Wonende in het prachtige mooie en fijne Voorschoten, besloten wij om dat jaar eens heerlijk met vakantie naar Italië te gaan met zijn zessen, heerlijk huisje aan de Adriatische kust was zo gehuurd, hele familie blij, Italië werd het . Wij vertrokken bepakt en helemaal vol met alles wat wij dachten nodig te hebben en werden uitgezwaaid door de buren, zo ging dat vroeger nog. De reis was een tocht om nooit meer te vergeten. Andy startte meteen met diarree in de auto, waardoor wij allemaal in de vreselijke stank zaten en overal werd hij iedere keer weer verschoond met een flinke pot Nivea en papierenzakdoekjes gewassen, hopende dat hij nu wel eens leeg zou zijn, dat viel tegen. Na nog wat drama's waar niemand op gerekend had kwamen wij eindelijk op de plaats van bestemming, een schattig mooi huisje, flink met de Dettol door alles heen, tropen afwijking, de bedjes opgemaakt, aangemeld en het feest kon beginnen, alles was gezellig en leuk , alleen mijn kleine Andy van toen 3 en een half jaar kreeg zomaar ineens verhoging, niet aan denken, kwam vast door de diarree en de hitte, die nog al heel erg was zo ineens komende uit koud en nat Holland, alles liep vrij vlot voor ons doen, strand was heet kon niet op gelopen worden, jammer, maar goed dan het stadje maar in, zonnehoeden en zonnebrillen gekocht, heerlijk lunchen en alles liep nog steeds gezellig. Leuke foto's gemaakt met alle nieuwe hoeden brillen op voor het huisje, voor de oma's en opa's thuis. In het huisje heerlijk gegeten, zelf gekookt alles en heerlijk op het terrasje zittend met een kop koffie ging Andy, die bij ons op de kamer sliep ook mee naar zijn bedje, in de nacht huilende Andy gloeiend heet, koorts, wat nu helemaal dodelijk ongerust, een pilletje gegeven hopende dat het de volgende dag beter zou zijn ging hij dan eindelijk slapen de volgende dag 38.5 niet hoog meer wel verhoging, wat nu er werd gezegd valt wel mee, dus ons maar niet te druk over maken, maar het drukte erg op mijn zenuwen, verder normaal alles gedaan met zoveel mogelijk gezellige momenten, strand, zon, zee, heerlijk eten, wandelen ach van alles wat je al zo doet op een vakantie met kinderen. In de avond koorts omhoog toen werd het voor mij toch wel iets vervelender en weer niet zo goed slapen Andy huilend in zijn bedje, weer zenuwen en zorgen . Toen naar een dokter geïnformeerd, maar dat gaf nog al problemen, toen schoot mij te binnen dat er vlak bij ons in een van de huisjes een arts zat, ik dacht als het morgen nog zo is ga ik er absoluut heen, vier dagen steeds hetzelfde verhoging en in de avond koorts kan niet. Die avond weer precies hetzelfde hogere koorts en slecht slapen huilerig weer, waardoor wij ook slaap te kort kwamen en nog al kribbig werden en de volgende ochtend weer 38.5. Ik tegen de zin van mijn ex naar een paar huizen verder op naar de arts, heb heel beleefd gevraagd of ik hun even mocht storen, daar ik al vier dagen met een naar mijn idee wel ernstig probleem zat. Hij was aardig en zei oke dan maar. Ik vertelde wat er aan de hand was en hij bood aan even te komen kijken, hij heeft Andy onderzocht, temperatuur gemeten en ja hoor 38.5. Ja, zei hij, dat is niet in orde zo na vier dagen, weet je wat, ik heb een paar kuurtjes penicilline bij me, daar geef ik er hem een van en dan kan er niets meer gebeuren. Zo gezegd zo gedaan, Andy een flinke prik, gegild heeft hij alsof hij vermoord werd, hij werd er ziek en misselijk van, maar er veranderde niets, inmiddels proberen te redden wat er te redden viel van onze vakantie in heerlijk Italië. Ik ging zelfs naar de kapper en ik was al buiten aan het wachten toen mij iets vreemds overkwam. Terwijl ik daar zo zat werd ik ineens overspoeld met een gevoel van ik woon hier ik moet zo naar huis dat is hier vlakbij, net toen ik wilde opstaan om naar dat huis te gaan lopen , stond Arlette ineens voor mijn neus , mam we komen je halen je was al klaar , ik dacht ineens, wie is dat ken ik die en ineens was ik er weer. O lieve schat wat gezellig, dat je meekwam, wil jij je haar ook even laten doen, maar nee dat wilde ze niet, nog wat verbaasd ging ik mee en dacht zou ik op twee plekken te gelijk wonen, nee dat kan niet, enfin ik schoof het van mij af. Later zei mijn vader dat is nu een deja vu, herkenning van een plek waar je al eens eerder geweest bent in een vorig leven. Nog wat versuft en verbaast in het huisje gingen we weer eens uit eten, het eten was te lekker zodat we weer heerlijk buiten konden zitten genieten van het uitzicht en alles, ik genoot en voelde mij er volkomen thuis en ook wat rustiger, want ik dacht, Andy kan geen bacterie meer hebben. Hoe de andere kinderen dit beleefd hebben weet ik niet precies, op die leeftijd klagen ze vaak of helemaal niet en hoor je later pas alles. Weer ging onze lieverd niet slapen, de kuur was af en weer had hij koorts, ik was heel erg bezorgd, dit duurde nu al een week en langer en weer steeg de koorts, nu was mijn ex nog al een ongeduldig iemand en midden in de nacht om 1 uur zei hij wij gaan naar huis, om 2 uur precies was alles gepakt en zaten ze allemaal slaperig en doodmoe in de auto, wat een enorm voordeel was, want de hele reis door tunnels over bruggen door allerlei landen heen gaven ze geen kik, alleen wat dorst en honger waar we op berekend waren, want ik was gewaarschuwd, we rijden door naar huis, je wilt het niet geloven, maar om 10 uur in de avond arriveerden wij kapot en stijf als een plank in Voorschoten, iedereen liep op zijn laatste benen mijn ex toen ook, wie schetst mijn verbazing, Andy liep de trap en op en riep: mijn bed, mijn bed , hij ging er in en sliep direct, de volgende ochtend kwam de huisarts, die had ik direct gebeld, hij was onze buurman, het manneke had absoluut geen graad koorts meer. Hij mankeert absoluut niets zei de huisarts, vrolijk stapte Andy rond zonder een greintje koorts meer, ons allemaal stomverbaasd achterlatend en ging hij vrolijk spelen. De dokter keek mij aan en zei: hij had heimwee, daar kun je zelfs koorts van krijgen en ziek van worden en daar helpt ook penicilline niet tegen. Wij arme stakkers hadden drie dagen nodig om van dit avontuur bij te komen in ons eigen huis met eigen bed, ook niet gek !!
Dinkie.
vrijdag 23 februari 2018
Onze reis naar Italie.
