Nigeria vliegveld,Port Harcourt een kerst uitstapje.

Het grote vliegveld in Port Harcourt was bijna klaar en werd financieel afgerond door Willem. Het project had in de binnenlanden van Nigeria in de bergen een steengroeve. De steen werd verpulverd en gebruikt als ondergrond voor de landingsbaan. Bij deze steengroeve in Lokpako woonde een heel aardige schotse vrijgezel, Mike Steward. Hij was de hoofduitvoerder van de steengroeve en zou, nu alles klaar was, over twee maanden vertrekken uit Nigeria. Het werd Kerst 1978/1979 en wij besloten eventjes met de feestdagen naar Steward te gaan. Het was een tocht van 230 km. Wij vertrokken met onze driver Andrew s'morgensvroeg om 7 uur en reden het oerwoud in over allerlei smalle bochtige weggetjes, langs kleine watervallen. Langzaam gingen wij omhoog de bergen in. Ineens, na een scherpe bocht, langs een diep ravijn, drie militairen met uzi's (een soort geweren) op ons gericht in schiethouding. Wij versteven, stopten de auto en wachten doodstil. Een van de militairen kwam naar ons toe en brulde dat Andrew mee moest en zo verdween onze chauffeur. Een ander begon onze paspoorten te controleren. Ik was als de dood dat hij ze zou houden. Zonder paspoort daar is levensgevaarlijk. Onze papieren en de hele auto werden nagekeken. Onze reserveband werd weggehaald, die was zgn niet in orde. Dit alles duurde drie kwartier en hun geweren bleven doorlopend op ons gericht. Doodstil zaten wij te wachten, ik was als de dood, dat er een per ongeluk de trekker zou over halen. Andy zag spierwit. Ik zei "O God, wat nu". "Rustig maar", zei Willem. "Het zal wel om geld gaan en ik heb genoeg bij me, als we maar heel rustig blijven en niet laten merken dat we bang zijn". Ineens kwam de derde man terug met onze chauffeur, die hij met het geweer in de rug terug duwde. Hij brulde dat wij 200 Naira moesten betalen, want niets was er in orde, onze reserveband deugde niet, onze papieren waren ook niet in orde. Dat is zo'n 800 gulden. Alle drie geweren kwamen dichterbij, dus werd er snel betaald. Wij dolblij en opgelucht snel weg. Na 100 km volgende roadblock:"O nee, niet weer, heb je nog zoveel geld?" "Nee, niet meer zoveel". Doodstil stopten wij weer. Weer werd alles nagekeken. Niets werd er afgekeurd. Andrew deed heel zielig het woord en wij hielden ons stil. 60 Naira dit keer, dat hadden wij gelukkig nog. 1040 gulden armer kwamen wij in Lokpako aan bij Steward. Hij had een heel gezellig huis en was heel blij ons te zien. Zijn bedienden hadden een heerlijke maaltijd voor ons gemaakt, met veel whisky aan zijn kant en wij met thee en bier. Wij hebben een reuze gezellige avond gehad. Wordt vervolgt. Dinkie