Onze geit in Nigeria en Andy

Onze geit in Nigeria

Wij stonden weer eens in een urenlange go-slow in Nigeria op weg naar de site (het project). Als je daar in staat is er wel erg veel te zien om je heen. De straten zijn bezaaid met mensen en hutjes waar je van alles kunt kopen. Heel veel vuilnisbelten waar ze boven op staan met kraampjes om brood en andere dingen te verkopen. Onze driver Mozes zat te neurien en te trommelen op zijn stuur, dat deed hij vaak. Andy zat voor de zoveelste keer zijn Suske en Wiske te lezen. Ik keek mijn ogen uit naar alles om ons heen. Direct naast de bus was een klein hutje, waarvoor een oude man zijn messen zat te slijpen. Aan een boom vlakbij stond een geit klagelijk te mekkeren. Een andere man kwam uit het hutje, de oude man stond op en samen gingen ze naar de geit. De ene man pakte de kop van de geit en de oude man nam zijn grote mes en zette dit onder aan de keel van de geit, ineens begon hij met het mes te zagen. Ik gilde zo hard, dat de mannen buiten het hoorden en stopten. "Mozes, ze gaan de geit slachten, ga alsjeblieft de geit kopen voor zo min mogelijk geld, alsjeblieft". Vol verbazing stapte Mozes uit en er ontstond een hevige discussie tussen de heren, met veel gebaar. Mozes kwam terug, ze vroegen een belachelijke prijs. Wij hebben er nog iets af gekregen. Daar kwam onze geit in de bus met een flinke snee in zijn nek, die bloedde. Mozes zei dat het wel meeviel en de mannen buiten lagen slap van het lachen om zo'n blanke. De geit stonk enorm, was erg vies. De weg naar de site was lang en wij zaten vreselijk in de stank, maar niets kon mij deren, de geit was gered. Op de site heb ik hem gewassen. Hij is het hele verdere jaar bij ons gebleven. Wij hadden zelfs een hok in de tuin voor hem. Ook is hij heel wat keren losgebroken en zorgde voor grote hilariteit onder de bewoners van onze compound. Toen wij weg moesten beloofde vader Liam voor hem te zorgen met zijn jongens van het seminarie Maar ik ben bang dat hij toch in een Ierse stew is verdwenen. Gelukkig weet ik er niets van. Dinkie

Onze Geit in Nigeria

Father Liam

Port Harcourt, Nigeria, heeft een grote haven en de rivier de warri loopt van deze haven naar zee. De warri moet steeds uitgebaggerd worden en dat deed de HAM, dochter van HBG, dat was Interbeton, waar wij voor werkten ook. Vanaf Port Harcourt voer er steeds een motorboot naar het schip en terug met mensen en voorraden. Het schip bleef zijn werk doen en zodra het vol was voer het naar zee en daar werd het slip gedumpt. Zat je dan toevallig op het schip dan moest je mee naar zee, eigenlijk best wel leuk, maar dat nam veel tijd in beslag. Aan boord van dit prachtige grote schip kon je toen via radio Scheveningen naar huis bellen. Daar werd veel gebruik van gemaakt door verschillende nationaliteiten. Wij, Andy en ik, gingen ook regelmatig met het kleine bootje over deze brede bruine rivier en genoten van al het moois om ons heen, het oerwoud, de vogels en al die geluiden. Bij het schip aangekomen moest je met een touw ladder dat varende schip op klimmen. Dat viel om de dooie dood niet mee. Aan boord was het altijd weer reuze gezellig en wij bleven er vaak eten. Op een keer, weer zittend in het motorbootje, zat er ook een alleraardigste man. Hij stelde zich direct voor: "I am father Liam, head of the school for young priests". Tevens nog een Engelse vrouw, haar naam ben ik vergeten. Father Liam vroeg of ik zijn haar wilde knippen en daar midden op de Warririver, al schommelend, heb ik dat gedaan en hij was zeer tevreden, ik knipte Willem ook altijd zelf. Het baggerschip was ver weg, dit keer duurde de tocht dus lang. Father Liam als echte Ier begon uit volle borst te zingen met een prachtstem. Wij uit volle borst natuurlijk ook mee zingen en af en toe dansten wij erbij, het was dolle pret op die grote bruine rivier met al die bomen. Natuurlijk heb ik deze vrolijke Ier direct bij ons thuis te eten gevraagd. Zo begon een hechte vriendschap, die een jaar geduurd heeft. Na vele malen bij ons gegeten te hebben vroeg hij of hij nog twee mensen mocht meenemen. Vol verwachting wie dat zouden zijn, stapte hij bij ons binnen met twee schattige jonge nonnen 24 en 29 jaar. The Daughters of Charity was hun orde. Er bleek een klooster vlakbij te zijn. Met een ziekenhuisbus gingen deze nonnen de bush in zieken verzorgen, gevangenen bezoeken, weeskinderen opvangen en nog veel meer. Een keer ben ik met ze mee geweest, de eerste en de laatste keer, doodeng vond ik het. Na deze twee nonnen kwamen er anderen en zo kregen wij langzaam het hele klooster te zien en te eten. Altijd na het eten een groot zangfestijn met father Liam erboven uit. Zelden heb ik zoveel oprechte vrolijkheid gezien als bij deze Ieren. Gelukkig konden wij ook veel voor hun doen, alle lakens die over waren, airco's, boekenkasten en een paar luie stoelen. Op een dag werden wij voor een uitgebreide lunch in het klooster uitgenodigd. Wat een geweldige middag was dat, tussen al die nonnen eten, hun slaapcellen met lichtblauwe lakens zien, die ze van ons hadden gekregen. Verder hadden ze eigen gebakken brood, cake, hun eigen kippen en groenten. Na een heerlijke middag werden wij door alle nonnen uitgezwaaid, een heel aparte ervaring, zo midden in de bush. Helaas, na een jaar moesten wij afscheid nemen van deze dierbare mensen en vooral father Liam ging ons aan het hart. Dit was een hele bijzondere tijd met deze enorme hardwerkende en opofferings-gezinde vrouwen, die zelf nog zo jong waren, ik nam mijn petje voor ze af en vond het leuk dat father Liam ze dat uitje bij ons zo gunde en er een heerlijke avond van wist te maken, wij zullen hem nooit vergeten  Dinkie

