De Kweekschool laatste klas

 De Kweekschool Laatste Klas.
Terwijl zij op de fiets zat, gestopt bij een kruispunt, besefte zij dat ze nu pas aan het begin van de grote oversteek naar Wassenaar was, zij keek naar haar blote benen, eigenlijk te koud gekleed, ze zag de blauwe adertjes lopen en ergerde zich aan de lange haren op haar been, met een zucht begon zij al kauwende op een stuk droge ontbijtkoek aan de lange tocht naar huis. Zij dacht aan het gesprek met juffrouw Ter Beek, hoofd van haar kweekschool in Leiden. God, wat had dat mens een hekel aan haar. Als recht geaarde rode socialist, zag zij in de opgemaakte veel spijbelende jongedame uit Wassenaar een slecht voorbeeld en was dit wicht een doorn in haar rode socialistische oog. Te vrij, te veel spijbelen, toch achten en tienen halend. Het zag er dus beslist droevig uit, zoals Jokko haar vriendin beaamde. "Ja, Dinkie, je zult een PR repertoire moeten gaan bedenken, maar hoe en wanneer?" Alle dagen dat zij moest nablijven en gangen dweilen voor straf voor het vele spijbelen, hadden niet geholpen, nog de fantastische goede cijfers die zij haalde, ook voor alles wat zij thuis nog maakte. Zo fietsend was zij al bijna thuis, doch het probleem bleef onopgelost. Enkele weken later viel er een brief in de bus, dat er door de laatste klas van de kweekschool een fietstocht naar Voorne- -Putten en een verblijf voor een week aldaar was gepland. Er zouden excursies naar de duinen worden gehouden om planten en dieren te bestuderen en zo waren er nog veel meer van die natuurprogramma's. Jokko liep op school breed te grijnzen." Zo Dinkie, hier kun jij nu echt je PR gaan doen en proberen diepe indruk te maken, dat wordt hard ploeteren in weer en wind en koude door de duinen om de natuur te leren kennen in al haar facetten". Dinkie gruwde, als er iets was waar zij een hekel aan had dan was het wel, kou , wind en zand, dat was voor deze inderdaad modieuze opgemaakte charmante Wassenaarse een gruwel. De dag van vertrek kwam, oke, een hele dag fietsen tot daar aan toe, de paden op de lanen in en al zingende vertrokken ze, de leidster voorop, die in stilte hoopte dat dat nuffige kind uit Wassenaar zou bezwijken, doch dat kind had wel een concentratiekamp overleefd en voor hetere vuren gestaan, ook al had ze de behoefte er aan totaal verloren, daarom wist ze wel wat ploeteren was en overleven. Meezingend uit volle borst zetten Jokko en zij, beiden kampkinderen, de sokken er in en kwamen gelijk met de rest nog fit uitziend bij een grote houten loods aan in een prachtig duin gebied. In het midden een vierkante ruimte als hal en een voordeur, er naast een vierkante keuken met een groot raam, aanrecht, gasfornuis en ijskast en een klein tafeltje in het midden met twee houten stoelen, dan een deur naar de grote zaal met houten vloeren en in het midden een hele grote kolenkachel met pijp naar boven door het dak, waar je heel veel kolen in kon doen, in deze grote zaal tegenover de keuken, overal grote ramen en ook een paar openslaande glazen deuren zo de tuin in. Verder stonden er twee paar hele grote eettafels met allemaal stoelen er om heen en een kleine zithoek met een paar banken. Zowel rechts als links van deze grote ruimte waren twee slaapzalen, links was verdeeld in vier kamers, voor de juffrouwen en rechts was verdeeld in drie grote kamers voor ons met bedden en stapelbedden.Toen kwam bij mij het grote plan, keilde mijn tas op een bed en vloog naar de keuken, ging thee zetten en de grote kachel aanmaken, alles lag er klaar voor, toen die heerlijk brandde kolen er op en direct de thee en kopjes klaar zetten, toen iedereen terug in de zaal  was stond iedereen verbaasd, Dinkie wat heerlijk. Toen werden de taken verdeeld, ik nam de gehele keuken onder mijn hoede, plus kachel, plus schoonmaken van de zaal en de slaapkamers, wc's en douches. De leidster, zeer verbaasd, dacht dat red ze nooit, lachen, had vroeger vaak genoeg in het Jappen kamp meer gedaan dan dat. Maar het fijnste moest nog komen. Die eerste avond was erg zwaar, iedereen bemoeide zich er mee, Jokko zei:" jij liever dan ik" maar ik wist dat houden ze niet vol. Eindelijk  bedtijd,  de boodschappen voor de volgende dag zouden gebracht worden, dus ik kon helaas niet meegaan de eerste dagtocht in de duinen. "Bofferd," fluisterde Jokko in mijn oor. Ik zei er komen nog dagen genoeg hoor dat ik met jullie mee kan gaan, (dus niet gelukkig). Alles lag op bed doodmoe van de fietstocht, laat op de avond bij de leraressen aangeklopt en gevraagd wie er warme chocolade wilde en wie er  een kopje thee wilde, iedereen was stom verbaasd, maar ze zeiden geen nee en zo bleef ik rondscharrelen tot 12 uur, ontbijttafels klaar maken, alles klaar zetten voor 's ochtends. ( wat niemand wist, behalve Jokko, dat ik nooit vroeg kon slapen, een familie kwaal). De volgende dag vertrok alles met brood mee en thermoskannen thee, het weer was guur en heel erg koud. Toen alles weg was heb ik de hele keuken schoongemaakt, aardappelen geschild en de kachel heerlijk opgestookt, bloemetjes geplukt en op de eettafels gezet, de wc's waren zo klaar, ook de douches en alles was warm en gezellig en ik om drie uur na dat de boodschappen binnen waren heerlijk met mijn thee en brood boven op de kachel zitten lezen, om vier uur ging ik dan thee zetten en kwamen ze vermoeid en koud weer terug, het beviel zo goed dat ze het zo lieten, niemand dacht er meer aan, alles liep op rolletjes. En zo heb ik de hele week in de warme loods doorgebracht  met het verzorgen van drie juffrouwen en 23 meisjes, geen duin gezien, had er genoeg in Wassenaar. Vaak als ze terug kwamen was er warme soep en heerlijke thee met kleine sandwiches. Ik moet zeggen heb hard gewerkt, maar vond het heerlijk, de stilte, alleen in die grote warme  loods met de wilde bloemen op de tafels en de warmte van de kachel en het uitzicht op de duinen in de verre verte.  Ook ik was happy en kon voor ieder tot diep in de nacht klaarstaan om dan middags als ze weg waren,  dat gebeurde ieder dag, even heerlijk te genieten. Voor mij geen Indische Duinen, maar een warme kachel, het was toch al heel erg wennen aan het klimaat voor een tropen kind. Op weg naar huis fietsend kwam juffrouw ter Beek naast mij fietsen en werd ik overstelpt met complimenten en zo kreeg ook ik de rode socialistische pet op ondanks Wassenaar en was ik een hele lieve sociaal voelende jonge vrouw. Jokko, kwam naast mij fietsen en zei:"je hebt er nog van genoten ook kleine slimme vriendin van me, zij was namelijk erg lang, Dinkie.

