Wat een mens al niet kan overkomen.

16 February 2016 - 0 reacties

Op een gewone doordeweekse dag zat ik met een heerlijk kopje thee te genieten buiten in onze heerlijke tuin vol met bloeiende bloemen en heerlijke geurende rozen om mij heen, de honden vrolijk met zijn drieen scharrelend door de perken, toen ineens de bel van de poort ging, wie kon dat nu zo ineens zijn. Ik verwachtte niemand en zeker niet om deze tijd, half een. Het was de pottenbakker van Zierikzee, vertwijfeld stond hij voor onze poort, zag er heel slecht en verwaarloosd uit en was erg van streek, ik wist dat hij failliet was en dat hij al zijn mooie eigen gemaakte potten allemaal in zijn schuur had opgeslagen niet wetend wat er nu nog mee te doen, het aardewerk was apart en erg mooi en ik heb er toen nog een paar van gekocht voor heel weinig geld. Waarom was ik bij hem, er had namelijk een advertentie in de krant gestaan, een boeddha te koop en wat voor een prachtige boeddha was deze boeddha, ik was er weg van, heel diep bruin, vrij groot en best wel zwaar, ongeveer 48 cm hoog, maar het bedrag wat hij er voor vroeg was voor ons niet haalbaar, dus gingen wij onverrichtte zaken naar huis, met wat aarde werk het staat hier nog steeds. Op een of andere manier voel je intuitief of iemand echt aan het eind van zijn latijn is of niet en dat was hij zeer duidelijk dus wel, wat ik anders nooit doe, ik vroeg hem naar de keuken en bood hem een heerlijke boterham met gebakken ei aan en gaf hem ook wat jenever, wat hij graag wilde hebben, een heel klein beetje, als je mij kent zou je dit al heel vreemd vinden dat ik dat zomaar deed. Na alles opgegeten te hebben en zijn hart gelucht te hebben, kreeg ik zijn hele nare droevige verhaal te horen, veel pech, veel tegenvallers en ook zijn huwelijk was nu kapot, dat verbaasde mij niet, kreeg er niet zo'n bijster goede indruk van toen wij er waren. Maar goed, na wat praten bood ik hem zonder er bij na te denken aan om de kaart voor hem te leggen, had ergens een gevoel dat dit een mens was die echt wat steun nodig had, geen flauwe kul. Heb de kaart gelegd, hij luisterde er heel geinteresseerd naar en heb hem daarna verwezen naar een geweldige vrouw in Zoetermeer waarvan ik wist dat zij de beste kaartlegster was. Een week later, de poort was dicht, ineens iemand aan de poort om twee uur 's-middags, het was weer stralend zomerweer, heerlijk met de honden in de tuin, toen ik de hoge poort open deed stond hij daar ineens met in zijn armen de mooie boeddha, ik wist niet wat ik zag, hij zei, voor alles wat je zomaar voor mij gedaan hebt vind ik dat je deze boeddha verdient en je weet het, zei hij, een boeddha moet je krijgen. Ik was diep geroerd en met nog een hele heerlijke lunch heb ik hem kunnen bedanken voor de geweldige boeddha en nu als iedereen aan mij vraagt hoe kom je aan die prachtige boeddha, dan zeg ik, eerlijk gekregen. Wat ik later gehoord heb is dat hij in Middelburg een kaartlegger en voorspeller is geworden of dat waar is weet ik niet, maar af en toe denk ik wel eens, nu ik inmiddels 81 jaar ben, hoe zou het met hem gaan ???

De eerste baby

26 June 2015 - 0 reacties

De eerste baby!!!!

Een en twintig jaar oud en verliefd op een zeeman, mooi wit pak, veel te besteden, veel samen uit en veel plezier en dat in 1955 zo vlak na alle verschrikkingen van het Jappenkamp, heerlijk wonend in Wassenaar, eindelijk de ellende vergetend raakte zij na een geweldig verlovingsfeest met haar zeeman toch zwanger, in die tijd een schande, een keer even een zwak momentje en het was gebeurd. De betrokken zeeman was alweer vertrokken, na veel ruggespraak van beide ouders werd besloten direct te trouwen, als hij weer terug was over drie maanden, mij werd niets gevraagd, dus zo gebeurde het en voor ik het wist na een geweldig trouwfeest en een moeilijke huwelijksreis door mijn ochtend misselijkheid, zat ik bij mijn ouders op mijn eigen kamer in huis, had mijn diploma in mijn zak als kleuterleidster en hoofdkleuterschool in een. Toen kwam de klap zwanger, wat was dat precies, niemand had mij dat ooit verteld, een kind groeide er in mijn buik, dat was het makkelijke deel , maar wat mij meer verontrustte was hoe komt dat kind er uit, grote vraagtekens voor een een twintig jarige, vooral toen het kind bleef groeien. 's-Nachts in de stilte van mijn een persoons-bedje lag ik daar uren over te peinzen, het moest er uit, dat was een feit, maar hoe, kon mij gewoon niet voorstellen dat als het eruit ging via de door iedereen vertelde weg dat ooit mogelijk was, volgens mij moest je dan ongenadig uitscheuren, dat was iets wat mij bepaald geen rustige nachten gaf. Dan maar vragen, maar aan wie ik het ook vroeg, die zeiden gewoon zoals het er al eeuwen uitkomt, het zal wel pijn doen en daarmee kwamen de meest vreselijke verhalen los van 16 uur kermen en gillen van de pijn enz. van allerlei tantes en vriendinnen van mijn ouders, allemaal hadden ze zwaar geleden, uren, van dit alles werd ik heel erg somber en voelde mij meer een gevangene van mijn kind, dan een aanstaande moeder, gelukkige moeder, helaas was er toen nog geen Google of wat dan ook, als ik een boekje over geboorte haalde uit de bibliotheek werd er breed uit verteld hoe het kind in daalde en dan er uit werd geperst, maar nooit wat de moeder zou gaan ondervinden. Al met al werd ik steeds dikker en omvangrijker en voelde ik dat er een behoorlijk groot kind in mijn buik zat, die er hoe dan ook uit zou willen, de angst greep mij om de keel en mijn stemming was zeer somber, slapen werd zo wie zo al zwaarder door het kind, maar toch ook het wonder van iets dat bij je in de buik zit werd steeds duidelijker en ook daarvoor sloeg de angst om mijn hart, want zou ik er wel goed voor kunnen zorgen en hoe moest dat met wonen en waar moesten wij wonen, ik had het gevoel dat het net zich steeds meer om mij heen sloot en voelde mij zwaar depressief, voor die tijd nog geen bekend woord, mijn arts vroeg ik regelmatig naar bepaalde dingen, maar die ontweek elk probleem wat ik opperde, waardoor ik nog wantrouwender werd. Dit alles deed mij geen goed, toen kwam de vader thuis en met hem weer wat vrolijkheid, auto gehuurd, want bij een schoonfamilie wonen was voor hem geen prettige optie en met veel vrienden weer afgesproken en het uitgaan en feesten ging gewoon weer door, wat ergens voor mij een hele goed afleiding was. Wij konden een paar weekjes in het huis van mijn schoonouders, heel erg fijn even weg alleen samen in een huis, vele vrienden kwamen en gingen, een dolle boel was het, daardoor vergat ik het grote moment wat er met rasse schreden aan kwam. En ja hoor op een avond zei een vriend, Dinkie er gaat iets niet goed met jou, ik denk dat wij maar snel naar jouw ouders moeten gaan, want volgens mij gaat het gebeuren, Chris reed als een dolle stier door de straten richting Wassenaar en alles stond klaar voor het grote gebeuren, mijn moeder, nadat ik gedoucht en zwaar opgemaakt was, zei nog ter ondersteuning, maar niet heus, zet mij niet voor schande door te gaan gillen, dat was de druppel, vol angst en beven helemaal verlamd van angst lag ik daar volkomen overgeleverd aan de dingen, waar ik totaal geen zeggenschap over had, paniek trok door mijn lijf, pure paniek en verstijfd lag ik daar. Toen begonnen de weeën in mijn rug, ik dacht als allereerst, dat houd ik geen zestien uur vol en daarna dacht ik niet meer en probeerde zo goed en zo kwaad mogelijk alle ellende te doorstaan. Ik dacht, ik houd het niet meer uit ik moet wat zeggen of roepen van de pijn, maar deed het niet uit angst voor mijn moeder, die nog eens zei van stel je niet aan hoor!!! Eindelijk na twee uur ontzettende pijn in de rug persweeën, dat was helemaal nieuw en minder pijnlijk, toen werd er gezegd persen, stoppen, persen, stoppen, als in een wedstrijd, maar op een gegeven moment had ik zoiets van val allemaal maar dood, er uit gaat hij nu en ineens een behoorlijk gekrijs en daar was mijn eerste kind, een zoon, wat een enorme opluchting, hij was er uit, na twee uur, geweldig, ik was intens trots op mijn lichaam, wat mij niet in de steek had gelaten, daar lag hij mijn eerste zoon, wat een geweldig wonder en vergeten was alle ellende en ik nam mij voor om een ieder die wilde weten hoe zo iets ging uitgebreid alles te vertellen, de naweeën, daar mocht ik een aspirine voor nemen en van af dat moment was mijn leven bevrijd van de angst, de onzekerheid en was ik ook nog moeder van een heel klein ventje geworden. Dit was mijn ervaring uit die tijd met zwanger zijn, Dinkie.

