Over mijn ouders.

dinsdag 2 december 2008
over mijn ouders
Nu komen de mooiste en de naarste verhalen uit een 74 jarig leven. Te beginnen met een verdrietig en ook een mooi verhaal. Voor mij was het verlies van mijn beide ouders in 5 maanden tijd zo'n enorme shock. Alles hadden wij overleefd. Indonesië Jappenkamp, moeilijke en fijne jaren in Holland. 22 Mei was mijn moeder overleden, mijn vader stond erbij, helemaal ontredderd, alsof hij in een nachtmerrie was beland. Gedesoriënteerd liep hij in zijn flat rond. Hele dagen hing hij aan de telefoon. "Wat zal ik nu doen, hoe moet ik dat doen, wat zou je moeder willen dat ik deed, enz. enz.. Hij logeerde vaak bij ons en voor mij was dat heerlijk. Uren praatte hij dan over mijn moeder en deed zijn best flink te zijn. Nog geen twee maanden later kreeg hij thuis een hersenbloeding, kon niet goed meer praten en was aan een kant geheel verlamd. Vanuit Leiden kon ik hem laten overbrengen naar ziekenhuis in Goes en van daaruit naar het verpleeghuis te Zierikzee. Daar kon ik hem net zoveel bezoeken als ik wilde de hele dag door, dat waren mijn fijnste dagen met hem en ik hoopte op verder herstel. 's Morgens nog geen maand later werd ik gebeld, hij had een hartinfarct gekregen en lag om negen uur in het ziekenhuis Zierikzee aan allerlei infusen. Daar lag mijn vader; hij kon niet meer praten. Hij kon alleen zijn wenkbrauw bewegen, op en neer. Een keer was ja en twee keer was nee en zo konden wij samen praten.Tranen liepen af en toe over zijn wangen. De hele dag heb ik deze ontzettend lieve man geknuffeld, mee gepraat, zijn handen vastgehouden. Om 5 uur kwam Willem en om zeven uur kwam een verpleegster waarschuwen dat het fout ging. Artsen kwamen kijken en zeiden: "het gaat aflopen". Hij keek ons zo lief aan, een klein scheef lachje en hij was er niet meer. God, wat heb ik gehuild. Ons gezamenlijke leven was geëindigd, mijn grote steun, mijn grote vriend, die het gezin weer bij elkaar had gebracht was weg. Wat heeft hij gesjouwd, eerst op zijn solex en later met een Ford Anglia en zo steeds beter. Ons een fantastisch leven weten te geven in Holland, niet rijk, maar wel goed, degelijk en veilig. Boos werd hij nooit, er was maar een ding wat hij deed: praten, uren. Mijn moeder werd er gek van: "geef ze straf, zend ze naar hun kamer", maar nee hoor, "kind luister eens naar me, waarom doe je dit nu" ? Dan werden het uren vol heerlijke discussies met iemand die nooit boos werd, zalig. Na zijn crematie liepen wij door hun flat, dan besef je pas hoe erg dat dood gaan is. Zijn kopje koffie stond er nog, zijn horloge lag op het nachtkastje, zijn kleren over de stoel. In de badkamer zijn spulletjes ook nog, alles moest weg, alles. Toen kwam het vreselijke moment, de flat leeghalen, alles van hun leven is door onze handen gegaan. Na afloop heeft het zeker een jaar geduurd voordat ik weer een beetje normaal functioneerde. De flat werd verkocht en wij erfden nog een behoorlijke som geld. Mijn lieve man zei alvorens te gaan verbouwen ga je nu eerst eens iets doen voor jezelf wat je het allerliefst zou willen. Dat was voor mij regressie hypnose, terug naar vorige levens, maar hoe en waar doe je dat in Zeeland 1987. Op de grond bij onze deur lag een krant en al voeten vegende zag ik staan, dat een jonge homeopathische geneeskundige en hypnotherapeut een praktijk had geopend in Zonnemaire, wat een toeval!!. Heb direct gebeld en kon de volgende dag al komen. Deze lieve jonge vrouw is nu 30 jaar al mijn vriendin. Het zouden wel 3 sessies van twee uur duren alvorens het echt lukte, maar toen was het hek ook van de dam. Zijn er talloze korte bezoeken aan vorige levens geweest in verschillende tijden en een ontmoeting met mijn overleden ouders, dat was buitengewoon, zo levensecht, zo fantastisch, had het voor geen goud willen missen en heb er heel veel van geleerd . (wordt vervolgd)
Dinkie

Overpeinzingen van een moeder.

