Een wonderlijke gebeurtenis

Samen liepen wij door de nacht. En stralend lichtend voleindigde de maan haar baan. Zacht sprak zij: " Ik ben zwanger en alleen maar verloofd". Jokko verbleekte:" Dinkie wat nu, wij hebben nog drie maanden te gaan op school en dan eindexamen ". "Kind, ik zou het niet weten". In 1955 was zoiets een schande, een grote schande, zelfs als je al officieel verloofd was. Hoe vertel je dat thuis aan je ouders, die leefden van stand, rang en goede opvoeding. De toekomstige vader zat veilig op zee ver weg. Jokko logeerde bij mij en tot diep in de nacht hebben wij fluisterend een scenario in elkaar gezet. Een keer over de schreef en gelijk raak. Nadat zij weer vertrokken was naar Leiden, heb ik gewacht tot mijn grootmoeder er was, die logeerde dat weekend bij ons. Diep in mijn hart vond ik het totaal geen probleem, het was voor mij een wonder, dat zich zomaar vanzelf voltrok. De Zaterdag kwam. En zenuwachtig tijdens het borrel uurtje heb ik het aboutportant verteld. Een bominslag had geen ergere reactie kunnen geven. Over de rooie waren zij, zo erg zelfs dat mijn moeder fysiek geweld ging gebruiken. Het werd zo erg, dat ik gevlucht ben, niet vergetend snel wat geld mee te nemen. Met de bus ben ik snikkend naar mijn allerbeste vriendin Ginette vertrokken. Haar vader, ook thuis, zei:" Nou kindeke, dan moet je voorlopig maar hier blijven. In hun grote huis in Wassenaar was plaats genoeg. Angela, haar moeder, zei:" Zelfs de baby kun je hier krijgen, geen probleem". Wat heb ik toen gehuild van blijdschap en opluchting. Ik zag mij al onder een brug liggen zonder eten drinken en geld. Aangezien ik altijd al heel veel bij haar logeerde paste ik weer helemaal in de routine. Na drie dagen werd er gebeld door mijn moeder. Angela vertelde dat ze wilde dat ik thuis kwam en ze zouden nu alles rustig met mij bespreken. Enfin, thuis was alles rustig, alleen was ook alles geregeld. Ik moest gewoon weer naar de kweekschool en mijn eindexamen gaan voorbereiden en zodra de vader thuis was werd er getrouwd, alles was al gepland. Dus mijn kleine embryo ging mee naar school, wat veel hilariteit gaf en deed ook mee met het examen en slaagde met mij met vlag en wimpel. Daarna snel getrouwd, een hele mooie bruiloft, met honderden gasten in het prachtige stadhuis in Wassenaar en een groot feest bij ons in de tuin met mijn toen zeer tevreden ouders. En zo kwam voor mij na negen maanden het eerste wonder op deze wereld, een zoon. Alleen was ik hypernerveus over de plotselinge totale verantwoordelijkheid van zo'n klein hulpeloos afhankelijk wezentje, dat dag en nacht en voor altijd op je rekende. En die druk was enorm, gigantisch, maar ook heel erg heerlijk en nu op mijn 74ste jaar is het een levensstijl geworden. Dinkie