Wonende in het prachtige mooie en fijne Voorschoten, besloten wij om dat jaar eens heerlijk met vakantie naar Italië te gaan , heerlijk huisje aan de Adriatische kust was zo gehuurd , hele familie blij, Italië werd het . Wij vertrokken bepakt en helemaal vol met alles wat wij dachten nodig te hebben en werden uitgezwaaid door de buren, zo ging dat vroeger nog. De reis was een een tocht om nooit meer te vergeten.. Andy startte meteen met diarree in de auto, waardoor wij allemaal in de stank zaten en overal werd hij iedere keer weer verschoond met een flinke pot Nivea en papierenzakdoekjes gewassen , hopende dat hij nu wel eens leeg zou zijn , dat viel tegen. Na nog wat drama's waar niemand op gerekend had kwamen wij eindelijk op de plaats van bestemming, een schattig mooi huisje , flink met de Dettol door alles heen, tropen afwijking, de bedjes opgemaakt, aangemeld en het feest kon beginnen, alles was gezellig en leuk , alleen mijn kleine Andy van toen 3 en een half jaar kreeg zomaar ineens verhoging, niet aan denken, kwam vast door de diarree en de hitte, die nog al heel erg was zo ineens komende uit koud en nat Holland , alles liep vrij vlot voor ons doen , strand was heet kon niet op gelopen worden, jammer, maar goed dan het stadje maar in, zonnehoeden en zonnebrillen gekocht, heerlijk lunchen en alles liep nog steeds gezellig. Leuke foto's gemaakt met alle nieuwe hoeden brillen op voor het huisje, voor de oma's en opa's thuis. In het huisje heerlijk gegeten, zelf gekookt alles en heerlijk op het terrasje zittend met een kop koffie ging Andy, die bij ons op de kamer sliep ook mee naar zijn bedje , in de nacht huilende Andy gloeiend heet , koorts , wat nu helemaal dodelijk ongerust, een pilletje gegeven hopende dat het de volgende dag beter zou zijn ging hij dan eindelijk slapen de volgende dag 38.5 niet hoog meer wel verhoging, wat nu er werd gezegd valt wel mee, dus ons maar niet te druk over maken, maar het drukte erg op zenuwen, verder normaal alles gedaan met zoveel mogelijk gezellige momenten, strand, zon , zee, heerlijk eten, wandelen ach van alles wat je al zo doet op een vakantie met kinderen. In de avond koorts omhoog toen werd het voor mij toch wel iets vervelender en weer niet zo goed slapen Andy huilend in zin bedje, weer zenuwen en zorgen . Toen naar een dokter geïnformeerd, maar dat gaf nog al problemen , toen schoot mij te binnen dat er vlak bij ons in een van de huisjes een arts zat , ik dacht als het morgen nog zo is ga ik er absoluut heen, vier dagen steeds hetzelfde verhoging en in de avond koorts kan niet. Die avond weer precies hetzelfde hogere koorts en slecht slapen huilerig weer en de volgende ochtend weer 38.5. Ik tegen de zin van mijn ex naar een paar huizen verder op naar de arts, heb heel beleefd gevraagd of ik hun even mocht storen, daar ik al vier dagen met een naar mijn idee wel ernstig probleem zat. Hij was aardig en zei oke dan maar . Ik vertelde wat er aan de hand was en hij bood aan even te komen kijken, hij heeft Andy onderzocht, temperatuur gemeten en ja hoor 38.5. Ja zei hij dat is niet in orde, weet je wat, ik heb een paar kuurtjes penicilline bij me, daar geef ik er hem een van en dan kan er niets meer gebeuren. Zo gezegd zo gedaan, Andy aan de kuur , hij werd er ziek en misselijk van maar hij maakte de kuur af, inmiddels proberen te redden wat er te redden viel van onze vakantie in heerlijk Italië. Ik ging zelfs naar de kapper en ik was al buiten aan het wachten toen mij iets vreemds overkwam. Terwijl ik daar zo zat werd ik ineens overspoeld met een gevoel van ik moet zo naar huis, ik woon hier vlakbij, net toen ik wilde opstaan om naar ons huis te gaan , stond Arlette ineens voor mijn neus , mam we komen je halen je was al klaar , ik dacht ineens wie is dat ken ik die en ineens was ik er weer. O lieve schat wat gezellig dat je meekwam, wil jij je haar ook even laten doen, maar nee dat wilde ze niet, nog wat verbaasd ging ik mee en dacht zou ik op twee plekken te gelijk wonen, nee dat kan niet, enfin ik schoof het van mij af. Later zei mijn vader dat is nu een deja vu, herkenning van een plek waar je al eens eerder geweest bent in een vorig leven. Nog wat versuft en verbaast in het huisje gingen we weer eens uit eten, het eten was te lekker zodat we weer heerlijk buiten konden zitten genieten van het uitzicht en alles ik genoot en voelde mij er volkomen thuis.Hoe de kinderen het beleefd hebben weet ik niet precies op die leeftijd klagen ze vaak of helemaal niet en hoor je later pas alles. Weer ging onze lieverd niet slapen, de kuur was af en weer had hij koorts ik was heel erg bezorgd, dit duurde nu al een week en langer en weer steeg de koorts nu was mijn ex nog al een ongeduldig iemand en midden in de nacht om 1 uur zei hij wij gaan naar huis , om 2 uur precies was alles gepakt en zaten ze allemaal slaperig en doodmoe in de auto, wat een enorm voordeel was, want de hele reis door tunnels over bruggen door allerlei landen heen gaven ze geen kik, alleen wat dorst en honger waar we op berekend waren, want ik was gewaarschuwd we rijden door naar huis , je wilt het niet geloven , maar om 10 uur in de avond arriveerden wij kapot en stijf als een plank in Voorschoten, iedereen liep op zijn laatste benen mijn ex toen ook ,wie schetst mijn verbazing, Andy liep de trap en op en riep: mijn bed, mijn bed , hij ging er in en sliep direct , de volgende ochtend kwam de huisarts, die had ik direct gebeld, was onze buurman, het manneke had absoluut geen graad koorts meer . Hij mankeert absoluut niets zei de huisarts , vrolijk stapte Andy rond zonder een greintje koorts meer, ons allemaal stomverbaasd achterlatend en ging hij vrolijk spelen. De dokter keek mij aan en zei: hij had heimwee, daar kun je zelfs koorts van krijgen en daar helpt ook penicilline niet tegen . Dinkie.
vrijdag 2 februari 2018
Ik en mijn Syrier, Moussa
Als je oud en 83 jaar bent en je geniet van iedere dag in je leven ondanks de kwalen die je hebt, dan denk je nog al eens aan het verleden. Dan komen er zoveel herinneringen naar boven, heerlijk, allerlei soorten herinneringen, alleen geen slechte of nare. De slechte herinneringen laat ik graag ver achter mij. Een verhaal waar ik vaak aan terug denk, omdat het tegenwoordig nog al eens ter sprake komt, namelijk door alle vluchtelingen uit Syrië, wie had ooit gedacht dat dit zou kunnen gebeuren, ik toen zeker niet, toen was het land Syrië een soort andere wereld, een soort Oosters sprookjesgebied met mensen die heel anders waren en die ook heel anders leefden, ver weg en ergens ook eng en spannend, dit was ook 1970. Mijn eerste kennismaking met een Syriër was in de jaren 70 en heel bijzonder. Dit was tijdens ons prachtige project van de regering in Nigeria, via de Nederlandse ambassade. Een project waar mijn ex-man aan meewerkte, dat hield ook in dat er enorm veel officiële verplichtingen bij waren, heel erg saai en inspannend, maar voor wat hoort wat, want we hadden het luxe en erg duur in de wereld van de rijken en wel toe doe mensen.
Op een dag kreeg ik te horen: Wij twee moeten naar een diner in het Habib Building. Een meters hoog prachtig duur gebouw, met een schitterend penthouse en boven dat penthouse nog een groot dakterras met zwembad en een grandioos uitzicht naar alle kanten over Lagos.