De dagen gaan voorbij, tegenhouden, kon dat maar, 's avonds bij het verdwijnen van het vrolijke zomerlicht eindeloos te kunnen dromen zou geweldig zijn, dingen moeten er gebeuren en dat doet soms pijn, vliegt er weer een uur voorbij, te kort, de tijd, te veel te doen, vasthouden wil ik dit moment, dat nog geen tijd kent, maar ook wel gaat verdwijnen, soms heel ver zo ver in de vergetelheid, voor je het weet is er weer een nieuwe tijd, die ook weer verdwijnt, zo rijgt het leven een groot patroon, voor de eeuwigheid, dat verschiet, verslijt en verdwijnt, kon alles maar even stoppen om nog langer te kunnen blijven bij een moment, die dan nooit verloren gaat, maar stevig apart blijft bestaan voor eeuwigheid. Zo'n moment dat niet mag verdwijnen is het samen zijn van twee mensen, die in volle harmonie en zeer gelukkig met hun dier, huis en tuin zo'n moment willen laten voortduren tot in eeuwigheid. Helaas de droom blijft, het gebeuren verdwijnt, plaats makend voor een nieuw gebeuren, kort of lang, maakt niet uit het is weer nieuw helemaal nieuw dat maakt mij soms bang. Moeder zijn is voor mij het hoogste goed geweest, daar werd voor volle honderd procent in geïnvesteerd, helemaal alleen, een diepe leerschool, want voor moeder zijn krijg je geen opleiding, dat moet je gewoon maar doen, of je wilt of niet, ze zijn er, je staat er voor, je kunt niet zeggen nu vandaag even geen zin, nu even mijn eigen ding doen, zelfs met hoge koorts, ziek of beter er moet eten zijn, boodschappen, kleren wassen, zorgen dat alles blijft draaien en goed gaat, er tussen door nog de financiën bijhouden, de betalingen regelen, huizen verkopen en kopen plus de verhuizingen regelen en de tuinen in orde hebben, zonder opleiding er voor 's nachts je bed uit, overdag om 7 uur wakker, drie kinderen van1,2,3, jaar moeten verzorgd worden, niemand die er om maalt of je dit alles wel haalt. Hoe groter ze worden hoe meer je moet doen, de tijd voor jezelf verdwijnt en weer een kind verschijnt, de jongste, de nakomer, de hekkensluiter, alles nogmaals proberen, maar dan met meer ervaring en meer geleerd, dat geeft het een leuke glans en is ook tevens je laatste kans, om met je jonge lijf dit alles diep te laten zinken als herinnering voor later, hoe het was en hoe het ging, dat blijft nu in je geheugen gegrift. Dit was de keuze van het leven om jou deze taak te geven, het lot of  een karma , wie zal het zeggen. Dan met de oude dag mag je eindelijk doen wat je wilt en kun je leven zoals het je boeit en uren dromen, tijd verspillen en hopen dat jouw de tijd wordt gegeven ook dit laatste stuk heel bijzonder te beleven, Dinkie.

