Vaderdag 2018, dan moet ik ook direct aan mijn eigen vader denken, Hendrik, Henk van der Sluis, in onze tijd was er nog geen echte Vaderdag, althans niet dat ik meer weet, wij woonden dankzij deze geweldige man in een prachtig huis in de Pieter Twentlaan no 1 in Wassenaar, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was in een van de duurste buurten in Nederland, met het schitterende raadhuis en alle prachtige kasten van huizen om ons heen aan de Pauwvijver, mooier en idyllischer kon het al niet, genoten hebben wij daar als zwaar verwilderde kinderen, uit een concentratiekamp na 5 oorlogsjaren in Indië, kwamen wij daar te wonen dankzij mijn vader en zijn familie. Als Henk ergens verscheen was het gewoon een te sjieke geklede en verzorgde man met een vrij complete en a la Fred Astaire verschijning, slank, niet lang, alles in perfectie, een echte Haagse heer tot in de puntjes verzorgd. Vol bewondering heb ik naar zijn oude foto's van vroeger zitten kijken en mij voor zitten stellen hoe dat was en zou geweest zijn. Deze iet wat te perfecte geklede verschijning, was nu mijn gewone hardwerkende, diep onder zijn verantwoordelijkheden gebukt gaande vader, die hem ook door ons en zijn zwaar astmatische vrouw waren opgelegd en door zijn geweldige aard was daar voor ons allen  niets van te merken, ergo, hij was nooit een dag chagrijnig of geïrriteerd of boos, nooit zolang ik hem kende, ook nooit meegemaakt. Altijd opgewekt, zeer spraakzaam en bijzonder geïnteresseerd, niet beter wetend vond je dit als kind heel gewoon en normaal, je dacht gewoon zo zijn alle vaders. Niets was minder waar.!!! Henk werd geboren in Groede op 1 oktober 1909, bij zijn grootouders van moeders kant, een hele deftige notaris familie Hammacher, waar zes kinderen waren en waar mijn grootmoeder er een van was, Hermien Hammacher, was inmiddels getrouwd met een joodse man Wolfgang van der Sluis, van wie dit dus de tweede zoon werd. Wolfgang was er niet bij, die was achtergebleven in Indië, waar hij als hoofd van een middelbare school ook Nederlands gaf. Later ging Henk als kleine baby met zijn moeder weer mee naar Indië om daar als klein koloniaaltje opgevoed te worden met erg veel personeel.Vele andere Hammachers zaten er ook en ook de familie van Henk's latere aanstaande vrouw  Gwen, mijn moeder dus, woonden daar in Indië. Toen Henk 13 jaar was ging deze kleine familie terug naar Holland, voorgoed, tropenjaren telden toen nog dubbel, want Wolfgang kwam al met pensioen en Henk bracht zijn puberjaren door in duur den Haag, met nog duurdere vrienden en ook de joodse grootouders van Henk waren zeer gefortuneerd en zo groeide kleine Henk op in de betere kringen van den Haag als een echte Haagse Dandy. Op school werd het een fiasco, te veel afleiding en te ongedurige Henk wilde verdienen, er bleek zowaar een echte handelaar in hem te schuilen, zwaar tegen de zin in van zijn ouders, maar Henk was een zeer eigen gereid, in de goede zin van het woord, mensje om naar wie dan ook te luisteren, tot over zijn oren verliefd op de kleine beidehante Gwendolyn, die alles keurig had afgelopen, alle scholen en diploma's gehaald had, Engels, Duits en Frans vloeiend sprak en las, waar Henk dan ook diepe bewondering voor had. Helaas was toen de crisis uitgebroken, 1933 en konden geen van beiden een baan vinden, maar Henk wilde trouwen, verloofd waren ze al. Dus werd er uiteindelijk besloten dan maar naar Indië te gaan, bekend terrein voor Henk, maar spannend en nieuw voor Gwen, enfin onder chaperonne van Henks ouders gingen ze naar Indië, daar aan gekomen hadden beiden snel een baan en kon er dus getrouwd worden, zo gezegd en zo gedaan. Henk's ouders tevreden terug naar Holland  en het jonge echtpaar helemaal gelukkig achterlatend. Na vijf jaar hard werken en vele feesten en iedere vrijdag en zaterdagavond in de Simpang club dansen, eten enz., tochten naar Bali en alle andere eilanden met een grote schare nieuwe vrienden, besloten ze na vijf heerlijke jaren nu maar eens een kind te nemen, voor Gwen hoefde dat nog niet, want zij genoot van haar werk, meer dan wat dan ook, ze was belangrijk en als enige vrouw tussen allemaal mannen voelde zij zich zeer gelukkig. Mijn vader dus minder, het eerste kind was dus een meisje, Marjolein, een hele mooie naam vonden beide ouders en nog geen 15 maanden later nog een zoon, mijn vader was dolgelukkig, mijn moeder minder, want een huisvrouw was het beslist niet, nu was dat in de tropen van toen geen probleem, daar had je personeel voor, tenslotte moesten die ook verdienen, zo werden beide kinderen door het personeel opgevoed, helemaal op een zeer Indische en prima wijze. Ik bofte, had een schat van een baboe, die op een matje naast mijn bed sliep, alle avonden dat mijn ouders weg waren, dus vaak. Ineens kreeg mijn moeder naar een hele ernstige bronchitis, astma in hele ernstige mate, heel veel nachten liep ze gewoon van pure ellende van de benauwdheid haar bed uit naar buiten en stikte ze bijna, veel medicijnen waren er niet voor. Zij kreeg, je gelooft het niet, astma sigaretten, ja dat klinkt bizar, maar ik kan ze nog ruiken soms, ze hadden een hele speciale lucht en ze hielpen enigszins. Gelukkig was een van de Hammachers arts en hoofd van