Hoe ik leerde kaartleggen, herhaling

herhaling ,Hoe ik leerde kaart te leggen
Wandelend door de gangen in kamp Solo, overal vrouwen en kinderen, alles was stampend vol. Het nieuwe kamp was nog niet klaar. Honderden vrouwen en kinderen zaten daar op te wachten toen ineens het bericht kwam, dat alle jongens vanaf 10 jaar over twee dagen weggehaald zouden worden. Niemand wist waar naar toe. Wat zich toen afspeelde, zal ik nooit meer vergeten. Overal huilende vrouwen en angstige jongens, wat is nu tien jaar, als je al bang bent, je vader al kwijt bent, je weet ook niet waar je naar toegaat, niemand wist dat. Die twee dagen waren voor iedereen een hel. Toen kwam de gevreesde ochtend, de grote trucks. Daar stonden ze met zijn allen, tien jaar en ouder, bibberend, sommige jongens begonnen hard te huilen, anderen liepen steeds naar hun moeder en weer terug. Moeders stonden er wanhopig bij, enkelen begonnen te gillen en werden snel door andere vrouwen weggesleept. Dan ineens rijden de trucks met je enige zoon, broer of oudste zoon weg. Een uur later was alles voorbij en viel er een doodse stilte over het kamp. Je hoorde alleen nog het gehuil, soms geschreeuw van enkele vrouwen. Het heeft weken geduurd. Toen ging ook het nieuwe kamp open en kregen wij een beetje rust en overzicht. Maar al die moeders wilden weten hoe het met hun zoon ging, dus werd er al gauw naar waarzegsters gezocht, die waren er, twee. Voor een beetje suiker of wat anders legden zij de kaart en vertelden je over je zoon, je man enz. Naar mate de tijd verstreek en bepaalde dingen uit kwamen werd zo'n vrouw geloofwaardiger. Ze hadden dagwerk. Daar ik mij vaak verveelde, zat ik altijd bij deze waarzegsters en volgde alles. Ik onthield ook alles van iedere legging en zo heel langzamerhand kon ik zelf al zien wat er met deze of gene gebeuren zou, ook wat de waarzegster verzweeg, bv als het heel erg was. Dat vond ik heel netjes van haar. Als je daar dagen en weken bij zit dan wordt het steeds duidelijker, plus dat je meteen kon nagaan of het klopte, iedereen woonde bij je in de buurt en alles ging als een lopend vuurtje, vooral als een voorspelling uit kwam. Veel later, in Holland als meisje van 15, 16 jaar en ouder was je veel verliefd of wilde je graag weten of het wel allemaal goed ging, dus begon ik eerst voor mijzelf en later voor al mijn vriendinnen de kaart te leggen. Al gauw was mijn reputatie als waarzegster bekend. Mijn hele leven heb ik kosteloos vooral voor vrienden en hele goede kennissen de kaart gelegd. Nog steeds, als een van mijn vriendinnen ziek is of iets naars heeft, leg ik de kaart nog een enkele keer, al was het alleen om zelf te weten hoe het afloopt. Er is een tijd geweest, dat het te gek werd. Toen ben ik er mee gekapt, dus nu nog alleen voor echte vriendinnen of vrienden. Vaak heeft men mij gevraagd, waarom vraag je er geen geld voor. Mijn antwoord is: als ik het echt zo goed doe, is dat een geschenk en wil ik daar geen geld voor hebben. Dinkie
Geplaatst door Dinkie op 8:48 0 reacties

Over mijn ouders.