Dit gebouw was eigendom van een hele gigantische rijke welgestelde Arabische familie, die grote delen van Lagos in hun bezit hadden. Mijn eerste schreden in de oosterse wereld van de Arabische mensen met hun harems en voor ons toen hele vreemde en fascinerende levensgewoontes. Ik was bijzonder goed, degelijk en mooi gekleed. Wij kwamen daar binnen in een enorm grote ontvangst zaal met allemaal banken langs de muren, aan de overkant allemaal openslaande deuren met wapperende gordijnen, in prachtige kleuren en in het midden gigantische mooie gekleurde perzen. Ik keek mijn ogen uit, het was nogal imposant, het gaf mij een eng gevoel, al die marmeren vloeren met die prachtige tapijten, al dat klatergoud en binnenfonteinen, overweldigend, van buiten niet te zien. Wij moesten langs alles en iedereen lopen en handen schudden en konden toen gewoon ergens gaan zitten. We zaten allemaal doodstil, toen kwamen er bedienden binnen met thee. Na de thee werd er gestaan en al staande en pratende liep het hele sjieke gezelschap richting eetzaal, enfin een geweldig diner volgde, met de meest uiteenlopende soorten eten, heel mooi en heel luxe wel gericht gelukkig op de westerling en zijn smaak, er werd kennelijk wat verwacht van de westerling. Enfin na een paar zenuwslopende uren met een praatje hier en een praatje daar, toog het hele gezelschap weer richting de zaal waar wij vandaan kwamen en kon men zich verpozen, ook buiten alle openstaande deuren en wapperende gordijnen, heerlijk, naar het frisse dak, nu badend in het licht, het is om zes uur ineens donker in de tropen. Een van de heren vertelde mij dat je via een trap, die ik ook zag, naar een hoger gelegen terras kon. Natuurlijk wilde ik dat zien, dus vlug de trap op, mijn ex pratend en drinkend, vooral dat laatste, achterlatend, boven aan de trap gekomen waande ik mij helemaal in een andere wereld, een heel mooi groot verlicht zwembad en allemaal witte dichte parasols en prachtige omheining alsof je ergens vandaan iets zou kunnen zien, verder een hele open plek met een mooie witte reling als van een schip, waar je over heel de stad Lagos kon uitkijken, schitterend, een zee van licht, daar in de duisternis zag ik bij de witte omheining een stille donkere figuur staan, doodstil uitkijkend over Lagos, ik liep naar de reling om ook even uit te kijken over deze hele grote en ook vaak vuile stad, die er in de avond nog wel fascinerend uit kon zien. Doodstil stonden we beiden over deze grote in licht badende stad uit te kijken toen hij in eens met een hele aardige stem en in vloeiend Engels vroeg waar ik vandaan kwam, ik zei uit Holland. Hij moest even denken en ik legde het zo goed en zo kwaad als ik kon uit. Oke, zei hij, ik weet het weer, onder Zweden, juist ja. Toen zei hij ineens: daar staan wij nu, twee wildvreemde mensen uit twee totaal verschillende werelden, samen in Lagos op het dak van een van de rijkste Arabieren in Nigeria. Dit alles kwam er zo filosofisch uit dat ik er om moest lachen, het ijs was gebroken. Alsof ik hem al eeuwen kende ontstond er toen een heel bijzonder, diepgaand en interessant gesprek. Ik was helemaal verbaasd, eigenlijk stom verbaasd. Deze twee totaal vreemde zielen hier op dit prachtige dak, schitterend gekleed, met een zwembad naast ons, die zo'n gesprek voerden, geweldig. Op een gegeven moment werd de conversatie zo persoonlijk en gezellig dat ik eerder het gevoel had met mijn broer daar te staan dan met een wild vreemde man uit Syrië. Wij beiden genoten van ons gesprek, dat steeds verder reikte, waarna hij mij beloofde, dat als hij ooit weer terug was in Syrië en in de bergen stond, hij daar in de avond naar de lucht zou kijken en mij van daar uit groeten en ik zou vanuit mijn tuin in Nederland dan het zelfde doen. Een ervaring die ik nog nooit eerder had meegemaakt. Zijn ogen waren een hele lichte kleur groen grijs en zijn stem was erg vriendelijk en ergens ook vrolijk, wat mij goed deed, na zo'n geweldig gesprek was het ook moeilijk om afscheid te nemen het was zo gewoon gezellig, dat is iets dat kom je niet veel tegen, maar goed het was niet anders In de dagen die volgden hebben wij elkaar op verschillende avonden gezien, omdat er maar twee nachtclubs waren de Bachus en de Bagatelle, dus je kwam elkaar hoe dan ook altijd tegen en wij kenden elkaar nu ook. Wij zijn ook een paar keer samen ergens gaan lunchen en daar werden zulke geweldige filosofische en superleuke gesprekken gevoerd, dat ik meerdere keren de tijd vergat en mijn dochter mij kwam halen. Dit is iets wat nog nooit gebeurd was, een gezelliger en vrolijker mens had ik nog nooit ontmoet. Op een gegeven moment kwam het grote warenhuis midden in de stad ter sprake, waar ik graag naar toe wilde, maar alleen niet durfde. Hij bood direct aan mij naar het warenhuis te begeleiden. Ik twijfelde erg, want het lag midden in de drukke stad, in een gedeelte, dat niet zo best bekend stond en zeker voor blanken erg gevaarlijk was. Zou ik of zou ik niet, ik twijfelde, maar ergens dacht ik waarom niet, ik moest hem vertrouwen als ik hem zo sympathiek vond, dus zei ik ja, ik kom met je mee. Wij spraken af in het warenhuis, de chauffeur bracht mij, maar naarmate ik verder de rumoerige lawaaierige stad in kwam, kwamen ook de twijfels weer bovendrijven. Met spijt ging ik het warenhuis binnen, waar Moussa op mij wachtte, samen zijn wij gezellig door het hele warenhuis gaan lopen en kijken en heb ik het een en ander gekocht. In het restaurant kwamen er ineens een paar Arabische mannen naar Moussa en die begonnen in het Arabisch een nogal druk gesprek, ik werd een beetje bang. Ik bleef heel stil zitten en eindelijk gingen de heren nogal drukdoende weg. Moussa keek mij lachend aan en zei: dat waren blanke slavinnen handelaren en ik heb gezegd dat je mijn vrouw bent, waarop ze mij feliciteerden met zo'n mooie vrouw. Ik was perplex, hij schaterde het uit van het lachen. Dat gezicht van jou dat zal ik nooit vergeten ja je was echt bang.
Ik zei ja, ben je gek geworden, ik ben als de dood, nu hij had een dolle middag en uiteindelijk ik ook. Na een dag of vijf kreeg ik een briefje van hem of ik bij hem langs wilde komen in zijn huis, ik werd opgehaald door zijn chauffeur. Weer vond ik het doodeng, weer twijfelde ik wel of niet gaan, enfin ik ging. Bij zijn huis aangekomen, dat niet erg bijzonder was, maar ook niet erg lelijk of vervallen en ook de omgeving was best oke, namen mijn twijfels weer verder toe, zou ik gaan of terug gaan.
Op dat moment vloog de deur open en een hele vrolijke gezellige Moussa trok mij naar binnen en er stond een heerlijke lunchtafel klaar. Vrolijk zo als altijd, was hij de perfecte vrolijke gezellige gastheer en hij stelde mij aan zijn personeel voor, in dat land heel bijzonder. Voor ik het zelf in de gaten had kwam er zo'n andere sfeer op mij af dat voor ik het wist, hij en ik achter elkaar gillend door het huis renden. Voor de eerste keer in mijn leven was ik even moeder, huisvrouw, nette dame helemaal af, ik was weer een kind, dat met een ander kind dolle pret had. Iets wat ik niet meer kende sinds jaren, het nam volkomen bezit van mij en het was er nog allemaal, het vrolijke gekke kind Dinkie, gillend en rennend met water en van alles achter elkaar over de bedden, de banken, door het huis om daarna volkomen kapot ergens neer te zijgen, geweldig, gewoon super, in jaren ben ik niet meer zo los geweest en zo vrolijk. Doodmoe zei hij: ik moet over een week weg, voorgoed naar Syrië terug, moet het leger in, dus mijn lieve vrolijke Dinkie, dit is ons laatste samen zijn en met heel veel ernst en ontzettend lief zei hij, jij en ik zijn nooit vreemden voor elkaar. Wij kennen elkaar, onze zielen zijn al eeuwen samen geweest, nu maar heel kort, helaas. Zo heb ik hem achtergelaten, maar die dolle middag waarin ik sinds jaren weer een gekke dolle griet mocht zijn, meer niet en waarin ik even alles kon vergeten en kon genieten van alleen het moment, heb ik nooit meer gehad, jawel eigenlijk wel, een paar keer nog met dollen met mijn kleinkinderen, ook rennen en lachen en gillen in de tuin met de waterslang elkaar natspuiten, toen dacht ik er in eens weer aan. Ik ben het nooit vergeten en hem ook nooit en menigmaal als ik in de lucht kijk op een hele mooie avond denk ik nu, Moussa zou je nog leven of ben je ook gesneuveld in deze vreselijke strijd !! Dinkie.
Op een dag kreeg ik te horen: Wij twee moeten naar een diner in het Habib Building. Een meters hoog prachtig duur gebouw, met een schitterend penthouse en boven dat penthouse nog een groot dakterras met zwembad en een grandioos uitzicht naar alle kanten over Lagos.