Eerste kennismaking met Holland

 Februari 1946, langzaam voer het schip  richting Amsterdam, doodstil stonden wij op het dek en zagen voor het eerst het door onze moeder zo opgehemelde Holland, nat, somber, allemaal poppenhuizen gleden voorbij, de stilte was te snijden, af en toe een snik van blijdschap. Mensen aan de wal fietsten mee met onze boot en zwaaiden naar ons.Vol verbazing keken wij, mijn broer en ik naar dit voor ons totaal vreemde koude vlakke land, hier was ons vaderland, dit miezerige kleine koude landje. "Nee," dacht Marjolein, dit is niet mijn vaderland, Indonesië is mijn land. Heel in de verte zagen wij kades en hoorden wij muziek, iedereen raakte ineens opgewonden, daar is de haven wij zijn thuis. Droevig keek ik naar mijn pleegvader, die al die tijd aan boord voor mij gezorgd had en van wie ik nu afscheid moest nemen, tranen stroomden over mijn wangen, weer een verandering, wat hing mij nu weer boven het hoofd. De muziek werd luider en daar stond het harmonie orkest ons te verwelkomen, gejuich aan boord ,mijn moeder begon te huilen, na 17 jaar weer terug in Nederland, na 4 jaar Jappenkamp, ja, zij was thuis wij waren weg van huis. Vol verbazing om al die blanke mensen, die ons verwelkomden zaten wij ineens droevig in een grote bus naar Birkhoven in Amersfoort. Mijn moeder werd steeds blijer en herkende veel, raakte niet uitgepraat over alles wat zij zag. Mijn broer vroeg," zijn er hier geen bruine mensen en waarom is alles zo klein," "stil Anton", zei mijn moeder," je went er maar aan dit is nu jouw thuisland hier horen wij". Ineens reed de bus langs een prachtig wit hotel en bij het grote bordes mochten wij er allemaal uit en een hele lieve gastvrouw probeerde ons allemaal persoonlijk te begroeten. Wij kwamen in een grote hal met een prachtige trap en voor wij het wisten hadden wij een mooie kamer aan de voorzijde van het hotel, samen met mijn moeder en kregen wij eten en drinken in een mooie eetzaal, maar het gemis van mijn pleegvader werd te veel voor mij en na drie uur gehuild te hebben werd de dokter erbij gehaald en die zij ze heeft heimwee naar haar leven aan boord van het schip, zij heeft 5 weken zonder haar moeder gezeten constant verzorgt door de gepensioneerde scheepsarts, die heel goed voor haar is geweest, heb wat geduld. Een stevige slaappil hielp mij door de eerste dagen. Op een dag vloog er een vliegtuig over het hotel en binnen twee seconden lagen mijn broer en ik onder het bed, tot grote ergernis van mijn moeder," Dit is Holland hier ben je veilig, hier is alles voorbij en er is hier niets waar je bang voor hoeft te zijn, morgen komt mijn vader naar het Hotel voor het eerst na 17 jaar zie ik hem dan weer, dat is jullie opa. Een opa wat was, dat nooit eerder over gehoord. Op een koude zonnige ochtend het was tenslotte eind februari stond er in de hal een grote man met een beetje een kromme grote neus, mijn moeder rende de trap af begroette hem uitbundig en zei toen tegen ons, :" dit is mijn vader en jullie opa, voor een meisje van 12 jaar en een jongen van 10 jaar een vreemde man, maar al gauw was het ijs gebroken en zou hij met ons een wandeling gaan maken, dik aangekleed ging hij met ons wandelen en iedere keer haalde hij voor ons een snoepje uit zijn zak en dan zei hij,:"potdorie, hebben ze al weer gejongd en zo kwam er een eindeloze reeks van snoepjes heel klein, maar heerlijk te voorschijn uit zijn jaszak, iets wat ik nooit vergeten ben. Na een flinke wandeling met deze sportieve 79 jarige nieuwe opa, gingen wij ergens wat drinken, opa nam zoals hij dat noemde een pikketanesie en wij kregen ieder een glas priklimonade, het smaakte heerlijk. Dat was de eerste kennismaking met de eerste opa in Holland. Zo kabbelden de dagen door in dat schitterende hotel. Op een dag zei mijn moeder, Dinkie wij gaan naar een huis in Amersfoort waar jij gaat wonen, stom verbaasd