dinsdag 2 december 2008
over mijn ouders
Nu komen de mooiste en de naarste verhalen uit een 74 jarig leven. Te beginnen met een verdrietig en ook een mooi verhaal. Voor mij was het verlies van mijn beide ouders in 5 maanden tijd zo'n enorme shock. Alles hadden wij overleefd. Indonesie Jappenkamp, moeilijke en fijne jaren in Holland. 22 Mei was mijn moeder overleden, mijn vader stond erbij, helemaal ontredderd, alsof hij in een nachtmerrie was beland. Gedesorienteerd liep hij in zijn flat rond. Hele dagen hing hij aan de telefoon. "Wat zal ik nu doen, hoe moet ik dat doen, wat zou je moeder willen dat ik deed, enz enz. Hij logeerde vaak bij ons en voor mij was dat heerlijk. Uren praatte hij dan over mijn moeder en deed zijn best flink te zijn. Nog geen twee maanden later kreeg hij thuis een hersenbloeding, kon niet goed meer praten en was aan een kant geheel verlamd. Vanuit Leiden kon ik hem laten overbrengen naar ziekenhuis in Goes en van daaruit naar het verpleeghuis te Zierikzee. Daar kon ik hem net zoveel bezoeken als ik wilde de hele dag door, dat waren mijn fijnste dagen met hem en ik hoopte op verder herstel. 's-Morgens nog geen maand later werd ik gebeld, hij had een hartinfarct gekregen en lag om negen uur in het ziekenhuis Zierikzee aan allerlei infusen. Daar lag mijn vader; hij kon niet meer praten. Hij kon alleen zijn wenkbrauw bewegen, op en neer. Een keer was ja en twee keer was nee en zo konden wij samen praten.Tranen liepen af en toe over zijn wangen. De hele dag heb ik deze ontzettend lieve man geknuffeld, mee gepraat, zijn handen vastgehouden. Om 5 uur kwam Willem en om zeven uur kwam een verpleegster waarschuwen dat het fout ging. Artsen kwamen kijken en zeiden "het gaat aflopen". Hij keek ons zo lief aan, een klein scheef lachje en hij was er niet meer. God, wat heb ik gehuild. Ons gezamelijke leven was geeindigd, mijn grote steun, mijn grote vriend, die het gezin weer bij elkaar had gebracht was weg. Wat heeft hij gesjouwd, eerst op zijn solex en later met een ford Anglia en zo steeds beter. Ons een fantastisch leven weten te geven in Holland, niet rijk, maar wel goed, degelijk en veilig. Boos werd hij nooit er was maar een ding wat hij deed: praten, uren. Mijn moeder werd er gek van: "geef ze straf, zend ze naar hun kamer", maar nee hoor, "kind luister eens naar me, waarom doe je dit nu" ? Dan werden het uren vol heerlijke discussie's met iemand die nooit boos werd, zalig. Na zijn crematie liepen wij door hun flat, dan besef je pas hoe erg dat dood gaan is. Zijn kopje koffie stond er nog, zijn horloge lag op het nachtkastje, zijn kleren over de stoel. In de badkamer zijn spulletjes ook nog, alles moest weg, alles. Toen kwam het vreselijke moment, de flat leeghalen, alles van hun leven is door onze handen gegaan. Na afloop heeft het zeker een jaar geduurd voordat ik weer een beetje normaal functioneerde. De flat werd verkocht en wij erfden nog een behoorlijke som geld. Mijn lieve man zei alvorens te gaan verbouwen ga je nu eerst eens iets doen voor jezelf wat je het allerliefst zou willen. Dat was voor mij regressiehypnose, terug naar vorige levens, maar hoe en waar doe je dat in Zeeland 1987. Op de grond bij onze deur lag een krant en al voeten vegende zag ik staan, dat een jonge homeopathische geneeskundige en hypnotherapeute een praktijk had geopend in Zonnemaire, wat een toeval!!. Heb direct gebeld en kon de volgende dag al komen. Deze lieve jonge vrouw is nu 30 jaar al mijn vriendin. Het zouden wel 3 sessie's van twee uur duren alvorens het echt lukte, maar toen was het hek ook van de dam. Zijn er talloze korte bezoeken aan vorige levens geweest in verschillende tijden en een ontmoeting met mijn overleden ouders, dat was buitengewoon, zo levensecht, zo fantastisch, had het voor geen goud willen missen en heb er heel veel van geleerd . (wordt vervolgd)
Dinkie