Dit gebouw was eigendom van een hele gigantische rijke welgestelde Arabische familie, die grote delen van Lagos in hun bezit hadden. Mijn eerste schreden in de oosterse wereld van de Arabische mensen met hun harems en voor ons toen hele vreemde en fascinerende levensgewoontes. Ik was bijzonder goed, degelijk en mooi gekleed. Wij kwamen daar binnen in een enorm grote ontvangst zaal met allemaal banken langs de muren, aan de overkant allemaal openslaande deuren met wapperende gordijnen, in prachtige kleuren en in het midden gigantische mooie gekleurde perzen. Ik keek mijn ogen uit, het was nogal imposant, het gaf mij een eng gevoel, al die marmeren vloeren met die prachtige tapijten, al dat klatergoud en binnenfonteinen, overweldigend, van buiten niet te zien. Wij moesten langs alles en iedereen lopen en handen schudden en konden toen gewoon ergens gaan zitten. We zaten allemaal doodstil, toen kwamen er bedienden binnen met thee. Na de thee werd er gestaan en al staande en pratende liep het hele sjieke gezelschap richting eetzaal, enfin een geweldig diner volgde, met de meest uiteenlopende soorten eten, heel mooi en heel luxe wel gericht gelukkig op de westerling en zijn smaak, er werd kennelijk wat verwacht van de westerling. Enfin na een paar zenuwslopende uren met een praatje hier en een praatje daar, toog het hele gezelschap weer richting de zaal waar wij vandaan kwamen en kon men zich verpozen, ook buiten alle openstaande deuren en wapperende gordijnen, heerlijk, naar het frisse dak, nu badend in het licht, het is om zes uur ineens donker in de tropen. Een van de heren vertelde mij dat je via een trap, die ik ook zag, naar een hoger gelegen terras kon. Natuurlijk wilde ik dat zien, dus vlug de trap op, mijn ex pratend en drinkend, vooral dat laatste, achterlatend, boven aan de trap gekomen waande ik mij helemaal in een andere wereld, een heel mooi groot verlicht zwembad en allemaal witte dichte parasols en prachtige omheining alsof je ergens vandaan iets zou kunnen zien, verder een hele open plek met een mooie witte reling als van een schip, waar je over heel de stad Lagos kon uitkijken, schitterend, een zee van licht, daar in de duisternis zag ik bij de witte omheining een stille donkere figuur staan, doodstil uitkijkend over Lagos, ik liep naar de reling om ook even uit te kijken over deze hele grote en ook vaak vuile stad, die er in de avond nog wel fascinerend uit kon zien. Doodstil stonden we beiden over deze grote in licht badende stad uit te kijken toen hij in eens met een hele aardige stem en in vloeiend Engels vroeg waar ik vandaan kwam, ik zei uit Holland. Hij moest even denken en ik legde het zo goed en zo kwaad als ik kon uit. Oke, zei hij, ik weet het weer, onder Zweden, juist ja. Toen zei hij ineens: daar staan wij nu, twee wildvreemde mensen uit twee totaal verschillende werelden, samen in Lagos op het dak van een van de rijkste Arabieren in Nigeria. Dit alles kwam er zo filosofisch uit dat ik er om moest lachen, het ijs was gebroken. Alsof ik hem al eeuwen kende ontstond er toen een heel bijzonder, diepgaand en interessant gesprek. Ik was helemaal verbaasd, eigenlijk stom verbaasd. Deze twee totaal vreemde zielen hier op dit prachtige dak, schitterend gekleed, met een zwembad naast ons, die zo'n gesprek voerden, geweldig. Op een gegeven moment werd de conversatie zo persoonlijk en gezellig dat ik eerder het gevoel had met mijn broer daar te staan dan met een wild vreemde man uit Syrië. Wij beiden genoten van ons gesprek, dat steeds verder reikte, waarna hij mij beloofde, dat als hij ooit weer terug was in Syrië en in de bergen stond, hij daar in de avond naar de lucht zou kijken en mij van daar uit groeten en ik zou vanuit mijn tuin in Nederland dan het zelfde doen. Een ervaring die ik nog nooit eerder had meegemaakt. Zijn ogen waren een hele lichte kleur groen grijs en zijn stem was erg vriendelijk en ergens ook vrolijk, wat mij goed deed, na zo'n geweldig gesprek was het ook moeilijk om afscheid te nemen het was zo gewoon gezellig, dat is iets dat kom je niet veel tegen, maar goed het was niet anders In de dagen die volgden hebben wij elkaar op verschillende avonden gezien, omdat er maar twee nachtclubs waren de Bachus en de Bagatelle, dus je kwam elkaar hoe dan ook altijd tegen en wij kenden elkaar nu ook. Wij zijn ook een paar keer samen ergens gaan lunchen en daar werden zulke geweldige filosofische en superleuke gesprekken gevoerd, dat ik meerdere keren de tijd vergat en mijn dochter mij kwam halen. Dit is iets wat nog nooit gebeurd was, een gezelliger en vrolijker mens had ik nog nooit ontmoet. Op een gegeven moment kwam het grote warenhuis midden in de stad ter sprake, waar ik graag naar toe wilde, maar alleen niet durfde. Hij bood direct aan mij naar het warenhuis te begeleiden. Ik twijfelde erg, want het lag midden in de drukke stad, in een gedeelte, dat niet zo best bekend stond en zeker voor blanken erg gevaarlijk was. Zou ik of zou ik niet, ik twijfelde, maar ergens dacht ik waarom niet, ik moest hem vertrouwen als ik hem zo sympathiek vond, dus zei ik ja, ik kom met je mee. Wij spraken af in het warenhuis, de chauffeur bracht mij, maar naarmate ik verder de rumoerige lawaaierige stad in kwam, kwamen ook de twijfels weer bovendrijven. Met spijt ging ik het warenhuis binnen, waar Moussa op mij wachtte, samen zijn wij gezellig door het hele warenhuis gaan lopen en kijken en heb ik het een en ander gekocht. In het restaurant kwamen er ineens een paar Arabische mannen naar Moussa en die begonnen in het Arabisch een nogal druk gesprek, ik werd een beetje bang. Ik bleef heel stil zitten en eindelijk gingen de heren nogal drukdoende weg. Moussa keek mij lachend aan en zei: dat waren blanke slavinnen handelaren en ik heb gezegd dat je mijn vrouw bent, waarop ze mij feliciteerden met zo'n mooie vrouw. Ik was perplex, hij schaterde het uit van het lachen. Dat gezicht van jou dat zal ik nooit vergeten ja je was echt bang.
Ik zei ja, ben je gek geworden, ik ben als de dood, nu hij had een dolle middag en uiteindelijk ik ook. Na een dag of vijf kreeg ik een briefje van hem of ik bij hem langs wilde komen in zijn huis, ik werd opgehaald door zijn chauffeur. Weer vond ik het doodeng, weer twijfelde ik wel of niet gaan, enfin ik ging. Bij zijn huis aangekomen, dat niet erg bijzonder was, maar ook niet erg lelijk of vervallen en ook de omgeving was best oke, namen mijn twijfels weer verder toe, zou ik gaan of terug gaan.
Op dat moment vloog de deur open en een hele vrolijke gezellige Moussa trok mij naar binnen en er stond een heerlijke lunchtafel klaar. Vrolijk zo als altijd, was hij de perfecte vrolijke gezellige gastheer en hij stelde mij aan zijn personeel voor, in dat land heel bijzonder. Voor ik het zelf in de gaten had kwam er zo'n andere sfeer op mij af dat voor ik het wist, hij en ik achter elkaar gillend door het huis renden. Voor de eerste keer in mijn leven was ik even moeder, huisvrouw, nette dame helemaal af, ik was weer een kind, dat met een ander kind dolle pret had. Iets wat ik niet meer kende sinds jaren, het nam volkomen bezit van mij en het was er nog allemaal, het vrolijke gekke kind Dinkie, gillend en rennend met water en van alles achter elkaar over de bedden, de banken, door het huis om daarna volkomen kapot ergens neer te zijgen, geweldig, gewoon super, in jaren ben ik niet meer zo los geweest en zo vrolijk. Doodmoe zei hij: ik moet over een week weg, voorgoed naar Syrië terug, moet het leger in, dus mijn lieve vrolijke Dinkie, dit is ons laatste samen zijn en met heel veel ernst en ontzettend lief zei hij, jij en ik zijn nooit vreemden voor elkaar. Wij kennen elkaar, onze zielen zijn al eeuwen samen geweest, nu maar heel kort, helaas. Zo heb ik hem achtergelaten, maar die dolle middag waarin ik sinds jaren weer een gekke dolle griet mocht zijn, meer niet en waarin ik even alles kon vergeten en kon genieten van alleen het moment, heb ik nooit meer gehad, jawel eigenlijk wel, een paar keer nog met dollen met mijn kleinkinderen, ook rennen en lachen en gillen in de tuin met de waterslang elkaar natspuiten, toen dacht ik er in eens weer aan. Ik ben het nooit vergeten en hem ook nooit en menigmaal als ik in de lucht kijk op een hele mooie avond denk ik nu, Moussa zou je nog leven of ben je ook gesneuveld in deze vreselijke strijd !! Dinkie.
vrijdag 1 december 2017
Ati mijn lieve vriendin.!!