De nieuwe heup

Ziezo, voorbij de heupoperatie in Assen. Heerlijk, weer thuis, alles loopt perfect. Op twee krukken is weer even wennen, het slapen op je rug ook. 12 Augustus geopereerd en 17 Augustus naar huis, naar Zeeland, een hele rit. 2006 de knie in Assen, 2007 staaroperatie in Zeeland, 2008 de heup, hopenlijk in 2009 even niets, maar goed, je weet het maar nooit. Het Wilhelminaziekenhuis in Assen doet het geweldig, joint care, dus met zijn vieren. Geweldige aardige verpleging, vijf orthopedische chirurgen en super anasthesisten. De ruggeprik geen een keer gevoeld, twee kussens onder mijn hoofd op de operatietafel en slangetje met zuurstof. Je been zie je af en toe heen en weer gaan en je hoort ze zagen en timmeren. Drie nachten na de operatie mag je dan alweer naar huis, niet te geloven. Zit nu morgen in de derde week. Ben naar de kijkdag van de veiling geweest. En met de rollator een keer naar C1000. Mijn lieve man zorgt perfect voor ons en met iedere week hulp twee en een half uur gaat het prima. Dus gaan wij weer verder met de verhalen. Dinkie

Een gevaarlijk project

Wij kwamen aan in Lagos, Nigeria, met twee katten en een kind van 13 jaar. Het eerste wat in dit vreselijke land gebeurde, Willem werd bij de paspoortcontrole gearresteerd.
Zijn inentingspapieren deugden niet. Iemand van HBG zou ons ophalen en helpen met alles, maar die was er dus niet. Toen pakten ze een van mijn katten af, de inentingen waren ook niet goed. Mijn keel zat dicht van de zenuwen, het zweet gutste van mij af. Voor Andy hield ik mij groot, komt allemaal dik voor elkaar . Inmiddels was de aankomsthal al bijna helemaal leeg en wij stonden daar maar, Willem omringt door politiemannen, ik met kind en een kat zittend op de bagage. Wat als de man van HBG helemaal niet kwam. Ik hoorde mijn andere kat in de verte klagelijk miauwen, ze waren dorstig. De temperatuur steeg, de Nigerianen stonden naar ons te grijnzen. Eindelijk de man van HBG ."sorry,sorry, go slows(files)". Na een half uur praten, praten en betalen was alles geregeld,helemaal blij wij naar het busje met beide katten. Wij woonden op een compound helemaal ommuurd, tegenover ons huis, het huis van een ITT man, Italiaans bedrijf en voor zijn huis 12 mannen, die in de garage bivakkeerden. Ondanks de muur om al onze huizen , ondanks de wachter in het huisje bij de poort, vond deze man het nodig 12 man bewaking uit Niger voor zijn huis te hebben. Beloofde niet veel goeds. Er stonden ook bomen en gras tussen de huizen. In een van deze bomen hing een gevilde aap, mijn maag draaide om. Wat ik deze mannen uit Niger allemaal heb zien doen is ongelooflijk, ze eten alles. In het begin vond ik deze Arabisch uitziende mannen maar dood eng met hun zwarte capen, Indigo blauwe tulbanden en lange kromme, zwaarden zeer indrukwekkend. Het was daar de hele dag een komen en gaan van deze figuren. Wij hadden als dag en nachtwacht een