wonen op een aardstraal

wonen op een aardstraal

Het huis van mijn jongste zoon heet de Vijf Zinnen, wat ik een hele mooie naam vind en het is gebouwd omstreeks 1885 en het was toen ter tijd een boerderij, het is groot en wel 10 keer verbouwd. Hier en daar vind je nog iets heel ouds. Ons huis is ook van 1884 of eerder, maar bestond uit een huisje en een winkel, waar vlees verkocht werd en is inmiddels ook helemaal verbouwd. Zo'n oud huisje blijft je werk verschaffen, het houdt nooit op, maar het heeft een sfeertje, dat vind je nergens meer, het ligt als een deken om je heen. Er kwam hier een waarzegster bij ons op bezoek, een echte hele goede, die toen bijna 80 was geworden en waar ik in de loop der tijden altijd om de zoveel jaar naar toe was gegaan en wat altijd was uit gekomen en zij vond dat er hier een geweldige aardstraal door het huis liep en zei tegen ons:" je moet hier nooit weg gaan". Het was ons wel opgevallen, dat sinds wij hier woonden, wij heel weinig last hadden van problemen, alles loopt gewoon op rolletjes en het merkwaardige was ook, dat alles wat hier in de tuin werd geplant ontzettend groeide en ook altijd heel erg hoog werd, eerst valt het je niet op, maar soms nam het zulke proporties aan dat er bomen en struiken uit moesten, die bij anderen er jaren over deden die hoogte te bereiken. Zo hebben wij een treurwilg, die zo gigantisch groot is geworden, dat het gewoon eng is. Hij staat er nu 25 jaar, maar even verder op staat er ook een vanaf 1953 en die stam is stukken dunner en veel minder scary  groot. De groei hier is bijna niet tegen te houden, zo hard en hoog groeit hier alles. Het grappige is ook dat iedereen, die hier komt ook altijd zegt, wat een klein paradijsje, er is bijna nooit iemand geweest, die dat niet gezegd heeft, wij wachten er zelfs al op. Ook waren er eens twee wildvreemde Amerikaanse vrouwen, die ik had geholpen in Zierikzee, ze waren de weg kwijt en die ik thuis had uitgenodigd, omdat ik ze reuze aardig vond en ze een beetje verdwaald leken, die zeiden het ook, a little paradise, toen ze hier binnen kwamen. Nu is het zo dat wij plannen hebben om te verhuizen en dit plekje te koop komt, wij willen in Drenthe gaan wonen, maar hoe vind je nu weer een huisje met een goede aardstraal, dat ons weer net zoveel geluk brengt, kijken naar de hoogte van alle bomen of voelen of het goed voelt, hopen dat het ons lukt om zo iets te vinden. Wist ik het maar waar ik dan naar moet kijken en zoeken, wie het weet mag het zeggen. Wij zullen er ons uiterste best voor doen, maar of wij het zullen vinden is de vraag?. Ik hoop van harte van wel. Dinkie.

