Mijn vriendin Ginette

Mijn Vriendin Ginette Middelbare Schooltijd.
Een prachtige dag in het begin van de oorlog, een trein van het Rode Kruis, met een groot rood kruis op het dak, stampend op een groot Belgische perron, Duitse soldaten met geïrriteerde hoofden schreeuwend, dat de lange rij met zieke en zwakke kinderen vort moest machen, de trein in, de trein die hun redding was uit de hel van een land in oorlog, die zich inmiddels had uitgebreid tot heel Europa. Een land, Zwitserland was nog vrij, deze zieke en zwaar verzwakte kinderen mochten bij de gratie van het Rode Kruis en de Duitsers daar naar toe. De zwakke en ernstig zieke kindertjes, verschrikt, angstig, niet wetend wat er allemaal zou gebeuren, lagen of zaten er allemaal door elkaar, kuchend, huilend, sommigen te ziek om ook maar te reageren, wachtend op het vertrek, eindelijk het signaal en weg uit het oorlogsgebied reed de trein naar Zürich de vrijheid te gemoed, helaas voor enkele kinderen onderweg te laat, die stierven nog in de trein ver weg van hun eigen huis en familie, de reis duurde twee dagen en ondanks het rode kruis werd er ook op deze trein geschoten, na heel veel stoppen en wachten eindelijk de grens, Zwitserland, Zürich. Op het grote station aldaar stonden de nieuwe aspirant ouders de kinderen op te wachten. Zo ook voor kleine Ginette, net 7 geworden in december 1940, vier dagen na haar verjaardag kwam zij aan in dit wildvreemde land, uitkijkend naar haar nieuwe wildvreemde ouders, die er voor moesten zorgen dat kleine Ginette weer helemaal gezond en sterk zou worden en hopende dat zij dan ook weer zou gaan groeien, want Ginette was wel heel klein voor haar leeftijd. In het Frans werd zij ineens aangesproken door een klein blond vrouwtje met scherpe neus en blauwe ogen, die haar vertelde dat zij haar nieuwe pleegmoeder was, naast dat kleine vrouwtje stond een boom van een man, twee meter lang, een hele mooie knappe man met golvend haar en een heel bruin gezicht met hel blauwe ogen, voor kleine Ginette een reus, die heel ontroerd was door dat hele kleine poppetje, wat zo vol angst en verwachting naar hem opkeek, hij tilde het kleintje op en zo vertrok zij met haar nieuwe ouders naar haar hun nieuwe flat in Zürich. Er stond in deze grote ruime lichte flat een gedekte tafel vol heerlijkheden, zij gingen aan tafel en verbaasd keek de kleine Ginette om haar heen naar al dit moois en heerlijks op tafel. Tot haar stomme verbazing zeiden haar pleegouders:" eerst heil Hitler zeggen, dan mag je pas eten," van schrik verstijfd bleef zij doodstil zitten en keek hun verbijsterd aan, zij weigerde dit te doen. Beide ouders slaakte een zucht van verlichting, zij was dus geen kind van NSB'ers. Toen mocht zij gaan eten en werd het pas gezellig, na het eten, haar eigen nieuwe kamer met heel veel knuffels en nieuwe kleren, alles voor de kleine Ginette was er, wel heel veel en al gauw werd zij naar bed gebracht en sliep doodmoe direct in. De daarop volgende dagen werd ze naar doktoren gesleept, kreeg speciaal goed voedsel, maar groeien deed zij niet. Langzaam aan begon Ginette te wennen, soms overviel haar een golf van heimwee, maar toen zij met haar pleegouders mee mocht de bergen in naar Kosters vlak bij Davos in een prachtig hotel en zij leerde skiën en schaatsen verdween de heimwee. Ook gingen zij veel naar de moeder van August( haar pleegvader) in Davos, die in een prachtig huis woonde en de rest van haar leven een schat van een oma voor kleine Ginette zou zijn. Zo stapte kleine Ginette een andere wereld in waar zij, zonder dat toen te weten, de rest van haar leven zou blijven.