De Kakkerlakken in ons leven.

Kakkerlakken, in de eerste jaren van mijn leven hebben ze al een rol gespeeld, in Nederlands-Indië, al vanaf kleine baby tot 8 jarige gebeurde het vaak dat ik oog in oog kwam met zo'n eng bruin beest, met van die lange sprieten, glanzend bruin lijf en echt wel vrij groot, maar het ergste was als ze door de baboe fijn gestampt werden, want dan kwam er zo'n krakend geluid uit, waar ik als kind al misselijk van werd en dan lag dat beest er plat te zijn, werd opgepakt en weggesmeten, maar aan dat enge gekraak kon ik nooit wennen, gelukkig hadden wij genoeg personeel toen om de boel zo schoon mogelijk te houden. Het werd pas veel later een heel ander verhaal, samen met Willem zaten wij in een project van HBG in Nigeria en hadden een huis op de Ella Place, een ommuurd terrein  met een wachthuisje bij de ingang en in die compound stonden zo'n stuk of 6 mooie grote huizen met een flinke tuin en aan het einde van de tuinen, de huisjes van onze mannelijke hulpen, die dus al het vrouwen werk deden, wat ik eerst heel gek vond, maar waar je snel aan went, buiten lag ook de septic tank, die dus een paar keer per jaar werd leeg gezogen, anders liep hij over, vrij ongezond. Naast deze put waar een zwaar ijzeren deksel op lag stond de generator voor als de stroom uit zou vallen, wat natuurlijk heel veel gebeurde, vooral 's -nachts, dan lag je in mum van tijd te baden in je eigen zweet. De eerste nacht dat het gebeurde zal ik niet gauw vergeten, na drijfnat wakker te zijn geworden besloot Willem er dan toch maar wat aan te doen, hij kleedde zich aan met lange broek en T shirt en ging zuchtend en vermoeid naar beneden, eerst een groot ijzeren hek losmakend van een nog groter hangslot, dan zijn grote kaplaarzen aan, ik zat dan al helemaal aangekleed op het bed wachtend wat er zou gebeuren en Willem naar buiten lopend naar de generator over de ijzeren afsluitplaat van de septic tank, daar begon alles onder zijn voeten te kraken en werd alles daarna glibberig, gauw scheen hij met zijn flashlight naar beneden, verstijfd bleef hij even staan, want om hem heen liepen en lagen duizenden kakkerlakken op dat deksel, doden en bloed, hij liep als de donder snel door al krakend en glibberend, greep de generator beet en slingerde hem aan, na twee slingers deed hij het en gingen alle lampen branden en sloegen de airco's weer aan toen werd pas goed duidelijk hoe verschrikkelijk veel kakkerlakken er daar liepen, als of de duivel op zijn hielen zat rende hij terug, een waar bloedbad achterlatend. Dit gebeurde heel veel avonden een jaar lang als er een zijn angst voor die dieren heeft moeten overwinnen dan is het wel Willem, want de hitte was erger, dit zou hem in het volgende drama zeker van pas komen en mij ook. Toen moesten wij voor een project van twee jaar naar Indonesië, geweldig voor mij, een droom kwam uit, eindelijk mijn geboorteland weer zien, mijn heimwee wegwerken en dat is helemaal gelukt, alhoewel ik weer met pijn in mijn hart het land vaarwel heb gezegd, ben ik heel gelukkig met die twee jaar daar. Wij gingen van Djakarta naar Cilacap, een hele lange reis per auto zo'n 11 uur rijden, maar onderweg moet je wel eens wat en dus in het meest primitieve gedeelte van Indonesië in een klein kamertje met een gat in de vloer, een bakje water er naast en twee dingen waar je met voeten op moet staan, dat was het en of dat al niet erg genoeg was zaten er ook nog een paar van die kakkerlakken mij heel venijnig aan te kijken, ik zei tegen mijzelf met kloppend hart, ben jij nu een kamp kind geweest, kom op meid laat gaan die handel. Eindelijk Cilacap in een hotel, zag er van buiten goed en duur uit, doodop in de kamer in slaap gevallen, de volgende ochtend werden wij wakker en zaten onder de vlooien beten en er liepen kakkerlakken overal, wij weg, volgende hotel, wat gelukkig een stuk beter was, na vier dagen hadden wij een huis, toen kon het echt pas beginnen de twee jaar Cilacap. Wij gingen na een jaar met vakantie naar Holland en Hanna onze hulp in Cilacap ging in ons huis en woonde in het achterste gedeelte en paste op alles, ik vond het fijn en het gaf mij een veilig gevoel, maar zij was zo’n brave meid, dat ze ook echt geen gebruik van onze badkamer of kamers heeft gemaakt, wat ze van mij absoluut mocht doen, nu hadden wij over het afvoerputje in de badkamer al een emmer gedaan voor wij weggingen, toen wij terug kwamen verdrietig, omdat Soetina was overleden en doodmoe van de lange reis, ging ik de badkamer in haalde de emmer van het putje af en honderden kakkerlakken stormden door de badkamer, gegild heb ik, Willem met een tennis racket in het bad gilde doe de deur dicht en ik hoorde hem slaan op de vloer zeker wel een uur, toen liters heet water over de vloer, een waar slachtveld  met overal bloed en dooie kakkerlakken, die je ook nog met handschoenen moest oprapen van het deksel van het putje, eindelijk na twee uur was de badkamer kakkerlak vrij, wij heerlijk douchen en naar bed, de volgende ochtend toen ik uit bed kwam zaten er wel twintig kakkerlakken onder mijn hoofdkussen en ook van Willem, toen het hele bed afgehaald met Hanna en onder de matras nog zo’n dertig, enfin wij hebben de hele slaapkamer gesopt, in de lades zaten ze, in het nachtkastje, liters Dettol gebruikt in en om het bed, in alle kasten en zo ben ik met haar door het hele huis gegaan, wat een toestand was dat. Maar als ik het woord kakkerlakken hoor dan denk ik nog steeds aan dat gekraak, als ze werden verpletterd, dat zal mij blijven achtervolgen. Dinkie.