De eerste baby!!!!

De eerste baby.

26 June 2015 - 0 reacties

www.oudenopgewekt.blogspot.com

Afscheid en geboft

15 December 2014 - 1 reactie

http:goudmijnradio.kro.nl/seizoenen//2014/aflevering/14-12-2014/fragment/geboft Hier kun je mijn laatste uitzending op de radio KRO, goudmijn op zondag 14 december op beluisteren, de laatste van de drie verhalen, die er hier bij mij thuis uit mijn boek zijn opgenomen door de verslaggeefster Heleen van Hummelen, een geweldige gezellige dag met haar en ook nog drie leuke uitzendingen van mij op de radio , was er heel gelukkig mee en ben heel dankbaar dat net een paar weken voor mijn 80 ste verjaardag zowel een boek van mij is uitgekomen, aan de hand van de verhalen van mijn blog als wel, drie uitzendingen op de radio 5 Nostalgie net, een ontzettend fijn gebeuren zo op mijn 80 ste verjaardag de 25 ste december, daarna in het nieuwe jaar ga ik weer door met verhalen op te schrijven op deze website, met dank aan allen die het hebben gelezen en ook wens ik jullie allemaal een fijne Kerst en een heel goed en gezond 2015 en hoop snel weer aan mijn verdere verhalen te kunnen gaan beginnen, groetjes fijne dagen Dinkie. Mijn boek heet :In het spoor van Dinkie. Is ook bij Bol.com te bestellen. Dinkie.

De flat in De Bilt

16 October 2014 - 1 reactie

Heel ongelukkig liep zij door haar vier kamer flat, ja zij was down, in verwachting van de derde en man weer op zee . De regen die de hele dag neer plensde maakte het er niet vrolijker op. In de krant, had zij gezien, kwamen er prachtige huisjes wel met plat dak en een leuk tuintje, maar voor heel weinig geld en als zij dit nu verkocht voor meer dan kon zij alles heerlijk betalen en kon er nog wat extra’s af. Zo gezegd zo gedaan, flat stond te koop, huis was gekocht in de put, dat gebeurde toen eigenlijk altijd, maar flat was nog niet verkocht en er moest al betaald worden voor het nieuwe huis, daar werd druk aan gebouwd, wat nu??? Erg overstuur belde zij met Bakhuizen, de man die ze verkocht en deze beloofde te komen en op een terrasje daar in De Bilt, zittend met haar dikke buikje, ontmoette zij hem. Het bleek gelukkig een menselijk mens te zijn, die de situatie van deze jonge vrouw met al haar kinderen best wel begreep, hij zelf was ook jong en had jonge kinderen. De oplossingen werden gevonden en voor zij het wist was de flat verkocht en had zij tweeduizend gulden extra in haar handjes, wat een feest na al dat gesappel, alles opgelost, verhuizen en alles nieuw aanschaffen, gordijnen en vloerbedekking, maar voor haar eenzame dagen en uren was er niets zo belangrijk als de aanschaf van een in die tijd bijzondere luxe, een van de eerste tv’s, wat een feest, zij had een tv, iedereen wilde er meer over weten en in haar straat, waar niemand er nog een had, genoot zij avond aan avond van de programma’s die nog heel summier waren. Zij zette alle stoelen nog zoals in de bioscoop op rijen, beide buurvrouwen, ook zeemansvrouwen toevallig, kwamen in ieder geval bijna iedere avond en ook de overbuurvrouw wiens man met nog een paar anderen uit de buurt smeekten om een voetbal wedstrijd te mogen zien, eens in de maand oké, maar niet meer dan dat. Op een van die geweldig gezellige avonden terwijl in de keuken haar luierwas stond te koken en een ieder met een heerlijk kopje koffie zat met wat eigen gebakken cake, Dinkie vooraan ook genietend van de spannende film en haar koffie. In de film rende er een vrouw over een grote grasheuvel, want zij werd achtervolgd, super spannend, toen ineens een hand zo vanuit het gras haar been greep, zij gilde , Dinkie gilde en keilde zo de koffie achter zich over iedereen heen, grote consternatie, iedereen zat onder, nog na bevend riep zij sorry sorry, ik schrok mij dood, ja Dinkie, dat hebben wij gemerkt, vanaf dat moment zat zij opzij vlak bij de deur naar de gang om dan als het te spannend werd te kunnen vluchten in de gang, wat zo jaren is gebeurd, waar zelfs haar kinderen, toen ze groot waren haar in de gang moesten vertellen wat er verder gebeurde en zo beleefde zij haar eerste grote momenten met de tv in haar eerste eigen gekochte huisje in Nieuwkoop, waar zij vaak met haar twee jongste kinderen ging koffie drinken bij Tijsterman aan de haven en aan de grote Nieuwkoopse plas, heerlijke herinneringen bracht deze plas haar, het roeien met een boot met de kleintjes naar een eiland. Niemand zou verwachten dat je in een dorpje toen als Nieuwkoop nog zulke spannende dingen kon beleven, maar wat gebeurde er, er kwam een jonge mode ontwerper te wonen in een van deze huizen, die hele leuke ontwerpen maakte en na enkele maanden een grote modeshow wilde geven, wat een idee, geweldig, ook ik werd daar voor uitgekozen, maatje 38 toen, de derde was er al, gelukkig ook helemaal gezond en wel. Dit alles zou gebeuren in het mooie hotel daar in Nieuwkoop en zo gebeurde dat ook, kapsters kwamen er aan te pas en het was een drukte van je welste, maatje 36, 38, 40, 42 en 44. Iedere maat kreeg drie soorten kleding, overdag kleding , middag kleding en avondkleding heel chic, met weer van een andere ontwerpster accessoires zoals kettingen en armbanden en ook een paar hoedjes, het was tenslotte nog pas 1959, genoten hebben wij en het was overvol en super goed bezet, na deze geweldige show gingen wij allemaal happy en voldaan, omdat het zo’n succes was, met zijn allen eten bij Tijsterman en hebben wij daarna de leukste avond aller tijden gehad met dansen en zowaar een enorme polonaise door de hele zaak tot in de late uurtjes. De modeontwerper is nadat hij goede zaken had gedaan, weer teruggegaan naar Amsterdam. Dinkie.

Mijn verhalen .

18 August 2014 - 1 reactie

Aan mijn verhalen komt nog lang geen einde, ook al is mijn boek nu uitgekomen er is nog zoveel gebeurd in mijn leven, wat nog niet is verteld, dat ik gewoon door ga en hoop dat er net zoveel plezier aan beleefd wordt als aan de verhalen hier voor, mijn dank aan degenen die het gelezen hebben is groot, hoop het nog lang te kunnen doen, maar op deze leeftijd is er niets zeker en zeker niet als je al 80 wordt op eerste Kerstdag, nog steeds niet verhuisd bent en nog steeds na 38 jaar in ons huis in Zeeland woont, met nog steeds de kleinkinderen, inmiddels alweer een stuk groter, hier vlakbij gelukkig. Vanaf 17 september ga ik weer met het eerste nieuwe verhaal beginnen, de auto ongelukken uit ons leven, fijne dagen, groetjes, Dinkie.

Mijn boek dat is uit gekomen en ben er heel blij mee.

18 August 2014 - 0 reacties

Titel In het spoor van Dinkie ISBN 9789491872570 Auteurs Marjolein Maud van der Sluis-Boutkan Prijs € 20.00 Uitgever calbona uitgeverij Leverbaarheid Leverbaarheid onzeker, controleer Oudere titels kunt u altijd invoeren als Vraag bij ons Antiquariaat Mogelijk bestelbaar bij: AKO | Boek.net | Bol.com | Bruna | Bzoek.nl | Libris.nl | Studieboeken.nl .

Aan alle lieve lezers van mijn blog

16 July 2014 - 0 reacties

Lieve lezers, mijn blog is in een boek uitgegeven en wat voor een boek, alles staat op volgorde van jeugd in Indie kamptijd, na het kamp, de aanval, terugkeer naar Holland en dan het leven in Holland eerst de scholen, dan het huwelijk, dan het tweede huwelijk, zoals ik al zij een heel Spoor van Dinkie, eind van dit jaar wordt ik 80 jaar en hoop als het goed gaat verder met mijn verhalen te gaan, hartelijke groeten, Dinkie ISBN 978-94-91872-57-0 .
http://www.boekenroute.nl Het is daar ook te bestellen en je kunt het boek dan ook zien de naam is In Het Spoor Van DINKIE.