De Enge Buurvrouw

De enge buurvrouw

In Nederlands-Indië, in Soerabaja, hadden wij zoals mijn moeder het noemde een doodenge buurvrouw. Ze had een soort vleermuizen(kalongs) in kooien op de veranda en wij mochten niet met haar omgaan. Niets is voor een kind zo spannend als een enge buurvrouw. Af en toe gluurden wij door de heg naar haar en maakten mijn broer en ik elkaar nog banger. Ze fascineerde ons, haar stem was luid en hard. Ze was groot en zag er in haar lange jurken en lange wilde haren, grijs-zwart, ook echt wel eng uit. Haar stem deed ons rillen. Op een dag hadden wij er genoeg van en toen iedereen in de middag lag te slapen slopen wij naar de heg en met wat hout en stenen konden wij er helemaal over heen hangen en haar veranda goed zien. Daar stonden de grote kooien met hangende vleermuizen, heel veel kooien. Ineens stond ze naast ons, ik bleef er bijna in, maar tot onze verbazing vroeg ze of wij in de tuin wilden komen met een barse stem, eigenlijk niet, maar wij deden het wel. Bibberend bleven we onder aan de veranda staan, zij begon een lang verhaal over kalongs, maar het enige waar wij aan dachten was, hoe kom ik hier weg en zo vlug als we konden renden wij terug naar huis. Twee jaar later, wij zaten geïnterneerd in kamp Solo, waar het voor mijn moeder als astma-patiënt veel te heet was. Ze lag meer in dan uit het kampziekenhuis. Via zeer slinkse omwegen kregen de nonnen het voor elkaar dat zij met ons en mijn grootmoeder op transport werd gezet naar kamp Moentilan in de bergen. Daar zaten heel veel marinevrouwen, die erg met elkaar optrokken. Wij gingen per trein in dichtgeplakte goederenwagons, zonder eten en licht, het duurde wel drie dagen vol kommer en kwel en het laatste stuk moesten wij lopen de bergen in, urenlang, het was heel zwaar, vooral voor mijn grootmoeder, die toen in de vijftig was. De gedachte om het op te geven kwam vaak in je op, maar de consequenties waren dermate, dat je het wel uit je hoofd liet. Eindelijk, daar was het kamp, hele groepen vrouwen stonden ons op te wachten om ons te helpen met water en wat eten. Wat schetste onze verbazing toen wij onze namen hoorde noemen, heel hard en heel duidelijk, wie sloot ons in haar grote armen alsof wij haar kinderen waren, de doodenge buurvrouw. Zij had een geweldig eigen plaatsje in het kamp, een soort van eigen hutje met van alles. We werden er verwelkomd en alles wat ze had deelde zij met ons, er ook voor zorgend, dat wij gebaad en gewassen werden en ze vocht als een leeuwin voor onze plek in een van de loodsen en zorgde ervoor, dat mijn moeder een baantje in de keuken kreeg. En de doodenge buurvrouw bleek achteraf een hele lieve fee voor ons te zijn.

Over mijn ouders.