het Darmo Ziekenhuis, een volle neef van mijn vader. Af en toe kon mijn moeder dan een weekje verblijven in een van de paar kamers in het ziekenhuis, een katholiek ziekenhuis waar al een airco stond iets geheel nieuws voor die tijd en daar kwam ze dan helemaal bij, mijn vader zat meer in het ziekenhuis dan thuis, kleine broertje ging met moeder mee en Marjolein bleef achter bij het personeel en had het meest vrijgevochten leven wat een mens zich maar kan wensen, gewoon een kampong opvoeding, heerlijk met de handen eten van een pisang blad en dooie visjes met wat rijst en van alles wat het personeel ook at, geen dure jurkjes aan, geen dure schoentjes aan, geen prachtige popachtige dame met grote strik op het hoofd, nee in haar onderbroekje verder bloot rondscharrelend achter de baboe aan en soms als ze moe werd in de slendang, (zo'n doek die ze om hun heup hebben waar ze ook hun eigen kinderen in ronddragen), heerlijk knus tegen de baboe aan in slaap vallen, geen vaste tijden, geen programma's, niets, gewoon wild west. Geen zondag school, geen ballet les, geen paardrijden, niets. Op een gegeven moment werd het duidelijk dat dit niet goed was voor een net koloniaal meisje, dus werden er andere oplossingen gezocht en gevonden, in de hete tijd verhuisden wij met zijn allen naar de bergen, voor dat dat gebeurde kwam ook mijn Schotse grootmoeder uit Holland daar aan, enfin die ging dus mee de bergen in, wat vond ik dat geweldig en wat was zij lief en heel anders dan mijn moeder, zacht, netjes, lief en nooit een onvertogen woord. De huizen in de bergen, diversen soorten groot groter enz., zijn de mooiste herinneringen van mijn leven, geweldige huizen met altijd een zwembad, zo hebben wij ons zelf leren zwemmen, mijn vader kwam dan alleen de weekenden en wij waren daar met alleen personeel voor mijn moeder en grootmoeder, dus wij waren vrij en in de bergen, mooier kun je het niet krijgen in je leven, een waar paradijs voor ons beiden, geweldige tochten ook wel met mijn ouders en grootmoeder en veel te paard de bergen in, heerlijk tijden. Ineens, oorlog, de verhalen over dat gebeuren zijn hier apart verteld. Maar onze vader werd weg gehaald en pas jaren later zagen wij deze lieve zorgzame man weer terug, 5 jaar, hij had zich in leven weten te houden door schoenen te poetsen van iedereen, die ze nog had en te repareren zo goed en zo kwaad, hoe hij daar bij kwam was ons een raadsel. Na nog een keer gevangen genomen te zijn, na de oorlog door de nationalisten,  waar hij nooit iets over verteld heeft, nooit, werd er door het Rode Kruis aan mijn moeder verteld dat hij vermist was, in alle waarschijnlijkheid dood, dus mijn moeder was weduwe met twee kinderen, broodmager en erg arm en mijn grootmoeder ook. En dat in een volkomen bijna niet te controleren levensgevaarlijk Indië, er moest zo snel mogelijk weggegaan worden, de kinderen moesten naar scholen voor het eerst, tanden waren weggerot, dus naar tandartsen, haast was geboden. Henk was er niet meer, gauw via het Rode Kruis weer op een schip geplaatst. En zo kwamen wij in Holland, hun vaderland, niet het mijne. Na enkele maanden in Holland kwam het bericht dat mijn vader was gevonden en gered, nooit is iets zo belangrijk en zo op tijd gekomen als dat bericht, de redding van mijn broer en mij, dit keer echt de meest cruciale redding uit ons leven.Vanaf dat, dat kleine verbrande en bruine mannetje uit de Volkswagenbus stapte, na 5 maanden ziekenhuis en ik dag opa tegen hem zei, is ons leven een wonder geworden, een echt wonder, dat een klein mensje zoveel kan betekenen in een leven van twee kinderen is gewoon heel bijzonder en zullen zowel mijn broer, die nu helaas dement is, als ik nooit meer vergeten. Wij gleden letterlijk in een heel fijn en goed leven met een vader, die eerst met een solex op pad ging, ook al vroor het 10 graden, altijd nog netjes gekleed en een hoed op met daaroverheen een dikke wollen sjaal, ik zal het nooit vergeten, als hij dan vlak bij een van zijn cliënten was stopte hij en deed de sjaal eerst af en zijn nette handschoenen aan alvorens aan te bellen. Zo ging hij dan iedere dag op pad in weer en wind van uit zijn toen nog huurhuis in Wassenaar om geld te verdienen. Doordat zijn handelscapaciteiten zo goed waren, zijn wij helemaal boven jan gekomen en hebben alles gehad wat kinderen maar horen te krijgen in een goed land. Wij hebben beiden een geweldige tijd in Holland gekregen, de beste tijd, die een kind maar zou kunnen wensen en een vader die nooit, nooit boos was en nooit lelijk deed, altijd discussieerde met ons, ik heb hem nog nooit kwaad of boos gezien, een hele bijzondere man en dat was hij, ons nog met een erfenis achterlatend en met de mooiste herinneringen aan een hele fijne jeugd en studiejaren. Ook als opa een super geweldige gulle opa, daarom is voor mij Vaderdag een van de meest speciale dagen, waarop ik met intense dankbaarheid aan deze geweldige plichtsgetrouwe man  terugdenk, waar wij veel aan te danken hebben. Dat een mens, die als Dandy begon zoveel kan betekenen is geweldig.  Henk, mijn fijne geweldige vader en grootvader eindigde zonder een diploma, maar drie jaar HBS, was een hele wonderlijke, maar fijne selfmade man en hoe.!!!              