Kweekschool laatste klas 13 novemember 2013

13 December 2013 - 0 reacties

De Kweekschool laatste klas

Terwijl zij op de fiets zat, gestopt bij een kruispunt, besefte zij dat ze nu pas aan het begin van de grote oversteek naar Wassenaar was, zij keek naar haar blote benen, eigenlijk te koud gekleed, ze zag de blauwe adertjes lopen en ergerde zich aan de lange haren op haar been, met een zucht begon zij al kauwende op een stuk droge ontbijtkoek aan de lange tocht naar huis. Zij dacht aan het gesprek met juffrouw Ter Beek, hoofd van haar kweekschool in Leiden. God, wat had dat mens een hekel aan haar. Als recht geaarde rode socialist, zag zij in de opgemaakte veel spijbelende jongedame uit Wassenaar een slecht voorbeeld en was dit wicht een doorn in haar rode socialistische oog. Te vrij, te veel spijbelen, toch achten en tienen halend. Het zag er dus beslist droevig uit, zoals Jokko haar vriendin beaamde. "Ja, Dinkie, je zult een PR repertoire moeten gaan bedenken, maar hoe en wanneer?" Alle dagen dat zij moest nablijven en gangen dweilen voor straf voor het vele spijbelen, hadden niet geholpen, nog de fantastische goede cijfers die zij haalde, ook voor alles wat zij thuis nog maakte. Zo fietsend was zij al bijna thuis, doch het probleem bleef onopgelost. Enkele weken later viel er een brief in de bus, dat er door de laatste klas van de kweekschool een fietstocht naar Voorne- -Putten en een verblijf voor een week aldaar was gepland. Er zouden excursies naar de duinen worden gehouden om planten en dieren te bestuderen en zo waren er nog veel meer van die natuurprogramma's. Jokko liep op school breed te grijnzen." Zo Dinkie, hier kun jij nu echt je PR gaan doen en proberen diepe indruk te maken, dat wordt hard ploeteren in weer en wind en koude door de duinen om de natuur te leren kennen in al haar facetten". Dinkie gruwde, als er iets was waar zij een hekel aan had dan was het wel, kou , wind en zand, dat was voor deze inderdaad modieuze opgemaakte charmante Wassenaarse een gruwel. De dag van vertrek kwam, oke, een hele dag fietsen tot daar aan toe, de paden op de lanen in en al zingende vertrokken ze, de leidster voorop, die in stilte hoopte dat dat nuffige kind uit Wassenaar zou bezwijken, doch dat kind had wel een concentratiekamp overleefd en voor hetere vuren gestaan, ook al had ze de behoefte er aan totaal verloren, daarom wist ze wel wat ploeteren was en overleven. Meezingend uit volle borst zetten Jokko en zij, beiden kampkinderen, de sokken er in en kwamen gelijk met de rest nog fit uitziend bij een grote houten loods aan in een prachtig duin gebied. In het midden een vierkante ruimte als hal en een voordeur, er naast een vierkante keuken met een groot raam, aanrecht, gasfornuis en ijskast en een klein tafeltje in het midden met twee houten stoelen, dan een deur naar de grote zaal met houten vloeren en in het midden een hele grote kolenkachel met pijp naar boven door het dak, waar je heel veel kolen in kon doen, in deze grote zaal tegenover de keuken, overal grote ramen en ook een paar openslaande glazen deuren zo de tuin in. Verder stonden er twee paar hele grote eettafels met allemaal stoelen er om heen en een kleine zithoek met een paar banken. Zowel rechts als links van deze grote ruimte waren twee slaapzalen, links was verdeeld in vier kamers, voor de juffrouwen en rechts was verdeeld in drie grote kamers voor ons met bedden en stapelbedden.Toen kwam bij mij het grote plan, keilde mijn tas op een bed en vloog naar de keuken, ging thee zetten en de grote kachel aanmaken, alles lag er klaar voor, toen die heerlijk brandde kolen er op en direct de thee en kopjes klaar zetten, toen iedereen terug in de zaal was stond iedereen verbaasd, Dinkie wat heerlijk. Toen werden de taken verdeeld, ik nam de gehele keuken onder mijn hoede, plus kachel, plus schoonmaken van de zaal en de slaapkamers, wc's en douches. De leidster, zeer verbaasd, dacht dat red ze nooit, lachen, had vroeger vaak genoeg in het Jappen kamp meer gedaan dan dat. Maar het fijnste moest nog komen. Die eerste avond was erg zwaar, iedereen bemoeide zich er mee, Jokko zei:" jij liever dan ik" maar ik wist dat houden ze niet vol. Eindelijk bedtijd, de boodschappen voor de volgende dag zouden gebracht worden, dus ik kon helaas niet meegaan de eerste dagtocht in de duinen. "Bofferd," fluisterde Jokko in mijn oor. Ik zei er komen nog dagen genoeg hoor dat ik met jullie mee kan gaan, (dus niet gelukkig). Alles lag op bed doodmoe van de fietstocht, laat op de avond bij de leraressen aangeklopt en gevraagd wie er warme chocolade wilde en wie er een kopje thee wilde, iedereen was stom verbaasd, maar ze zeiden geen nee en zo bleef ik rondscharrelen tot 12 uur, ontbijttafels klaar maken, alles klaar zetten voor 's-ochtends. ( wat niemand wist, behalve Jokko, dat ik nooit vroeg kon slapen, een familie kwaal). De volgende dag vertrok alles met brood mee en thermoskannen thee, het weer was guur en heel erg koud. Toen alles weg was heb ik de hele keuken schoongemaakt, aardappelen geschild en de kachel heerlijk opgestookt, bloemetjes geplukt en op de eettafels gezet, de wc's waren zo klaar, ook de douches en alles was warm en gezellig en ik om drie uur na dat de boodschappen binnen waren heerlijk met mijn thee en brood boven op de kachel zitten lezen, om vier uur ging ik dan thee zetten en kwamen ze vermoeid en koud weer terug, het beviel zo goed dat ze het zo lieten, niemand dacht er meer aan, alles liep op rolletjes. En zo heb ik de hele week in de warme loods doorgebracht met het verzorgen van drie juffrouwen en 23 meisjes, geen duin gezien, had er genoeg in Wassenaar. Vaak als ze terug kwamen was er warme soep en heerlijke thee met kleine sandwiches. Ik moet zeggen heb hard gewerkt, maar vond het heerlijk, de stilte, alleen in die grote warme loods met de wilde bloemen op de tafels en de warmte van de kachel en het uitzicht op de duinen in de verre verte. Ook ik was happy en kon voor ieder tot diep in de nacht klaarstaan om dan middags als ze weg waren, dat gebeurde ieder dag, even heerlijk te genieten. Voor mij geen Indische Duinen, maar een warme kachel, het was toch al heel erg wennen aan het klimaat voor een tropen kind. Op weg naar huis fietsend kwam juffrouw ter Beek naast mij fietsen en werd ik overstelpt met complimenten en zo kreeg ook ik de rode socialistische pet op ondanks Wassenaar en was ik een hele lieve sociaal voelende jonge vrouw. Jokko, kwam naast mij fietsen en zei:"je hebt er nog van genoten ook kleine slimme vriendin van me, zij was namelijk erg lang, Dinkie.

