Goudmijn Radio - Geboft

Goudmijn Radio - Geboft      http://goudmijnradio.kro.nl/seizoenen/2014/afleveringen/14-12-2014/fragmenten/geboft . Dit is mijn 3e en laatste uitzending van mijn verhalen uit mijn boek : In het spoor van Dinkie " Dit was weer een hele bijzondere ervaring zo vlak voor mijn 80 ste verjaardag net als het uitkomen van mijn eerste boek een paar maanden geleden. Waar alle verhalen van uit mijn blog in keurige volgorde van tijd in zijn verzamelt met leuke foto's er bij ben er heel erg trots en blij mee. Ik hoop dat het verdere verhalen vertellen van mij nog jaren door kan gaan maar eerst even mijn 80 ste verjaardag vieren op eerste Kerstdag, Dinkie.

De flat in de Bilt

Heel ongelukkig liep zij door haar vier kamer flat, ja zij was down, in verwachting van de derde en man weer op zee . De regen die de hele dag neer plensde maakte het er niet vrolijker op. In de krant, had zij gezien, kwamen er prachtige huisjes wel met plat dak en een leuk tuintje, maar voor heel weinig geld en als zij dit nu verkocht voor meer dan kon zij alles heerlijk betalen en kon er nog wat extra’s af. Zo gezegd zo gedaan, flat stond te koop, huis was gekocht in de put, dat gebeurde toen eigenlijk altijd, maar flat was nog niet verkocht en er moest al betaald worden voor het nieuwe huis, daar werd druk aan gebouwd, wat nu??? Erg overstuur belde zij met Bakhuizen, de man die ze verkocht en deze beloofde te komen en op een terrasje daar in De Bilt, zittend met haar dikke buikje, ontmoette zij hem. Het bleek gelukkig een menselijk mens te zijn, die de situatie van deze jonge vrouw met al haar kinderen best wel begreep, hij zelf was ook jong en had jonge kinderen. De oplossingen werden gevonden en voor zij het wist was de flat verkocht en had zij tweeduizend gulden extra in haar handjes, wat een feest na al dat gesappel, alles opgelost, verhuizen en alles nieuw aanschaffen, gordijnen en vloerbedekking, maar voor haar eenzame dagen en uren was er niets zo belangrijk als de aanschaf van een in die tijd bijzondere luxe, een van de eerste tv’s, wat een feest, zij had een tv, iedereen wilde er meer over weten en in haar straat, waar niemand er nog een had, genoot zij avond aan avond van de programma’s die nog heel summier waren. Zij zette alle stoelen nog zoals in de bioscoop op rijen, beide buurvrouwen, ook zeemansvrouwen toevallig, kwamen in ieder geval bijna iedere avond en ook de overbuurvrouw wiens man met nog een paar anderen uit de buurt smeekten om een voetbal wedstrijd te mogen zien, eens in de maand oké, maar niet meer dan dat.  Op een van die geweldig gezellige avonden terwijl in de keuken haar luierwas stond te koken en een ieder met een heerlijk kopje koffie zat met wat eigen gebakken cake, Dinkie vooraan ook genietend van de spannende film en haar koffie. In de film rende er een vrouw over een grote grasheuvel, want zij werd achtervolgd, super spannend, toen ineens een hand zo vanuit het gras haar been greep, zij gilde , Dinkie gilde en keilde zo de koffie achter zich over iedereen heen, grote consternatie, iedereen zat onder, nog na bevend riep zij sorry sorry, ik schrok mij dood, ja Dinkie, dat hebben wij gemerkt, vanaf dat moment zat zij opzij vlak bij de deur naar de gang om dan als het te spannend werd te kunnen vluchten in de gang, wat zo jaren is gebeurd, waar zelfs haar kinderen, toen ze groot waren haar in de gang moesten vertellen wat er verder gebeurde en zo beleefde zij haar eerste grote momenten met de tv in haar eerste eigen gekochte huisje in Nieuwkoop, waar zij vaak met haar twee jongste kinderen ging koffie drinken bij Tijsterman aan de haven aan de grote Nieuwkoopse plas, heerlijke herinneringen bracht deze plas haar, het roeien met een boot met de kleintjes naar een eiland. Niemand zou verwachten dat je in een dorpje toen als Nieuwkoop nog zulke spannende dingen kon beleven, maar wat gebeurde er, er kwam een jonge mode ontwerper te wonen in een van deze nieuwbouwhuizen, die hele leuke ontwerpen maakte en na enkele maanden keihard te hebben gewerkt aan het maken van prachtige kleding een grote modeshow wilde geven, wat een idee, geweldig, ook ik werd daar voor uitgekozen heerlijk, maatje 38 toen, de derde was er al, gelukkig ook helemaal gezond en wel. Dit alles zou gebeuren in het mooie hotel daar in Nieuwkoop en zo gebeurde dat ook, kapsters kwamen er aan te pas, die op deze manier ook reclame konden maken voor hun kapsalon en het was een drukte van belang, maatje 36, 38, 40, 42 en 44. Iedere maat  kreeg drie soorten kleding, overdag kleding , middag kleding en avondkleding heel chic, met weer van een andere ontwerpster accessoires zoals kettingen en armbanden en ook een paar hoedjes, het was tenslotte nog pas 1959, ook schoenen van een schoenenzaak die daar ook heel blij mee was. Wat hebben wij genoten en het was overvol en super goed bezet, hij had er enorm veel werk van gemaakt , honderden uitnodigingen verzonden, de zaal liep helemaal vol en voor deze dood vermoeide jonge huisvrouwtjes een waar festijn, er werd aan je gewerkt en je werd heel mooi gemaakt geweldig, het was dan ook een daverend succes, de ontwerper werd zeer bejubeld en ook wij kregen een mooi boeket. Na deze geweldige show gingen wij allemaal happy en voldaan, omdat het zo’n succes was, met zijn allen eten bij Tijsterman, als dank voor onze medewerking en hebben wij daarna de leukste avond aller tijden gehad met heerlijk eten, dansen en zowaar een enorme polonaise door de hele zaak tot in de hele late uurtjes. De modeontwerper is nadat hij, door deze show in een klap beroemd was en vele orders kreeg verhuist naar Amsterdam. Dat was weer even het einde van een heel leuk en spannend avontuur voor de hardwerkende huisvrouwtjes in 1959.  Dinkie.