Wonen op een prachtig eiland te midden van water is een uitdaging op zich, water, boten, heerlijk, dus hoe ga je daar aan beginnen, zo dachten wij dus ook en omdat wij beslist geen vetpot hadden moest er flink worden gedacht. Willem, ik heb in Nieuwerkerk een bootje gezien, wisten wij veel,  dus niets en zo was er een eerste bootje gekocht van een paar honderd gulden, wij dolblij, maar primitiever kon het niet, een ijzeren boot in brak water, enfin, boot lag er in op een hele vreemde wilde plaats, Bommenede, alles ruw en primitief, een gewezen werkhaven van Rijkswaterstaat voor de watersnoodramp van 1953, grof en diep met steigers van ruwe planken, daar lag ze dan ons eerste bootje, trots wij met emmer voor de blaas en etenswaar er in en varen met de buitenboordmotor een Evinrude, alles ging, maar toen !!!!!!Wij kwamen uit de luwte van de werkhaven en pal in een vreselijke wind, de paniek sloeg toe, bootje vloog alle kanten op en wij ook. De schroef kwam boven de golven uit en ging raar doen, vreselijk, hij slaat straks af, paniek, na kwartier met zweet in de handen tuffend tegen de hoge golven in, wij terug naar de veiligheid van de heerlijke rustige, tussen grote dijken liggende haven van Bommenede, de rust die je dan tegemoet komt als je buiten het bereik van de wilde golven komt in de luwte is geweldig. Met dit bootje was het gauw gedaan het was te primitief, enfin, dit was zuiver leergeld. Na deze ervaring was het even stil. Toen de volgende boten, steeds iets groter en ook weer verkocht. Toen kwam de Bries, een van der Stadt boot van polyester, maar het dek was van hout, een verrukkelijke boot en daar hebben we vreselijk van genoten voor heel weinig geld en geweldige herinneringen aan gehad. Het was in die tijd een beetje nog een wilde bende hier, je kon dagen bij een eiland liggen met je boot, een waar paradijs was het, alles kon en mocht nog !!!!. Op een zaterdagavond lagen wij met de Bries afgemeerd aan het eilandje  dwars in de weg, gelukkig met de twee honden bij ons, toen er midden in de nacht een vreselijk kabaal ontstond en er met luid schreeuwende knapen een boot op het eiland kwam afvaren, wij schrokken wakker van het geschreeuw. Stijf recht opzittend luisterden wij doodstil, de boot kwam met een knal tegen de steiger aan en had een gat in de romp, wij schudden heen en weer, toen hoorden wij ineens van die Duitse stemmen en liederen zingen, die mij deden denken aan de oorlogsfilms, waar ik er te veel van gezien had, ik was verstijfd van schrik, ik zei op fluistertoon tegen Willem er zijn er minstens vier of vijf en wat als ze ons afmaken, die keek mij aan en zei, je hebt te veel films gezien, er zijn ook nog wel nette mensen hoor, maar gelukkig sloegen de honden van het geschreeuw van de mannen aan en begonnen vreselijk te blaffen en te grommen, klonk goed en gevaarlijk, want als ze de kleintjes hadden gezien waren ze in de lach geschoten. Doodstil bleven wij zitten en ze liepen langs onze boot heen en weer, waarop de honden harder blaften, keihard in het Duits kletsend en schreeuwend, in mijn angst greep ik Willem, die zei ik pak even iets waarmee ik kan meppen als het zou moeten en hij nam een grote paraplu, die wij daar hadden staan er zat een gemene punt aan, weer hard gelach, weer drank en weer langs onze boot heen lopen, ik moest nodig van de zenuwen, maar durfde mij niet te verroeren en ze stonden bij onze boot en de honden werden bijna gek van nijd en bleven blaffen totdat er een riep in het Duits, kom we moeten gaan slapen en lachen en tegen de boot duwen en de honden harder blaffen en ineens gingen ze weg en na nog twee uur naar hun gelal en gezang geluisterd te hebben gingen ze slapen. Wat waren wij blij, het werd stil en de volgende dag zagen wij de heren en ik moet zeggen, zij vielen niet mee, maar tegen, het waren grove ruwe jongens en met gevaar voor onze boot, zo onbeschoft en slordig gingen ze nog half dronken weg varen, toen pas ontdekten ze dat er een paar wat oudere mensen in de boot zaten, na die tijd hebben wij nooit meer alleen aan een steiger ergens gebivakkeerd, maar meestal het anker uit en heerlijk vrij liggen dobberen . Dinkie.

