Een hele lieve vriendin van facebook Greetje .

Heel langzaam kwam ik bij Facebook terecht en kreeg ik mijn Facebook account in orde, kostte mij erg veel moeite nog, enfin, toen mijn kinderen er van hoorden werd er flink gewaarschuwd voor alle gevaren en alle dingen die er konden gebeuren, dus wat beduusd door al die toespelingen en al die mogelijkheden, steunde ik op de toen al heel lang lieve vriendin van Website, Gerda, die zei: gewoon voorzichtig zijn en wat kan er gebeuren, twee oude vrouwen, wat wil je, zitten ze niet op te wachten. En zo startte mijn Facebook leven, maar goed, waar pluk je zo in eens lieve mensen vandaan, die ook nog bij je passen, ik wist het niet en Gerda had zo een paar vriendinnen en ik alleen mijn kinderen, die geen tijd voor Facebook hadden met hun drukke banen en levens. De meesten van mijn lieve vriendinnen waren er niet meer en die er waren hielden niet van Facebook en sommigen zelfs niet van de PC, dus een dilemma, maar aan mijn vader gedacht, die zou zeggen gewoon beginnen, je wordt wel geleid en zo gebeurde het ook, heel langzaam werd ik geleid en kon vanzelf de juiste weg vinden, zo maar ineens, ook op een middag, het goot van de regen en zat zo even te zoeken op het net toen ik een hele lieve foto van een vrouw zag bij een ander, even kijken wie dat nu is en waar en zo kwam ik ineens op een Facebook site van Greetje, als profile foto een wielrenner, was even verwarrend, een wielrenner, verder kijkend zag ik de meest uiteenlopende onderwerpen, zeer gevarieerd en erg uitgebreid, wat een enige site, wat een variaties, van alles wat, al gauw vriendenverzoek en waren we vrienden en wat nog merkwaardiger was ze leek sprekend op mijn beste vriendin Atie, waar ik al jaren mee omging iedere dag per telefoon. Heel langzaam groeide de band en waren er dingen van haar, die ik erg leuk en ook erg ontroerend vond, want ook daarin leek zij erg op deze vriendin, het laconieke, het rustige en lieve, alleen zij hield van voetbal en Atie beslist niet. Door de jaren heen leerden wij elkaar steeds beter kennen en na ruim drie jaar verloor ik Atie onverwachts en zonder haar nog te hebben gezien en afscheid te kunnen nemen. Groot, heel groot was mijn verdriet en het lag als een steen op mijn maag dat wij niet de kans hebben gekregen samen nog dit einde van haar te kunnen delen, ze was 6 dagen alleen in haar strijd en haar einde, dat deed erge pijn. Na nog enkele jaren was ik ineens vreselijk gevallen, zo erg, dat er bijna sprake van was dat ik zou worden op genomen, wat ik pertinent weigerde, het verkeer per mail op Messenger met Greetje werd een heerlijke fijne afleiding voor mij, ook van het verdriet over Atie en zo gingen de contacten over mijn valpartij over en weer en langzaam herstel, nog geen paar maanden later viel ik weer en weer was het mis, maar nu het andere been en anders, maar weer niet kunnen lopen en met krukken, was op de nieuwe heup gevallen, wel, dat voel je goed en had erg veel pijn aan alles, was niet gebroken, maar zwaar gekneusd. Toen op een middag bericht van Greetje: lieve Marjolein, ik ben ook gevallen in de voortuin en ik weet ook niet hoe en waardoor dus nu lig ik ook, wat is dat erg, want mijn man kookt niet, hoe moet dat nu, enfin, simpele maaltijden over en weer en patatzaken en van alles, even ging dat, maar ook dat was niet onuitputtelijk, ik snap er niets van hoelang duurde het bij jou en zo vlogen de mails over en weer, wat heb jij er aan gedaan, tot na een paar weken ik ineens even niets meer hoorde. Erg ongerust vroeg ik mij af: wat nu, belde haar, dat had ik al vaker gedaan twee keer er voor, met lange tussenpozen. Haar man was opgenomen, paniek en dat haalde de gedachten helemaal van haar af, na een onderzoek en een kleine ingreep van een paar poliepen mocht