Elsie Maud Cownie een Schotse schone, mijn allerliefste grootmoeder. Zij stapte met een klein gezelschap van de boot af. Om daarna vol verbazing, rondkijkend in Holland, vrolijk alle bijzonderheden te gaan bezichtigen, alles vond zij beautiful. Zij, een degelijk, preuts, Schots meisje van net twintig, wiens vader muziek meester op de Edinburgse universiteit was. Een geweldige familie met hun eigen schepen, een hele vriendelijke familie, hartverwarmend en zacht van karakter. Vrolijk en blij liepen ze alle musea, concerten en nog meer af. Het was een hele educatieve toer voor de groep. Zij, Elsie, besloot bij kennissen in Holland nog een tijdje te blijven om schilderles te nemen bij de Haagse school. Nog een paar van haar schilderijen hangen bij ons. Helaas misschien, leerde zij toen een stoere vlotte Hollandse bon vivant kennen, dansen, uit eten en concerten volgden en voor ze het wist, was dit lieve zachte meisje verliefd en later verloofd en getrouwd met haar stoere bon vivant. Een gelukkige tijd volgde, een leven van een well to do familie in Den Haag. Herbert, Elsie's man, had een hele grote zaak in de lange Houtstraat. Hij verkocht meubels, gordijnstoffen en nog veel meer van Bas van Pelt. Het enige waar Herbert niet zo goed mee kon dealen, was de enorme preutsheid van zijn vrouw. Toen werd Gwen geboren, (mijn moeder ) twee jaar later Dennis. Toen Gwen 7 jaar was werd bij Elsie een zeer besmettelijke tbc geconstateerd en moest zij direct naar een sanatorium, kleine Gwen naar kostschool in Vught bij de nonnen en Dennis bij zijn grootouders. En zo werd dit gelukkige gezin uit elkaar gerukt. Na twee jaar kwam Elsie weer genezen thuis. Herbert, inmiddels een rijk man had niet stil gezeten. Hij leefde het leven een bon vivant waardig, jachtpartijen, zeilen, paardrijden en feesten. Elsie, na alles wat ze had meegemaakt, paste daar absoluut niet meer bij, Elsie wilde scheiden. Vlak voor haar trein vertrok zei Herbert.:" Elsie weet je wel zeker, dat dit is wat je wilt." "Ja Herbert absoluut. " En zo vertrok Elsie, toch bleven ze tot het einde van hun leven goede vrienden. Zij werd gezelschapsdame bij een hele rijke Engelse vrouw in Nederland. En toen mensen gingen emigreren jaren later, huurde zij een appartement op de eerste etage vlakbij de lange Houtstraat en ging Engelse les geven aan zakenmensen, emigranten en kinderen. Dat heeft ze de rest van haar hele leven gedaan en goed aan verdiend. Toen zij een erfenis van haar vader kreeg is zij naar mijn moeder in Indonesië gegaan en ook haar zoon Dennis ging met zijn vrouw Beppie Rietveld, dochter van de grote Rietveld, naar Indonesië. En zo kwamen wij allen in het jappenkamp, wordt vervolgd. Dinkie.

http://www.boek.nl/bekijkboek/9789491872570   Mijn uitgekomen boek, Dinkie.

