Twee verhalen ter nagedachtenis van twee heel bijzondere vriendinnen

Hennie werd gelukkig mijn vriendin ook al woonde zij een dorp verder. Maar op gure winterdagen kwamen wij graag koffie drinken bij elkaar en aangezien wij beiden dol op tuinieren waren, kwamen er veel bezoeken aan rozenkwekers en tuincentra. Samen zaten wij ook op een knutsel cursus, zij langer dan ik en lazen ook dezelfde boeken, waar we dan ook uitgebreid over praatten. Iedere keer als wij gezellig koffie dronken of thee buiten in haar prieel, vertelde zij over haar vele reizen naar Brazilië, Zuid-Afrika, Tunesië, Noorwegen enz. Op een dag zei zij :"Mijn man wil dolgraag met mij naar Thailand." :"O, enig Hennie." "ja, maar Dinkie, ik wil niet, dit is niet de eerste keer, dat ik het niet wil en iedere keer begint hij er weer over." " Ja, maar Hennie, waarom wil je dan niet." "Dinkie, ik weet het niet, ik ben doodsbang om naar dat land te gaan." Uren hebben wij er samen over gepraat, maar ze kreeg nachtmerries van dat land, was er doodsbang voor en wist niet waarom. In het begin vond ik het heel vreemd, maar op een gegeven moment gaf iedereen het op en werd er niet meer over gesproken. Vijf jaar later kwam ik haar weer eens tegen bij haar dochter op 23 december. :" Dinkie, Dinkie, je raadt nooit waar ik vier Januari naar toe ga." Ik raadde het inderdaad niet.:" Thailand,"riep ze.:" Hoe vind je dat dan, wij hebben een echtpaar ontmoet in Spanje en die gaan daar ieder jaar twee maanden overwinteren, die vroegen of wij ook meegingen. Nu met hun durf ik het wel het is toch eigenlijk ook nonsens van mij, het is er heerlijk en wij gaan dan maar voor een maand, natuurlijk ben ik nog steeds heel bang, maar, ga het toch proberen, hoe vind je dat!" Ik zei.:"Hennie, weet je het zeker, je bent er al zolang panisch angstig over, is dat echt wat je zelf wilt." "Dinkie het moet nu maar eens en met zijn vieren durf ik het beter." "Oke lieve Hennie, goede reis en wees voorzichtig en heel veel plezier!" Hennie ging en op zeven Januari werd ik door haar dochter gebeld, dat Hennie was overleden na een ziek zijn van een dag. Niemand weet waar aan, maar haar man was zo kapot en wilde daar in Thailand geen autopsie laten uitvoeren, hij wilde zo snel mogelijk met haar naar huis. En zo kwam lieve Hennie thuis in een loden kist en hebben wij hier in ons dorpshuis afscheid van haar kunnen nemen. Hennie was pas tweeënvijftig jaar veel te jong. Dinkie.