Onze reis naar Italie.

Wonende in het prachtige mooie en fijne Voorschoten, besloten wij om dat jaar eens heerlijk met vakantie naar Italië te gaan met zijn zessen, heerlijk huisje aan de Adriatische kust was zo gehuurd, hele familie blij, Italië werd het . Wij vertrokken bepakt en helemaal vol met alles wat wij dachten nodig te hebben en werden uitgezwaaid door de buren, zo ging dat vroeger nog. De reis was een tocht om nooit meer te vergeten. Andy startte meteen met diarree in de auto, waardoor wij allemaal in de vreselijke stank zaten en overal werd hij iedere keer weer verschoond met een flinke pot Nivea en papierenzakdoekjes gewassen, hopende dat hij nu wel eens leeg zou zijn, dat viel tegen. Na nog wat drama's waar niemand op gerekend had kwamen wij eindelijk op de plaats van bestemming, een schattig mooi huisje, flink met de Dettol door alles heen, tropen afwijking, de bedjes opgemaakt, aangemeld en het feest kon beginnen, alles was gezellig en leuk , alleen mijn kleine Andy van toen 3 en een half  jaar kreeg zomaar ineens verhoging, niet aan denken, kwam vast door de diarree en de hitte, die nog al heel erg was zo ineens komende uit koud en nat Holland, alles liep vrij vlot voor ons doen, strand was heet kon niet op gelopen worden, jammer, maar goed dan het stadje maar in, zonnehoeden en zonnebrillen gekocht, heerlijk lunchen en alles liep nog steeds gezellig. Leuke foto's gemaakt met alle nieuwe hoeden brillen op voor het huisje, voor de oma's en opa's thuis. In het huisje heerlijk gegeten, zelf gekookt alles en heerlijk op het terrasje zittend met een kop koffie ging Andy, die bij ons op de kamer sliep ook mee naar zijn bedje, in de nacht huilende Andy gloeiend heet, koorts, wat nu helemaal dodelijk ongerust, een pilletje gegeven hopende dat het de volgende dag beter zou zijn ging hij dan eindelijk slapen de volgende dag 38.5 niet hoog meer wel verhoging, wat nu er werd gezegd valt wel mee, dus ons maar niet te druk over maken, maar het drukte erg op mijn zenuwen, verder normaal alles gedaan met zoveel mogelijk gezellige momenten, strand, zon, zee, heerlijk eten, wandelen ach van alles wat je al zo doet op een vakantie met kinderen.  In de avond koorts omhoog toen werd het voor mij toch wel iets vervelender en weer niet zo goed slapen Andy huilend in zijn bedje, weer zenuwen en zorgen . Toen naar een dokter geïnformeerd, maar dat gaf nog al problemen, toen schoot mij te binnen dat er vlak bij ons in een van de huisjes een arts zat, ik dacht als het morgen nog zo is ga ik er absoluut heen, vier dagen steeds hetzelfde verhoging en in de avond koorts kan niet. Die avond weer precies hetzelfde hogere koorts en slecht slapen huilerig weer, waardoor wij ook slaap te kort kwamen en nog al kribbig werden en de volgende ochtend weer 38.5. Ik tegen de zin van mijn ex naar een paar huizen verder op naar de arts, heb heel beleefd gevraagd of ik hun even mocht storen, daar ik al vier dagen met een naar mijn idee wel ernstig probleem zat.  Hij was aardig en zei oke dan maar. Ik vertelde wat er aan de hand was en hij bood aan even te komen kijken, hij heeft Andy onderzocht, temperatuur gemeten en ja hoor 38.5. Ja, zei hij, dat is niet in orde zo na vier dagen, weet je wat, ik heb een paar kuurtjes penicilline  bij me, daar geef ik er hem een van en dan kan er niets meer gebeuren. Zo gezegd zo gedaan, Andy  een flinke prik, gegild heeft hij alsof hij vermoord werd, hij werd er ziek en misselijk van, maar er veranderde niets, inmiddels proberen te redden wat er te redden viel van onze vakantie in heerlijk Italië. Ik ging zelfs naar de kapper en ik was al buiten aan het wachten toen mij iets vreemds overkwam. Terwijl ik daar zo zat werd ik ineens overspoeld met een gevoel van ik woon hier ik moet zo naar huis dat is hier vlakbij, net toen ik wilde opstaan om naar dat huis te gaan lopen , stond Arlette ineens voor mijn neus , mam we komen je halen je was al klaar , ik dacht ineens, wie is dat ken ik die en ineens was ik er weer. O lieve schat wat gezellig, dat je meekwam, wil jij je haar ook even laten doen, maar nee dat wilde ze niet, nog wat verbaasd ging ik mee  en dacht zou ik op twee plekken te gelijk wonen, nee dat kan niet, enfin ik schoof het van mij af. Later zei mijn vader dat is nu een deja vu, herkenning van een plek waar je al eens eerder geweest bent in een vorig leven. Nog wat versuft en verbaast in het huisje gingen we weer eens