Flappie

13 December 2013 - 0 reacties

Flappie

Wij woonden nog pas heel kort in ons dorp en waren druk bezig met het landleven, eigen groentetuin, eigen kippen en ook ons eigen zuivere vlees, daarvoor hadden wij mesthanen genomen, die je zelf kunt vetmesten, het is in wezen allemaal zielig, maar wij wilden gezond leven, dus gingen wij het toch maar proberen. Fruitbomen stonden er al in de tuin, genoeg voor jam en ook voor eigen fruit, de tuin gonsde van activiteit en zo werden al onze plannen langzaam verwezenlijkt. Maar ja, er komt een moment dan moeten de mesthanen geslacht worden, dat ging ons een straat te ver om het zelf te doen, dus iemand opgezocht en gevonden in Zierikzee, die alles slachtte wat los en vast was in een hele grote enge vieze schuur, die ook daar allerlei soorten beesten had voor zijn eigen consumptie en om te verkopen, een grote lugubere schuur, met grote balen stro en overal hokken, vooral met veel konijnen, terwijl ik daar angstig door heen liep, kwam er ineens een grote grove man, een wat sinistere figuur op ons af, met een echte boeventronie, die zeker bereid was onze mesthanen te slachten en tegen een heel redelijke prijs. Terwijl Willem alle mesthanen uit de auto laadde, liep ik wat rond in de donkere schuur en keek wat er allemaal in de hokken zat en ineens zag ik een heel lief klein konijntje zitten met een heel mooi wit angora vachtje, snoezig beestje en ik vroeg wat doet u met haar,"o, die, die moet lekker groeien en die slacht ik dan voor de Kerst". Ik keek naar het schattige beestje en vroeg hoeveel kost het, als ik haar koop, Willems blik sprak boekdelen, maar ik kon tenslotte nu een beestje sparen, een goede daad doen en ik had een leuk konijntje, dat gaf mij in die lugubere schuur weer een warm goed gevoel en zo landde onze kleine Blanche in een door Willem gemaakt heel leuk hok, zij had ruimte genoeg. Blanche groeide geweldig, te geweldig, ze werd gigantisch groot en heel snel, vaak liet ik haar door de tuin lopen, aangezien wij drie honden hadden was de tuin helemaal goed afgezet en kon ze nergens weg, de honden vonden haar prachtig en zij en de honden renden door de hele tuin, speelden met elkaar, een geweldig gezicht, ze waren heel lief met haar en zij ook met hun, een vredelievend en leuk gezicht, na een paar uurtjes dollen zo met elkaar ging zij dan weer het hok in. Wij kregen wat problemen met haar vacht, ik belde de slachter op en vroeg hem wat moet ik er aan doen, hij begon smakelijk te lachen en zei mevrouw, het is een angora konijn en ook een Vlaamse reus, zoveel buitenmensen waren wij nog niet, dat wij wisten wat dat betekende, maar dat werd ons in de volgende maanden heel duidelijk, het haar was steeds moeilijker te ontklitten en zij groeide zo hard, dat het hok te klein werd, er moest een ander hok komen voor onze Blanche, zoiets kost even tijd. In die tijd hadden wij de buren leren kennen en op een zondagmiddag kwam de buurvrouw met haar man even langs om naar het konijn te kijken en een praatje te maken, zo maar. Ze zag het konijn in zijn hok en zei,"dat hok wordt veel te klein voor het beest," ja, dat wisten wij al. "buurvrouw ik heb een schitterend groot hok in mijn grote schuur, daar mag zij wel zolang in tot Willem een nieuw hok heeft gemaakt," ik vroeg waar heb je dat hok dan","in de schuur bij ons". "Maar dan kom ik haar eten geven als je dat goed vind". Natuurlijk, kom maar gerust langs. Ik keek naar Willem en het leek ons even een geweldige oplossing. En zo verhuisde Blanche gedragen door de buurman naar de buren, leuk vond ik het niet, maar ik wist dat Willem het nieuwe hok heel gauw zou maken, dus zou het nooit voor lang zijn. Opgewekt liep ik 's middags met haar eten in een zak naar de buren, de buurvrouw zei: "dat heeft ze niet meer nodig", oke, zij had haar dus eten gegeven. Wij kwamen in de grote schuur, maar nergens zag ik een hok, ik keek rond, "waar is ze dan", "kom maar mee" en ze liep naar een hele grote witte diepvrieskist, deed het deksel open en daar lag Blanche, onze Blanche, helemaal bevroren en dood, ik schrok zo erg dat ik dacht flauw te vallen en rende naar huis totaal overstuur en het heeft dagen geduurd alvorens ik daar over heen was, het zijn nog steeds onze buren, maar wij spreken elkaar nooit meer, ik denk dat iedereen dat wel zal begrijpen. De tuin is nu weer een prachtige bloemen en plantentuin en wij kopen gewoon weer kippenvlees, ik denk toch dat je voor dat leven geboren moet zijn en de lugubere man die alles slachtte wat er gebracht werd, is er inmiddels niet meer, Dinkie.

Hoe wij voor de tweede keer geredwerden.

13 December 2013 - 0 reacties

donderdag 28 februari 2013

Hoe wij voor de tweede keer gered werden. Herhaling.

Bruisend en jubelend had de bevrijding haar intocht gehouden. Opeens was ze gekomen, verrassend bijna, in een enkele dag. Wat was dat geweldig, verlokkend, bedwelmend, niet te geloven. Daar boven in de boom zittend uitkijkend over de kampmuur naar de vrijheid, met een stralend gelukkig gevoel:" wij hebben het gered". Andere kinderen in de boom lachten, riepen naar elkaar, wezen naar de bergen. Ineens een vreselijk gegil, van alle kanten, fluitend geluid, iets wat langs je oor vloog, onraad, als appels vielen wij uit de boom. Moeders kwamen op ons afgerend: " Mee" gilden zij. "Ze vallen ons aan". Kogels, hollen, vluchten. Nog meer krijsende Indonesiërs over de muur, iedereen rende in paniek door het gangetje naar het andere gedeelte met het grote open veld, daar waren ook Indonesiërs: " merdeka, merdeka", gilden die. Wij renden allemaal het veld op , zover mogelijk naar achteren, overal stonden ze met geweren in de aanslag, wachtend op het bevel te schieten. In de barakken rond het grote veld hadden alle vrouwen de deuren gebarricadeerd. En hoe ze ook probeerden, ze kregen ze er niet uit, wat uiteindelijk onze redding was, het duurde en duurde, alles stond stil, vol angst op het veld. Ineens begonnen zij in het wilde weg te schieten en handgranaten te gooien. "Liggen" werd er gegild, "liggen", wij ook. Mannen wierpen de handgranaten terug. Iedereen was doodstil en alles begon te bidden. Plat op de grond ineens een vreselijke klap vlakbij, zo erg dat ik dacht dat mijn borstkas uit elkaar zou spatten en overal in eens bloed op mij en stukken van, van alles :"O God, ik ben dood", alles is, kapot, dat was het dus. Wat gek, ik hoor nog alles, ik kan nog zien, als dat dood zijn is dan is het niet zo erg. Wat raar, ik kan mijn vingers bewegen. O God, ik ben alleen erg gewond, maar ik voel ook geen pijn. Voorzichtig keek ik naar alles wat op mij lag: "waar, waar ben ik gewond". Ineens mijn moeders stem:" Op staan, snel, wij moeten hier weg, verder naar achteren, vlug, vlug, nu". Kan ik dat dan, O God, het is niet van mij, het is van iemand anders. Weg, ver weg. Wij renden zo hard als wij konden naar achteren, waar geen Indonesiërs stonden. Mijn broertje raakten wij kwijt. Naar de toiletten, daar kropen wij boven op elkaar. Mijn moeder hoorde mijn broer ineens huilen. Ze riep: " Anton, wij zitten hier". Hij kwam naar ons toilet. Huilend zei hij: "Mammie, hoe moet ik bidden "? Zoiets vergeet je nooit. En op elkaar gepropt zaten wij bijna allemaal hardop te bidden. Toen nog ergere woeste kreten van de daken. "Dit is ons einde", zeiden ze: "Kus je kinderen maar gedag, wij gaan eraan" . Nog meer vreselijke kreten, toen vreselijk schieten en hels lawaai, kogels vlogen rond, knallen, geren, gekrijs. Doodsbang wachten wij. Iemand gilde:" Het zijn de onzen, het zijn de Gurkha's, het is heus" . Doodstil werd het. Zou het kunnen, zouden wij toch nog gered worden. Heel voorzichtig gingen enkelen kijken en zagen zwarte mannen voorbij rennen, die naar ons grijnsden en lachten: " De Gurkha's, de allerbeste krijgers die er zijn", zei iemand. "Ze komen ons bevrijden". Alles begon te huilen en God te danken. En ja hoor, een uur later vonden wij mijn grootmoeder. Die was door de paniek op het veld naar beneden gerold en had zich dood gehouden. Hoe je je dan voelt is niet te beschrijven. Je krijgt weer een leven terug, je leeft, je leeft, het heerlijkste gevoel wat er bestaat en nooit, nooit ben ik het vergeten. Ook ben ik nooit onze nieuwe bevrijders vergeten als zij er niet geweest waren was ik er nu ook niet, wij hebben ons leven aan de Gurkha's te danken en zal dat nooit meer vergeten, Dinkie Dit verhaal wilde ik eerst niet vertellen was bang dat het te veel zou zijn, maar door mijn oudste dochter ben ik het toch gaan doen en er ook wel heel blij om. Dinkie.

De oude Dag van een kampkind

13 December 2013 - 0 reacties

donderdag 14 juni 2012

De oude dag van een kampkind.