< Terug naar vorige pagina

Titel In het spoor van Dinkie ISBN 9789491872570 Auteurs Marjolein Maud van der Sluis-Boutkan  Prijs € 20.00 Uitgever calbona uitgeverij Leverbaarheid Leverbaarheid onzeker, controleer Oudere titels kunt u altijd invoeren als Vraag bij ons Antiquariaat Mogelijk bestelbaar bij: AKO | Boek.net | Bol.com | Bruna | Bzoek.nl | Libris.nl | Studieboeken.nl

Flaptekst Nu met mijn bijna 80ste jaar heb ik al mijn verhalen van mijn veel gelezen blog, in een boek keurig op volgorde gezet en zo een heel spoor van mijn leven met de dingen, die ons zijn overkomen opgeschreven. Ik schrok er zelf van zoveel als er in een mensenleven kan gebeuren, maar het heeft mij ook heel veel plezier gegeven al die herinneringen weer op papier te zetten, wat is een leven zonder avontuur niets toch? Nu, daar zijn wij niet aan te kort gekomen. Vanaf mijn eerste jaren tot nu toe staat bijna alles er in: geluk, verdriet, spanning, angst en wonderen, veel wonderen. Recensie(s) Voeg een recensie toe Nominatie(s) Geen nominaties gevonden Over deze titel Zoek deze titel ook bij KB, Literatuurplein, Google Books, CvdM, Titelbank.nl Algemeen Titel In het spoor van Dinkie ISBN (10) 9491872570 ISBN (13) 9789491872570 Editie   Druk 1e Taal deze druk Nederlands  Publicatiedatum 14 jul. 2014 Auteur(s) Auteur Marjolein Maud van der Sluis-Boutkan Kenmerken Fysieke omvang (HxBxD) 220mm x 150mm x 10mm   Aantal pagina's 198  Gewicht 394 gram Productvorm Paperback  Extra gegevens Locatie * locatie(s) toe te voegen   NUR 321 - Biografieen literaire auteurs Website uitgever

Aan allen die mij lezen

Hallo lieve vrienden, dit keer geen verhaal, maar een mededeling namelijk dat een uitgever mijn boek zo leuk vond en het wilde uitgeven, wat inmiddels gebeurd is, ik heb alles op volgorde gezet, mijn jeugd voor de oorlog verhalen, mijn oorlogs-verhalen, na de oorlog, de verhalen schooltijd in Holland, het mooie huis in Holland, de fijne tijd toen eerste huwelijk en kinderen daarna, het tweede huwelijk met kinderen en ook de wonderen in mijn leven en de vriendinnen in mijn leven, met hun bijzondere verhalen er over. Ook de reizen samen met mijn tweede man naar, Arabië, Nigeria en Indonesië, allemaal spannende gebeurtenissen, dit alles is met leuke foto's tot een gezellig vakantie boek gemaakt, toch spannend en ook onderhoudend, heb mijn best er 7 jaren op gedaan, hierbij de naam van het boek en de verdere gegevens, Dinkie. 

In het spoor van Dinkie

Marjolein Maud Boutkan van der Sluis

wwww.boekenroute.nl ISBN: 978-94-91872-57-0, geïllustreerd, 198 blz., juli 2014 Formaat: 22,0 (h) x 15,0 (b) x 0,9 (d) cm. Gewicht: 260 gram.

paperback/gebrocheerd € 20,00 ISBN: 978-94-91872-57-0, geïllustreerd, 198 blz., juli 2014 Formaat: 22,0 (h) x 15,0 (b) x 0,9 (d) cm. Gewicht: 260 gram.   Uitgever: Uitgeverij Calbona trefwoorden: Indonesië; Ned. Indië; Jappenkamp; Knieprothese, Heupprothese, Assen, Dreischor, Jakarta; Nigeria; Expat Dinkie. Nu met mijn bijna 80ste jaar heb ik al mijn verhalen van mijn veel gelezen blog, in een boek keurig op volgorde gezet en zo een heel spoor van mijn leven met de dingen, die ons zijn overkomen opgeschreven. Ik schrok er zelf van zoveel als er in een mensenleven kan gebeuren, maar het heeft mij ook heel veel plezier gegeven al die herinneringen weer op papier te zetten, wat is een leven zonder avontuur niets toch? Nu, daar zijn wij niet aan te kort gekomen. Vanaf mijn eerste jaren tot nu toe staat bijna alles er in: geluk, verdriet, spanning, angst en wonderen, veel wonderen. paperback/gebrocheerd € 20,00 ISBN: 978-94-91872-57-0, geïllustreerd, 198 blz., juli 2014 Formaat: 22,0 (h) x 15,0 (b) x 0,9 (d) cm. Gewicht: 260 gram.