uit eten, het eten was te lekker zodat we weer heerlijk buiten konden zitten genieten van het uitzicht en alles, ik genoot en voelde mij er volkomen thuis en ook wat rustiger, want ik dacht, Andy kan geen bacterie meer hebben. Hoe de andere kinderen dit beleefd hebben weet ik niet precies, op die leeftijd klagen ze vaak of helemaal niet en hoor je later pas alles. Weer ging onze lieverd niet slapen, de kuur was af en weer had hij koorts, ik was heel erg bezorgd, dit duurde nu al een week en langer en weer steeg de koorts, nu was mijn ex nog al een ongeduldig iemand en midden in de nacht om 1 uur zei hij wij gaan naar huis, om 2 uur precies was alles gepakt en zaten ze allemaal slaperig en doodmoe in de auto, wat een enorm voordeel was, want de  hele reis door tunnels over bruggen door allerlei landen heen gaven ze geen kik, alleen wat dorst en honger waar we op berekend waren, want ik was gewaarschuwd, we rijden door naar huis, je wilt het niet geloven, maar om 10 uur in de avond arriveerden wij kapot en stijf als een plank in Voorschoten, iedereen liep op zijn laatste benen mijn ex toen ook, wie schetst mijn verbazing, Andy liep de trap en op en riep: mijn bed, mijn bed , hij ging er in en sliep direct, de volgende ochtend kwam de huisarts, die had ik direct gebeld, hij was onze buurman, het manneke had absoluut geen graad koorts meer. Hij mankeert absoluut niets zei de huisarts, vrolijk stapte Andy rond zonder een greintje koorts meer, ons allemaal  stomverbaasd achterlatend en ging hij vrolijk spelen. De dokter keek mij aan en zei: hij had heimwee, daar kun je zelfs koorts van krijgen en ziek van worden en daar helpt  ook penicilline niet tegen. Wij arme stakkers hadden drie dagen nodig om van dit avontuur bij te komen in ons eigen huis met eigen bed, ook niet gek !!
 Dinkie.   

Onze reis naar Italie.

Wonende in het prachtige mooie en fijne Voorschoten, besloten wij om dat jaar eens heerlijk met vakantie naar Italië te gaan , heerlijk huisje aan de Adriatische kust was zo gehuurd , hele familie blij, Italië werd het . Wij vertrokken bepakt en helemaal vol met alles wat wij dachten nodig te hebben en werden uitgezwaaid door de buren, zo ging dat vroeger nog. De reis was een een tocht om nooit meer te vergeten.. Andy startte meteen met diarree in de auto, waardoor wij allemaal in de stank zaten en overal werd hij iedere keer weer verschoond met een flinke pot Nivea en papierenzakdoekjes gewassen , hopende dat hij nu wel eens leeg zou zijn , dat viel tegen. Na nog wat drama's waar niemand op gerekend had kwamen wij eindelijk op de plaats van bestemming, een schattig mooi huisje , flink met de Dettol door alles heen, tropen afwijking, de bedjes opgemaakt, aangemeld en het feest kon beginnen, alles was gezellig en leuk , alleen mijn kleine Andy van toen 3 en een half  jaar kreeg zomaar ineens verhoging, niet aan denken, kwam vast door de diarree en de hitte, die nog al heel erg was zo ineens komende uit koud en nat Holland , alles liep vrij vlot voor ons doen , strand was heet kon niet op gelopen worden, jammer, maar goed dan het stadje maar in, zonnehoeden en zonnebrillen gekocht, heerlijk lunchen en alles liep nog steeds gezellig. Leuke foto's gemaakt met alle nieuwe hoeden brillen op voor het huisje, voor de oma's en opa's thuis. In het huisje heerlijk gegeten, zelf gekookt alles en heerlijk op het terrasje zittend met een kop koffie ging Andy, die bij ons op de kamer sliep ook mee naar zijn bedje , in de nacht huilende Andy gloeiend heet , koorts , wat nu helemaal dodelijk ongerust, een pilletje gegeven hopende dat het de volgende dag beter zou zijn ging hij dan eindelijk slapen de volgende dag 38.5 niet hoog meer wel verhoging, wat nu er werd gezegd valt wel mee, dus ons maar niet te druk over maken, maar het drukte erg op zenuwen, verder normaal alles gedaan met zoveel mogelijk gezellige momenten, strand, zon , zee, heerlijk eten, wandelen ach van alles wat je al zo doet op een vakantie met kinderen.  In de avond koorts omhoog toen werd het voor mij toch wel iets vervelender en weer niet zo goed slapen Andy huilend in zin bedje, weer zenuwen en zorgen . Toen naar een dokter geïnformeerd, maar dat gaf nog al problemen , toen schoot mij te binnen dat er vlak bij ons in een van de huisjes een arts zat , ik dacht als het morgen nog zo is ga ik er absoluut heen, vier dagen steeds hetzelfde verhoging en in de avond koorts kan niet. Die avond weer precies hetzelfde hogere koorts en slecht slapen huilerig weer en de volgende ochtend weer 38.5. Ik tegen de zin van mijn ex naar een paar huizen verder op naar de arts, heb heel beleefd gevraagd of ik hun even mocht storen, daar ik al vier dagen met een naar mijn idee wel ernstig probleem zat.  