Ati mijn lieve vriendin, meestal per telefoon voor jaren !!!
was. Dat was helemaal een dot , wat een lieve oma was dat . Toen kwam Bart en ben ik nog bij jullie moeder in het ziekenhuis in Leiden geweest en lag ze aan het infuus om de weeën op te wekken, want het wilde niet vlotten, Bart had geen zin nog , na wat met haar gepraat te hebben moest ik weg en even later belde John het is weer een zoon, dus daar was je toen Bart . Jullie moeder vroeg of ik hem wilde komen baden in de vroege ochtend, wat ik ook deed met de auto naar haar toe en Bart wassen in het badje , dat is zo heel wat keren gebeurd tot zij zich weer wat sterker en beter voelde , sorry Bart maar ik heb je wel geknuffeld erg veel, want zo ben ik nu eenmaal , je moeder moest er om lachen . Daarna zijn er geweldige jaren gevolgd, waarin wij over en weer bij elkaar op bezoek kwamen ook de mannen er bij en Hans, Aties broer ,met wilde plannen voor de toekomst . Toen ineens overleed de broer van Johns vader en werd John mede verantwoordelijk met zijn vader voor hun zaak, met alle dure heren en cliënten en gingen de wilde plannen in de kast en kwamen er hele andere tijden aan, ook bij ons, maar tussen dit alles bleven wij zamen altijd bellen zo'n drie keer per week en bij elkaar langs komen en bespraken wederzijds al onze problemen met elkaar altijd , dat was super en gezellig, nooit een onvertogen woord geen van beiden .Kersten gingen verjaardagen gingen en langzaam kwamen er problemen met de buurjongen, die het leven een hel maakte voor jullie ouders ,toen kwam je vader met een huis in de Essenlaan jullie huis nu, enfin ik met je moeder mee er naar toe en ik liep te O wat heerlijk en o wat mooi en ik vond het schitterend en jullie moeder liep te huilen, want ze vond het maar niets , enfin dagen hebben wij er over gepraat en langzaam ging ze er aan wennen en toen kwam de verhuizing en alles , en Dinkie verdween naar het buitenland. Toen ik terug kwam lag mijn huwelijk al in duigen en was ik in een wervelende vrije tijd terecht gekomen, wat jullie moeder eng maar ook schitterend vond, ik was voor haar een spannende film. Ze heeft nog een poging gewaagd mij te koppelen aan iemand die een aphotheek had, enfin dat was niets, maar erg gezellig gegeten bij jullie . Daarna toen ik einedelijk mijn ware tegen gekomen was na een wild jaar, toen was dat helemaal over en begon er weer een hele nieuwe periode van opbouwen na deze intense afbraak en over nieuw beginnen in die tijd woonden wij al in Dreischor hier hebben wij 9 jaren verbouwd , intussen bijna ieder dag bellen met jullie moeder, die het heel moeilijk had met jullie oma en dat allemaal met mij deelde en al mijn zorgen over geld en ons huis ik weer met haar deelde en zo vingen wij elkaar weer helemaal op . Willem is zelfs nog in het huis van jullie oma gaan zoeken naar afluister apparatuur en alle andere dingen heeft hij nagekeken, alles is door hem goed onderzocht en ook hij kwam tot de conclusie dat er niets was . Maar dat stelde zowel Ati als mij die inmiddels ook erg gehecht was geraakt aan jullie oma toch wel gerust. Toen het verdriet van het overlijden van jullie lieve oma, wat jullie moeder erg van streek heeft gemaakt, heel erg vond ze dat en toen zijn er uren gesprekken geweest over leven en dood gaan en God enz ., ook het verdriet van het overlijden van mijn beide ouders alles is door ons heen gegaan en hebben wij met elkaar door gewerkt en getroost en verteld en zo gingen de jaren langzaam aan steeds verder lieve zonen , met jullie moeder, en de verhalen over jullie en jullie huwelijken scholen enz en de studie van Robert heeft hij aan mij te danken, want jullie moeder belde en was wanhopig, want het ging niet goed met zijn rechten studie, enfin., ik moest gaan kijken in de astrologie en alles uitzoeken, het heeft mij een ontzettende uitzoek dag gekost gelukkig had ik al een pc met dat programma er op, maar dan de interpretatie nog en aangezien het toen mijn hobby was had ik ook alle boeken er over dus zoeken negende huis staat in dat teken enz enz., enfin toen kwam er uit, of tandarts of homeopathische arts en zij heeft het Robert verteld en die koos toen voor tandarts .Wij hebben heel veel gelachen, ik gehuild, zij bijna en veel meegemaakt samen alle dokters bezoeken van haar en alle andere dingen, zoals de dood van Raps en onze honden en katten alles werd samen gedeeld en ook als laatste de dood van Grootvorst Siamees ,die ze van mij heeft meegekregen. Zij kon ontzettend leuk vertellen zoals over grootvorst en Raps ik heb mij tranen gehuild van het lachen, alles werd besproken en gedeeld ze was vaak eenzaam en ik hier ook. Wij hebben een geweldige tijd gehad, zij kende alle mensen die ik kende van naam en toenaam en ik al haar kenissen van naam en toenaam en hoe jullie huizen er uitzagen alles en alles , ook langzaam aan steed meer de lichamelijke klachten en zo is er een heel leven voor bij gegaan, waarin wij beiden elkaar steun en toevertrouwen zijn geweest voor een heel lang leven en waar ik met enorm veel geluk en blijdschap aan terug denk, een wonderbaarlijke mooie vriendschap zonder ooit een onvertogen woord van geen van beiden, heerlijke tijd, die ik zo over zou doen met jullie geweldige lieve moeder , wij konden echt samen door een deur , geweldig en het doet mij hele erge pijn dat haar einde zo triest en zo erg is geweest en ik niets kon doen voor haar, maar dat zal de geweldige gedachte aan haar nooit meer kunnen verhinderen en nu zij door deze aardse ellende heen is en zij eindelijk rust heeft en bij de mensen is die haar lief zijn heb ik er ook vrede mee alhoewel ik haar ontzettend mis , iedere keer denk ik bv even Ati bellen , dat doet zeer lieve zonen, jullie hadden een geweldige lieve moeder , een hele fijne zachte en onzekere lieve vrouw , Dinkie.
Kerstkind leuk of niet!!
Als je op kerst bent geboren zeggen veel mensen van enig,
een kerstkind, zo enig was het echt niet altijd, je was meer met de kerst bezig
dan met je verjaardag, de kersten waren met alle opa's en oma's heel super
gezellig en mijn verjaardag vergat ik bijna altijd. Geboren in Indie op
kerstmiddag om 12 uur in een katholiek ziekenhuis met allemaal nonnen was er om
vragen, dus werd ik gauw in de kribbe aldaar gelegd. In een tropisch land zonder
nog penicilline, het was voor de oorlog, was niet het idee wat mijn moeder had,
direct eruit moest ik weg van al die mensen met al hun ziektes, ergens wel
verstandig ook. Mijn jaren als kind in Indie waren de mooiste jaren van mijn
leven, die prachtige natuur met de bomen, de bergen, de beekjes, de prachtige
bloemen, vlinders en vuurvliegjes, de kleine warongs lang de kant van de weg,
alle tochten naar de bergen, heerlijke huizen met zwembaden en paardrijden met
je ouders door die prachtige natuur in de bergen met al die geuren, het is diep
in mijn ziel door gedrongen, heel diep. Toen kwam de oorlog,weg alles, in
Jappenkampen, armoede, honger, ellende, dood en verdriet, vader weg. Het
bijzondere was, dat wij alles overleefd hebben en toen in het vaderland van mijn
ouders, Holland, terecht kwamen, wij tropenkinderen, dat gaf de grootste klap na
alles, de koude en dit vreemde land met alles, vreselijk vond ik het eerst. Toen
gelukkig Wassenaar en de eerste kerst in Holland, dat was een geweldige
ervaring, wij allemaal samen, die het overleefd hadden. Uit een soort
dankbaarheid, dat wij allemaal nog leefden besloot ik als meisje van 13 jaar
naar de katholieke kerk te gaan in het dorp Wassenaar, keurig aangekleed om de
Almachtige te bedanken voor dit heugelijke feit, wat is er mooier dan op de
kerstnacht. Ik stapte alleen deze grote kerk binnen, stampend vol was het er, ik
moest blijven staan bij de deur. Prachtige dienst met koor en alles ik genoot en
langzaam kwam de pastoor met de koorknapen hevig zwaaiend met het wierookvat
dichterbij en dichterbij en langs mij, wazig, misselijk, zwart, toen ik ineens
bijkwam lag ik op een kerkbank, verbaasde mensen om mij heen, ja meisje, jij
bent flauwgevallen in het kerkpad, was wat hard en koud, dus hebben wij jou op
de bank gelegd. Helemaal nog duf gauw snel naar huis, zeker niet gegeten was het
commentaar van mijn moeder. Het jaar erop weer dit goede plan, maar nu gegeten,
weer in de kerk, helaas weer staande bij de achterdeur en weer kwam de pastoor
met de wierook aanzetten en ik ging alvast ver naar opzij, daar was hij vlakbij,
wazig, misselijk en weg was ze weer, werd weer wakker liggend op een kerkbank,
nu met dokter er bij, gaat het, ik knikte en zat daar rustig bij te komen toen
een leukerd zei, ook een manier om een plaatsje te krijgen. Weer snel naar huis.