Hausapappa, een oude moslimman, ook arabisch. Ik schatte hem 60 jaar. Uit ervaring van mijn vorige verblijf , 7 jaar hiervoor, weet ik dat zij heel betrouwbaar zijn en hij was al direct op heel goede voet met de andere 12 aan de overkant. Ieder dag kreeg hij twee maal per dag een volledige maaltijd van ons. Op een dag kwam hij bij mij met zijn hand, die heel erg ontstoken en opgezwollen was. Ik begreep dat hij er iets voor wilde hebben. Ik gaf hem een penecilinekuur, die ik altijd in huis had. Je kunt ze daar op de markt zo vrij kopen. Na 7 dagen was de hand helemaal beter, hij blij. Op een nacht, we waren de hele dag weg geweest naar de site, waar het eigenlijke werk plaats vond, het afronden van een airportproject Port Harcourt, werd er heel hard op de deur gebonkt. Wij schrokken wakker, maar het gebonk bleef. "Er is iemand aan de deur"zei ik. Wij liepen via het grote hek onderaan de trap, dat wij eerst open moesten maken, naar de getraliede voordeur en zagen onze Hausapappa er voor staan gebaren, dat hij open moest. "Oke, oke" zei Willem en deed voorzichtig de deur open. Hij gebaarde ons dat wij met hem mee naar de overkant moesten. Wij begrepen hem niet, er stond ook een man van de overkant bij hem, wij moesten mee. "Kleed je goed dik aan" zei Willem. "Het zijn moslims". Eigenlijk wilden wij helemaal niet gaan, uiteindelijk dus toch en daar aan de overkant, in het pikkedonker, lag zo'n man op de grond te kreunen van de pijn. Er werd naar mij gewezen dat ik er iets aan moest doen. "Mijn hemel" zei Willem. "Ze willen dat je hem behandelt en als hij sterft hebben wij het gedaan". "Maar je kunt ook niet weigeren, dat lijkt me ook niet zo handig met al die mannen om ons heen". "Wat nu" zei ik. "Wat zullen wij doen !!!! "Je mag hem als vrouw ook niet aanraken". "Hoe weet ik dan wat hij mankeert ??". "Ja lieve kind, dat weet ik ook niet !! Wat zal ik nu doen". "Het veiligste lijkt mij dat je hem een wormkuur geeft, dat doen ze op de site ook altijd, het werkt perfect, het kan ook geen kwaad en dan kun je later overdag altijd nog zeggen dat hij naar een echte dokter moet". "Oke Willem, dat lijkt mij een prima idee. "Haal jij de wormkuur". Daar stond ik dan, in donker Afrika, alleen met twaalf mannen met zwaarden. De wormkuur werd gegeven met veel water, wij vlug terug en alles afgesloten, wachtend op wat er nu zou gebeuren. Wat schetst onze verbazing toen wij de volgende dag heel voorzichtig naar buiten keken, 12 zwaaiende mannen met blijde gezichten. Hij was genezen. "Zo" zei Willem, "Hadden ze op de site toch gelijk, het gros heeft wormen". Wij hebben ze regelmatig bevroren kippen, hoofdkussens en nog veel meer gegeven en ons altijd erg veilig gevoeld. Ze waren buitengewoon aardig en zorgzaam voor ons. Het vervolg van dit verhaal gaat over bellen met Holland via radio Scheveningen op een baggerschip in de rivier de Warrie in Port Harcourt,Nigeria. Dinkie