Overpeinzingen van een moeder.

De dagen gaan voorbij, tegenhouden, kon dat maar, 's avonds bij het verdwijnen van het vrolijke zomerlicht eindeloos te kunnen dromen zou geweldig zijn, dingen moeten er gebeuren en dat doet soms pijn, vliegt er weer een uur voorbij, te kort, de tijd, te veel te doen, vasthouden wil ik dit moment, dat nog geen tijd kent, maar ook wel gaat verdwijnen, soms heel ver zo ver in de vergetelheid, voor je het weet is er weer een nieuwe tijd, die ook weer verdwijnt, zo rijgt het leven een groot patroon, voor de eeuwigheid, dat verschiet, verslijt en verdwijnt, kon alles maar even stoppen om nog langer te kunnen blijven bij een moment, die dan nooit verloren gaat, maar stevig apart blijft bestaan voor eeuwigheid. Zo'n moment dat niet mag verdwijnen is het samen zijn van twee mensen, die in volle harmonie en zeer gelukkig met hun dier, huis en tuin zo'n moment willen laten voortduren tot in eeuwigheid. Helaas de droom blijft, het gebeuren verdwijnt, plaats makend voor een nieuw gebeuren, kort of lang, maakt niet uit het is weer nieuw helemaal nieuw dat maakt mij soms bang. Moeder zijn is voor mij het hoogste goed geweest, daar werd voor volle honderd procent in geïnvesteerd, helemaal alleen, een diepe leerschool, want voor moeder zijn krijg je geen opleiding, dat moet je gewoon maar doen, of je wilt of niet, ze zijn er, je staat er voor, je kunt niet zeggen nu vandaag even geen zin, nu even mijn eigen ding doen, zelfs met hoge koorts, ziek of beter er moet eten zijn, boodschappen, kleren wassen, zorgen dat alles blijft draaien en goed gaat, er tussen door nog de financiën bijhouden, de betalingen regelen, huizen verkopen en kopen plus de verhuizingen regelen en de tuinen in orde hebben, zonder opleiding er voor 's nachts je bed uit, overdag om 7 uur wakker, drie kinderen van1,2,3, jaar moeten verzorgd worden, niemand die er om maalt of je dit alles wel haalt. Hoe groter ze worden hoe meer je moet doen, de tijd voor jezelf verdwijnt en weer een kind verschijnt, de jongste, de nakomer, de hekkensluiter, alles nogmaals proberen, maar dan met meer ervaring en meer geleerd, dat geeft het een leuke glans en is ook tevens je laatste kans, om met je jonge lijf dit alles diep te laten zinken als herinnering voor later, hoe het was en hoe het ging, dat blijft nu in je geheugen gegrift. Dit was de keuze van het leven om jou deze taak te geven, het lot of  een karma , wie zal het zeggen. Dan met de oude dag mag je eindelijk doen wat je wilt en kun je leven zoals het je boeit en uren dromen, tijd verspillen en hopen dat jouw de tijd wordt gegeven ook dit laatste stuk heel bijzonder te beleven, Dinkie.