Donkere wolken pakken samen nu begin april om ons even te laten voelen de zomer is nog ver weg. Hier sta ik dan in een heel oud en opgeknapt vlasboerderijtje in een Zeeuws dorpje, tussen de prachtige mooie verzameling oude spullen, die deze oude dame ook nog zullen overleven, een gewezen jappenkampkind, naast mij een lieve man een schat van een hond en kleinkinderen op nauwelijks 2 km afstand, oud maar toch zeer opgewekt, waarom ook niet en iedere maand genoeg geld om zonder al te veel zorgen te blijven drijven in het leven van vrijheid en zorgeloosheid, met op de achtergrond steeds onze heerlijke muziek, wel uit een heel ander tijdperk, maar wat een muziek , bij dat enorme keel gekrijs van tegenwoordig, klinken de harmonieuze klanken als een warme deken om mij heen doordrenkt van alle herinneringen die er mee gepaard gaan en dat zijn er niet weinig. Dan in eens in de winkel van Appie Heijn slaat de ellende toe, knie op slot, met een diepe kreun klap ik het er weer uit, de tweede knie, ja de afbraak heeft weer toegeslagen, een knie was kennelijk nog niet genoeg, toen kwam er ook nog een heup bij, toch nog te gelukkig, dan maar de laatste knie, gelukkig dat er van alles maar twee zijn. Afscheid nemen van muziek, huis, hond en mannetje, die met een wit gezicht zijn vrouw alweer moest afleveren bij het ziekenhuis in Assen. Daar dit mijn derde keer was, kwam ik lachend in de operatie kamer met mijn mp3 speler en 3 kussens onder mijn hoofd, de prik in de rug was voor de derde keer een complete verrassing, namelijk niet gevoeld, als ik niet een blok cement van onder was geworden, had ik het niet eens geloofd, wat dat betreft een diepe buiging voor de anesthesie van Assen, alhoewel buigen op dat moment volkomen buiten mijn vermogen lag, zaag en timmergeluiden van achter een groen gordijn, wat voor mij hing, verkondigde het eind van mijn zo lang gebruikte eigendom, de laatste knie. Na vier dagen verblijf aldaar de vrijheid tegemoet met twee krukken en 35 krammen en ook gelukkig wat magerder. Eerst gauw even naar mijn dochter in Appelscha voor een heerlijke stop en goede lunch, bijgekomen vertrokken wij daar om 6 uur met voorin een stapel kussens waarop het arme been kon rusten, richting Zeeland, een rit van drie uur en een kwartier, op zich niets ernstigs, maar de blaas redde dat helaas niet, moest ontlast worden. Kon een mens er maar een klem op zetten. Beide benen voorzichtig uit de auto, hopende bij het nette en schone benzinestation te zijn aangekomen, steunend op twee krukken, vriendelijk smilend naar alle nieuwsgierige blikken. Een grote bof, toilet met dame erbij. In een ondeugend moment even mijn wond met krammen laten zien, het effect was schitterend, dat luchtte op, verzachtte alles. Met veel egaars werd ieder obstakel verwijderd en vriendelijk nam ik afscheid. Weer de auto in tot de volgende benzinepomp, gelukkig niet meer dan twee keer in de hele reis. Thuis gekomen viel het vlotte jasje af en blij de tranen laten lopen, ik was weer heel thuis, heerlijk in mijn eigen bed, met eigen man, muziek en hond. Weer een mijlpaal op het pad van de afbraak. Nooit geweten dat negatieve dingen ook zo'n heerlijk gevoel van geluk kunnen geven, vooral als ze voorbij zijn. Op naar de volgende stap op deze ladder van ouderdom. De beste stap was het ontdekken en leren gebruiken op een voor oudere fantastische manier van de PC. Hierover later nog veel meer verhalen. Dinkie

De Laarsjes van Elizabeth

13 December 2013 - 0 reacties

De laarjes van Elizabeth.

Ach Ineke, 1 of 1 1/2 dat is ook een leeftijd dan kun je het moeilijk allemaal uitleggen, Eva was een fantastisch kind, maar mijn jongste dochter had een paar hele kleine rode laarsjes gekregen, daar was zij vreselijk blij mee en die mochten niet uit als ze naar bed ging, na weken kwamen wij bij mijn schoonmoeder en die zei toen:" die laarzen worden haar te klein uit er mee," nu brullen krijsen en ik ook overstuur, maar ze had gelijk, ze werden veel te krap, toen heeft zij ze met een schaar door midden geknipt, want ze wilde al krijsend en gillend ze weer direct aan trekken, ik dacht daar komt ze niet overheen. Zij weet het niet eens meer, ik nog absoluut wel. Weet jouw kleindochter het nog?? Groeten, Dinkie.

Een bizar verhaal wat mij overkwam

13 December 2013 - 0 reacties

maandag 29 april 2013

Een bizar verhaaltje wat mij overkwam.

Een verhaal wat mij is overkomen. Voor mijn vriendin hier kwam logeren, ging ik woensdag naar de kapper, Patrick. Ik zat te kijken naar de vrouw waar hij mee bezig was en dacht wat een beeldig haar heeft zij en wat maakt hij er weer een beeldig kapsel van, de vrouw lachte even naar mij en ze zag er heel slank uit, met prachtige kleren en hele mooie maar stevige schoenen en ik dacht nog wat ziet zij er mooi uit, zo slank en nog zulk mooi dik haar, knap gezichtje, zo ongeveer 72 jaar oud, haar haar had alle tinten grijs. Toen ze klaar was hield hij een spiegel achter haar en ik dacht nu die kan met een gerust hart uitgaan, haar haar zit prachtig, ik groette haar en zij mij en ik zei, het zit geweldig mooi, dank u zei ze, maar haar stem klonk een beetje vreemd. Ze rekende af en toen hoorde ik Patrick zeggen heel veel sterkte, hij hield haar hand lang vast en zij knikte, iemand kwam haar ophalen, dan ga ik meteen aan het fantaseren, dat zal vast haar dochter zijn of schoondochter, leuk hoor!!!!. Patrick draaide zich om naar mij en begon mijn haar te verven, ik vroeg, Patrick waarom zei je sterkte, het beste met u. Patrick zei deze vrouw gaat morgen euthanasie plegen, ik voelde mij helemaal beroerd en misselijk worden, hij zag het, hij zei dat is echt waar, zij heeft keelkanker en ze hebben haar helemaal opgegeven, maar zij wilde eerst haar haar nog laten doen en haalde snel een kopje koffie voor mij, nu drie dagen later schrijf ik dit aan jullie, nu is zij er al niet meer, zo iets is niet te bevatten, maar toch ben ik, ondanks dat ik er zo beroerd van geweest ben, heel blij dit meegemaakt te hebben, hoe erg ik het ook vond, want je beseft dan pas, als je daar rijdt naar huis, in het zonnetje, alles in bloei komend, heerlijk weer, hoe gelukkig je dan eigenlijk moet zijn, want het is zo ineens voorbij, het hele weekend liep ik ondanks de drukte op wolken, zo blij was ik om te leven, moest het even met jullie delen, lieve groeten, Dinkie.