dinsdag 2 december 2008
over mijn ouders
Nu komen de mooiste en de naarste verhalen uit een 74 jarig leven. Te beginnen met een verdrietig en ook een mooi verhaal. Voor mij was het verlies van mijn beide ouders in 5 maanden tijd zo'n enorme shock. Alles hadden wij overleefd. Indonesië Jappenkamp, moeilijke en fijne jaren in Holland. 22 Mei was mijn moeder overleden, mijn vader stond erbij, helemaal ontredderd, alsof hij in een nachtmerrie was beland. Gedesoriënteerd liep hij in zijn flat rond. Hele dagen hing hij aan de telefoon. "Wat zal ik nu doen, hoe moet ik dat doen, wat zou je moeder willen dat ik deed, enz. enz.. Hij logeerde vaak bij ons en voor mij was dat heerlijk. Uren praatte hij dan over mijn moeder en deed zijn best flink te zijn. Nog geen twee maanden later kreeg hij thuis een hersenbloeding, kon niet goed meer praten en was aan een kant geheel verlamd. Vanuit Leiden kon ik hem laten overbrengen naar ziekenhuis in Goes en van daaruit naar het verpleeghuis te Zierikzee. Daar kon ik hem net zoveel bezoeken als ik wilde de hele dag door, dat waren mijn fijnste dagen met hem en ik hoopte op verder herstel. 's Morgens nog geen maand later werd ik gebeld, hij had een hartinfarct gekregen en lag om negen uur in het ziekenhuis Zierikzee aan allerlei infusen. Daar lag mijn vader; hij kon niet meer praten. Hij kon alleen zijn wenkbrauw bewegen, op en neer. Een keer was ja en twee keer was nee en zo konden wij samen praten.Tranen liepen af en toe over zijn wangen. De hele dag heb ik deze ontzettend lieve man geknuffeld, mee gepraat, zijn handen vastgehouden. Om 5 uur kwam Willem en om zeven uur kwam een verpleegster waarschuwen dat het fout ging. Artsen kwamen kijken en zeiden: "het gaat aflopen". Hij keek ons zo lief aan, een klein scheef lachje en hij was er niet meer. God, wat heb ik gehuild. Ons gezamenlijke leven was geëindigd, mijn grote steun, mijn grote vriend, die het gezin weer bij elkaar had gebracht was weg. Wat heeft hij gesjouwd, eerst op zijn solex en later met een Ford Anglia en zo steeds beter. Ons een fantastisch leven weten te geven in Holland, niet rijk, maar wel goed, degelijk en veilig. Boos werd hij nooit, er was maar een ding wat hij deed: praten, uren. Mijn moeder werd er gek van: "geef ze straf, zend ze naar hun kamer", maar nee hoor, "kind luister eens naar me, waarom doe je dit nu" ? Dan werden het uren vol heerlijke discussies met iemand die nooit boos werd, zalig. Na zijn crematie liepen wij door hun flat, dan besef je pas hoe erg dat dood gaan is. Zijn kopje koffie stond er nog, zijn horloge lag op het nachtkastje, zijn kleren over de stoel. In de badkamer zijn spulletjes ook nog, alles moest weg, alles. Toen kwam het vreselijke moment, de flat leeghalen, alles van hun leven is door onze handen gegaan. Na afloop heeft het zeker een jaar geduurd voordat ik weer een beetje normaal functioneerde. De flat werd verkocht en wij erfden nog een behoorlijke som geld. Mijn lieve man zei alvorens te gaan verbouwen ga je nu eerst eens iets doen voor jezelf wat je het allerliefst zou willen. Dat was voor mij regressie hypnose, terug naar vorige levens, maar hoe en waar doe je dat in Zeeland 1987. Op de grond bij onze deur lag een krant en al voeten vegende zag ik staan, dat een jonge homeopathische geneeskundige en hypnotherapeut een praktijk had geopend in Zonnemaire, wat een toeval!!. Heb direct gebeld en kon de volgende dag al komen. Deze lieve jonge vrouw is nu 30 jaar al mijn vriendin. Het zouden wel 3 sessies van twee uur duren alvorens het echt lukte, maar toen was het hek ook van de dam. Zijn er talloze korte bezoeken aan vorige levens geweest in verschillende tijden en een ontmoeting met mijn overleden ouders, dat was buitengewoon, zo levensecht, zo fantastisch, had het voor geen goud willen missen en heb er heel veel van geleerd . (wordt vervolgd)
Dinkie

Overpeinzingen van een moeder.

