de familie aan het genieten van Garderen

Een high tea

Elizabeth vijftig

Mijn jongste dochter werd vijftig en aangezien zij dat uitgebreid wilde vieren heeft ze ons meegenomen voor een dag en nachtje Hotel in Garderen en op de laatste dag een high thee voor vrienden, kennissen en nog wat familie. Het was heel erg gezellig, wij hebben heerlijk gezwommen en nog heerlijker gegeten met mijn allerliefste kleinkinderen Eva en David, die helaas ook alweer heel snel kleintjes af zijn. Iedereen was ronduit gezellig, de hele sfeer was geweldig. Dit clubje kan gerust een leuk huis gaan huren in Frankrijk met een zwembad en dan een weekje met zijn allen er verblijven. Willem en ik hebben ervan genoten. Ik ben dol op dit groepje mensen, ik vind ze allemaal even lief en hoop ze nog heel lang mee te maken. De tweede dag 's middags kwamen alle vrienden van mijn dochter waarvan ik de meesten nog nooit gezien, maar wel veel over gehoord had en zij over mij en Willem. Het was dus leuk om ze allemaal te zien en te spreken, het zijn allemaal stuk voor stuk mensen naar mijn hart en ik hoop dat Elizabeth er nog heel lang plezier van mag hebben. Lieve dochter, hardstikke bedankt voor het gezellige feest, goed gedaan meisje, liefs je moeder Dinkie.

Onze geit in Nigeria en Andy

Onze geit in Nigeria

Wij stonden weer eens in een urenlange go-slow in Nigeria op weg naar de site (het project). Als je daar in staat is er wel erg veel te zien om je heen. De straten zijn bezaaid met mensen en hutjes waar je van alles kunt kopen. Heel veel vuilnisbelten waar ze boven op staan met kraampjes om brood en andere dingen te verkopen. Onze driver Mozes zat te neurien en te trommelen op zijn stuur, dat deed hij vaak. Andy zat voor de zoveelste keer zijn Suske en Wiske te lezen. Ik keek mijn ogen uit naar alles om ons heen. Direct naast de bus was een klein hutje, waarvoor een oude man zijn messen zat te slijpen. Aan een boom vlakbij stond een geit klagelijk te mekkeren. Een andere man kwam uit het hutje, de oude man stond op en samen gingen ze naar de geit. De ene man pakte de kop van de geit en de oude man nam zijn grote mes en zette dit onder aan de keel van de geit, ineens begon hij met het mes te zagen. Ik gilde zo hard, dat de mannen buiten het hoorden en stopten. "Mozes, ze gaan de geit slachten, ga alsjeblieft de geit kopen voor zo min mogelijk geld, alsjeblieft". Vol verbazing stapte Mozes uit en er ontstond een hevige discussie tussen de heren, met veel gebaar. Mozes kwam terug, ze vroegen een belachelijke prijs. Wij hebben er nog iets af gekregen. Daar kwam onze geit in de bus met een flinke snee in zijn nek, die bloedde. Mozes zei dat het wel meeviel en de mannen buiten lagen slap van het lachen om zo'n blanke. De geit stonk enorm, was erg vies. De weg naar de site was lang en wij zaten vreselijk in de stank, maar niets kon mij deren, de geit was gered. Op de site heb ik hem gewassen. Hij is het hele verdere jaar bij ons gebleven. Wij hadden zelfs een hok in de tuin voor hem. Ook is hij heel wat keren losgebroken en zorgde voor grote hilariteit onder de bewoners van onze compound. Toen wij weg moesten beloofde vader Liam voor hem te zorgen met zijn jongens van het seminarie Maar ik ben bang dat hij toch in een Ierse stew is verdwenen. Gelukkig weet ik er niets van. Dinkie