Eeerste kennismaking met Holland

13 December 2013 - 0 reacties

Eerste kennismaking met Holland

Februari 1946, langzaam voer het schip richting Amsterdam, doodstil stonden wij op het dek en zagen voor het eerst het door onze moeder zo opgehemelde Holland, nat, somber, allemaal poppenhuizen gleden voorbij, de stilte was te snijden, af en toe een snik van blijdschap. Mensen aan de wal fietsten mee met onze boot en zwaaiden naar ons.Vol verbazing keken wij, mijn broer en ik naar dit voor ons totaal vreemde koude vlakke land, hier was ons vaderland, dit miezerige kleine koude landje. "Nee," dacht Marjolein, dit is niet mijn vaderland, Indonesië is mijn land. Heel in de verte zagen wij kades en hoorden wij muziek, iedereen raakte ineens opgewonden, daar is de haven wij zijn thuis. Droevig keek ik naar mijn pleegvader, die al die tijd aan boord voor mij gezorgd had en van wie ik nu afscheid moest nemen, tranen stroomden over mijn wangen, weer een verandering, wat hing mij nu weer boven het hoofd. De muziek werd luider en daar stond het harmonie orkest ons te verwelkomen, gejuich aan boord ,mijn moeder begon te huilen, na 17 jaar weer terug in Nederland, na 4 jaar Jappenkamp, ja, zij was thuis wij waren weg van huis. Vol verbazing om al die blanke mensen, die ons verwelkomden zaten wij ineens droevig in een grote bus naar Birkhoven in Amersfoort. Mijn moeder werd steeds blijer en herkende veel, raakte niet uitgepraat over alles wat zij zag. Mijn broer vroeg," zijn er hier geen bruine mensen en waarom is alles zo klein," "stil Anton", zei mijn moeder," je went er maar aan dit is nu jouw thuisland hier horen wij". Ineens reed de bus langs een prachtig wit hotel en bij het grote bordes mochten wij er allemaal uit en een hele lieve gastvrouw probeerde ons allemaal persoonlijk te begroeten. Wij kwamen in een grote hal met een prachtige trap en voor wij het wisten hadden wij een mooie kamer aan de voorzijde van het hotel, samen met mijn moeder en kregen wij eten en drinken in een mooie eetzaal, maar het gemis van mijn pleegvader werd te veel voor mij en na drie uur gehuild te hebben werd de dokter erbij gehaald en die zij ze heeft heimwee naar haar leven aan boord van het schip, zij heeft 5 weken zonder haar moeder gezeten constant verzorgt door de gepensioneerde scheepsarts, die heel goed voor haar is geweest, heb wat geduld. Een stevige slaappil hielp mij door de eerste dagen. Op een dag vloog er een vliegtuig over het hotel en binnen twee seconden lagen mijn broer en ik onder het bed, tot grote ergernis van mijn moeder," Dit is Holland hier ben je veilig, hier is alles voorbij en er is hier niets waar je bang voor hoeft te zijn, morgen komt mijn vader naar het Hotel voor het eerst na 17 jaar zie ik hem dan weer, dat is jullie opa. Een opa wat was dat nooit eerder over gehoord. Op een koude zonnige ochtend het was tenslotte eind februari stond er in de hal een grote man met een beetje een kromme grote neus, mijn moeder rende de trap af begroette hem uitbundig en zei toen tegen ons, :" dit is mijn vader en jullie opa, voor een meisje van 12 jaar en een jongen van 10 jaar een vreemde man, maar al gauw was het ijs gebroken en zou hij met ons een wandeling gaan maken, dik aangekleed ging hij met ons wandelen en iedere keer haalde hij voor ons een snoepje uit zijn zak en dan zei hij,:"potdorie, hebben ze al weer gejongd en zo kwam er een eindeloze reeks van snoepjes klein, maar heerlijk te voorschijn uit zijn jaszak, iets wat ik nooit vergeten ben. Na een flinke wandeling met deze sportieve 79 jarige nieuwe opa, gingen wij ergens wat drinken, opa nam zoals hij dat noemde een pikketanesie en wij kregen ieder een glas priklimonade, het smaakte heerlijk. Dat was de eerste kennismaking met de eerste opa in Holland. Zo kabbelden de dagen door in dat schitterende hotel. Op een dag zei mijn moeder, Dinkie wij gaan naar een huis in Amersfoort waar jij gaat wonen, stom verbaasd keek ik haar aan, waarom vroeg ik, ik wil bij jou blijven, ja kind dat kan niet er is woningnood in Holland en zo wen je het snelste aan dit land en zijn gewoontes, samen met haar vertrok ik met de bus en naar wat omzwervingen kwam ik toen bij een geweldig leuk huis uit de jaren dertig, wel in een rijtje maar zag er gezellig uit met een eigen voortuin met hekje. Een hele magere nogal wit uitziende vrouw deed open , ze was en deed heel vriendelijk en vroeg ons te komen zitten en zo dronken wij met zijn drieën een kopje thee, rond kijkend vond ik helemaal niets, kaal, ongezellig, een hele grote tafel met heel veel stoelen, alles maakte mij heel erg verdrietig. Ik keek mijn moeder smekend aan maar die negeerde alles en even later, toen wij terug naar het hotel gingen, heb ik vreselijk gehuild en haar gesmeekt mij daar niet achter te laten, ze werd erg boos en zei dat ik mij niet zo aan moest stellen, ik was een grote meid en zo kon ik het beste aan dit land wennen, ze heeft ook drie kinderen, dus je bent er niet alleen en iedere zondag kom je naar mij toe en dan lunchen jij en Anton bij mij, hier niet ver vandaan. Op die vreselijke dag die ik nooit meer zal vergeten kwam ik in dit vreemde huishouden, met drie vreemde kinderen, diep eenzaam en verdrietig. Allereerst werd er bij de lunch gebeden, toen uit de bijbel voorgelezen, enge sombere verhalen, voor een wild kind uit de tropen iets totaal onbegrijpelijks, ik dacht waar zijn die mensen nu mee bezig, voelde mij steeds meer een vreemde, na het eten weer gebeden. Ik dacht ik kan hier niet blijven dit vind mijn moeder vast niet goed dan kan ik hier weg, maar zondag was nog ver weg. De eerste avond was al een drama, ik moest en zou de gortepap eten had nog nooit zo iets vies geproefd, spuugde het zo uit, maar mocht niet eerder van tafel tot het op was, tenslotte was het goed eten en moest ik dankbaar zijn dat wij allemaal te eten hadden, daar zat ik dan van 6 uur tot negen uur tot dat een van haar kinderen zei, doe het in je mond en spuug het in de wc uit, want anders zit je hier de halve nacht, zo gezegd zo gedaan. Mevrouw Ijf was toch in de keuken bezig, dat was haar naam, ik noemde haar wrijf . Toen ze zag dat het bijna op was moest ik naar de keuken komen en kreeg ik een lepel levertraan met een slok zwarte koffie toe, kokhalzend rende ik door de achtertuin, snikkend om naar huis te mogen, waar dat ook was??? Na vele slapeloze nachten werd het dan eindelijk zondag en kon ik naar mijn moeder, die in een prachtig pension zat bij twee lieve oude mensen, die daar twee kamers had, een zitkamer en een soort eetkamer keukentje voor haar met een eigen voordeur en een kleine slaapkamer, ze was helemaal gelukkig en mijn broer die kon niet komen, zei ze, waarom wist ze ook niet. Na drie uurtjes bij haar moest ik weg, hoe ik ook zeurde en hoe ik ook vertelde hoe naar ik het had er hielp geen moedertje lief aan ik moest terug. Huilend liep ik naar het adres waar ik wist dat mijn broertje zat , daar aangekomen belde ik aan vol happy gevoel, dat ik samen met hem nog even kon zijn en hem helpen, gedeelde smart is halve smart. Een dienstbode in een stijf gestreken jurk met groot schort deed open en vertelde mij dat mijn broertje om gezondheidsreden naar het platteland was en voorlopig daar bij een boer zou blijven wonen tot hij weer helemaal beter was, het adres van die boeren familie kon zij mij niet geven, moest maar weer eens terug komen, zei zou het wel vragen aan de professor. Om een lang verhaal kort te maken het zijn de naarste dagen van mijn leven geweest en ook de verdrietigste dagen, ging van daar uit iedere dag naar school, het eenzame eind lopen, naar school toe was het enige uitje en de zondagse lunch bij mijn moeder. Hoe dit verhaal verder gaat is beschreven in een ander blog verhaal namelijk:" Het weerzien met mijn vader", Dinkie

Overpeinzing van een moeder

13 December 2013 - 0 reacties

Overpeinzingen van een moeder.

De dagen gaan voorbij, tegenhouden, kon dat maar, 's avonds bij het verdwijnen van het vrolijke zomerlicht eindeloos te kunnen dromen zou geweldig zijn, dingen moeten er gebeuren en dat doet soms pijn, vliegt er weer een uur voorbij, te kort, de tijd, te veel te doen, vasthouden wil ik dit moment, dat nog geen tijd kent, maar ook wel gaat verdwijnen, soms heel ver zo ver in de vergetelheid, voor je het weet is er weer een nieuwe tijd, die ook weer verdwijnt, zo rijgt het leven een groot patroon, voor de eeuwigheid, dat verschiet, verslijt en verdwijnt, kon alles maar even stoppen om nog langer te kunnen blijven bij een moment, die dan nooit verloren gaat, maar stevig apart blijft bestaan voor eeuwigheid. Zo'n moment dat niet mag verdwijnen is het samen zijn van twee mensen, die in volle harmonie en zeer gelukkig met hun dier, huis en tuin zo'n moment willen laten voortduren tot in eeuwigheid. Helaas de droom blijft, het gebeuren verdwijnt, plaats makend voor een nieuw gebeuren, kort of lang, maakt niet uit het is weer nieuw helemaal nieuw dat maakt mij soms bang. Moeder zijn is voor mij het hoogste goed geweest, daar werd voor volle honderd procent in geïnvesteerd, helemaal alleen, een diepe leerschool, want voor moeder zijn krijg je geen opleiding, dat moet je gewoon maar doen, of je wilt of niet, ze zijn er, je staat er voor, je kunt niet zeggen nu vandaag even geen zin, nu even mijn eigen ding doen, zelfs met hoge koorts, ziek of beter er moet eten zijn, boodschappen, kleren wassen, zorgen dat alles blijft draaien en goed gaat, er tussen door nog de financiën bijhouden, de betalingen regelen, huizen verkopen en kopen plus de verhuizingen regelen en de tuinen in orde hebben, zonder opleiding er voor 's nachts je bed uit, overdag om 7 uur wakker, drie kinderen van1,2,3, jaar moeten verzorgd worden, niemand die er om maalt of je dit alles wel haalt. Hoe groter ze worden hoe meer je moet doen, de tijd voor jezelf verdwijnt en weer een kind verschijnt, de jongste, de nakomer, de hekkensluiter, alles nogmaals proberen, maar dan met meer ervaring en meer geleerd, dat geeft het een leuke glans en is ook tevens je laatste kans, om met je jonge lijf dit alles diep te laten zinken als herinnering voor later, hoe het was en hoe het ging, dat blijft nu in je geheugen gegrift. Dit was de keuze van het leven om jou deze taak te geven, het lot of een karma , wie zal het zeggen. Dan met de oude dag mag je eindelijk doen wat je wilt en kun je leven zoals het je boeit en uren dromen, tijd verspillen en hopen dat jouw de tijd wordt gegeven ook dit laatste stuk heel bijzonder te beleven, Dinkie.