Hij was aardig en zei oke dan maar . Ik vertelde wat er aan de hand was en hij bood aan even te komen kijken, hij heeft Andy onderzocht, temperatuur gemeten en ja hoor 38.5. Ja zei hij dat is niet in orde, weet je wat, ik heb een paar kuurtjes penicilline  bij me, daar geef ik er hem een van en dan kan er niets meer gebeuren. Zo gezegd zo gedaan, Andy aan de kuur , hij werd er ziek en misselijk van maar hij maakte de kuur af, inmiddels proberen te redden wat er te redden viel van onze vakantie in heerlijk Italië. Ik ging zelfs naar de kapper en ik was al buiten aan het wachten toen mij iets vreemds overkwam. Terwijl ik daar zo zat werd ik ineens overspoeld met een gevoel van ik moet zo naar huis, ik woon hier vlakbij, net toen ik wilde opstaan om naar ons huis te gaan , stond Arlette ineens voor mijn neus , mam we komen je halen je was al klaar , ik dacht ineens wie is dat ken ik die en ineens was ik er weer. O lieve schat wat gezellig dat je meekwam, wil jij je haar ook even laten doen, maar nee dat wilde ze niet, nog wat verbaasd ging ik mee  en dacht zou ik op twee plekken te gelijk wonen, nee dat kan niet, enfin ik schoof het van mij af. Later zei mijn vader dat is nu een deja vu, herkenning van een plek waar je al eens eerder geweest bent in een vorig leven. Nog wat versuft en verbaast in het huisje gingen we weer eens uit eten, het eten was te lekker zodat we weer heerlijk buiten konden zitten genieten van het uitzicht en alles ik genoot en voelde mij er volkomen thuis.Hoe de kinderen het beleefd hebben weet ik niet precies op die leeftijd klagen ze vaak of helemaal niet en hoor je later pas alles. Weer ging onze lieverd niet slapen, de kuur was af en weer had hij koorts ik was heel erg bezorgd, dit duurde nu al een week en langer en weer steeg de koorts nu was mijn ex nog al een ongeduldig iemand en midden in de nacht om 1 uur zei hij wij gaan naar huis , om 2 uur precies was alles gepakt en zaten ze allemaal slaperig en doodmoe in de auto, wat een enorm voordeel was, want de  hele reis door tunnels over bruggen door allerlei landen heen gaven ze geen kik, alleen wat dorst en honger waar we op berekend waren, want ik was gewaarschuwd we rijden door naar huis , je wilt het niet geloven , maar om 10 uur in de avond arriveerden wij kapot en stijf als een plank in Voorschoten, iedereen liep op zijn laatste benen mijn ex toen ook ,wie schetst mijn verbazing, Andy liep de trap en op en riep: mijn bed, mijn bed , hij ging er in en sliep direct , de volgende ochtend kwam de huisarts, die had ik direct gebeld, was onze buurman, het manneke had absoluut geen graad koorts meer . Hij mankeert absoluut niets zei de huisarts , vrolijk stapte Andy rond zonder een greintje koorts meer, ons allemaal  stomverbaasd achterlatend en ging hij vrolijk spelen. De dokter keek mij aan en zei: hij had heimwee, daar kun je zelfs koorts van krijgen en daar helpt  ook penicilline niet tegen .  Dinkie.   

Ik en mijn Syrier, Moussa

Als je oud en 83 jaar bent en je geniet van iedere dag in je leven ondanks de kwalen die je hebt, dan denk je nog al eens aan het verleden. Dan komen er zoveel herinneringen naar boven, heerlijk, allerlei soorten herinneringen, alleen geen slechte of nare. De slechte herinneringen laat ik graag ver achter mij. Een verhaal waar ik vaak aan terug denk, omdat het tegenwoordig nog al eens ter sprake komt, namelijk door alle vluchtelingen uit Syrië, wie had ooit gedacht dat dit zou kunnen gebeuren, ik toen zeker niet, toen was het land Syrië een soort andere wereld, een soort Oosters sprookjesgebied met mensen die heel anders waren en die ook heel anders leefden, ver weg en ergens ook eng en spannend, dit was ook 1970. Mijn eerste kennismaking met een Syriër was in de jaren 70 en heel bijzonder. Dit was tijdens ons prachtige project van de regering in Nigeria, via de Nederlandse ambassade. Een project waar mijn ex-man aan meewerkte, dat hield ook in dat er enorm veel officiële verplichtingen bij waren, heel erg saai en inspannend, maar voor wat hoort wat, want we hadden het luxe en erg duur in de wereld van de rijken en wel toe doe mensen. 
