Grootvorst onze Siamees.

Het voorjaar is altijd mijn liefste tijd, na een koude winter is daar ineens het jonge groen, wat er stralend en fris uitziet en heel langzaam komen de bomen en alles weer prachtig in het blad. Op deze dagen overstelpt het heerlijke gevoel van weer een voorjaar, weer een hele zomer komt eraan, het naar binnen leven wordt een naar buiten leven, de winterjassen in de kast, vrolijke kleuren minder gedoe om naar buiten te gaan, dit alles is ieder jaar weer een geschenk, dan moet ik ook weer denken aan een heel speciaal voorjaar toen mijn vader ineens voor mijn voordeur stond met in zijn arm een prachtig Siamees katertje van acht weken oud, wat een dropje en wat een prachtig katertje het was.  Wonend toen op de Papelaan in Voorschoten met vier jonge kinderen, waarvan een nog maar vier jaar was, een hele verantwoordelijkheid. Gelukkig hadden wij een groot jaren dertig huis en daar was genoeg ruimte voor de kleine om te rennen, trap op trap af, twee trappen en de hele zolder werd afgestruind, wat een ontzettend prachtig dier was het, onze Grootvorst, met zijn stralende fel blauwe ogen en zijn enorme sterke jonge kracht, hij deed zijn naam alle eer aan, het was een vorstelijke kat. Achtien jaren hebben wij Grootvorst gehad, een zeldzaam mooi en verstandig dier. Op een dag om zes uur in Voorschoten, Grootvorst niet te vinden, was nog niet binnen van uit de tuin, roepen en nog eens roepen, maar hoe hard ik ook riep geen Vorst paniek sloeg toe , 's- avonds door alle straten om ons heen gelopen, geroepen, geen Vorst, nog meer paniek, toen alle drie de kinderen ook aan het zoeken, maar geen Vorst. Ik kon de slaap niet vatten, zat helemaal in de kreukels, mijn mooie kater weg en waar, daarna dacht ik misschien zit hij ergens per ongeluk opgesloten, na twee dagen zoeken en vragen nog geen Vorst, toen werden wij allemaal heel verdrietig, een leven zonder Grootvorst ondenkbaar geworden. Om de hoek bij ons waren een paar winkels, een van die winkels was een drankhandelaar, ik er heen en smeekte hem zijn schuren open te maken nu dat was absoluut niet nodig, want zij waren er niet in geweest, hij niet en zijn vriend ook niet, ik vroeg waar is jouw vriend dan, die was even weg, vraag het hem toch maar even, dat werd beloofd, toen de zesde dag was ik het zat en ik weer naar de drankhandel, laat mij dan even op jullie terrein rondlopen en roepen na heel wat gesoebad van mijn kant en weinig medewerking van hun kant, mocht ik even het terrein op en ik begon meteen uit volle borst te roepen en wat denk je een heel zielig klein miauwtje kwam er ergens vandaan, ik riep hoor je dat niet, hij zit in een van de schuren, doe ze open alsjeblieft, toen waren de heren bereid even mee te gaan en na vier keer roepen en het benauwde stemmetje gehoord te hebben werden er sleutels gehaald en daar, doodsbang in een hoekje van een hele grote schuur, zat onze grote schat, die ik met veel moeite uit zijn schuilplaats kon halen, totaal verzwakt was het arme dier, wij er mee naar de dierenarts, een infuus met vocht en veel drinken en zowaar hij knapte zienderogen op, wat er dan door je heen gaat is niet te beschrijven, ik heb de beide heren opgebeld en gezegd dat als zij weer de schuren open doen, dat zij dan even moeten controleren of er niets binnen zit en zo was dat ons eerste avontuur met een nog net goede afloop van onze eerste Siamese kater Grootvorst. Sindsdien ging Grootvorst veel minder naar buiten, hij bleef veel binnen, wat ook weer fijn was, want de Papelaan was een hele drukke straat, bij een nog drukkere straat, daarom hebben wij nadat hij gesteriliseerd was, een schattig ander Siamese poes genomen.Als die twee hun dolle uurtje hadden net als ik ging koken, dan had je het idee dat er een heel leger door je huis rende, zo'n herrie maakten zij en een snelheid, daar zou een coureur jaloers op worden, dan ging zo door totdat het eten bijna klaar was en dan ineens stortten beide katten neer en was het ineens stil, heel merkwaardig stil. Dinkie