Enkele jaren later kreeg ik mijn allereerste vriendje, een beeldschone knaap,
Ferdinand, heel erg lief allemaal, zeer onschuldig en romantisch, werd
meegenomen naar hun prachtige huis in Scheveningen, heel mooi en luxe en voor ik
het wist werd alles erg serieus, de familie zag het wel zitten.
Mij werd gezegd, dat ik als ik bij de familie wilde horen, ik katholiek moest worden, ach zo verliefd was ik dan nog wel, ik naar mijnheer Pastoor, van Spanjaard was zijn naam van de katholieke kerk de Goede Herder in Wassenaar, een geweldige man met een enorme grote dure parochie, hij was alleraardigst en hoorde mij aan, stelde wat vragen over mijn geloof en nog veel meer en nodigde mij uit voor een grote mis in zijn kerk met Pasen. Vooraan zat ik dit keer als gast van de pastoor in weer een hele volle kerk, weer was het prachtig en weer kwam de zwaaiende wierook nu aan de voorkant langs, enfin, weer lag ik, maar nu omdat ik vooraan zat bleven ze er mee zwaaien en kwam ik bij en vertrok en kwam ik bij en vertrok, grote paniek, een hele lieve vrouw kwam naar mij toe nam mij mee naar buiten en daar pas kwam ik weer terug op aarde, mijn kind zei ze, dat gaat niet met jou, je viel steeds flauw, dus blijf hier even buiten lekker zitten en kom bij, dan brengen wij jou straks naar huis, ik ben mevrouw Slinkert, zei ze. Een van de meest mooi families, die ik ooit heb gezien, een pracht gezin. beeldschone mensen. Leo hun zoon is nog jaren lang een echte vriend voor mij geweest, helaas is hij op jonge leeftijd verongelukt. Pastoor van Spanjaard zei: mijn kind, jouw geloof is prima houd het zo, jij hebt geen kerk nodig en dat vriendje van jou dat houdt geen stand lieve kind en dat is niets voor jou, zo'n strenge katholieke familie, dan zit je meer in dan uit de kerk en dat kun jij zeker niet, geniet van je leven, komt allemaal goed. Zo nam ik afscheid van deze lieve man. Hij had gelijk en na 4 maanden was het uit en helaas nooit meer naar een mis geweest. Nu vieren wij kerst met het hele gezin in ons Zeeuwse huisje al weer 33 jaar met zijn allen en genieten zowel van de kerst als van mijn verjaardag. Dinkie.
Mij werd gezegd, dat ik als ik bij de familie wilde horen, ik katholiek moest worden, ach zo verliefd was ik dan nog wel, ik naar mijnheer Pastoor, van Spanjaard was zijn naam van de katholieke kerk de Goede Herder in Wassenaar, een geweldige man met een enorme grote dure parochie, hij was alleraardigst en hoorde mij aan, stelde wat vragen over mijn geloof en nog veel meer en nodigde mij uit voor een grote mis in zijn kerk met Pasen. Vooraan zat ik dit keer als gast van de pastoor in weer een hele volle kerk, weer was het prachtig en weer kwam de zwaaiende wierook nu aan de voorkant langs, enfin, weer lag ik, maar nu omdat ik vooraan zat bleven ze er mee zwaaien en kwam ik bij en vertrok en kwam ik bij en vertrok, grote paniek, een hele lieve vrouw kwam naar mij toe nam mij mee naar buiten en daar pas kwam ik weer terug op aarde, mijn kind zei ze, dat gaat niet met jou, je viel steeds flauw, dus blijf hier even buiten lekker zitten en kom bij, dan brengen wij jou straks naar huis, ik ben mevrouw Slinkert, zei ze. Een van de meest mooi families, die ik ooit heb gezien, een pracht gezin. beeldschone mensen. Leo hun zoon is nog jaren lang een echte vriend voor mij geweest, helaas is hij op jonge leeftijd verongelukt. Pastoor van Spanjaard zei: mijn kind, jouw geloof is prima houd het zo, jij hebt geen kerk nodig en dat vriendje van jou dat houdt geen stand lieve kind en dat is niets voor jou, zo'n strenge katholieke familie, dan zit je meer in dan uit de kerk en dat kun jij zeker niet, geniet van je leven, komt allemaal goed. Zo nam ik afscheid van deze lieve man. Hij had gelijk en na 4 maanden was het uit en helaas nooit meer naar een mis geweest. Nu vieren wij kerst met het hele gezin in ons Zeeuwse huisje al weer 33 jaar met zijn allen en genieten zowel van de kerst als van mijn verjaardag. Dinkie.
Kerstkind wat er dan kan gebeuren >
Als je op kerst bent geboren zeggen veel mensen van enig,
een kerstkind, zo enig was het echt niet altijd, je was meer met de kerst bezig
dan met je verjaardag, de kersten waren met alle opa's en oma's heel super
gezellig en mijn verjaardag vergat ik bijna altijd. Geboren in Indie op
kerstmiddag om 12 uur in een katholiek ziekenhuis met allemaal nonnen was er om
vragen, dus werd ik gauw in de kribbe aldaar gelegd. In een tropisch land zonder
nog penicilline, het was voor de oorlog, was niet het idee wat mijn moeder had,
direct eruit moest ik weg van al die mensen met al hun ziektes, ergens wel
verstandig ook. Mijn jaren als kind in Indie waren de mooiste jaren van mijn
leven, die prachtige natuur met de bomen, de bergen, de beekjes, de prachtige
bloemen, vlinders en vuurvliegjes, de kleine warongs lang de kant van de weg,
alle tochten naar de bergen, heerlijke huizen met zwembaden en paardrijden met
je ouders door die prachtige natuur in de bergen met al die geuren, het is diep
in mijn ziel door gedrongen, heel diep. Toen kwam de oorlog,weg alles, in
Jappenkampen, armoede, honger, ellende, dood en verdriet, vader weg. Het
bijzondere was, dat wij alles overleefd hebben en toen in het vaderland van mijn
ouders, Holland, terecht kwamen, wij tropenkinderen, dat gaf de grootste klap na
alles, de koude en dit vreemde land met alles, vreselijk vond ik het eerst. Toen
gelukkig Wassenaar en de eerste kerst in Holland, dat was een geweldige
ervaring, wij allemaal samen, die het overleefd hadden. Uit een soort
dankbaarheid, dat wij allemaal nog leefden besloot ik als meisje van 13 jaar
naar de katholieke kerk te gaan in het dorp Wassenaar, keurig aangekleed om de
Almachtige te bedanken voor dit heugelijke feit, wat is er mooier dan op de
kerstnacht. Ik stapte alleen deze grote kerk binnen, stampend vol was het er, ik
moest blijven staan bij de deur. Prachtige dienst met koor en alles ik genoot en
langzaam kwam de pastoor met de koorknapen hevig zwaaiend met het wierookvat
dichterbij en dichterbij en langs mij, wazig, misselijk, zwart, toen ik ineens
bijkwam lag ik op een kerkbank, verbaasde mensen om mij heen, ja meisje, jij
bent flauwgevallen in het kerkpad, was wat hard en koud, dus hebben wij jou op
de bank gelegd. Helemaal nog duf gauw snel naar huis, zeker niet gegeten was het
commentaar van mijn moeder. Het jaar erop weer dit goede plan, maar nu gegeten,
weer in de kerk, helaas weer staande bij de achterdeur en weer kwam de pastoor
met de wierook aanzetten en ik ging alvast ver naar opzij, daar was hij vlakbij,
wazig, misselijk en weg was ze weer, werd weer wakker liggend op een kerkbank,
nu met dokter er bij, gaat het, ik knikte en zat daar rustig bij te komen toen
een leukerd zei, ook een manier om een plaatsje te krijgen. Weer snel naar huis.
Enkele jaren later kreeg ik mijn allereerste vriendje, een beeldschone knaap,
Ferdinand, heel erg lief allemaal, zeer onschuldig en romantisch, werd
meegenomen naar hun prachtige huis in Scheveningen, heel mooi en luxe en voor ik
het wist werd alles erg serieus, de familie zag het wel zitten.