Hoe kwamen wij in Dreischor ???

Mijn toen allerbeste  vriendin, een waar explosief en zeer rigoureus niet altijd in de goede zins des woords vrouwtje, was voor mij in die toen zeer eenzame en moeilijke eerste huwelijks periode, een waar spannend geheel, die mijn leven met haar bizarre avonturen wist te vullen en dragelijk wist te maken, ook met buitengewoon gewaagde ondernemingen, die hoe wonderlijk ook zelden fout afliepen, Asta. Na mijn echtscheiding was ik dan eindelijk na een half jaar, mijn ware Jakob tegen gekomen en buitengewoon gelukkig, ik kan wel zeggen dolgelukkig en zover ik kon zien hij ook, ons geluk was zo groot, dat wij nergens meer voor terug deinsden, eindelijk durfden wij te leven en te doen wat wij zo graag zouden hebben willen doen en nooit de kans voor kregen, dus had Willem al heel gauw een baan, die hem naar het buitenland stuurde met vrouw en kind Andy, mijn jongste zoon, die als 8 jarige jongen met mij in dit heerlijke avontuurlijke leven stapte, ons eerste project was Saoedi- Arabië, daar in ons prefab huisje midden in de dessert zijn wij zielsgelukkig geweest en straalde dat ook van mij af, zie de foto's van daar. Asta wilde die nieuwe mooie man van mij wel eens zien, zij woonde toen eventjes weer in hun buitenhuisje in Zierikzee, helemaal lyrisch was zij van Zierikzee, zij kon dingen zo brengen, dat je zonder het stadje ooit gezien te hebben er helemaal verliefd op werd, er is volgens mij een enorme toneelspeelster aan haar verloren gegaan, ook kon zij haar foute avonturen zo smakelijk vertellen, dat je ze heel gewoon ging vinden, met zo'n geweldige pathos, zelfs met muziek en alles er om heen, zo intens, dat je er van overtuigd was dat het nu eenmaal niet anders kon en ging, onovertroffen, een waar toneelstuk, waar je als buitenstaander met grote belangstelling naar keek en je afvroeg hoe gaat het nu verder, want haar 3e huwelijk ging weer niet zo goed, zij was weer verliefd geworden op een schooldecaan van haar oudste dochter, een man die een stuk ouder was dan zij en getrouwd met bijna volwassen kinderen, die studeerden, kon niet missen, onverbeterlijk. In Zierikzee had zij al heel gauw heel veel vrienden, die net zo stomverbaasd aan haar lippen en avonturen hingen als ik. Ik besloot toen om bij haar in haar huisje in Zierikzee te gaan logeren, om ook even te kijken hoe het nu allemaal met haar ging, mijn dagen alleen met Asta waren de meest mooie en wonderlijke dagen die een mens kan meemaken met als reisgids Asta.  Eerste vriend van Asta, in een schitterende ouderwetse prachtige drogisterij kwam ik terecht, gerund door een alleraardigste homo van een hele oude Zeeuwse familie, dit was een heel bijzondere charmante en lieve man, die jaren lang ook onze vriend is gebleven tot hij een paar jaar geleden plotseling is overleden. Daarna werd ik meegesleurd naar een prachtige dure hele mooie grote antiekzaak midden in Zierikzee, waar zij zo bleek, kind aan huis was, die uitzonderlijk gesteld op haar waren in een ontzettend oud prachtig pand, waar je de vroegere tijden nog proefde, wat nog steeds een van de mooiste oude huizen in Zierikzee is, daarna aan nog meer goede vrienden, eigenaars van winkels, die er al jaren woonden en werkten en nog een homo vriend, een kapper, natuurlijk, zelden zo'n vlotte en humorvolle homo ontmoet, rap van de tongriem gesneden en heel gezellig, voerde tijdens je bezoek aan zijn zaak, een ware show voor je op, het was een doorlopende voorstelling, zoals ik ook van haar gewend was, vol verrassingen, een paar hele enerverende maar bijzondere dagen, die mij er van overtuigden dat Zierikzee een van de meest bijzondere plaatsen was om in te wonen. Willem zou dan zaterdags komen om mij op te halen en zo zouden wij dan samen teruggaan