hij weer naar huis, wat was ze blij. Toen enkele dagen later zij weer niet reageerde en ik dacht wat zou er nu weer zijn met hem, toch nog niet goed, gewacht, gewacht en toen ineens een noodkreet van iets vreselijks, iets vreselijks, door de hel ging ze en nog veel meer, helemaal upset bleef ik wachten, het klonk vreselijk, ik hield het niet meer uit en belde haar, mijn hart werd verscheurd van wat er toen gezegd, gehuild en geschreeuwd werd, wat hield ik ineens erg veel van haar en wat deed het mij zeer, zo'n lief iemand, die zo gezellig, zo vrolijk, zo positief was, die dit nieuws kreeg, het volledige doodvonnis, zomaar in je gezicht, als je het niet verwacht, totaal niet, want je hebt geen pijn, geen voorbodes gehad, niets, je bent alleen gevallen, ze was wel met erg veel gebreken en had erge dingen meegemaakt met haar hart, maar dat was het nu een keer niet, ze was al van de dood teruggehaald een keer en moest voorzichtig zijn door haar hart en daardoor andere kwalen, maar ook die waren het niet, niets van dat al, ze zat van onder tot boven vol met kanker en was ten dode opgeschreven en dat kreeg ze zo in haar gezicht verteld en te zien, er kon niets meer gedaan worden en op dat moment belde ik, naar huis en sterven, is er iets gemener en harder en wat was ze weer eerst vreselijk vreselijk van streek en wat voelde ik nu de pijn, die vreselijke golf van emoties en van verdriet en zo mooi zo super lief en waarom Marjolein, waarom, wat heb ik gedaan, ik heb zo mijn best gedaan in mijn leven, als een golf kwam het over haar en ik zag en voelde de intense pijn  en zo super geduldig en helemaal te neer geslagen, wat een pijn doet dat en wat een vreselijke ziekte is dit en dan dat lieve wezen Greetje, zo lief en zo zacht en zo geduldig, ze twijfelde of ze dit alles wel aan kon. Menigeen kan een voorbeeld aan haar nemen. Zelfs met deze wetenschap antwoordde ze nog lief op sommige likes, nooit heb ik na mijn vader en mijn honden zo'n pijn gevoeld over iemand, die ik zo kort kende, maar die ik boven aan zet door haar geweldige lieve en zachte karakter en die ik nooit meer ooit zal vergeten en die ik hoop te zien weer als ik daar ook ben, alleen iemand die door die hel is gegaan in een paar weken tijd en afscheid van alles en iedereen heeft moeten nemen die haar zo dierbaar waren in zo'n korte tijd en zo van streek was en zo opstandig eerst en zo lief daarna.Van alle mensen, die ik heb gekend en afscheid van heb genomen blijft zij voor mij de mooiste, de flinkste en de moedigste en ik had haar zo een nier gegeven als dat had geholpen en dat zweer ik. Zeldzaam mooi is ze ook gegaan en zo heeft ze ook alles doorstaan, zo lief, zo zacht en zo moedig. Greetje, je was en bent een kanjer en ben dolblij, dat ik jou heb leren kennen op dit totaal nieuwe fenomeen, FB.  Zij heeft deze wereld zo lief en zo zacht verlaten, zo'n totale overgave gedaan, echt heel erg goed en knap weer, maar zo was ze.  Daarom ook dit mailtje op mijn FB als aandenken aan een hele lieve en fijne vrouw, die ik nooit ontmoet zou hebben zonder Facebook, alleen daar al om besef ik dat deze tijd met deze dingen een enorme goede stap vooruit is.  Ook die ik erg dankbaar ben, dat ze mij daarin heeft willen betrekken, waarom erg dankbaar, zo kon ik via haar ook afscheid nemen van Atie. Zij heeft mij een wereld van fijne en mooie ervaringen gebracht,  hele fijne en ook hele mooie en hele vreselijke dingen, waar zij ook op een hele mooie gracieuze manier afscheid van heeft kunnen nemen, hoe vreselijk ook de pijn en hoe vreselijk het ook was, ben er heel erg dankbaar voor, tot gauw, we zien elkaar weer lieve Greetje. Zo zie je maar weer wat je mist als je dus niet op dit fenomeen zit, naast misschien een paar vervelende dingen, heel erg veel mooie dingen , Dinkie.