keek ik haar aan, waarom vroeg ik, ik wil bij jou blijven, ja kind dat kan niet er is woningnood in Holland en zo wen je het snelste aan dit land en zijn gewoontes, samen met haar vertrok ik met de bus en naar wat omzwervingen kwam ik toen bij een geweldig leuk huis uit de jaren dertig, als laatste huis in een rijtje, maar het zag er gezellig uit met een eigen voortuin met hekje. Een hele magere nogal wit uitziende vrouw deed open , ze was en deed heel vriendelijk en vroeg ons te komen zitten en zo dronken wij met zijn drieën een kopje thee, rond kijkend vond ik helemaal niets, kaal, ongezellig, een hele grote tafel met heel veel stoelen, alles maakte mij heel erg verdrietig. Ik keek mijn moeder smekend aan, maar die negeerde alles en even later, toen wij terug naar het hotel gingen, heb ik vreselijk gehuild en haar gesmeekt mij daar niet achter te laten, ze werd erg boos en zei dat ik mij niet zo  aan  moest stellen, ik was een grote meid en zo kon ik het beste aan dit land wennen, ze heeft ook drie kinderen, dus je bent er niet alleen en iedere zondag kom je naar mij toe en dan lunchen jij en Anton bij mij, hier niet ver vandaan. Op die vreselijke dag die ik nooit meer zal vergeten kwam ik in dit vreemde huishouden, met drie vreemde kinderen, diep eenzaam en verdrietig. Allereerst werd er bij de lunch gebeden, toen uit de bijbel voorgelezen, enge sombere verhalen, voor een wild kind uit de tropen iets totaal onbegrijpelijks, ik dacht waar zijn die mensen nu mee bezig, voelde mij steeds meer een vreemde, na het eten weer gebeden. Ik dacht ik kan hier niet blijven dit vind mijn moeder vast niet goed, dan kan ik hier weg, maar zondag was nog ver weg. De eerste avond was al een drama, ik moest en zou de gortepap eten had nog nooit zo iets vies geproefd, spuugde het zo uit, maar mocht niet eerder van tafel tot het op was, tenslotte was het goed eten en moest ik dankbaar zijn dat wij allemaal te eten hadden, daar zat ik dan van 6 uur tot negen uur tot dat een van haar kinderen zei, doe het in je mond en spuug het in de wc uit, want anders zit je hier de halve nacht, zo gezegd zo gedaan. Mevrouw Ijf was toch in de keuken bezig, dat was haar naam, ik noemde haar wrijf . Toen ze zag dat het bijna op was moest ik naar de keuken komen en kreeg ik een lepel levertraan met een slok zwarte koffie toe, kokhalzend rende ik door de achtertuin, snikkend om naar huis te mogen, waar dat ook was??? Na vele slapeloze nachten werd het dan eindelijk zondag en kon ik naar mijn moeder, die in een prachtig pension zat bij twee lieve oude mensen, die daar twee kamers had, een zitkamer en een soort eetkamer keukentje voor haar met een eigen voordeur en een kleine slaapkamer, ze was helemaal gelukkig en mijn broer, die kon niet komen, zei ze, waarom wist ze ook niet. Na drie uurtjes bij haar moest ik weg, hoe ik ook zeurde en hoe ik ook vertelde hoe naar ik het had er hielp geen moedertje lief aan ik moest terug. Huilend liep ik naar het adres waar ik wist dat mijn broertje zat , daar aangekomen belde ik aan vol happy gevoel, dat ik samen met hem nog even kon zijn en hem helpen, gedeelde smart is halve smart. Een dienstbode in een stijf gestreken jurk met groot schort deed open en vertelde mij dat mijn broertje om gezondheidsreden naar het platteland was en voorlopig daar bij een boer zou blijven wonen tot hij weer helemaal beter was, het adres van die boeren familie kon zij mij niet geven, moest maar weer eens terug komen, zei zou het wel vragen aan de professor. Om een lang verhaal kort te maken het zijn de naarste dagen van mijn leven geweest en ook de verdrietigste dagen, ging van daar uit iedere dag naar school, het eenzame eind lopen, naar school toe was het enige uitje en de zondagse lunch bij mijn moeder.  Hoe dit verhaal verder gaat is beschreven in een ander verhaal namelijk:" Het weerzien met mijn vader", Dinkie.