Lieve vriendin, je vroeg mij waarom wij dan daar weggingen, omdat ik mij er al weer zo thuis voelde. Vergeet niet dat mijn hele familie, ook mijn ouders en mijn moeder had longkanker in Holland zaten en naar ons uitkeken en dat mijn jongste zoon, Andy naar een goede middelbare school moest en terug naar zijn vrienden, daarom moesten wij weg, ik had ook nog drie volwassen kinderen in Holland, wij werden door alle Indische mensen en hun familie van het kantoor en thuis uitgezwaaid, maar toen ging het hele vertrek niet door, het kleine vliegtuigje dat ons uit Cilacap had moeten vliegen was kapot, er kunnen maar 12 mensen in, ik was als de dood als wij er mee moesten vliegen met verlof naar Djakarta, maar nu zouden wij voorgoed vertrekken, dus weer uit het vliegtuig en met alle mensen die ons uitzwaaiden weer naar ons huis, wat leeg en kaal was met alleen alle bloemen. Direct er na met een taxi naar Djokjakarta, uren over de wegen met regen en onweer, geen goed zicht en niet goed werkende ruitenwissers, halverwege was ook de taxi kapot, stonden wij bij een heel klein mini dorpje met wat hutten en daar, hoe was het mogelijk, was er in die kampong verderop een klein hotelletje en daar heeft de chauffeur gebeld voor een andere auto, na een paar uur kwam er toen een vw busje, met een fanatiek kretek rokende chauffeur en konden wij eindelijk verder naar, zoals de Amerikanen het noemden, Djojo. Uren later, vermoeid en hongerig in Djokjakarta in het Hilton Hotel, daar kregen wij alleen nog wat brood, meer hadden ze niet want het was na middernacht. De volgende dag naar het vliegveld en naar Djakarta, toen pas weer terug naar Holland, daarna nooit meer terug geweest. Ben met een papaya dieet daar 30 kilo afgevallen, onze buurman hier vroeg of ik misschien ziek was met je weet wel, zei hij, daar doe je dan al die moeite voor, hahaha, Dinkie.

Onze teckels

Flappie

Wij woonden nog pas heel kort in ons dorp en waren druk bezig met het landleven, eigen groentetuin, eigen kippen en ook ons eigen zuivere vlees, daarvoor hadden wij mesthanen genomen, die je zelf kunt vetmesten, het is in wezen allemaal zielig, maar wij wilden gezond leven, dus gingen wij het toch maar proberen. Fruitbomen stonden er al in de tuin, genoeg voor jam en ook voor eigen fruit, de tuin gonsde van activiteit en zo werden al onze plannen langzaam verwezenlijkt. Maar ja, er komt een moment dan moeten de mesthanen geslacht worden, dat ging ons een straat te ver om het zelf te doen, dus iemand opgezocht en gevonden in Zierikzee, die alles slachtte wat los en vast was in een hele grote enge vieze schuur, die ook daar allerlei soorten beesten had voor zijn eigen consumptie en om te verkopen, een grote lugubere schuur, met grote balen stro en overal hokken, vooral met veel konijnen, terwijl ik daar angstig door heen liep, kwam er ineens een grote grove man, een wat sinistere figuur op ons af, met een echte boeventronie, die zeker bereid was onze mesthanen te slachten en tegen een heel redelijke prijs. Terwijl Willem alle mesthanen uit de auto laadde, liep ik wat rond in de donkere schuur en keek wat er allemaal in de hokken zat en ineens zag ik een heel lief klein konijntje zitten met een heel mooi wit angora vachtje, snoezig beestje en ik vroeg wat doet u met haar,"o, die, die moet lekker groeien en die slacht ik dan voor de Kerst". Ik keek naar het schattige beestje en vroeg hoeveel kost het, als ik haar koop, Willems blik sprak boekdelen, maar ik kon tenslotte nu een beestje sparen, een goede daad doen en ik had een leuk konijntje, dat gaf mij in die lugubere schuur weer een warm goed gevoel en zo landde onze kleine Blanche in een door Willem gemaakt heel leuk hok, zij had ruimte genoeg. Blanche groeide geweldig, te geweldig, ze werd gigantisch groot en heel snel, vaak liet ik haar door de tuin lopen, aangezien wij drie honden hadden was de tuin helemaal goed afgezet en kon ze nergens weg, de honden vonden haar prachtig en zij en de honden renden door de hele tuin, speelden met elkaar, een geweldig gezicht, ze waren heel lief met haar en zij ook met hun, een vredelievend en leuk gezicht, na een paar uurtjes dollen zo met elkaar ging zij dan weer het hok in. Wij kregen wat problemen met haar vacht, ik belde de slachter op en vroeg hem wat moet ik er aan doen, hij begon smakelijk te lachen en zei mevrouw, het is een angora konijn en ook een Vlaamse reus, zoveel buitenmensen waren wij nog niet, dat wij wisten wat dat betekende, maar dat werd ons in de volgende maanden heel duidelijk, het haar was steeds moeilijker te ontklitten en zij groeide zo hard, dat het hok te klein werd, er moest een ander hok komen voor onze Blanche, zoiets kost even tijd. In die tijd hadden wij de buren leren kennen en op een zondagmiddag kwam de buurvrouw met haar man even langs om naar het konijn te kijken en een praatje te maken, zo maar. Ze zag het konijn in zijn hok en zei,"dat hok wordt veel te klein voor het beest," ja, dat wisten wij al. "buurvrouw ik heb een schitterend groot hok in mijn grote schuur, daar mag zij wel zolang in tot Willem een nieuw hok heeft gemaakt," ik vroeg waar heb je dat hok dan","in de schuur bij ons". "Maar dan kom ik haar eten geven als je dat goed vind". Natuurlijk, kom maar gerust langs. Ik keek naar Willem en het leek ons even een geweldige oplossing. En zo verhuisde Blanche gedragen door de buurman naar de buren, leuk vond ik het niet, maar ik wist dat Willem het nieuwe hok heel gauw zou maken, dus zou het nooit voor lang zijn. Opgewekt liep ik 's middags met haar eten in een zak naar de buren, de buurvrouw zei: "dat heeft ze niet meer nodig", oke, zij had haar dus eten gegeven. Wij kwamen in de grote schuur, maar nergens zag ik een hok, ik keek rond, "waar is ze dan", "kom maar mee" en ze liep naar een hele grote witte diepvrieskist, deed het deksel open en daar lag Blanche, onze Blanche, helemaal bevroren en dood, ik schrok zo erg dat ik dacht flauw te vallen en rende naar huis totaal overstuur en het heeft dagen geduurd alvorens ik daar over heen was, het zijn nog steeds onze buren, maar wij spreken elkaar nooit meer, ik denk dat iedereen dat wel zal begrijpen. De tuin is nu weer een prachtige bloemen en plantentuin en wij kopen gewoon weer kippenvlees, ik denk toch dat je voor dat leven geboren moet zijn en de lugubere man die alles slachtte wat er gebracht werd, is er inmiddels niet meer, Dinkie.