Op een dag kreeg ik te horen: Wij twee moeten naar een diner in het Habib Building. Een meters hoog prachtig duur gebouw, met een schitterend penthouse en boven dat penthouse nog een groot dakterras met zwembad en een grandioos uitzicht naar alle kanten over Lagos.
Dit gebouw was eigendom van een hele gigantische rijke welgestelde Arabische familie, die grote delen van Lagos in hun bezit hadden. Mijn eerste schreden in de oosterse wereld van de Arabische mensen met hun harems en voor ons toen hele vreemde en fascinerende levensgewoontes. Ik was bijzonder goed, degelijk en mooi gekleed. Wij kwamen daar binnen in een enorm grote ontvangst zaal met allemaal banken langs de muren, aan de overkant allemaal openslaande deuren met wapperende gordijnen, in prachtige kleuren en in het midden gigantische mooie gekleurde perzen. Ik keek mijn ogen uit, het was nogal imposant, het gaf mij een eng gevoel, al die marmeren vloeren met die prachtige tapijten, al dat klatergoud en binnenfonteinen, overweldigend, van buiten niet te zien. Wij moesten langs alles en iedereen lopen en handen schudden en konden toen gewoon ergens gaan zitten. We zaten allemaal doodstil, toen kwamen er bedienden binnen met thee. Na de thee werd er gestaan en al staande en pratende liep het hele sjieke gezelschap richting eetzaal, enfin een geweldig diner volgde, met de meest uiteenlopende soorten eten, heel mooi en heel luxe wel gericht gelukkig op de westerling en zijn smaak, er werd kennelijk wat verwacht van de westerling. Enfin na een paar zenuwslopende uren met een praatje hier en een praatje daar, toog het hele gezelschap weer richting de zaal waar wij vandaan kwamen en kon men zich verpozen, ook buiten alle openstaande deuren en wapperende gordijnen, heerlijk, naar het frisse dak, nu badend in het licht, het is om zes uur ineens donker in de tropen. Een van de heren vertelde mij dat je via een trap, die ik ook zag, naar een hoger gelegen terras kon. Natuurlijk wilde ik dat zien, dus vlug de trap op, mijn ex pratend en drinkend, vooral dat laatste, achterlatend, boven aan de trap gekomen waande ik mij helemaal in een andere wereld, een heel mooi groot verlicht zwembad en allemaal witte dichte parasols en prachtige omheining alsof je ergens vandaan iets zou kunnen zien, verder een hele open plek met een mooie witte reling als van een schip, waar je over heel de stad Lagos kon uitkijken, schitterend, een zee van licht, daar in de duisternis zag ik bij de witte omheining een stille donkere figuur staan, doodstil uitkijkend over Lagos, ik liep naar de reling om ook even uit te kijken over deze hele grote en ook vaak vuile stad, die er in de avond nog wel fascinerend uit kon zien. Doodstil stonden we beiden over deze grote in licht badende stad uit te kijken toen hij in eens met een hele aardige stem en in vloeiend Engels vroeg  waar ik vandaan kwam, ik zei uit Holland. Hij moest even denken en ik legde het zo goed en zo kwaad als ik kon uit. Oke, zei hij, ik weet het weer, onder Zweden, juist ja. Toen zei hij ineens: daar staan wij nu, twee wildvreemde mensen uit twee totaal verschillende werelden, samen in Lagos op het dak van een van de rijkste Arabieren in Nigeria. Dit alles kwam er zo filosofisch uit dat ik er om moest lachen, het ijs was gebroken. Alsof ik hem al eeuwen kende ontstond er toen een heel bijzonder, diepgaand en interessant gesprek. Ik was helemaal verbaasd, eigenlijk stom verbaasd. Deze twee totaal vreemde zielen hier op dit prachtige dak, schitterend gekleed, met een zwembad naast ons, die zo'n gesprek voerden, geweldig. Op een gegeven moment werd de conversatie zo persoonlijk en gezellig dat ik eerder het gevoel had met mijn broer daar te staan dan met een wild vreemde man uit Syrië. Wij beiden genoten van ons gesprek, dat steeds verder reikte, waarna hij mij beloofde, dat als hij ooit weer terug was in Syrië en in de bergen stond, hij daar in de avond naar de lucht zou kijken en mij van daar uit groeten en ik zou vanuit mijn tuin in Nederland dan het zelfde doen. Een ervaring die ik nog nooit eerder had meegemaakt.  