wonderen bestaan herhaling

Het tweede wonder
Samen zijn wij opnieuw gestart in 1977, beiden gescheiden, failliet en toch met veel plezier huisje in zeeland . Moest opgeknapt worden. Volgens familie een onbewoonbare woning, maar ja, met onze resterende centjes kon dat niet anders. Gelukkig hadden wij wel een grote schuur en een flink lapje grond, daar is wat op gewerkt. Eigen groente, eigen mesthanen, fruitbomen, veel bessenstruiken zoals klapbessen, rode bessen enz . Maar na Tjernobyll kwam daar de klad in. Na 4 jaar buitenlandse projecten, hadden wij weer een spaarpotje waarmee flink verbouwd en uitgebreid is. Toen kwam de baan in Zeeland, zeker geen vetpot en een eigen autootje. Het hele huis werd verwarmd door gevelkachels en twee prachtige allesbranders, maar die gebruikten erg veel hout, heel erg veel. Onze alleraardigste lieve buurman heeft er steeds voor gezorgd, dat er ergens wel weer een boom of takken of hout voor ons klaar lagen. Met eigen aanhanger erheen en Willem weer zagen, takken op de aanhanger, thuis eraf en dan nog klein maken en klieven en dan in het houthok en dat jaar in jaar uit. Voor twee grote houtkachels een enorm gesjouw. Op den duur toen hij wat ouder werd, vond ik het heel erg dat zware gesjouw. Centrale verwarming, dat was de oplossing, maar dat kostte voor ons huisje 12000 gulden en dat was dan nog zwart. Ieder mens heeft zo zijn eigen idee over het hiernamaals en hoe wij hier zijn ontstaan, ik dus ook. Alleen wijken die enigzins af van de meeste en vroeg ik mijn hulplijnen dagelijks: help ons. Dit deed ik iedere dag op een rustig moment b.v als ik in de auto door het prachtige landschap reed. Ik smeekte ze als het ware: het is niet voor feesten, niet voor vakantie, niet voor plezier, maar voor onze heerlijke warmte in de winter. Iedere dag ging ik in gedachten in discussie en legde het hoe en waarom uit tot op een gegeven dag na zo'n 2 maanden ik s'avonds de post open maakte, ook bankafschriften en wat stond daar tot mijn verbijstering? Het volledige bedrag van 20000 gulden staatsloterij, 1/5e lot. Met mijn vinger en vreemde klanken uitstotend sloeg ik steeds op het bankpapiertje. Willem stond te kijken begreep er niets van en dacht we zullen wel weer rood staan, vandaar die vreemde geluiden. Ik bleef maar wijzen, ja wat dan, zo erg kan het toch niet zijn en hij keek en keek en keek nog eens en samen hebben wij toen een rondedansje gemaakt en zijn uit eten gegaan helemaal stuk van blijdschap. De centrale verwarming kwam er en hout was nu een kwestie van keuzes. En naar mijn helpers heb ik wel duizend bedankjes gestuurd. Is dat niet een echt wonder? Dinkie

Hotel Duinoord en Meyendel, allemaal jeugdherinneringen

 

hotel Duinoord

 

Het raadhuis en de weg naar de engel en het bos

 

Mijn laatste nieuwe knie, 23 april te Assen.

Op 23 april van dit jaar kreeg ik mijn laatste nieuwe knie in Assen, wat heerlijk dat een mens maar twee knieën heeft, als 75 jarige viel het echt niet mee, maar met twee nieuwe knieën en een nieuwe heup, heb ik zo het idee, heb ik alles gehad. Ja maar, zou je denken, er is nog een heup, oké, maar die is te goed en hopelijk blijft die goed. Dus een hele tijd geen verhalen geschreven en dat nog wel, nadat je zo uitgebreid in de PZC hebt gestaan met foto van jezelf, man en hond. Maar dolgelukkig kan ik nu weer aan de slag om nog eenmaal alles uit mijn leven eruit te werken van zowel geweldige herinneringen, als ook heel veel nare herinneringen, die mij gelukkig nooit achtervolgd hebben. Alleen de bron van herinneringen raakt na 70 verhalen een beetje op, dus de stories worden kleiner. Maar nog steeds echt beleefd. De zomer staat voor de deur en lopen gaat weer goed, heerlijke dingen om naar uit te kijken. Dinkie.

Cilacap 1982. een ongeluk.

