was voor Andy, die als enige meeging, wel naar al zijn vriendjes en z'n school te moeten achterlaten. Na het afscheid met veel tranen, vooral van mij, waren wij op weg naar Indonesie, met een paar tussenstops kwamen wij er na 23 uur vliegen aan, op Halim Airport, met hond en kind (Buffy onze ruwharige teckel), die de gehele vlucht in een kooitje had gezeten en op knappen stond. Met een brok in mijn keel liep ik de warmte in, heerlijk thuis, maar had helaas niet gerekend op wat er nu ging gebeuren bij de douanecontrole. Zogenaamd waren de papieren van ons hondje niet in orde. Andy zei: dat wordt weer dashen en zuchtte diep.Willem zou voor de koffers zorgen en ik met portemonnaie en Andy mee naar een speciaal kantoortje. Ik vroeg beleefd wat de fout was en ging onderhandelen, met de hond aan mijn voeten snuffelend, die erg nodig moest. Ik bood hem een bedrag en na drie keer verhogen zei hij: "oke".Voor deze ene keer zou hij zijn hand over zijn hart strijken en ons een stempel geven, zodat wij konden gaan.Na het geld betaald te hebben en het zinloze stempel vond Buffie het nodig zijn blaas vlak voor 's mans schoenen totaal te ledigen. Andy zei:" weg wezen mam" en wij ook met natte schoenen renden het kantoortje uit op zoek naar Willem en de koffers. Van uit Djakarta gingen wij met een heel klein vliegtuigje naar Cilacap aan de andere kant van het eiland en daar zou het project beginnen.Wij kregen een prachtig huis met een beeldige tuin en personeel , twee allerliefste baboes Hanna en Soetina. Voor ik het wist voelde ik mij weer als een vis in het water in mijn tropen met palmbomen in de tuin en een tuinman en een nachtwacht, die iedere avond kwam en tegen de ochtend weer weg ging.Met twee honderd Amerikaanse gezinnen en een American Highschool en een olympic size swimmingpool ging het met Andy ook prima.Op een avond zaten wij met zijn drieen op de bank naar een film te kijken, om 6 uur is het er aarde donker, toen ik ineens een soort getril voelde:"Andy, zit niet zo te fietelen met je been" ,dat is een gewoonte van hem.Mam, ik doe dat niet, ineens voelde ik de hele bank heen en weer schuiven. Andy en Willem riepen:" kijk de auto gaat ook heen en weer en de lampen ook, kijk, alles gaat golvend heen en weer, een aardbeving en ineens doodstil, voorbij.Wij renden naar buiten overal liepen er mensen druk pratend. Toen ineens nog een paar kleine schokken en 's-nachts in bed nog een paar. Midden in de nacht begonnen alle honden te janken, eerst in de verte en als een golf van gejank kwam het voorbij.Klaar wakker waren wij. De volgende ochtend was er dikke mist van vallende grijze vlokken:" wat is dat", riep Andy. "Dat is de Gunung Galungung" riep Hanna, "die is gebarsten uit zijn voegen". De vulkaan lag zo'n 150 km hier vandaan.Om twee uur 's-middags werd het ineens aardedonker, echt nacht. Toen werd ik echt even bang, Andy weg, Willem weg en ik daar met twee zeer bange vrouwen, vooral Hanna, die goed nederlands sprak zei steeds:"Als dat maar goed gaat, als dat maar goed gaat. Geen kranten, geen nieuws en aardedonker. Na een paar uur werd het langzaam iets lichter en dagen lang zijn de asregens blijven vallen. Van de vliegtuigen naar Australie vielen de motoren uit en pas drieduizend meter boven de grond wilden ze pas weer starten. Toen eindelijk de kranten uit kwamen stond er in, dat de grote ontploffing nog moest komen. Experts van over de hele wereld kwamen metingen doen, de Indonesche president ging naar de getroffen dorpen. Veel van die dorpen verdwenen onder de lava. Wij dachten:" Nog een grotere klap, dat is niet zo best, wat hangt ons nu weer boven het hoofd". Mijn moeder snel gebeld om haar gerust te stellen, kinderen gebeld, ze wisten van niets, helemaal niets en twee maanden later belde mijn moeder en zei:" Kind, er is een berg bij jullie uit elkaar gespat, hoe is het met jullie? Toen pas werd het in Nederland vermeld. Gelukkig maar. De grote klap is nooit gekomen. Dinkie
Geplaatst door Dinkie op 13:59 1 reacties