naar Voorburg, waar ik toen woonde. Wij vertelden Asta van onze plannen en ons vertrek en zij stelde voor het geld wat wij beiden nog over hadden, na onze echtscheidingen en de verkoop van de diverse huizen,  het was niet veel, in een weekend huisje te steken, wat wij dan konden verhuren, Zeeland was zeer gewild, geen gek idee en zo kwam het dat wij heel snel al, ieder weekend, ook als Willem zijn kinderen bij zich had, hier naar  Zeeland gingen om alle huisjes te gaan bekijken, die voor ons in aanmerking kwamen, enfin de kinderen met zijn drieën, Willems dochter en zoon en mijn Andy waren stierlijk lastig  in de auto op de meest romantische weggetjes vochten ze met elkaar, de auto uit, afkoelen langs de kant , maar ondanks al dat gepalaver hadden wij ineens een huisje gezien, niet direct een vakantiehuisje, waar de achterdeur open stond en waar ook nog binnen een kachel brandde en aangezien het februari was, zaten wij er gezellig bij te komen, dit huis waar de sneeuw op zolder door het dak naar binnen kwam, werd het. Na wat onderhandelen lukte het dit huisje voor een spotprijsje te kopen met de 750 meter grond, helemaal gelukkig, ons gezamenlijke huis, dolgelukkig brachten wij er onze spullen naar toe zodat het verhuurd kon worden en de buurman was direct bereid de tuin netjes te maken en bij te houden, een keer is het verhuurd geweest, daarna nooit meer, was veel te heerlijk als je uit het buitenland kwam, niet in mijn huis in Voorburg te wonen samen met Arlette en haar vriend Fred, die inmiddels mijn pleegzoon was geworden, maar in Dreischor, waar Willem heerlijk de tuin kon opknappen en de kinderen van hem en mij buiten konden zitten en spelen en voor wij het wisten was het ons vakantie huis. Alleen al het feit dat mijn vriendin er ook woonde was al een leuk idee, want ook zij bleef voor de rest van  haar leven daar in Zierikzee wonen, het lukte haar ook nog een heel mooi en ruim ander huis te pakken te krijgen voor heel weinig huur, een vooroorlogse huur, Zij maakte er weer een plaatje van. Een paar jaar heeft zij er zelfs een droogbloemen winkeltje gehad, waar ze hele lieve biedemeijer boeketjes van maakte. Op een dag was zij van de fiets gevallen en bleef pijn houden, zo'n erge pijn, dat zij in het ziekenhuis terecht kwam en daar ontdekten ze dat zij de ziekte van Kaler had, er werd haar verteld dat zij er heel oud mee kon worden, maar het lijden wat zij heeft gekregen is niet meer te vertellen, zo vreselijk en zo naar is haar laatste tijd op deze aarde geweest, zo vol van pijn en verdriet, zij is door vrienden op handen gedragen, letterlijk en figuurlijk, ook door haar ex-man en zo moest ik afscheid van haar nemen en overleed zij op 47 jarige leeftijd en liet ons hier achter in Zeeland, mijn spannende vriendin Asta. Had toen ook nooit kunnen vermoeden, dat na 10 jaar verbouwen en in totaal dertig jaar verder wij hier nog zouden wonen en dat onze Andy hier getrouwd is met een Zeeuws meisje  en wij onze twee dotten van kleinkinderen hier zouden krijgen, waar wij ook nog eens 17 jaar op zouden passen. Na zeker vier jaar in het buitenland rond gezworven te hebben, waarover ik diverse verhalen heb geschreven, kwamen wij uiteindelijk zonder baan in Zeeland terecht en tot onze grote verbazing lukte het Willem om hier vrij snel een baan te vinden, toen begon ons leven hier pas echt. Sinds die tijd is hier in dit warme en echt gezellige huis ook ieder jaar de Kerst gevierd, maar ook veel verdriet en vreugde beleefd. Dit jaar hoop ik 80 te worden en terugkijkend op mijn leven ben ik verschrikkelijk blij dat het leven voor mij en ook voor Willem en Andy deze wending heeft genomen, dat zelfs een hele ondeugende en promiscuous vriendin dit teweeg heeft gebracht in Zeeland. Dinkie.