Zijn ogen waren een hele lichte kleur groen grijs en zijn stem was erg vriendelijk en ergens ook vrolijk, wat mij goed deed, na zo'n geweldig gesprek was het ook moeilijk om afscheid te nemen het was zo gewoon gezellig, dat is iets dat kom je niet veel tegen, maar goed het was niet anders  In de dagen die volgden hebben wij elkaar op verschillende avonden gezien, omdat er maar twee nachtclubs waren de Bachus en de Bagatelle, dus je kwam elkaar hoe dan ook altijd tegen en wij kenden elkaar nu ook. Wij zijn ook een paar keer samen ergens gaan lunchen en daar werden zulke geweldige filosofische en superleuke gesprekken gevoerd, dat ik meerdere keren de tijd vergat en mijn dochter mij kwam halen. Dit is iets wat nog nooit gebeurd was, een gezelliger en vrolijker mens had ik nog nooit ontmoet. Op een gegeven moment kwam het grote warenhuis midden in de stad ter sprake, waar ik graag naar toe wilde, maar alleen niet durfde. Hij bood direct aan mij naar het warenhuis te begeleiden. Ik twijfelde erg, want het lag midden in de drukke stad, in een gedeelte, dat niet zo best bekend stond en zeker voor blanken erg gevaarlijk was. Zou ik of zou ik niet, ik twijfelde, maar ergens dacht ik waarom niet, ik moest hem vertrouwen als ik hem zo sympathiek vond, dus zei ik ja, ik kom met je mee. Wij spraken af in het warenhuis, de chauffeur bracht mij, maar naarmate ik verder de rumoerige lawaaierige stad in kwam, kwamen ook de twijfels weer bovendrijven. Met spijt ging ik het warenhuis binnen, waar Moussa op mij wachtte, samen zijn wij gezellig door het hele warenhuis gaan lopen en kijken en heb ik het een en ander gekocht. In het restaurant kwamen er ineens een paar Arabische mannen naar Moussa en die begonnen in het Arabisch een nogal druk gesprek, ik werd een beetje bang. Ik bleef heel stil zitten en eindelijk gingen de heren nogal drukdoende weg. Moussa keek mij lachend aan en zei: dat waren blanke slavinnen handelaren en ik heb gezegd dat je mijn vrouw bent, waarop ze mij feliciteerden met zo'n mooie vrouw. Ik was perplex, hij schaterde het uit van het lachen. Dat gezicht van jou dat zal ik nooit vergeten ja je was echt bang.
Ik zei ja, ben je gek geworden, ik ben als de dood, nu hij had een dolle middag en uiteindelijk ik ook. Na een dag of vijf kreeg ik een briefje van hem of ik bij hem langs wilde komen in zijn huis, ik werd opgehaald  door zijn chauffeur. Weer vond ik het doodeng, weer twijfelde ik wel of niet gaan, enfin ik ging. Bij zijn huis aangekomen, dat niet erg bijzonder was, maar ook niet erg lelijk of vervallen en ook de omgeving was best oke, namen mijn twijfels weer verder toe, zou ik gaan of terug gaan.
Op dat moment vloog de deur open en een hele vrolijke gezellige Moussa trok mij naar binnen en er stond een heerlijke lunchtafel klaar. Vrolijk zo als altijd, was hij de perfecte vrolijke gezellige gastheer en hij stelde mij aan zijn personeel voor, in dat land heel bijzonder. Voor ik het zelf in de gaten had kwam er zo'n andere sfeer op mij af dat voor ik het wist, hij en ik achter elkaar gillend door het huis renden. Voor de eerste keer in mijn leven was ik even moeder, huisvrouw, nette dame helemaal af, ik was weer een kind, dat met een ander kind dolle pret had. Iets wat ik niet meer kende sinds jaren, het nam volkomen bezit van mij en het was er nog allemaal, het vrolijke gekke kind Dinkie, gillend en rennend met water en van alles achter elkaar over de bedden, de banken, door het huis om daarna volkomen kapot ergens neer te zijgen, geweldig, gewoon super, in jaren ben ik niet meer zo los geweest en zo vrolijk. Doodmoe zei hij: ik moet over een week weg, voorgoed naar Syrië terug, moet het leger in, dus mijn lieve vrolijke Dinkie, dit is ons laatste samen zijn en met heel veel ernst en ontzettend lief zei hij, jij en ik zijn nooit vreemden voor elkaar. Wij kennen elkaar, onze zielen zijn al eeuwen samen geweest, nu maar heel kort, helaas. Zo heb ik hem achtergelaten, maar die dolle middag waarin ik sinds jaren weer een gekke dolle griet mocht zijn, meer niet en waarin ik even alles kon vergeten en kon genieten van alleen het moment, heb ik nooit meer gehad, jawel eigenlijk wel, een paar keer nog met dollen met mijn kleinkinderen, ook rennen en lachen en gillen in de tuin met de waterslang elkaar natspuiten, toen dacht ik er in eens weer aan. Ik ben het nooit vergeten en hem ook nooit en menigmaal als ik in de lucht kijk op een hele mooie avond denk ik nu, Moussa zou je nog leven of ben je ook gesneuveld in deze vreselijke strijd !! Dinkie.