Afscheid kerts 2008

 

VPRO: Tegenlicht - Jeffrey's aanpak: het einde van armoede?

Het is te belachelijk voor woorden dat in this day and age er nog steeds armoede is, zo'n armoede, dat mensen sterven van honger; ik vind het absurd. Een paar nike schoenen minder en er heeft weer iemand te eten maar hoe doe je het zonder dat er zoveel aan strijkstokken blijft hangen. Het zou moeten kunnen direct naar degene die het nodig hebben. Wijs de weg en wij allen zullen het doen. Deze man wijst ons misschien eindelijk de goede weg, dat hoop ik zeker voor 2009. Dinkie Bron VPRO: Tegenlicht - Jeffrey's aanpak: het einde van armoede? Jeffrey D Sachs

Wat twintig jaar geleden nog onmogelijk leek, is vandaag de dag wél haalbaar: het beëindigen van de ergste armoede op de wereld. Dit is tenminste de vaste overtuiging van de Amerikaanse ontwikkelingseconoom Jeffrey Sachs. Tegenlicht presenteert een portret van de man op wie velen hun hoop hebben gevestigd: wat is precies zijn aanpak en waarom is er een kans van slagen?

Rockster Bono noemt hem ‘my professor’, en het Britse dagblad The Guardian kopte: ‘The Man with the Plan’. Andere bijnamen: ‘de economische shock-therapeut’, de ‘superadviseur’, en ‘Dr. Development’. Meer dan ooit ligt de hoop van de ontwikkelingslanden bij de ideeën en de aanpak van Jeffrey Sachs (Detroit, 1954). Sachs, directeur van het Earth Institute van de Columbia University, is momenteel de belangrijkste adviseur van Kofi Annan waar het de millenniumdoelen betreft.

Het werk en de methode van Jeffrey Sachs staan anno 2005 in het brandpunt van de politieke belangstelling. Live8, de G8-top in Gleneagles, en de Millennium Summit illustreren het actuele momentum voor oplossingen van het armoedeprobleem. Tegen deze achtergrond gaat Tegenlicht nader in op de visie van Jeffrey Sachs, schrijver van het overtuigende boek The End of Poverty, Economic Possibilities of Our Time (maart 2005).

Zowel in zijn veldwerk als in zijn economische analyse, toont professor Sachs de correlatie aan tussen diverse factoren die van invloed zijn op armoede en honger. Bijvoorbeeld tussen gezondheid en ontwikkeling. En tussen schuld en armoede enerzijds en de snelle financieel-economische globalisering aan de andere kant. De methode die Sachs hanteert, ‘clinical economics’, is opmerkelijk: Sachs passeert overheden en dringt direct door in door armoe getroffen streken. In dorpen stelt hij een diagnose via uitvoerige vragenlijsten die voorgelegd worden aan de bewoners. De vragen rangeren van de beschikking over kunstmest via veel voorkomende ziektes en het gebruik van condooms tot aan infrastructurele en logistieke stoornissen.

Via een uitgebreid interview, gecomplementeerd met Tegenlicht-beelden uit Tanzania en bewijsmateriaal dat Sachs zelf door de jaren heen verzamelde in diverse ontwikkelingslanden, krijgt de kijker dieper inzicht in het werk en de strategieën van de begenadigde spreker Jeffrey Sachs. Hoe zou dat in z’n werk kunnen gaan, het uitroeien van extreme armoede?