Onze Geit in Nigeria

Father Liam

Port Harcourt, Nigeria, heeft een grote haven en de rivier de warri loopt van deze haven naar zee. De warri moet steeds uitgebaggerd worden en dat deed de HAM, dochter van HBG, dat was Interbeton, waar wij voor werkten ook. Vanaf Port Harcourt voer er steeds een motorboot naar het schip en terug met mensen en voorraden. Het schip bleef zijn werk doen en zodra het vol was voer het naar zee en daar werd het slip gedumpt. Zat je dan toevallig op het schip dan moest je mee naar zee, eigenlijk best wel leuk, maar dat nam veel tijd in beslag. Aan boord van dit prachtige grote schip kon je toen via radio Scheveningen naar huis bellen. Daar werd veel gebruik van gemaakt door verschillende nationaliteiten. Wij, Andy en ik, gingen ook regelmatig met het kleine bootje over deze brede bruine rivier en genoten van al het moois om ons heen, het oerwoud, de vogels en al die geluiden. Bij het schip aangekomen moest je met een touw ladder dat varende schip op klimmen. Dat viel om de dooie dood niet mee. Aan boord was het altijd weer reuze gezellig en wij bleven er vaak eten. Op een keer, weer zittend in het motorbootje, zat er ook een alleraardigste man. Hij stelde zich direct voor: "I am father Liam, head of the school for young priests". Tevens nog een Engelse vrouw, haar naam ben ik vergeten. Father Liam vroeg of ik zijn haar wilde knippen en daar midden op de Warririver, al schommelend, heb ik dat gedaan en hij was zeer tevreden, ik knipte Willem ook altijd zelf. Het baggerschip was ver weg, dit keer duurde de tocht dus lang. Father Liam als echte Ier begon uit volle borst te zingen met een prachtstem. Wij uit volle borst natuurlijk ook mee zingen en af en toe dansten wij erbij, het was dolle pret op die grote bruine rivier met al die bomen. Natuurlijk heb ik deze vrolijke Ier direct bij ons thuis te eten gevraagd. Zo begon een hechte vriendschap, die een jaar geduurd heeft. Na vele malen bij ons gegeten te hebben vroeg hij of hij nog twee mensen mocht meenemen. Vol verwachting wie dat zouden zijn, stapte hij bij ons binnen met twee schattige jonge nonnen 24 en 29 jaar. The Daughters of Charity was hun orde. Er bleek een klooster vlakbij te zijn. Met een ziekenhuisbus gingen deze nonnen de bush in zieken verzorgen, gevangenen bezoeken, weeskinderen opvangen en nog veel meer. Een keer ben ik met ze mee geweest, de eerste en de laatste keer, doodeng vond ik het. Na deze twee nonnen kwamen er anderen en zo kregen wij langzaam het hele klooster te zien en te eten. Altijd na het eten een groot zangfestijn met father Liam erboven uit. Zelden heb ik zoveel oprechte vrolijkheid gezien als bij deze Ieren. Gelukkig konden wij ook veel voor hun doen, alle lakens die over waren, airco's, boekenkasten en een paar luie stoelen. Op een dag werden wij voor een uitgebreide lunch in het klooster uitgenodigd. Wat een geweldige middag was dat, tussen al die nonnen eten, hun slaapcellen met lichtblauwe lakens zien, die ze van ons hadden gekregen. Verder hadden ze eigen gebakken brood, cake, hun eigen kippen en groenten. Na een heerlijke middag werden wij door alle nonnen uitgezwaaid, een heel aparte ervaring, zo midden in de bush. Helaas, na een jaar moesten wij afscheid nemen van deze dierbare mensen en vooral father Liam ging ons aan het hart. Dit was een hele bijzondere tijd met deze enorme hardwerkende en opofferings-gezinde vrouwen, die zelf nog zo jong waren, ik nam mijn petje voor ze af en vond het leuk dat father Liam ze dat uitje bij ons zo gunde en er een heerlijke avond van wist te maken, wij zullen hem nooit vergeten  Dinkie