Mijn Vriendin Ginette deel 2

Vervolg Verhaal Ginette deel 2
Posted on May 29, 2011 by dinkie
Ginette, het kleine tere poppetje daar in dat prachtige Zwitserland bij deze nieuwe rijke ouders, die zo vreselijk hun best deden het hun pleegkind zo veel mogelijk naar de zin te maken, verloor ieder besef van tijd en ook vooral vergat zij langzaam haar beide echte ouders, oudere zus en broer. Ook vergat zij de armoede, de honger en alle ellende van de thuis heersende oorlog. Eindelijk na drie heerlijke jaren keerde het gezinnetje terug naar Nederland, alwaar haar pleegvader August de werf van zijn vader in Schiedam ging leiden. Zijn vader trok zich terug en bleef in Zwitserland wonen. De grote werf floreerde uitstekend en August voelde zich heer en meester in deze grote werf, met zijn enorme charme en geweldige charismatische eigenschappen won hij al snel de harten van alle mensen die er werkten, maar vooral zijn privé secretaresse is hem zijn hele leven trouw en zeer toegewijd gebleven en door haar onverdroten liefde voor haar werk nooit getrouwd. De familie betrok een prachtig huis op de hoek van de Bronckhorstlaan in Wassenaar in een prachtig bosje met hier en daar evenredige stulpjes, als juweeltjes neergezet. Ginette kreeg haar eigen kamer en voor Nicole, die na de oorlog was teruggekeerd naar haar ouders was een kamer op de zolder verdieping ingericht. Nicole kwam eerst alleen nog met de vakantie bij haar pleegouders logeren, tot dat haar moeder weigerde verder voor haar te zorgen, toen kreeg Ginette haar als zus. Beide meisjes pasten zich heel snel aan aan het leven in Holland met de daar bij behorende luxe. Zo kwam Ginette gebracht door de chauffeur bij ons de eerste dag op het Rijnlands Lyceum. Ik zag haar uitstappen en dacht:” wat een aardige vader heeft zij en wat een klein mensje”, zij leek mij heel erg lief, dus zocht ik direct contact met haar na een uurtje praten zowel in de pauze als tijdens handvaardigheid, zoals dat toen heette, werden wij langzaam aan vriendinnen. Zij vertelde heel weinig over zich zelf, ik des te meer. Na enkele weken vroeg zij ineens : “mijn moeder vraagt of jij bij ons kunt komen eten morgen na schooltijd”. “Heel graag”, ” moet je dat niet eerst thuis vragen”,” nee hoor, dat vinden ze thuis echt wel goed”. De volgende dag, na schooltijd, reden wij naar haar huis, ik keek mijn ogen uit en kwam er toen pas achter dat dit niet haar vader was, maar de chauffeur van Hinkel. Door het prachtige bosje reden wij zo een schitterend erf op en stapten uit. Via de achterdeur kwamen wij in de keuken, waar ik eerst dacht dat haar moeder daar stond, Ginette zei:” Dit is Sophie, die helpt in het huishouden, woont bij ons”. Toen via de hal een enorme grote kamer in met hele grote witte bankstellen, een heel grote open haard waar een heerlijk vuur in brandde en waar naast twee kleine krukjes stonden, op een van de krukjes zat Ange, wat ik toen nog dacht, de echte moeder, hoog blond haar scherp gezicht, niet onknap, maar ook niet echt knap, slank met enorme gelakte nagels, zoiets had ik nog nooit gezien, maar het meest geschokt was ik toen een hele zware stem van achter een krant vanuit een grote witte stoel zei:,” Zo kindekes zijn jullie daar, is dat nu Dinkie” en een super knappe lange mooie man ons begroette, met een big smile . Wat mij nog nooit was overkomen gebeurde, ik herkende hem, maar wist niet waarvan, zo bekend was hij voor mij, ( 40 jaar later zou ik ontdekken dat in een van mijn vorige levens, hij mijn vader was geweest, later vertelde hij mij dat hij hetzelfde gevoel had gehad,:” ik ken haar” en dat hij ook altijd bijzonder aardig voor mij is geweest tot zijn dood toe.) Een hele vreemde gewaarwording. Het werd een enorm succes, zelfs Ginette was verbaasd, over het algemeen waren er al een paar vriendinnen, die niet meer mochten komen. Vanaf dat moment hoorde ik zo’n beetje bij de familie en had ik eindelijk de zo ontzettend verlangde zus en zielsverwant. Wat hebben wij samen genoten van deze voor ons fantastische tijd, zorgeloos en ook soms erg spannend door dit echtpaar, daar pa een echte womanizer was en wij met Ange tot laat in de nacht op jacht gingen om te kijken waar hij uit hing. Heel veel vrouwen zaten achter hem aan en kwamen er ook op bezoek met hun mannen, maar wij wisten beter en als zijn vliegtuig landde op Schiphol en zijn vrouw Ange opbelde of hij er al was, kreeg ze te horen: “U bent al de zoveelste die beweert zijn vrouw te zijn”, waarop zij zo kwaad werd, dat zij door zijn secretaresse liet bellen om te vertellen dat zij die het laatst had gebeld de echte mevrouw was, wij kregen al haar verdriet en woedebuien over ons heen, het verschil was dat ik naar huis kon en Ginette het thuis tot het bittere eind moest ondergaan. Al met al een krankzinnige tijd, met tussendoor feesten, bals, strandfeesten, eten bij Sauer, eten bij Chalet Suisse, naar Belgie rijden en terug, ergens weer dineren. Ik zat er zo vaak dat mijn ouders vroegen of zij mij niet wilden adopteren, dat wilde ik echt niet, want de buien van Ange varieerden zodanig dat Ginettes hele kamer overhoop werd gehaald, waarop zij twee dagen straf kreeg om alles weer piekfijn op te ruimen, waarbij ik haar gelukkig mocht helpen en al zachtjes gierend van de lol en zenuwen over Ange dat ook deden. Zij haalde net als ik haar eindexamen en er werd een hele grote tent gehuurd op hun grote grasveld, met band en allerlei heerlijkheden om dit slagen van Ginette te vieren. Ook hier verscheen de zwerm liefhebbers van de grote verleider, tot groot verdriet van Ange en daardoor ook een stuk van het plezier verpestend van Ginette. Angela moest naar Amerika, toen dat voor iedereen nog echt een unicum was, zij vroeg of wij op pa wilden passen, wij beloofden dat. Zo vertrok zij voor een paar weken. Nooit zal ik die tijd meer vergeten, Ginette en pa ook niet. Wordt vervolgd in deel3, Dinkie.