Mij werd gezegd, dat ik als ik bij de familie wilde horen, ik katholiek moest worden, ach zo verliefd was ik dan nog wel, ik naar mijnheer Pastoor, van Spanjaard was zijn naam van de katholieke kerk de Goede Herder in Wassenaar, een geweldige man met een enorme grote dure parochie, hij was alleraardigst en hoorde mij aan, stelde wat vragen over mijn geloof en nog veel meer en nodigde mij uit voor een grote mis in zijn kerk met Pasen. Vooraan zat ik dit keer als gast van de pastoor in weer een hele volle kerk, weer was het prachtig en weer kwam de zwaaiende wierook nu aan de voorkant langs, enfin, weer lag ik, maar nu omdat ik vooraan zat bleven ze er mee zwaaien en kwam ik bij en vertrok en kwam ik bij en vertrok, grote paniek, een hele lieve vrouw kwam naar mij toe nam mij mee naar buiten en daar pas kwam ik weer terug op aarde, mijn kind zei ze, dat gaat niet met jou, je viel steeds flauw, dus blijf hier even buiten lekker zitten en kom bij, dan brengen wij jou straks naar huis, ik ben mevrouw Slinkert, zei ze. Een van de meest mooi families, die ik ooit heb gezien, een pracht gezin. beeldschone mensen. Leo hun zoon is nog jaren lang een echte vriend voor mij geweest, helaas is hij op jonge leeftijd verongelukt. Pastoor van Spanjaard zei: mijn kind, jouw geloof is prima houd het zo, jij hebt geen kerk nodig en dat vriendje van jou dat houdt geen stand lieve kind en dat is niets voor jou, zo'n strenge katholieke familie, dan zit je meer in dan uit de kerk en dat kun jij zeker niet, geniet van je leven, komt allemaal goed. Zo nam ik afscheid van deze lieve man. Hij had gelijk en na 4 maanden was het uit en helaas nooit meer naar een mis geweest. Nu vieren wij kerst met het hele gezin in ons Zeeuwse huisje al weer 33 jaar met zijn allen en genieten zowel van de kerst als van mijn verjaardag. Dinkie.
Mij werd gezegd, dat ik als ik bij de familie wilde horen, ik katholiek moest worden, ach zo verliefd was ik dan nog wel, ik naar mijnheer Pastoor, van Spanjaard was zijn naam van de katholieke kerk de Goede Herder in Wassenaar, een geweldige man met een enorme grote dure parochie, hij was alleraardigst en hoorde mij aan, stelde wat vragen over mijn geloof en nog veel meer en nodigde mij uit voor een grote mis in zijn kerk met Pasen. Vooraan zat ik dit keer als gast van de pastoor in weer een hele volle kerk, weer was het prachtig en weer kwam de zwaaiende wierook nu aan de voorkant langs, enfin, weer lag ik, maar nu omdat ik vooraan zat bleven ze er mee zwaaien en kwam ik bij en vertrok en kwam ik bij en vertrok, grote paniek, een hele lieve vrouw kwam naar mij toe nam mij mee naar buiten en daar pas kwam ik weer terug op aarde, mijn kind zei ze, dat gaat niet met jou, je viel steeds flauw, dus blijf hier even buiten lekker zitten en kom bij, dan brengen wij jou straks naar huis, ik ben mevrouw Slinkert, zei ze. Een van de meest mooi families, die ik ooit heb gezien, een pracht gezin. beeldschone mensen. Leo hun zoon is nog jaren lang een echte vriend voor mij geweest, helaas is hij op jonge leeftijd verongelukt. Pastoor van Spanjaard zei: mijn kind, jouw geloof is prima houd het zo, jij hebt geen kerk nodig en dat vriendje van jou dat houdt geen stand lieve kind en dat is niets voor jou, zo'n strenge katholieke familie, dan zit je meer in dan uit de kerk en dat kun jij zeker niet, geniet van je leven, komt allemaal goed. Zo nam ik afscheid van deze lieve man. Hij had gelijk en na 4 maanden was het uit en helaas nooit meer naar een mis geweest. Nu vieren wij kerst met het hele gezin in ons Zeeuwse huisje al weer 33 jaar met zijn allen en genieten zowel van de kerst als van mijn verjaardag. Dinkie.
maandag 28 augustus 2017
Ati mijn lieve vriendin, meestal per telefoon voor jaren !!!
Verloofd zijnde met Walter van den Broek kwam ik in de van den Broeken en Weber clan terecht en werd er van mij verondersteld aan alles mee te doen. Zo gingen wij dus naar de verloving van Atie van der Heijden met John Weber, enfin., in Wassenaar drukte van belang en daar stond naast haar moeder een schattige jonge lieve vrouw, met een hele lieve lichtblauwe jurk , een plaatje . Na een paar uren met drankjes en hapjes , gingen wij weg . Ati en ik gaven elkaar een handje en ik feliciteerde haar en bedankte haar . Ik moest trouwen en op mijn grote bruiloft in het mooie stadhuis te Wassenaar om de hoek bij ons woonhuis , trouwden Walter en ik en was ik mevrouw van den Broek voor 20 jaar , was toen zelf ook 20 jaar, jullie vader staat op de trouwfoto's en ook tante Dien en haar man.. Eindelijk na wat omzwervingen hadden wij een mooi huis in de Papenlaan in Voorschoten, een jaren dertig huis erg mooi . Er stopte op een dag toen wij er pas woonde een auto voor de deur en werd gebeld en toen stond John voor mijn neus, "Hallo ken je mij nog , natuurlijk zei ik, kom binnen , ja maar Ati zit in de auto oke ga haar halen en zo gebeurde dat er toen een zwangere Atie bij mij binnen stapte verlegen niet willend , maar aangezien ik het tegenovergestelde van haar ben was het ijs snel gebroken en zat ze heel gezellig bij ons met Bart in haar buik, thee te drinken en vonden wij beiden direct de klik , van die tijd af is onze vriendschap gebleven en kwam Ati op de fiets wel eens langs en ging ik vaak op de fiets naar de Hamellaan om er ook weer thee te drinken, vooral vaak als oma er
was , dat was helemaal een dot , wat een lieve oma was dat . Toen kwam Bart n ben ik nog bij jullie moeder in het ziekenhuis in Leiden geweest en lag ze aan het infuus om de weeën op te wekken want het wilde niet vlotten , na wat met haar gepraat te hebben moest ik weg en even later belde John het is weer een zoon dus daar was je toen Bart . Jullie moeder vroeg of ik hem wilde komen baden in de vroege ochtend wat ik ook deed met de auto naar haar toe en Bart wassen in het badje , dat is zo wat keren gebeurd tot zij zich weer wat sterker en beter voelde , sorry Bart mr ik heb je wel geknuffeld erg veel want zo ben ik nu een maal , je moeder moest er om lachen . Daar na zijn er geweldige jaren gevolgd waarin wij over en weer bij elkaar op bezoek kwamen ook de mannen er bij en Hans Aties broer met wilde plannen voor de toekomst . Toen ineens overleed de broer van Johns vader en werd John mede verantwoordelijk met zijn vader voor hun zaak met alle dure heren en cliënten, en gingen de wilde plannen in de kast en kwamen er hele andere tijden aan , ook bij ons maar tussen dit alles bleven wij zamen altijd bellen zo'n drie keer per week en bij elkaar langs komen en bespraken wederzijds al onze problemen met elkaar altijd , dat was super en gezellig nooit een onvertogen woord geen van beiden .Kersten gingen verjaardagen gingen en langzaam kwamen er problemen met de buurjongen die het leven een hel maakte voor jullie ouders toen kwam je vader met een huis in de essenlaan jullie huis nu, enfin ik met je moeder mee er naar toe en ik liep te O wat heer lijk en o wat mooi en ik vond het schitterend en jullie moeder liep te huilen want ze vond het maar niets , enfin dagen hebben wij er over gepraat en langzaam ging ze er aan wennen en toen kwam de verhuizing en alles , en Dinkie verdween naar het buitenland. Toen ik terug kwam lag mijn huwelijk al in duigen en was ik in een wervelende vrije tijd terecht gekomen wat jullie moeder eng maar ook schitterend vond ik was voor haar een spannende film. ze heeft nog een poging gewaagd mij te koppelen aan iemand die een aphotheek had enfin dat was niets maar erg gezellig gegeten bij jullie . Daarna toen ik einedelijk mijn ware tegen gekomen was na een wild jaar toen was dat helemaal over en begon er weer een hele nieuwe periode van opbouwen na deze intense afbraak en over nieuw beginnen in die tijd woonden wij al in Dreischor hier hebben wij 9 jaren verbouwd , intussen bijna ieder dag bellen met jullie moeder die het heel moeilijk had met jullie oma en dat allemaal met mij deelde en al mijn zorgen over gelde huis en alles met haar deelde zo vingen wij elkaar weer helemaal op . Willem is zelfs nog in het huis van jullie oma gaan zoeken naar afluister apparatuur en alle andere dingen heeft hij nagekeken, alles is door hem goed onderzocht en ook hij kwam tot de conclusie dat er niets was . Maar dat stelde zowel Ati als mij die inmiddels ook erg gehecht was