bezoek van oudste dochter

Indonesië, spannend, prachtig Cilacap. Ons heerlijke huis, zonnige overdekte terrassen en met palmbomen begroeide achtertuin en in dit alles onze kleine valse teckel, die als een kwaadaardig klein monster iedereen van het erf wist af te jagen. Wonderlijk genoeg werden onze bedienden, twee baboes, tuinman, chauffeur, nachtwacht nog net door hem geaccepteerd. Maar met ware doodsverachting kwamen de handelaars ons erf op en moesten wij razend snel ons schattige monster wegstoppen, om zo te voorkomen, dat deze jongens werden aangevallen. Ineens bericht, Arlette kwam, het was uit met haar zevenjarige relatie met Fred, die ons zeer dierbaar was geworden. Willem moest voor verschillende zaken naar Djakarta, dus besloten wij met zijn allen te gaan,per auto, zo'n 1200 kilometer door de bergen via Bandoeng met twee chauffeurs en een bed achterin met kussens voor Andy, die net genezen was van geelzucht en er mager,pips en lijdend uitzag. Toevallig was mijn ex-man,wonende in Djakarta, ook in een project, bereid om haar in ieder geval op te halen mocht er wat met ons of de auto gebeuren en haar naar het guesthouse van het hoofdkantoor van HBG in Djakarta te brengen, waar ook wij zouden verblijven. Zo gezegd, zo gedaan, dus vertrokken wij voor een zeven uur lange rit naar Bandoeng. Helaas moest ik nodig, na drie uur, gezocht naar stil bosje, een stap uit de auto en ineens 15 kinderen uit het niets. Toen restaurantje gezocht, gevonden, een gat in de vloer, kakkerlakken rond mij, maar wat moet dat moet. Opgelucht verder, met lunchpakketjes de ergste honger en dorst gestild. Tegen zes uur en invallende nacht, Bandoeng. Op zoek naar een mooi hotel. Er waren er genoeg, bij ieder hotel konden wij direct kamers krijgen, maar de hond mocht niet mee in het hotel, hond niet, wij ook niet. Na acht hotels, doodmoe van honger, dorst en nog meer, kwamen wij op aanraden van een vriendelijke man bij een heel groot hotel met een bungalowpark. Wij blij een bungalow gehuurd, toen zag een personeelslid, die meegelopen was met sleutel, de hond, die inmiddels ook doodmoe en hongerig was en zijn humeur daarover luchtte tegen het personeelslid met als gevolg de sleutel ging terug en wij mochten er niet in met hond. Ik werd zo nijdig, dat ik bij de balie bleef staan. Willem en Andy doken met hond weer de auto in. Iedere gast, die bij de balie kwam, vertelde ik wat er gebeurde, dat door een klein hondje en met een zieke zoon wij nergens terecht konden. Op een gegeven moment werd het personeel zo zenuwachtig, dat zij de baas van het hotel gingen bellen. Laat het nu toevallig een man zijn, wiens dochter met een hollander getrouwd is en in Vlissingen woont. Hij wilde mij spreken en in vloeiend Nederlands vroeg hij wat er nu precies aan de hand was. Na hem uitgebreid uitgelegd te hebben, dat wij werkten voor Pertamina in een HBG project en met een hond doodmoe van Cilacap kwamen en de volgende dag voor zaken en het ophalen van een dochter in Djakarta moesten zijn, zei hij :"Mijn policy is geen honden, maar jullie kunnen bij mij logeren met zijn allen. You are most welcome." Een personeelslid werd gevraagd voor ons uit te rijden en bij een prachtig statig groot huis stopten wij voor een groot bordes, waar een uiterst knappe, charmante gastheer van plus minus 50 jaar ons heel hartelijk verwelkomde, hij was nog jarig ook . In een enorme woonkamer met een gigantische eetkamer ernaast, werden wij uitgenodigd te gaan zitten. Hij had zijn personeel uit bed gehaald om voor ons een warme maaltijd klaar te maken. Na een half uur heerlijk zittend met een verrukkelijk drankje, kwamen de meest heerlijke geuren uit de keuken. Op de salontafel stond een levensgrote taart met kaarsjes. Na de maaltijd kreeg Andy een kamer toegewezen naast het zwembad en wij een naast de grote eetkamer. Willem en Andy bedankten hem voor alles en gingen naar bed. Het kleine monster sliep daar ook. Tot 12 uur al taart etend heb ik met onze gastheer zitten kletsen over van alles. Zijn dochter kwam thuis en even later zijn beeldschone vrouw, die de zorg had over nog zo'n groot hotel en bungalow park in Djakarta. Na wat mooie Javaanse dansen door zijn dochter uitgevoerd, gingen wij allen naar bed. De volgende ochtend bleek de vrouw des huizes al vertrokken, voor dag en dauw en ontbeten wij met de vrolijk kletsende gastheer. Om het personeel in de keuken te bedanken had ik wat geld gepakt en liep vrolijk naar de keuken. Daar zag ik vier grote katten, dacht ik, met hun koppen in de pannen, hevig aan het likken. Door mijn komst schrokken zij zo erg. Ineens zag ik vier spitse koppen uit de pannen komen van levensgrote dikke vette ratten. Ik gaf een gil, de baboe kwam aangerend en met alleen maar koesj koesj pakte zij dankbaar het geld van mij aan en ging breed smilend weg. De grote ratten kwamen weer terug met hun brutale kleine oogjes mij aankijkend en gingen weer verder met hun gelik. Rillend ging ik weg. O God, wat voor ziekte konden wij daarvan krijgen en Andy die net beter was. De angst sloeg mij om het hart. Onze gastheer was zich van geen kwaad bewust. Wij vertrokken met lunchpakket, wat wij niet gebruikt hebben en lieten per ongeluk Willem zijn aktetas met aanvragen voor visums en andere belangrijke papieren daar liggen. Via prachtig Bogor en uitgebreide lunch aldaar, waren wij vijf uur later in het guesthouse. Toen Halim Airport,Arlette ophalen. Na drie geweldige dagen in het guesthouse wilden wij per trein terug de chauffeurs waren al terug geweest voor de aktetas en weer op weg naar Cilacap. De treinkaartjes gekocht, maar de hond mocht niet in de trein, wat nu weer, de tickets waren op naam. Willem kreeg het lumineuze idee en schreef met keurige drukletters "Anjing" (hond )op zijn ticket. Zonder een probleem werd het geaccepteerd en hadden wij een prachtige reis naar ons huis met onze oudste dochter en heeft ze drie heerlijke weken bij ons kunnen bijkomen. Bruin verbrand en uitgerust is zij met iemand van ons bedrijf terug naar Holland gegaan. Dinkie