Mijn vriendin Ginette

Mijn Vriendin Ginette Middelbare Schooltijd.
Een prachtige dag in het begin van de oorlog, een trein van het Rode Kruis, met een groot rood kruis op het dak, stampend op een groot Belgische perron, Duitse soldaten met geïrriteerde hoofden schreeuwend, dat de lange rij met zieke en zwakke kinderen vort moest machen, de trein in, de trein die hun redding was uit de hel van een land in oorlog, die zich inmiddels had uitgebreid tot heel Europa. Een land, Zwitserland was nog vrij, deze zieke en zwaar verzwakte kinderen mochten bij de gratie van het Rode Kruis en de Duitsers daar naar toe. De zwakke en ernstig zieke kindertjes, verschrikt, angstig, niet wetend wat er allemaal zou gebeuren, lagen of zaten er allemaal door elkaar, kuchend, huilend, sommigen te ziek om ook maar te reageren, wachtend op het vertrek, eindelijk het signaal en weg uit het oorlogsgebied reed de trein naar Zürich de vrijheid te gemoed, helaas voor enkele kinderen onderweg te laat, die stierven nog in de trein ver weg van hun eigen huis en familie, de reis duurde twee dagen en ondanks het rode kruis werd er ook op deze trein geschoten, na heel veel stoppen en wachten eindelijk de grens, Zwitserland, Zürich. Op het grote station aldaar stonden de nieuwe aspirant ouders de kinderen op te wachten. Zo ook voor kleine Ginette, net 7 geworden in december 1940, vier dagen na haar verjaardag kwam zij aan in dit wildvreemde land, uitkijkend naar haar nieuwe wildvreemde ouders, die er voor moesten zorgen dat kleine Ginette weer helemaal gezond en sterk zou worden en hopende dat zij dan ook weer zou gaan groeien, want Ginette was wel heel klein voor haar leeftijd. In het Frans werd zij ineens aangesproken door een klein blond vrouwtje met scherpe neus en blauwe ogen, die haar vertelde dat zij haar nieuwe pleegmoeder was, naast dat kleine vrouwtje stond een boom van een man, twee meter lang, een hele mooie knappe man met golvend haar en een heel bruin gezicht met hel blauwe ogen, voor kleine Ginette een reus, die heel ontroerd was door dat hele kleine poppetje, wat zo vol angst en verwachting naar hem opkeek, hij tilde het kleintje op en zo vertrok zij met haar nieuwe ouders naar haar hun nieuwe flat in Zürich. Er stond in deze grote ruime lichte flat een gedekte tafel vol heerlijkheden, zij gingen aan tafel en verbaasd keek de kleine Ginette om haar heen naar al dit moois en heerlijks op tafel. Tot haar stomme verbazing zeiden haar pleegouders:" eerst heil Hitler zeggen, dan mag je pas eten," van schrik verstijfd bleef zij doodstil zitten en keek hun verbijsterd aan, zij weigerde dit te doen. Beide ouders slaakte een zucht van verlichting, zij was dus geen kind van NSB'ers. Toen mocht zij gaan eten en werd het pas gezellig, na het eten, haar eigen nieuwe kamer met heel veel knuffels en nieuwe kleren, alles voor de kleine Ginette was er, wel heel veel en al gauw werd zij naar bed gebracht en sliep doodmoe direct in. De daarop volgende dagen werd ze naar doktoren gesleept, kreeg speciaal goed voedsel, maar groeien deed zij niet. Langzaam aan begon Ginette te wennen, soms overviel haar een golf van heimwee, maar toen zij met haar pleegouders mee mocht de bergen in naar Kosters vlak bij Davos in een prachtig hotel en zij leerde skiën en schaatsen verdween de heimwee. Ook gingen zij veel naar de moeder van August( haar pleegvader) in Davos, die in een prachtig huis woonde en de rest van haar leven een schat van een oma voor kleine Ginette zou zijn. Zo stapte kleine Ginette een andere wereld in waar zij, zonder dat toen te weten, de rest van haar leven zou blijven.