De dagen gaan voorbij, tegenhouden, kon dat maar, 's avonds bij het verdwijnen van het vrolijke zomerlicht eindeloos te kunnen dromen zou geweldig zijn, dingen moeten er gebeuren en dat doet soms pijn, vliegt er weer een uur voorbij, te kort, de tijd, te veel te doen, vasthouden wil ik dit moment, dat nog geen tijd kent, maar ook wel gaat verdwijnen, soms heel ver zo ver in de vergetelheid, voor je het weet is er weer een nieuwe tijd, die ook weer verdwijnt, zo rijgt het leven een groot patroon, voor de eeuwigheid, dat verschiet, verslijt en verdwijnt, kon alles maar even stoppen om nog langer te kunnen blijven bij een moment, die dan nooit verloren gaat, maar stevig apart blijft bestaan voor eeuwigheid. Zo'n moment dat niet mag verdwijnen is het samen zijn van twee mensen, die in volle harmonie en zeer gelukkig met hun dier, huis en tuin zo'n moment willen laten voortduren tot in eeuwigheid. Helaas de droom blijft, het gebeuren verdwijnt, plaats makend voor een nieuw gebeuren, kort of lang, maakt niet uit het is weer nieuw helemaal nieuw dat maakt mij soms bang. Moeder zijn is voor mij het hoogste goed geweest, daar werd voor volle honderd procent in geïnvesteerd, helemaal alleen, een diepe leerschool, want voor moeder zijn krijg je geen opleiding, dat moet je gewoon maar doen, of je wilt of niet, ze zijn er, je staat er voor, je kunt niet zeggen nu vandaag even geen zin, nu even mijn eigen ding doen, zelfs met hoge koorts, ziek of beter er moet eten zijn, boodschappen, kleren wassen, zorgen dat alles blijft draaien en goed gaat, er tussen door nog de financiën bijhouden, de betalingen regelen, huizen verkopen en kopen plus de verhuizingen regelen en de tuinen in orde hebben, zonder opleiding er voor 's nachts je bed uit, overdag om 7 uur wakker, drie kinderen van1,2,3, jaar moeten verzorgd worden, niemand die er om maalt of je dit alles wel haalt. Hoe groter ze worden hoe meer je moet doen, de tijd voor jezelf verdwijnt en weer een kind verschijnt, de jongste, de nakomer, de hekkensluiter, alles nogmaals proberen, maar dan met meer ervaring en meer geleerd, dat geeft het een leuke glans en is ook tevens je laatste kans, om met je jonge lijf dit alles diep te laten zinken als herinnering voor later, hoe het was en hoe het ging, dat blijft nu in je geheugen gegrift. Dit was de keuze van het leven om jou deze taak te geven, het lot of  een karma , wie zal het zeggen. Dan met de oude dag mag je eindelijk doen wat je wilt en kun je leven zoals het je boeit en uren dromen, tijd verspillen en hopen dat jouw de tijd wordt gegeven ook dit laatste stuk heel bijzonder te beleven, Dinkie.