De kweekschool

13 December 2013 - 0 reacties

woensdag 27 november 2013

De Kweekschool laatste klas

Terwijl zij op de fiets zat, gestopt bij een kruispunt, besefte zij dat ze nu pas aan het begin van de grote oversteek naar Wassenaar was, zij keek naar haar blote benen, eigenlijk te koud gekleed, ze zag de blauwe adertjes lopen en ergerde zich aan de lange haren op haar been, met een zucht begon zij al kauwende op een stuk droge ontbijtkoek aan de lange tocht naar huis. Zij dacht aan het gesprek met juffrouw Ter Beek, hoofd van haar kweekschool in Leiden. God, wat had dat mens een hekel aan haar. Als recht geaarde rode socialist, zag zij in de opgemaakte veel spijbelende jongedame uit Wassenaar een slecht voorbeeld en was dit wicht een doorn in haar rode socialistische oog. Te vrij, te veel spijbelen, toch achten en tienen halend. Het zag er dus beslist droevig uit, zoals Jokko haar vriendin beaamde. "Ja, Dinkie, je zult een PR repertoire moeten gaan bedenken, maar hoe en wanneer?" Alle dagen dat zij moest nablijven en gangen dweilen voor straf voor het vele spijbelen, hadden niet geholpen, nog de fantastische goede cijfers die zij haalde, ook voor alles wat zij thuis nog maakte. Zo fietsend was zij al bijna thuis, doch het probleem bleef onopgelost. Enkele weken later viel er een brief in de bus, dat er door de laatste klas van de kweekschool een fietstocht naar Voorne- -Putten en een verblijf voor een week aldaar was gepland. Er zouden excursies naar de duinen worden gehouden om planten en dieren te bestuderen en zo waren er nog veel meer van die natuurprogramma's. Jokko liep op school breed te grijnzen." Zo Dinkie, hier kun jij nu echt je PR gaan doen en proberen diepe indruk te maken, dat wordt hard ploeteren in weer en wind en koude door de duinen om de natuur te leren kennen in al haar facetten". Dinkie gruwde, als er iets was waar zij een hekel aan had dan was het wel, kou , wind en zand, dat was voor deze inderdaad modieuze opgemaakte charmante Wassenaarse een gruwel. De dag van vertrek kwam, oke, een hele dag fietsen tot daar aan toe, de paden op de lanen in en al zingende vertrokken ze, de leidster voorop, die in stilte hoopte dat dat nuffige kind uit Wassenaar zou bezwijken, doch dat kind had wel een concentratiekamp overleefd en voor hetere vuren gestaan, ook al had ze de behoefte er aan totaal verloren, daarom wist ze wel wat ploeteren was en overleven. Meezingend uit volle borst zetten Jokko en zij, beiden kampkinderen, de sokken er in en kwamen gelijk met de rest nog fit uitziend bij een grote houten loods aan in een prachtig duin gebied. In het midden een vierkante ruimte als hal en een voordeur, er naast een vierkante keuken met een groot raam, aanrecht, gasfornuis en ijskast en een klein tafeltje in het midden met twee houten stoelen, dan een deur naar de grote zaal met houten vloeren en in het midden een hele grote kolenkachel met pijp naar boven door het dak, waar je heel veel kolen in kon doen, in deze grote zaal tegenover de keuken, overal grote ramen en ook een paar openslaande glazen deuren zo de tuin in. Verder stonden er twee paar hele grote eettafels met allemaal stoelen er om heen en een kleine zithoek met een paar banken. Zowel rechts als links van deze grote ruimte waren twee slaapzalen, links was verdeeld in vier kamers, voor de juffrouwen en rechts was verdeeld in drie grote kamers voor ons met bedden en stapelbedden.Toen kwam bij mij het grote plan, keilde mijn tas op een bed en vloog naar de keuken, ging thee zetten en de grote kachel aanmaken, alles lag er klaar voor, toen die heerlijk brandde kolen er op en direct de thee en kopjes klaar zetten, toen iedereen terug in de zaal was stond iedereen verbaasd, Dinkie wat heerlijk. Toen werden de taken verdeeld, ik nam de gehele keuken onder mijn hoede, plus kachel, plus schoonmaken van de zaal en de slaapkamers, wc's en douches. De leidster, zeer verbaasd, dacht dat red ze nooit, lachen, had vroeger vaak genoeg in het Jappen kamp meer gedaan dan dat. Maar het fijnste moest nog komen. Die eerste avond was erg zwaar, iedereen bemoeide zich er mee, Jokko zei:" jij liever dan ik" maar ik wist dat houden ze niet vol. Eindelijk bedtijd, de boodschappen voor de volgende dag zouden gebracht worden, dus ik kon helaas niet meegaan de eerste dagtocht in de duinen. "Bofferd," fluisterde Jokko in mijn oor. Ik zei er komen nog dagen genoeg hoor dat ik met jullie mee kan gaan, (dus niet gelukkig). Alles lag op bed doodmoe van de fietstocht, laat op de avond bij de leraressen aangeklopt en gevraagd wie er warme chocolade wilde en wie er een kopje thee wilde, iedereen was stom verbaasd, maar ze zeiden geen nee en zo bleef ik rondscharrelen tot 12 uur, ontbijttafels klaar maken, alles klaar zetten voor 's-ochtends. ( wat niemand wist, behalve Jokko, dat ik nooit vroeg kon slapen, een familie kwaal). De volgende dag vertrok alles met brood mee en thermoskannen thee, het weer was guur en heel erg koud. Toen alles weg was heb ik de hele keuken schoongemaakt, aardappelen geschild en de kachel heerlijk opgestookt, bloemetjes geplukt en op de eettafels gezet, de wc's waren zo klaar, ook de douches en alles was warm en gezellig en ik om drie uur na dat de boodschappen binnen waren heerlijk met mijn thee en brood boven op de kachel zitten lezen, om vier uur ging ik dan thee zetten en kwamen ze vermoeid en koud weer terug, het beviel zo goed dat ze het zo lieten, niemand dacht er meer aan, alles liep op rolletjes. En zo heb ik de hele week in de warme loods doorgebracht met het verzorgen van drie juffrouwen en 23 meisjes, geen duin gezien, had er genoeg in Wassenaar. Vaak als ze terug kwamen was er warme soep en heerlijke thee met kleine sandwiches. Ik moet zeggen heb hard gewerkt, maar vond het heerlijk, de stilte, alleen in die grote warme loods met de wilde bloemen op de tafels en de warmte van de kachel en het uitzicht op de duinen in de verre verte. Ook ik was happy en kon voor ieder tot diep in de nacht klaarstaan om dan middags als ze weg waren, dat gebeurde ieder dag, even heerlijk te genieten. Voor mij geen Indische Duinen, maar een warme kachel, het was toch al heel erg wennen aan het klimaat voor een tropen kind. Op weg naar huis fietsend kwam juffrouw ter Beek naast mij fietsen en werd ik overstelpt met complimenten en zo kreeg ook ik de rode socialistische pet op ondanks Wassenaar en was ik een hele lieve sociaal voelende jonge vrouw. Jokko, kwam naast mij fietsen en zei:"je hebt er nog van genoten ook kleine slimme vriendin van me, zij was namelijk erg lang, Dinkie.

Mijn verblijf in Indonesie, voor het eerst weer te

18 June 2012 - 0 reacties

zondag 15 april 2012

Lieve vriendin, je vroeg mij waarom wij dan daar weggingen, omdat ik mij er al weer zo thuis voelde. Vergeet niet dat mijn hele familie, ook mijn ouders en mijn moeder had longkanker in Holland zaten en naar ons uitkeken en dat mijn jongste zoon, Andy naar een goede middelbare school moest en terug naar zijn vrienden, daarom moesten wij weg, ik had ook nog drie volwassen kinderen in Holland, wij werden door alle Indische mensen en hun familie van het kantoor en thuis uitgezwaaid, maar toen ging het hele vertrek niet door, het kleine vliegtuigje dat ons uit Cilacap had moeten vliegen was kapot, er kunnen maar 12 mensen in, ik was als de dood als wij er mee moesten vliegen met verlof naar Djakarta, maar nu zouden wij voorgoed vertrekken, dus weer uit het vliegtuig en met alle mensen die ons uitzwaaiden weer naar ons huis, wat leeg en kaal was met alleen alle bloemen. Direct er na met een taxi naar Djokjakarta, uren over de wegen met regen en onweer, geen goed zicht en niet goed werkende ruitenwissers, halverwege was ook de taxi kapot, stonden wij bij een heel klein mini dorpje met wat hutten en daar, hoe was het mogelijk, was er in die kampong verderop een klein hotelletje en daar heeft de chauffeur gebeld voor een andere auto, na een paar uur kwam er toen een vw busje, met een fanatiek kretek rokende chauffeur en konden wij eindelijk verder naar, zoals de Amerikanen het noemden, Djojo. Uren later, vermoeid en hongerig in Djokjakarta in het Hilton Hotel, daar kregen wij alleen nog wat brood, meer hadden ze niet want het was na middernacht. De volgende dag naar het vliegveld en naar Djakarta, toen pas weer terug naar Holland, daarna nooit meer terug geweest. Ben met een papaya dieet daar 30 kilo afgevallen, onze buurman hier vroeg of ik misschien ziek was met je weet wel, zei hij, daar doe je dan al die moeite voor, hahaha, Dinkie.

De oude dag van een kampkind

18 June 2012 - 0 reacties

De oude dag van een kampkind.