Lieve Anja

Dit was Anja op haar huwelijksdag, Dinkie.

Lieve Anja.

De zwarte grote angst aanjagende auto kwam dichterbij, langzaam de straat in als een sluipend monster. Het stopte voor het huis, waar wij net afscheid hadden genomen van onze dierbare lieve jonge vriendin(45 jaar), die, na een 10 jaar lange strijd met kanker, ons verlaten had. Staande naast onze auto keken wij naar deze grote nare zwarte auto, waarom zwart, zo indringend, zo somber, weg moest zij van haar geweldige man en zoon, van 15 jaar. Alles zeer te begrijpen met het verstand, maar je hart wil er absoluut niet aan, dat dat zwarte monster haar voorgoed meeneemt. Dit lieve wezen Anja kwam heel onverwachts in ons leven, wij waren de enige getuigen van hun huwelijk. Zij,allebei modern, jong, echte individualisten, een mooi modern apart paar, beiden hadden onze kinderen kunnen zijn. Diep geroerd waren wij door deze heel bijzondere geste, vele huwelijken hadden wij gemist of waren pijnlijk, dit gaf ons een heerlijk gevoel. In het prachtige oude stadhuis van Brouwershaven stonden wij daar beiden als enige getuigen van deze verbintenis. Wie had toen ooit kunnen vermoeden, dat het zwarte monster, hun voorgoed uit elkaar zou halen. Zonnig vrolijk hebben wij die hele dag met ze doorgebracht, in Veere lunchen, in Zierikzee dineren, prachtig weer, mooie beelden. Het Veerse Meer op de achtergrond, een hele gelukzalige blije dag. Zij woonden toen al in een oude boerderij in ons dorp, Ruud, ex- schoonzoon van mijn man, met Anja. Ruud, spelend in een heavy metal band, dol op boten, een hele goede zeiler, zelfde hobby's als Willem, gitaren en boten. Toen kochten zij na plus minus 6 jaar een oud authentiek vrachtschip, 26 meter lang, moest totaal weer in ere hersteld worden en tegelijk er in wonen met hun inmiddels geboren zoon Joeri, dat waren jaren van keihard ploeteren en veel geld kwijt zijn, maar het resultaat was er dan ook wel, een prachtig varend zeilvrachtschip. Toen kwam ineens het eerste knobbeltje bij Anja, alles weggehaald plus lymfeklieren, vijf jaar angstige rust, varen, genieten, varen in Frankrijk en heerlijk wonen op het water. Joeri beviel het leven op deze grote boot uitstekend, zwemmen, vissen en veel vriendjes in de haven, een bruin leven en beide ouders genoten van hun bijzonder fijne knul. Groot drumstel in de boot, want ook Joeri is vervuld van muziek, speelt nu ook als 15 jarige in een bandje. Dan ineens, op vakantie zijnde, na 5 jaar een heel klein knobbeltje aan de andere kant! Toen startte de dodelijke weg zonder enige vorm van barmhartigheid, maar in de meest zware vorm van lijden, die vijf jaar duurde, een genadeloze strijd voor alle drie, die eindigde met het vreselijke zwarte monster voor de deur, het afscheid van hun liefste vrouw en moeder. Ook wij waren getuigen van al dit zinloze leed en verdriet, machteloos, hulpeloos toe zien, afscheid nemen van dit lieve wezen, Anja, dat maar zo kort bij ons mocht zijn, Dinkie.

kerstdiner 2010 bij Inge en Andy