Eerste kennismaking met Holland

 Februari 1946, langzaam voer het schip  richting Amsterdam, doodstil stonden wij op het dek en zagen voor het eerst het door onze moeder zo opgehemelde Holland, nat, somber, allemaal poppenhuizen gleden voorbij, de stilte was te snijden, af en toe een snik van blijdschap. Mensen aan de wal fietsten mee met onze boot en zwaaiden naar ons.Vol verbazing keken wij, mijn broer en ik naar dit voor ons totaal vreemde koude vlakke land, hier was ons vaderland, dit miezerige kleine koude landje. "Nee," dacht Marjolein, dit is niet mijn vaderland, Indonesië is mijn land. Heel in de verte zagen wij kades en hoorden wij muziek, iedereen raakte ineens opgewonden, daar is de haven wij zijn thuis. Droevig keek ik naar mijn pleegvader, die al die tijd aan boord voor mij gezorgd had en van wie ik nu afscheid moest nemen, tranen stroomden over mijn wangen, weer een verandering, wat hing mij nu weer boven het hoofd. De muziek werd luider en daar stond het harmonie orkest ons te verwelkomen, gejuich aan boord ,mijn moeder begon te huilen, na 17 jaar weer terug in Nederland, na 4 jaar Jappenkamp, ja, zij was thuis wij waren weg van huis. Vol verbazing om al die blanke mensen, die ons verwelkomden zaten wij ineens droevig in een grote bus naar Birkhoven in Amersfoort. Mijn moeder werd steeds blijer en herkende veel, raakte niet uitgepraat over alles wat zij zag. Mijn broer vroeg," zijn er hier geen bruine mensen en waarom is alles zo klein," "stil Anton", zei mijn moeder," je went er maar aan dit is nu jouw thuisland hier horen wij". Ineens reed de bus langs een prachtig wit hotel en bij het grote bordes mochten wij er allemaal uit en een hele lieve gastvrouw probeerde ons allemaal persoonlijk te begroeten. Wij kwamen in een grote hal met een prachtige trap en voor wij het wisten hadden wij een mooie kamer aan de voorzijde van het hotel, samen met mijn moeder en kregen wij eten en drinken in een mooie eetzaal, maar het gemis van mijn pleegvader werd te veel voor mij en na drie uur gehuild te hebben werd de dokter erbij gehaald en die zij ze heeft heimwee naar haar leven aan boord van het schip, zij heeft 5 weken zonder haar moeder gezeten constant verzorgt door de gepensioneerde scheepsarts, die heel goed voor haar is geweest, heb wat geduld. Een stevige slaappil hielp mij door de eerste dagen. Op een dag vloog er een vliegtuig over het hotel en binnen twee seconden lagen mijn broer en ik onder het bed, tot grote ergernis van mijn moeder," Dit is Holland hier ben je veilig, hier is alles voorbij en er is hier niets waar je bang voor hoeft te zijn, morgen komt mijn vader naar het Hotel voor het eerst na 17 jaar zie ik hem dan weer, dat is jullie opa. Een opa wat was, dat nooit eerder over gehoord. Op een koude zonnige ochtend het was tenslotte eind februari stond er in de hal een grote man met een beetje een kromme grote neus, mijn moeder rende de trap af begroette hem uitbundig en zei toen tegen ons, :" dit is mijn vader en jullie opa, voor een meisje van 12 jaar en een jongen van 10 jaar een vreemde man, maar al gauw was het ijs gebroken en zou hij met ons een wandeling gaan maken, dik aangekleed ging hij met ons wandelen en iedere keer haalde hij voor ons een snoepje uit zijn zak en dan zei hij,:"potdorie, hebben ze al weer gejongd en zo kwam er een eindeloze reeks van snoepjes heel klein, maar heerlijk te voorschijn uit zijn jaszak, iets wat ik nooit vergeten ben. Na een flinke wandeling met deze sportieve 79 jarige nieuwe opa, gingen wij ergens wat drinken, opa nam zoals hij dat noemde een pikketanesie en wij kregen ieder een glas priklimonade, het smaakte heerlijk. Dat was de eerste kennismaking met de eerste opa in Holland. Zo kabbelden de dagen door in dat schitterende hotel. Op een dag zei mijn moeder, Dinkie wij gaan naar een huis in Amersfoort waar jij gaat wonen, stom verbaasd keek ik haar aan, waarom vroeg ik, ik wil bij jou blijven, ja kind dat kan niet er is woningnood in Holland en zo wen je het snelste aan dit land en zijn gewoontes, samen met haar vertrok ik met de bus en naar wat omzwervingen kwam ik toen bij een geweldig leuk huis uit de jaren dertig, als laatste huis in een rijtje, maar het zag er gezellig uit met een eigen voortuin met hekje. Een hele magere nogal wit uitziende vrouw deed open , ze was en deed heel vriendelijk en vroeg ons te komen zitten en zo dronken wij met zijn drieën een kopje thee, rond kijkend vond ik helemaal niets, kaal, ongezellig, een hele grote tafel met heel veel stoelen, alles maakte mij heel erg verdrietig. Ik keek mijn moeder smekend aan, maar die negeerde alles en even later, toen wij terug naar het hotel gingen, heb ik vreselijk gehuild en haar gesmeekt mij daar niet achter te laten, ze werd erg boos en zei dat ik mij niet zo  aan  moest stellen, ik was een grote meid en zo kon ik het beste aan dit land wennen, ze heeft ook drie kinderen, dus je bent er niet alleen en iedere zondag kom je naar mij toe en dan lunchen jij en Anton bij mij, hier niet ver vandaan. Op die vreselijke dag die ik nooit meer zal vergeten kwam ik in dit vreemde huishouden, met drie vreemde kinderen, diep eenzaam en verdrietig. Allereerst werd er bij de lunch gebeden, toen uit de bijbel voorgelezen, enge sombere verhalen, voor een wild kind uit de tropen iets totaal onbegrijpelijks, ik dacht waar zijn die mensen nu mee bezig, voelde mij steeds meer een vreemde, na het eten weer gebeden. Ik dacht ik kan hier niet blijven dit vind mijn moeder vast niet goed, dan kan ik hier weg, maar zondag was nog ver weg. De eerste avond was al een drama, ik moest en zou de gortepap eten had nog nooit zo iets vies geproefd, spuugde het zo uit, maar mocht niet eerder van tafel tot het op was, tenslotte was het goed eten en moest ik dankbaar zijn dat wij allemaal te eten hadden, daar zat ik dan van 6 uur tot negen uur tot dat een van haar kinderen zei, doe het in je mond en spuug het in de wc uit, want anders zit je hier de halve nacht, zo gezegd zo gedaan. Mevrouw Ijf was toch in de keuken bezig, dat was haar naam, ik noemde haar wrijf . Toen ze zag dat het bijna op was moest ik naar de keuken komen en kreeg ik een lepel levertraan met een slok zwarte koffie toe, kokhalzend rende ik door de achtertuin, snikkend om naar huis te mogen, waar dat ook was??? Na vele slapeloze nachten werd het dan eindelijk zondag en kon ik naar mijn moeder, die in een prachtig pension zat bij twee lieve oude mensen, die daar twee kamers had, een zitkamer en een soort eetkamer keukentje voor haar met een eigen voordeur en een kleine slaapkamer, ze was helemaal gelukkig en mijn broer, die kon niet komen, zei ze, waarom wist ze ook niet. Na drie uurtjes bij haar moest ik weg, hoe ik ook zeurde en hoe ik ook vertelde hoe naar ik het had er hielp geen moedertje lief aan ik moest terug. Huilend liep ik naar het adres waar ik wist dat mijn broertje zat , daar aangekomen belde ik aan vol happy gevoel, dat ik samen met hem nog even kon zijn en hem helpen, gedeelde smart is halve smart. Een dienstbode in een stijf gestreken jurk met groot schort deed open en vertelde mij dat mijn broertje om gezondheidsreden naar het platteland was en voorlopig daar bij een boer zou blijven wonen tot hij weer helemaal beter was, het adres van die boeren familie kon zij mij niet geven, moest maar weer eens terug komen, zei zou het wel vragen aan de professor. Om een lang verhaal kort te maken het zijn de naarste dagen van mijn leven geweest en ook de verdrietigste dagen, ging van daar uit iedere dag naar school, het eenzame eind lopen, naar school toe was het enige uitje en de zondagse lunch bij mijn moeder.  Hoe dit verhaal verder gaat is beschreven in een ander verhaal namelijk:" Het weerzien met mijn vader", Dinkie.