De Kakkerlakken in ons leven.

D

De Kakkerlakken in ons leven.

Kakkerlakken, in de eerste jaren van mijn leven hebben ze al een rol gespeeld, in Nederlands-Indië, al vanaf kleine baby tot 8 jarige gebeurde het vaak dat ik oog in oog kwam met zo'n eng bruin beest, met van die lange sprieten, glanzend bruin lijf en echt wel vrij groot, maar het ergste was als ze door de baboe fijn gestampt werden, want dan kwam er zo'n krakend geluid uit, waar ik als kind al misselijk van werd en dan lag dat beest er plat te zijn, werd opgepakt en weggesmeten, maar aan dat enge gekraak kon ik nooit wennen, gelukkig hadden wij genoeg personeel toen om de boel zo schoon mogelijk te houden. Het werd pas veel later een heel ander verhaal, samen met Willem zaten wij in een project van HBG in Nigeria en hadden een huis op de Ella Place, een ommuurd terrein  met een wachthuisje bij de ingang en in die compound stonden zo'n stuk of 6 mooie grote huizen met een flinke tuin en aan het einde van de tuinen, de huisjes van onze mannelijke hulpen, die dus al het vrouwen werk deden, wat ik eerst heel gek vond, maar waar je snel aan went, buiten lag ook de septic tank, die dus een paar keer per jaar werd leeg gezogen, anders liep hij over, vrij ongezond. Naast deze put waar een zwaar ijzeren deksel op lag stond de generator voor als de stroom uit zou vallen, wat natuurlijk heel veel gebeurde, vooral 's -nachts, dan lag je in mum van tijd te baden in je eigen zweet. De eerste nacht dat het gebeurde zal ik niet gauw vergeten, na drijfnat wakker te zijn geworden besloot Willem er dan toch maar wat aan te doen, hij kleedde zich aan met lange broek en T shirt en ging zuchtend en vermoeid naar beneden, eerst een groot ijzeren hek losmakend van een nog groter hangslot, dan zijn grote kaplaarzen aan, ik zat dan al helemaal aangekleed op het bed wachtend wat er zou gebeuren en Willem naar buiten lopend naar de generator over de ijzeren afsluitplaat van de septic tank, daar begon alles onder zijn voeten te kraken en werd alles daarna glibberig, gauw scheen hij met zijn flashlight naar beneden, verstijfd bleef hij even staan, want om hem heen liepen en lagen duizenden kakkerlakken op dat deksel, doden en bloed, hij liep als de donder snel door al krakend en glibberend, greep de generator beet en slingerde hem aan, na twee slingers deed hij het en gingen alle lampen branden en sloegen de airco's weer aan toen werd pas goed duidelijk hoe verschrikkelijk veel kakkerlakken er daar liepen, als of de duivel op zijn hielen zat rende hij terug, een waar bloedbad achterlatend. Dit gebeurde heel veel avonden een jaar lang als er een zijn angst voor die dieren heeft moeten overwinnen dan is het wel Willem, want de hitte was erger, dit zou hem in het volgende drama zeker van pas komen en mij ook. Toen moesten wij voor een project van twee jaar naar Indonesië, geweldig voor mij, een droom kwam uit, eindelijk mijn geboorteland weer zien, mijn heimwee wegwerken en dat is helemaal gelukt, alhoewel ik weer met pijn in mijn hart het land vaarwel heb gezegd, ben ik heel gelukkig met die twee jaar daar. Wij gingen van Djakarta naar Cilacap, een hele lange reis per auto zo'n 11 uur rijden, maar onderweg moet je wel eens wat en dus in het meest primitieve gedeelte van Indonesië in een klein kamertje met een gat in de vloer, een bakje water er naast en twee dingen waar je met voeten op moet staan, dat was het en of dat al niet erg genoeg was zaten er ook nog een paar van die kakkerlakken mij heel venijnig aan te kijken, ik zei tegen mijzelf met kloppend hart, ben jij nu een kamp kind geweest, kom op meid laat gaan die handel. Eindelijk Cilacap in een hotel, zag er van buiten goed en duur uit, doodop in de kamer in slaap gevallen, de volgende ochtend werden wij wakker en zaten onder de vlooien beten en er liepen kakkerlakken overal, wij weg, volgende hotel, wat gelukkig een stuk beter was, na vier dagen hadden wij een huis, toen kon het echt pas beginnen de twee jaar Cilacap. Wij gingen na een jaar met vakantie naar Holland en Hanna onze hulp in Cilacap ging in ons huis en woonde in het achterste gedeelte en paste op alles, ik vond het fijn en het gaf mij een veilig gevoel, maar zij was zo’n brave meid, dat ze ook echt geen gebruik van onze badkamer of kamers heeft gemaakt, wat ze van mij absoluut mocht doen, nu hadden wij over het afvoerputje in de badkamer al een emmer gedaan voor wij weggingen, toen wij terug kwamen verdrietig, omdat Soetina was overleden en doodmoe van de lange reis, ging ik de badkamer in haalde de emmer van het putje af en honderden kakkerlakken stormden door de badkamer, gegild heb ik, Willem met een tennis racket in het bad gilde doe de deur dicht en ik hoorde hem slaan op de vloer zeker wel een uur, toen liters heet water over de vloer, een waar slachtveld  met overal bloed en dooie kakkerlakken, die je ook nog met handschoenen moest oprapen van het deksel van het putje, eindelijk na twee uur was de badkamer kakkerlak vrij, wij heerlijk douchen en naar bed, de volgende ochtend toen ik uit bed kwam zaten er wel twintig kakkerlakken onder mijn hoofdkussen en ook van Willem, toen het hele bed afgehaald met Hanna en onder de matras nog zo’n dertig, enfin wij hebben de hele slaapkamer gesopt, in de lades zaten ze, in het nachtkastje, liters Dettol gebruikt in en om het bed, in alle kasten en zo ben ik met haar door het hele huis gegaan, wat een toestand was dat. Maar als ik het woord kakkerlakken hoor dan denk ik nog steeds aan dat gekraak, als ze werden verpletterd, dat zal mij blijven achtervolgen. Dinkie.