In Indonesië houden mensen zich absoluut niet aan vaste regels,laat staan aan vaste afspraken,uitzonderingen daar gelaten, dus is het levensgevaarlijk op iemand te vertrouwen, die jouw leven in zijn handen heeft. Doe je dat wel dan kan jou dus het volgende overkomen. Wij hebben dit helaas moeten meemaken. Stel je voor in eens de stroom weg in een gedeelte van Cilacap, waar ook wij woonden op de Gotot Soebroto 75. Alles was uit, de airco's, de ijskast en de vrieskist, het was gedurende de ochtend. Vol vertrouwen ging een elektriciteitsbusje naar de centrale en werden de schakelaars van het betreffende gedeelte uitgeschakeld. Toen met het busje naar de elektriciteitspalen, die langs de hoofdweg stonden en waar wij dagelijks onder door reden naar of van het dorp, de school en het zwembad. Een van de mannen ging via een ladder de grote electriciteitspaal in die hoog over de weg liep, steeds hoger,steeds hoger, wij zagen hem gaan en dachten je moet beslist geen hoogtevrees hebben. De man in kwestie was bij de juiste draad gekomen hoog in de lucht,kroop op de draad haakte zich vast en ging aan het werk, wat precies wisten wij niet, als een aap zat hij rustig op de draad. Maar zoals ik al zei, dit was Indonesie, een enorme klap, gegil, gekrijs en als iemand aan een spit, hing hij ineens onder aan de draad, maar viel er niet af, was tot onze verbijstering dood, morsdood. Iemand op de centrale was langs het kastje gelopen, wist dat de stroom was uitgevallen, dacht kom ik duw de schakelaars naar boven dan is er weer stroom, niet wetend wat er zich allemaal afspeelde. Het kastje was open en de schakelaar naar beneden. Niemand had het gedaan en niemand durfde iets te doen, men was helemaal verstijfd van schrik en zo bleef die arme man drie dagen lang dood hangen aan de draad en moesten alle mensen uit Cilacap, die naar het dorp, school of het zwembad moesten er steeds onder door rijden, geen van de kinderen of ouders zal dit beeld ooit vergeten. Op een nacht is hij er eindelijk afgehaald, wat waren wij blij en werd hij met heel veel muziek begraven, Dinkie.

Een ongeluk februarie 1975.

Na een ernstig ongeluk aan mijn rechteroog lag ik plat in het oogziekenhuis Leyenburg den Haag. Mocht mij niet verroeren, nog eruit voor het sanitair, moest alles liggend doen tot het gevaar geweken was. Na 5 dagen mocht ik voor het eerst zittend alles doen en werd de 6de dag per rolstoel naar de röntgen afdeling gebracht. Ze wilden foto's van mijn oogkas maken om te zien of die niet gebroken was. Op de röntgen aangekomen zat er een man met een beetje vreemd voorkomen, iets artificialachtig, maar met helle stralende blauwe ogen en een hele vriendelijke smile. Angstig, zenuwachtig zat ik daar te wachten, wat zou er gebeuren als het wel gebroken was, ik wist het niet."Zo", sprak de man met de mooie blauwe ogen. " Ben je een beetje zenuwachtig, moet je niet zijn, het is alleen maar een foto hoor." "Ja, maar als mijn oogkas gebroken is wat dan." "O",zeiden de helle blauwe ogen ."Zit je daar over in, dat is niets, dat is zo gefikst." Nieuwsgierig vroeg ik. " Waar zit u voor."" Nu mijn kind, ik ben van twintig hoog naar beneden gevallen, een scherm heeft mij eerst een beetje opgevangen, daarna viel ik in de struiken en hebben ze mij in een grote emmer naar het ziekenhuis gebracht , had bijna alles gebroken wat je maar kon breken. Heb vijf jaar in allerlei ziekenhuizen gelegen en wel 15 operaties ondergaan en je ziet, ik ben er nog steeds, bijna alles is van plastic." Stom verbaasd zei ik." Maar u ziet er nog zo goed uit." "Dit is het mooiste compliment, wat ik in die vijf jaar gehad heb, dank je wel." Toen was het ijs gebroken en hebben wij tijdens onze lange wachttijd koffie gedronken en over al zijn nieuwe onderdelen gesproken en gelachen. Zo iets vergeet je echt nooit en bij mij was alles gelukkig niet gebroken en kon na zeven dagen opgewekt naar huis en de kinderen. Dinkie