Het tweede bijzondere verhaal .

Jubail, een kamp in de woestijn in Saoedie-Arabie. Een hele grote kattenbak van zand met daarin een paar honderd prefab huisjes in de middel off nowhere, vlak bij de kust van de Perzische golf. Drie bedrijven waren er vertegenwoordigd, Volker(Holland), Hochtief (Duitsland) en CCC(Libenees bedrijf) ,V.H.C. Wij zaten er voor Volker. In dat kamp had ik al gauw een Hollandse vriendin, Map, ze stak met kop en schouder boven de rest uit, Hollands nuchter, hart op de tong, goudeerlijk en onder het rauwe erg lief. Wij zagen elkaar regelmatig bij het zwembad of bij haar huisje. Zij had drie kinderen, die samen met mijn jongste zoon naar de Nederlandse school gingen. De rest van mijn dagen bracht ik door met de Libanese , Egyptische en Palestijnse vrouwen , bij wie ik mij buitengewoon thuis voelde en trok ik heel veel op met kleine May, een drie maanden oude baby van mijn Palestijnse achterbuurvrouw Leila. Later, in Holland, werd mijn vriendschap met Map voortgezet, met vooral vele telefoontjes en eenmaal per twee maanden uit eten met zijn vieren, stik gezellig. Haar man, een groot liefhebber van grote Amerikaanse klasse auto's reed ons dan rond of in Vlaardingen of in Zeeland, zeer luxe en gezellig. Peter, haar man, werkt op een olieplatform in de Kaspische zee, een maand op en een maand thuis. Als hij weg was belden wij gezellig veel over wederzijdse kinderen, dieren, huizen en boeken. Toen ineens besloot zij haar tanden te laten trekken en een prachtig nieuw gebit te nemen boven en beneden, ze zou alles in een keer laten trekken, typisch Map. Ook wilde ze haar oogleden laten optrekken . Ik vond het wel erg heftig. Maar resoluut als ze was gebeurde het, tanden eerst, zes weken en langer pijn, ontstekingen, penicilline, pap eten, zacht voedsel en nog steeds veel pijn. Tot overmaat van ramp had de plastisch chirurg een kankerplekje bij haar oog ontdekt, niet kwaadaardig, maar het moest eerst weg alvorens zij geopereerd kon worden. Ook had zij zich nog vreselijk kwaad gemaakt over een buurman van haar dochter, woest was ze op hem. Ineens belde ze en zei :" Dinkie, ik ga heel gauw dood, ik zie mijn kinderen en kleinkinderen niet opgroeien." Ik schrok: " Map, hoe kom je daar nu bij, alleen door dat huid plekje, dat is niets, dat is zo weg, voor je tanden krijg je penicilline, dus er is niets aan de hand." Ze bleef over dood gaan praten en over afscheid nemen, ik schrok heel erg, dit was Map niet. Zij vertelde ook dat haar kleindochter de naam van een poes van hun had genoemd, die

achttien jaar was geworden en sinds enkele jaren dood was ." Hoe kan dat nu Dinkie, jij gelooft toch in reincarnatie, vertel er eens wat over." Dat ik ervan overtuigd was, dat kwam door een gebeurtenis uit mijn jeugd. Ik ben toen twee uur uit mijn lichaam geweest, heb mijn ouders gevolgd, die naar de bioscoop gingen. Helaas. de film
was uitverkocht. Toen gingen zij naar een heel gezellig restaurant, koffie met gebak en rond half negen naar een andere bioscoop waar ze wel kaartjes konden krijgen en daar naar binnen gingen, waarna ik terugging en mij zelf zag liggen in bed en op het moment, dat ik me dat bewust werd was ik weg. De volgende ochtend ging ik naar mijn ouders en vertelde alles over wat zij gedaan hadden tot zelfs wat de ober deed hoe de tafelkleedjes er uit hadden gezien, dat er live muziek was, alles in geur en kleur. Mijn vader vertelde dat ik een out of body expirience had gehad en dat ik dat nooit meer mocht doen, want dat dat heel gevaarlijk was . De oppas van die avond had ons allebei ( mijn broer en mij )nog lief zien liggen, heerlijk slapend. Map bleef er maar over vragen, alles moest ze erover weten. Ik heb haar toen gezegd een boekje te kopen om mee te beginnen ,"Vroeger toen ik groot was ." Het gaat over kinderen en reïncarnatie, ze vond het geweldig en zo hebben wij nog uren over dit onderwerp gepraat:" Als dat echt zo is Dinkie, dan is het dood gaan niet zo erg, want je gaat dus niet dood, je geest leeft voort of je ziel." En zo bleef Map maar praten over het afscheid nemen van alles en iedereen . Op een vrijdagmiddag belde ze weer:" Dinkie, ik ben zo bang, ik moet met je praten, heb je even tijd." Helaas had ik dat niet, want mijn kleindochter was hier en daar moest ik op passen . Toen gebeurde het meest wonderlijke wat ik heb meegemaakt . Ze zei:" Heel jammer, maar denk eraan, ik hou van je, zal je dat nooit vergeten." Ik zei:" Ik hou ook van jou en bel je morgen direct op." "Dat kan niet, want dan ga ik met mijn dochter boodschappen doen." "Oke, dan bel ik je Zondag." "Dat is goed, veel liefs, tot Zondag. " Dit was zo echt niet Map. Peinzend over dit ging de vrijdag voorbij en ook de zaterdag. Toen kwam de zondag en zou ik haar bellen. Wij lagen nog in bed, het was half tien toen de telefoon ging, het was haar zoon:" Ja, ik bel je even om te zeggen, dat mijn moeder is overleden op zaterdagmorgen. "O God." Wat schrokken wij, totaal kapot waren wij , niemand wist waar aan. Haar dochter had haar zo gevonden. Dagen heb ik verdriet gehad en mij zelf verweten, waarom ik haar niet op vrijdagavond had gebeld. Het heeft heel lang geduurd voor ik dit kon bevatten en van nu af aan vertel ik veel vaker aan mensen waar ik van hou, dat ik van ze hou, want dat ene zinnetje van haar heeft mij er door geholpen, dat was een geschenk. Map is tweeenvijftig jaar geworden. Dinkie