Twee gezinnen ????

Echtscheidingen, niemand had mij daar op voorbereid, wat dat was en hoe dat zal gaan, totdat de bijstand er kwam, voor die tijd was er ook geen sprake van, hoe moeilijk het ook voor je was. Toen kwam de bijstand en eindelijk konden er stappen worden ondernomen, die door de ex absoluut niet aanvaard werden, blijven zou ik , dus niet. Op aanraden van de advocaat verbleef ik in ons huis tijdens de verdere afhandeling van de echtscheiding, na zes weken bij een vriendin gezeten te hebben, was ik gescheiden van tafel en bed en zo kwam ik in het circuit van de scheidingen terecht. Aangekomen bij het toenmalige gerechtsgebouw voor scheidingen, bleek er een rij tot ver in de straat te staan, zo zie je maar weer, als je denkt dat jij de enige bent die gaat scheiden besef je echt niet dat er honderden zijn, die er net zo over dachten als jij, ik  liep langs alle mensen direct naar de ingang met mijn papieren en eindigde achter in de rij, uren geduurd voor ik eindelijk door het gehele trappenhuis heen was en bij de rechter kwam. De vrijheid lachte mij toe en hoe, na twee jaar was het gelukt, ik was weer vrij met vier grote kinderen van 19, 18 ,17 en 8 jaar, geen kleintjes meer gelukkig.
September 1975, op een schitterende party ontmoette ik Willem later die avond 's-nachts om 3uur bleek hij naast mij te zitten in een laatste sateh tent, die gelukkig tot 4 uur open was, daar kruiste ons pad alweer en toen zijn de ijzers gesmeed voor de rest van ons beider leven, die daarna tot een aaneenschakeling van geweldige dagen en nachten werden vervolgd.Willem, al drie jaar alleen, genoot met mij van al het nieuws wat op ons pad kwam, alsof wij al jaren samen waren geweest. Maar ook hij kwam met een pakketje van twee kinderen, net zo oud als onze Andy, een dochter Monique, ook van 8 jaar en een zoon van drie jaar Robbie, een heerlijke knul, die direct toen hij mij zag, zei:"  jij mag mij niet kussen van mijn moeder,"nu dat was in een dag over, helemaal, de gezinnen bij elkaar brengen was een andere zaak.Met de volwassen kinderen ging het wat eenvoudiger, althans zolang Willem maar niet het grootste stuk vlees kreeg en zich vooral niet met hun leven bemoeide, dat deed ik al genoeg, maar al met al was het een huishouden van Jan Steen, maar ook wel stik gezellig, mijn ouders waren er toen nog en dat was met Willem direct kat in het bakje, vooral mijn vader had nu eindelijk iemand waar hij mee kon praten, uren, heerlijk die man genoot, hij hield toch zoveel van een discussie, nu die had hij volop met mij en met Willem. De oudste zoon baarde weinig zorgen, had een vriendin, wiens familie hem helemaal ingelijfd had, zijn studie en zijn baantje. Al met al een gezellige grote familie met kerst, oud en nieuw en verjaardagen. Maar Willems kinderen waren van af dag een heel vijandig, dit was de stiefmoeder, het grote gevaar, daar kon en mocht je niet van houden, laat staan lief tegen doen, dat kon niet tegen over jouw moeder, dat was verraad, groot woord, maar zo zagen zij dat, het vergt veel geduld, liefde en tijd om voorzichtig ze er van te overtuigen, dat je een gewoon gezellig leven wilt, ook met hun er bij. Toen wij dit huis hier kochten, nadat onze huizen verkocht waren, gingen wij ieder weekend met ons nieuwe gezin Andy, Monique en Rob naar dit nieuwe plekje in Dreischor op vrijdagmiddag 5 uur, het ene gezin liet ik verzorgd achter in mijn huurhuis in Voorburg en het andere gezin zat in een met etenswaren volgepakte eend, ontzettend te kibbelen met elkaar. Aangekomen in Dreischor werd het pas echt gezellig, allereerst doken ze met  zijn drieën in de grote schuur en daar werd wat af geschreeuwd en gespeeld, totdat Andy met een bebloed gezicht uit de schuur kwam, de ladder was op zijn hoofd gevallen, wat aan het gutsen