geraakt aan jullie oma toch wel gerust. Toen het verdriet van het overlijden van jullie lieve oma wat jullie moeder erg van streek heeft gemaakt heel erg vond ze dat en toen zijn er uren gesprekken geweest over leven en dood gaan en God enz ., ook het verdriet van het overlijden van mijn beide ouders alles is door ons heen gegaan en hebben wij met elkaar door gewerkt en getroost en verteld en zo gingen de jaren langzaam aan steeds verder lieve zonen , met jullie moeder, en de verhalen over jullie en jullie huwelijken scholen enz en de studie van Robert heeft hij aan mij te danken, want jullie moeder belde en was wanhopig, want het ging niet goed met zijn rechten studie enfin ik moest gaan kijken in de astrologie en alles uitzoeken het heeft mij een ontzettende uitzoek dag gekost gelukkig had ik al een pc met dat programma er op maar dan de interpretatie nog en aangezien het toen mijn hobby was had ik ook alle boeken er over dus zoeken negende huis staat in dat teken enz enz., enfin toen kwam er uit, of tandarts of homeopathische arts en zij heeft het Robert verteld en die koos toen voor tandarts .Wij hebben heel veel gelachen ik gehuild zij bijna en veel meegemaakt samen alle dokters bezoeken van haar en alle andere dingen zoals de dood van Raps en de dood van Grootvorst die ze van mij heeft meegekregen. Zij kon ontzettend leuk vertellen zoals over grootvorst en Raps ik heb mij tranen gehuild van het lachen alles werd besproken en gedeeld ze was vaak eenzaam en ik hier ook. Wij hebben een geweldige tijd gehad zij kende alle mensen die ik kende van naam en toenaam en ik al haar kenissen van naam en toenaam en hoe jullie huizen er uitzagen alles en alles , ook langzaam aan steed meer de lichamelijke klachten en zo is er een heel leven voor bij gegaan waarin wij beiden elkaar steun en toevertrouwen zijn geweest voor een heel lang leven en waar ik met enorm veel geluk en blijdschap aan terug denk een wonderbaarlijke mooie vriendschap zonder ooit een onvertogen woord van geen van beiden, heerlijke tijd die ik zo over zou don met jullie geweldige lieve moeder , wij konden echt samen door een deur , geweldig en het doet mij hele erge pijn dat haar einde zo triest en zo erg is geweest en ik niets kon doen voor haar maar dat zal de geweldige gedachte aan haar nooit meer kunnen verhinderen en nu zij door deze aardse ellende heenis en zij eindelijk rust heeft en bij de mensen is die haar lief zijn heb ik er ook vrede mee alhoewel ik haar ontzettend mis , iedere keer denk ik bv even Ati bellen , dat doet zeer lieve zonen, jullie hadden een geweldige lieve moeder , een hele fijne zachte en onzekere lieve vrouw , Dinkie.
was , dat was helemaal een dot , wat een lieve oma was dat . Toen kwam Bart n ben ik nog bij jullie moeder in het ziekenhuis in Leiden geweest en lag ze aan het infuus om de weeën op te wekken want het wilde niet vlotten , na wat met haar gepraat te hebben moest ik weg en even later belde John het is weer een zoon dus daar was je toen Bart . Jullie moeder vroeg of ik hem wilde komen baden in de vroege ochtend wat ik ook deed met de auto naar haar toe en Bart wassen in het badje , dat is zo wat keren gebeurd tot zij zich weer wat sterker en beter voelde , sorry Bart mr ik heb je wel geknuffeld erg veel want zo ben ik nu een maal , je moeder moest er om lachen . Daar na zijn er geweldige jaren gevolgd waarin wij over en weer bij elkaar op bezoek kwamen ook de mannen er bij en Hans Aties broer met wilde plannen voor de toekomst . Toen ineens overleed de broer van Johns vader en werd John mede verantwoordelijk met zijn vader voor hun zaak met alle dure heren en cliënten, en gingen de wilde plannen in de kast en kwamen er hele andere tijden aan , ook bij ons maar tussen dit alles bleven wij zamen altijd bellen zo'n drie keer per week en bij elkaar langs komen en bespraken wederzijds al onze problemen met elkaar altijd , dat was super en gezellig nooit een onvertogen woord geen van beiden .Kersten gingen verjaardagen gingen en langzaam kwamen er problemen met de buurjongen die het leven een hel maakte voor jullie ouders toen kwam je vader met een huis in de essenlaan jullie huis nu, enfin ik met je moeder mee er naar toe en ik liep te O wat heer lijk en o wat mooi en ik vond het schitterend en jullie moeder liep te huilen want ze vond het maar niets , enfin dagen hebben wij er over gepraat en langzaam ging ze er aan wennen en toen kwam de verhuizing en alles , en Dinkie verdween naar het buitenland. Toen ik terug kwam lag mijn huwelijk al in duigen en was ik in een wervelende vrije tijd terecht gekomen wat jullie moeder eng maar ook schitterend vond ik was voor haar een spannende film. ze heeft nog een poging gewaagd mij te koppelen aan iemand die een aphotheek had enfin dat was niets maar erg gezellig gegeten bij jullie . Daarna toen ik einedelijk mijn ware tegen gekomen was na een wild jaar toen was dat helemaal over en begon er weer een hele nieuwe periode van opbouwen na deze intense afbraak en over nieuw beginnen in die tijd woonden wij al in Dreischor hier hebben wij 9 jaren verbouwd , intussen bijna ieder dag bellen met jullie moeder die het heel moeilijk had met jullie oma en dat allemaal met mij deelde en al mijn zorgen over gelde huis en alles met haar deelde zo vingen wij elkaar weer helemaal op . Willem is zelfs nog in het huis van jullie oma gaan zoeken naar afluister apparatuur en alle andere dingen heeft hij nagekeken, alles is door hem goed onderzocht en ook hij kwam tot de conclusie dat er niets was . Maar dat stelde zowel Ati als mij die inmiddels ook erg gehecht was geraakt aan jullie oma toch wel gerust. Toen het verdriet van het overlijden van jullie lieve oma wat jullie moeder erg van streek heeft gemaakt heel erg vond ze dat en toen zijn er uren gesprekken geweest over leven en dood gaan en God enz ., ook het verdriet van het overlijden van mijn beide ouders alles is door ons heen gegaan en hebben wij met elkaar door gewerkt en getroost en verteld en zo gingen de jaren langzaam aan steeds verder lieve zonen , met jullie moeder, en de verhalen over jullie en jullie huwelijken scholen enz en de studie van Robert heeft hij aan mij te danken, want jullie moeder belde en was wanhopig, want het ging niet goed met zijn rechten studie enfin ik moest gaan kijken in de astrologie en alles uitzoeken het heeft mij een ontzettende uitzoek dag gekost gelukkig had ik al een pc met dat programma er op maar dan de interpretatie nog en aangezien het toen mijn hobby was had ik ook alle boeken er over dus zoeken negende huis staat in dat teken enz enz., enfin toen kwam er uit, of tandarts of homeopathische arts en zij heeft het Robert verteld en die koos toen voor tandarts .Wij hebben heel veel gelachen ik gehuild zij bijna en veel meegemaakt samen alle dokters bezoeken van haar en alle andere dingen zoals de dood van Raps en de dood van Grootvorst die ze van mij heeft meegekregen. Zij kon ontzettend leuk vertellen zoals over grootvorst en Raps ik heb mij tranen gehuild van het lachen alles werd besproken en gedeeld ze was vaak eenzaam en ik hier ook. Wij hebben een geweldige tijd gehad zij kende alle mensen die ik kende van naam en toenaam en ik al haar kenissen van naam en toenaam en hoe jullie huizen er uitzagen alles en alles , ook langzaam aan steed meer de lichamelijke klachten en zo is er een heel leven voor bij gegaan waarin wij beiden elkaar steun en toevertrouwen zijn geweest voor een heel lang leven en waar ik met enorm veel geluk en blijdschap aan terug denk een wonderbaarlijke mooie vriendschap zonder ooit een onvertogen woord van geen van beiden, heerlijke tijd die ik zo over zou don met jullie geweldige lieve moeder , wij konden echt samen door een deur , geweldig en het doet mij hele erge pijn dat haar einde zo triest en zo erg is geweest en ik niets kon doen voor haar maar dat zal de geweldige gedachte aan haar nooit meer kunnen verhinderen en nu zij door deze aardse ellende heenis en zij eindelijk rust heeft en bij de mensen is die haar lief zijn heb ik er ook vrede mee alhoewel ik haar ontzettend mis , iedere keer denk ik bv even Ati bellen , dat doet zeer lieve zonen, jullie hadden een geweldige lieve moeder , een hele fijne zachte en onzekere lieve vrouw , Dinkie.
Abonneren op:
Posts (Atom)