Tante Truus 1

Mijn Tante Truus
Na onze aankomst in Holland, zie het weerzien met mijn vader, kwamen wij dus in de Bergstraat terecht te Amersfoort in een dubbel bovenhuis tegenover het kerkhof. Iedere avond keek ik er naar vanaf mijn bed in het kamertje boven de voordeur. Voor het eerst het gezin bij elkaar, mijn broertje en ik genoten. Wij hadden elkaar ook een tijd niet gezien. Eenmaal per week gingen wij naar het badhuis, op zondagmorgen, om ons daar te douchen met heet water en ons haar te wassen, schoon en warm kwamen wij dan weer thuis voor de lunch. Maar na een paar weken moest mijn vader helaas allen naar Dordrecht voor een opfris cursus in zijn vak bij zijn oude maatschappij. Thuis werd het weer stiller en met een strenge moeder kon je niet veel doen. Op een dag ging de bel en ik deed open, een hele lieve stem zei: jij bent zeker Dinkie. Ja, zei ik. Ik kom eventjes wat brengen voor je moeder en ik tante Truus Nooy. Een heerlijke warmte kwam mij tegemoet en daar kwam het liefste wezen dat ik ooit ontmoet heb met al haar warmte naar mij toe. Ik was sprakeloos. Zij bracht een hele doos met roze serviesgoed mee, prachtig vonden wij het. Zij was de vrouw van mijn vader's collega in Amersfoort en via de Maatschappij had zij alles over ons gehoord en was zo snel mogelijk met alle liefde en gulheid gekomen om te zien of zij nog iets voor ons kon doen. Mijn moeder bood haar een kopje thee aan en zei dat ze heel blij was met het serviesgoed, maar dat alles verder o.k. was en wij verder van alles voldoende hadden. Na het kopje thee, zei mijn allerliefste nieuwe tante Truus: misschien heeft Dinkie wel zin om bij ons te komen spelen met Marijke en |Noortje, ze is van harte welkom, dan zie ik je dus vanmiddag, dat is dan afgesproken en daar ging zij. Mijn hart zat in mijn keel van blijdschap en niets kon mij meer tegenhouden, de afspraak was al gemaakt, ook voor mijn moeder was er geen ontkomen aan. 's Middags ging ik er heen vol verwachting. Eindelijk vond ik de Paulus Buyslaan en stond ik voor het meest schattige huis met een rieten dak, dat je je maar kunt voorstellen. De deur ging open en daar werd ik voor eens en altijd in de liefdevolle warmte van dat gezin opgenomen. Vanaf die tijd zat ik er bijna iedere dag en speelde ik met Marijke en Noortje en genoot. Het waren allerliefste zusjes voor mij, mijn hart hunkerde naar dit gezellige, vrolijke en warme gezin, daar was ook oom Gerard, de vader van het gezin en allerliefste man, die heel graag viool speelde. Wij zongen dan allemaal mee. Ook was er Juffie, die tante Truus hielp in het huishouden. Nooit zal ik meer de grote lange tafel vergeten waar we met zijn allen aan zaten te eten en waar voor het eten altijd gebeden werd, vaak door een van de kinderen. Vooral Marijke was daar erg goed in. Noortje vergat nog wel eens wat. Dinkie