van het bloed wel te zien was, dikke theedoeken er over vast geknoopt, gat in het hoofd, naar de huisarts, die het keurig zonder verdoving ging dichtnaaien, geen kik gaf hij, heel moedig, ik zat met mijn vingers in mijn oren in de wachtkamer, Willem was bij hem. Monique trok de vingers uit mijn oren en zei:" hij schreeuwt niet," enfin dit ongeluk was voldoende om ze te leren wat voorzichtiger in die enorme schuur te zijn. Eten was ook zo'n festijn, mijn kinderen waren gewend gewoon eten te krijgen,  Monique en Rob wilden altijd patat en frikadellen of kroketten, maar wij hielpen door gebraden kip van het spit en aardappelen en appelmoes te geven, dat ging er tenminste in, dan bad in en naar bed, Andy had helaas mijn kwaal, kon niet eerder slapen dan om half twaalf en Rob wilde pertinent bij Andy slapen, dan lagen ze tot elf uur te gieren van de lol, zo erg dat wij hier beneden er de slappe lach van kregen, iedere keer riepen wij weer slapen jongens, vergeet het maar, zodoende kwam Rob als een bleek ventje thuis van zijn tekort aan slaap, maar geen hond kreeg hem hier meer vandaan, zo leuk vond hij het met zijn nieuwe broer, samen voetballen, samen alles, ze waren onafscheidelijk en hadden altijd de grootste lol, was gewoon enig om mee te maken. Monique was een ander verhaal, was heel vroeg wijs en liep al snel met een meisje achter de jongens aan hier in het dorp, hield mijn hart vast, zodra ik mij ergens mee bemoeide of haar waarschuwde, was ik erger dan haar moeder, zou niet best geweest zijn, enfin, met heel veel geduld en overredingskracht, heb ik haar mijn positie kunnen uitleggen en de eventuele gevolgen ook voor haar en mij, als het fout ging, dat hielp weer een tijdje. Op zondagavond ging dan de hele caravan weer richting Hillegersberg en Voorburg. De vakanties waren perfect, want dan hadden we meer rust, de grote vakantie met drie tenten naar Aalte op een boerderijerf op een apart weilandje, waar Rob midden in de nacht tegen het schrikdraad aan plaste en krijste, iedereen klaar wakker, waar wij allemaal nare dromen kregen, zo naar dat wij er eigenlijk weg wilden, wat bleek, zo vertelde de eigenaar, waar wij lagen was een heel oud kerkhof geweest, heel lang geleden, enfin, toen was het gebeurd, geen van de kinderen wilde daar nog blijven slapen, toen alles weer verhuisd naar een andere plek. Met veel zwemmen en veel uit eten gaan, kroketten, frikadellen en patat, is zo de eerste vakantie met dit nieuwe gezin voorbij gevlogen, alleen van dat gekibbel op de achterbank, want wie moest er op de bobbel zitten, werden wij af en toe horendol. Ook gebeurde het wel eens midden in de file terug, ik moet plassen, ja kan niet hoe nu, enfin, sigaretten asbak er uit, probeer maar hier al vast wat in te doen, drama, Willem door de rijen heen naar de buitenkant stoppen en laten plassen aan de kant. De tweede grote vakantie was ook een enorm succes en het leven leek toen in een goed patroon verder te zullen kabbelen, maar wij hadden buiten de waard gerekend, want ex vrouw vond de derde man in haar leven en trouwde hem en was direct in verwachting, besloot dat van af dat moment zij weer een heel gezin waren, weg kinderen, niet meer bij ons, vechten had geen zin, zei de advocaat, toen in die tijd wonnen alle moeders het, met heel veel verdriet heb ik afscheid genomen van mijn laatste gezin en ook voor Andy was het een verdrietige zaak.Gelukkig gingen wij daarna veel naar het buitenland, alleen heel jammer dat het met Rob is mis gegaan en met Monique niet, maar veel contact hebben wij niet, dat wil haar moeder nog steeds niet hebben, een kleindochter van Willem, Maryse heeft de stoute schoenen aangetrokken en is ons allerliefste vijfde kleinkind geworden al van af haar twaalfde jaar, heel knap en sterk van haar. Dinkie.