Siennie mijn vriendin

Staande op de rails keek ze in de verte. Een heerlijk zacht briesje beroerde haar gezicht. Hier, op deze eenzame plek, was het dus gebeurd, hier had haar lieve vader zich in een wanhoopsdaad voor de trein geworpen, hier had hij 5 jaar na de dood van hun moeder voor gekozen. Hij, een dominee uit een klein dorpje, die het ondanks zijn 5 kinderen niet meer zag zitten in zijn tweede ongelukkige huwelijk. Zij zuchtte en keek verdrietig rond, alles zag er zo vredig uit. Na een stille afscheidsgroet en gebed liep ze terug naar het huis van haar vriendin, bij wie ze een paar dagen logeerde. Het was al jaren geleden dat ze hier in het hoge noorden had gewoond. Nu, als moeder van vier volwassen kinderen, was ze trots en blij dat ze zover was gekomen. Ze had nu tijd de doden rust te geven en haar laatste stukje leven naar eigen kunnen in te vullen. Ze wilde niet meer denken aan hun vreselijke jeugd met een stiefmoeder, die over hun had geregeerd als een diep teleurgestelde, haatdragende vrouw. Als verpleegster in opleiding was zij gevlucht en had in het westen haar nieuwe leven opgebouwd. Geen pad over rozen, maar tenminste haar eigen pad. Na enkele jaren hard gewerkt te hebben trouwde zij met de zoon van het gezin, waarbij zij een kamer had gehuurd. De zoon voer op de grote vaart, op tankschepen en was daardoor soms anderhalf jaar van huis. Maar iedere keer als hij thuis was, brak de hel los en was zij ook weer zwanger. Totdat hij plotseling besloot te stoppen met varen en als havenloods te gaan werken in Rotterdam. Toen werd het leven van haar en haar inmiddels vier kinderen een echte permanente bedreiging. Zij wist zo goed en zo kwaad als het ging de zaken steeds weer recht te breien, hopend op die manier de vrede in huis te kunnen bewaren, maar bij het minste zogenaamde falen van haar kant brak de hel los. Na 20 jaar was de maat vol. Zij kreeg het huis met een levensverzekering en hij hield de rest. Hele droevige dagen kwamen en gingen met banen, die zwaar en heel onprettig waren. Uiteindelijk werd ze wegens ernstige lichamelijke problemen na jaren afgekeurd en kreeg ze een klein beetje rust. Toen ook nog jaren later een behoorlijk bedrag aan geld haar werd toegekend door een uit betaling van een verzekering, kon zij beginnen aan haar herstel en geestelijk gaan leven naar haar eigen inzichten. Heel Europa is ze doorgereisd in haar eentje. Ze bezocht overal, ook in Nederland, alle musea, ging naar Lapland, Nieuw-Zeeland, Vietnam en alle Oost Europese landen. Ze leefde heel zuinig had geen auto, besteedde heel weinig aan luxe, maar reisde wel zowat de halve wereld af en brak in Engeland haar been en dit alles helemaal alleen. Zo kon ze nu, terugkijkend op dat slechte begin, blij zijn met al het geluk, dat ze nu heeft, leuke kleinkinderen, goed ontwikkelde kinderen en een heel leven nog vol met heel veel interesses. Al 52 jaar ken ik haar en houden wij contact, soms veel, soms wat minder, maar wij vergeten elkaar nooit. Dinkie.