BENEATH STILL WATERS - XANUR

CILACAP 1982 – AN ACCIDENT



In Indonesia people absolutely don’t adhere to the rules, let alone keep fixed arrangements, with a few exceptions maybe. So it is dangerous to trust someone who has your life in his hands. When you do, the following can happen to you. We unfortunately had to experience it. Imagine, suddenly there was a power failure in the part of Cilacap where we lived on the Gotot Soebroto 75. All was off during the morning, the air conditioning, the refrigerator and the freezer. Full of confidence a bus of the electricity company went to the power station and turned off the switches of the appropriate section. Then the bus drove to the electricity poles, along the main road under which we daily drove to or from the village, the school and the swimming pool. One of the men, using a ladder first, climbed in one of the electricity poles and went higher and higher. We saw him climbing up and thought that you definitely should have no fear of heights to do this job. The man in question had reached the right power cord, high in the air, crawled on the cord, hooked himself and sat down to work. What he did exactly, we didn’t know, but he sat quietly on the cord, just like an ape.

This was Indonesia though, as I mentioned before. A huge bang, yelling and screaming as if he was roasted on a spit, he suddenly hang under the cord, but didn’t fell off. To our bewilderment he was dead, stone-dead. Someone at the power station had passed the electricity cabinet, knew about the power failure and decided to turn on the switches to start the power again, not knowing that someone on the road was repairing a power cord. The cabinet stood open and the switch was turned down, that was what he noted.

Afterwards of course no one had done it and no one dared to do something, everyone was frozen with fright and so the poor dead man was hanging there for three long days. All the people from Cilacap who had to go to the village, school or swimming pool had to drive on the road with him hanging above it. None of the children and parents will ever forget that image. To our relief they finally took him down one night and he was buried with a lot of music.

Dinkie

Een bizar verhaaltje wat mij overkwam.

Een verhaal wat mij is overkomen. Voor mijn vriendin hier kwam logeren, ging ik woensdag naar de kapper, Patrick. Ik zat te kijken naar de vrouw waar hij mee bezig was en dacht wat een beeldig haar heeft zij en wat maakt hij er weer een beeldig kapsel van, de vrouw lachte even naar mij en ze zag er heel slank uit, met prachtige kleren en hele mooie maar stevige schoenen en ik dacht nog wat ziet zij er mooi uit, zo slank en nog zulk mooi dik haar, knap gezichtje, zo ongeveer 72 jaar oud, haar haar had alle tinten grijs. Toen ze klaar was hield hij een spiegel achter haar en ik dacht nu die kan met een gerust hart uitgaan, haar haar zit prachtig, ik groette haar en zij mij en ik zei, het zit geweldig mooi, dank u zei ze, maar haar stem klonk een beetje vreemd. Ze rekende af en toen hoorde ik Patrick zeggen heel veel sterkte, hij hield haar hand lang vast en zij knikte, iemand kwam haar ophalen, dan ga ik meteen aan het fantaseren, dat zal vast haar dochter zijn of schoondochter, leuk hoor!!!!. Patrick draaide zich om naar mij en begon mijn haar te verven, ik vroeg, Patrick waarom zei je sterkte, het beste met u. Patrick zei deze vrouw gaat morgen euthanasie plegen, ik voelde mij helemaal beroerd en misselijk worden, hij zag het, hij zei dat is echt waar, zij heeft keelkanker en ze hebben haar helemaal opgegeven, maar zij wilde eerst haar haar nog laten doen en haalde snel een kopje koffie voor mij, nu drie dagen later schrijf ik dit aan jullie, nu is zij er al niet meer, zo iets is niet te bevatten, maar toch ben ik, ondanks dat ik er zo beroerd van geweest ben, heel blij dit meegemaakt te hebben, hoe erg ik het ook vond, want je beseft dan pas, als je daar rijdt naar huis, in het zonnetje, alles in bloei komend, heerlijk weer, hoe gelukkig je dan eigenlijk moet zijn, want het is zo ineens voorbij, het hele weekend liep ik ondanks de drukte op wolken, zo blij was ik om te leven, moest het even met jullie delen, lieve groeten, Dinkie.

De laarjes van Elizabeth.

Ach Ineke, 1 of 1 1/2 dat is ook een leeftijd dan kun je het moeilijk allemaal uitleggen, Eva was een fantastisch kind, maar mijn jongste dochter had een paar hele kleine rode laarsjes gekregen, daar was zij vreselijk blij mee en die mochten niet uit als ze naar bed ging, na weken kwamen wij bij mijn schoonmoeder en die zei toen:" die laarzen worden haar te klein uit er mee," nu brullen krijsen en ik ook overstuur, maar ze had gelijk, ze werden veel te krap, toen heeft zij ze met een schaar door midden geknipt, want ze wilde al krijsend en gillend ze weer direct aan trekken, ik dacht daar komt ze niet overheen. Zij weet het niet eens meer, ik nog absoluut wel. Weet jouw kleindochter het nog?? Groeten, Dinkie.