Donkere wolken pakken samen nu begin april om ons even te laten voelen de zomer is nog ver weg. Hier sta ik dan in een heel oud en opgeknapt vlasboerderijtje in een Zeeuws dorpje, tussen de prachtige mooie verzameling oude spullen, die deze oude dame ook nog zullen overleven, een gewezen jappenkampkind, naast mij een lieve man een schat van een hond en kleinkinderen op nauwelijks 2 km afstand, oud maar toch zeer opgewekt, waarom ook niet en iedere maand genoeg geld om zonder al te veel zorgen te blijven drijven in het leven van vrijheid en zorgeloosheid, met op de achtergrond steeds onze heerlijke muziek, wel uit een heel ander tijdperk, maar wat een muziek , bij dat enorme keel gekrijs van tegenwoordig, klinken de harmonieuze klanken als een warme deken om mij heen doordrenkt van alle herinneringen die er mee gepaard gaan en dat zijn er niet weinig. Dan in eens in de winkel van Appie Heijn slaat de ellende toe, knie op slot, met een diepe kreun klap ik het er weer uit, de tweede knie, ja de afbraak heeft weer toegeslagen, een knie was kennelijk nog niet genoeg, toen kwam er ook nog een heup bij, toch nog te gelukkig, dan maar de laatste knie, gelukkig dat er van alles maar twee zijn. Afscheid nemen van muziek, huis, hond en mannetje, die met een wit gezicht zijn vrouw alweer moest afleveren bij het ziekenhuis in Assen. Daar dit mijn derde keer was, kwam ik lachend in de operatie kamer met mijn mp3 speler en 3 kussens onder mijn hoofd, de prik in de rug was voor de derde keer een complete verrassing, namelijk niet gevoeld, als ik niet een blok cement van onder was geworden, had ik het niet eens geloofd, wat dat betreft een diepe buiging voor de anesthesie van Assen, alhoewel buigen op dat moment volkomen buiten mijn vermogen lag, zaag en timmergeluiden van achter een groen gordijn, wat voor mij hing, verkondigde het eind van mijn zo lang gebruikte eigendom, de laatste knie. Na vier dagen verblijf aldaar de vrijheid tegemoet met twee krukken en 35 krammen en ook gelukkig wat magerder. Eerst gauw even naar mijn dochter in Appelscha voor een heerlijke stop en goede lunch, bijgekomen vertrokken wij daar om 6 uur met voorin een stapel kussens waarop het arme been kon rusten, richting Zeeland, een rit van drie uur en een kwartier, op zich niets ernstigs, maar de blaas redde dat helaas niet, moest ontlast worden. Kon een mens er maar een klem op zetten. Beide benen voorzichtig uit de auto, hopende bij het nette en schone benzinestation te zijn aangekomen, steunend op twee krukken, vriendelijk smilend naar alle nieuwsgierige blikken. Een grote bof, toilet met dame erbij. In een ondeugend moment even mijn wond met krammen laten zien, het effect was schitterend, dat luchtte op, verzachtte alles. Met veel egaars werd ieder obstakel verwijderd en vriendelijk nam ik afscheid. Weer de auto in tot de volgende benzinepomp, gelukkig niet meer dan twee keer in de hele reis. Thuis gekomen viel het vlotte jasje af en blij de tranen laten lopen, ik was weer heel thuis, heerlijk in mijn eigen bed, met eigen man, muziek en hond. Weer een mijlpaal op het pad van de afbraak. Nooit geweten dat negatieve dingen ook zo'n heerlijk gevoel van geluk kunnen geven, vooral als ze voorbij zijn. Op naar de volgende stap op deze ladder van ouderdom. De beste stap was het ontdekken en leren gebruiken op een voor oudere fantastische manier van de PC. Hierover later nog veel meer verhalen. Dinkie

hoe ik leerde kaartleggen.

18 June 2012 - 0 reacties

zondag 28 augustus 2011

Hoe ik leerde kaartleggen, herhaling

herhaling ,Hoe ik leerde kaart te leggen
Wandelend door de gangen in kamp Solo, overal vrouwen en kinderen, alles was stampend vol. Het nieuwe kamp was nog niet klaar. Honderden vrouwen en kinderen zaten daar op te wachten toen ineens het bericht kwam, dat alle jongens vanaf 10 jaar over twee dagen weggehaald zouden worden. Niemand wist waar naar toe. Wat zich toen afspeelde, zal ik nooit meer vergeten. Overal huilende vrouwen en angstige jongens, wat is nu tien jaar, als je al bang bent, je vader al kwijt bent, je weet ook niet waar je naar toegaat, niemand wist dat. Die twee dagen waren voor iedereen een hel. Toen kwam de gevreesde ochtend, de grote trucks. Daar stonden ze met zijn allen, tien jaar en ouder, bibberend, sommige jongens begonnen hard te huilen, anderen liepen steeds naar hun moeder en weer terug. Moeders stonden er wanhopig bij, enkelen begonnen te gillen en werden snel door andere vrouwen weggesleept. Dan ineens rijden de trucks met je enige zoon, broer of oudste zoon weg. Een uur later was alles voorbij en viel er een doodse stilte over het kamp. Je hoorde alleen nog het gehuil, soms geschreeuw van enkele vrouwen. Het heeft weken geduurd. Toen ging ook het nieuwe kamp open en kregen wij een beetje rust en overzicht. Maar al die moeders wilden weten hoe het met hun zoon ging, dus werd er al gauw naar waarzegsters gezocht, die waren er, twee. Voor een beetje suiker of wat anders legden zij de kaart en vertelden je over je zoon, je man enz. Naar mate de tijd verstreek en bepaalde dingen uit kwamen werd zo'n vrouw geloofwaardiger. Ze hadden dagwerk. Daar ik mij vaak verveelde, zat ik altijd bij deze waarzegsters en volgde alles. Ik onthield ook alles van iedere legging en zo heel langzamerhand kon ik zelf al zien wat er met deze of gene gebeuren zou, ook wat de waarzegster verzweeg, bv als het heel erg was. Dat vond ik heel netjes van haar. Als je daar dagen en weken bij zit dan wordt het steeds duidelijker, plus dat je meteen kon nagaan of het klopte, iedereen woonde bij je in de buurt en alles ging als een lopend vuurtje, vooral als een voorspelling uit kwam. Veel later, in Holland als meisje van 15, 16 jaar en ouder was je veel verliefd of wilde je graag weten of het wel allemaal goed ging, dus begon ik eerst voor mijzelf en later voor al mijn vriendinnen de kaart te leggen. Al gauw was mijn reputatie als waarzegster bekend. Mijn hele leven heb ik kosteloos vooral voor vrienden en hele goede kennissen de kaart gelegd. Nog steeds, als een van mijn vriendinnen ziek is of iets naars heeft, leg ik de kaart nog een enkele keer, al was het alleen om zelf te weten hoe het afloopt. Er is een tijd geweest, dat het te gek werd. Toen ben ik er mee gekapt, dus nu nog alleen voor echte vriendinnen of vrienden. Vaak heeft men mij gevraagd, waarom vraag je er geen geld voor. Mijn antwoord is: als ik het echt zo goed doe, is dat een geschenk en wil ik daar geen geld voor hebben. Dinkie
Geplaatst door Dinkie op 8:48 0 reacties

Een spannende tocht in de bergen van ons voormalig

18 June 2012 - 0 reacties

Een spannende tocht in de bergen van ons voormalige Indie.

De zon scheen zoals altijd weer onvermoeibaar over de rijstvelden, de weg was stijl en langzaam reden wij naar de bergen, het was heel vroeg in de ochtend, toen wij ineens tussen de kapokbomen doorreden met witte pluizen en bomen vol met openspringende kapokzaden, het was er gewoon stoffig en overal pluizen om ons heen, al dat gedwarrel maakte ons vrolijk, zo ziet sneeuw eruit zei mijn vader. Mijn ouders zaten rustig te praten en langzaam overviel je een luie sloomheid en vielen onze ogen dicht. Wij stonden ineens stil naast een prachtige grote passanggrahan, die hoger lag dan de weg. Langs de weg naar boven naar de passanggrahanop stonden prachtige dennenbomen, die zachtjes ruisden, een lust voor het oog, dolblij stapten wij uit na die lange tocht, snel de benen gestrekt en in het hotel met in het wit gedekte tafels en veel groene planten was het heerlijk koel, het was lunchtijd, er zaten al enkele mensen hier en daar verspreid over de mooie eetzaal. Een keurig in een prachtige kabaja geklede bediende kwam vragen wat wij wilden eten, het eten en drinken werd besteld en na eerst nog wat gedronken te hebben, een heerlijk flesje prik, wij naar buiten, het eten werd klaargemaakt en dat zou nog even duren. Rennend over de weg langs het hotel stonden wij ineens aan de achterkant van het hotel, daar zagen wij de kok lopen met een krijsende kip in zijn handen, die strak om de nek van het beest zaten, blij met het plotselinge publiek pakte hij een fles drank uit de keuken duwde de bek van het beest open en goot er drank in zette de fles neer pakte een mes en pats, sneed de kop er af, gooide die op de grond, verstijfd van schrik stonden wij daar doodstil als 6 jarige en 4 jarige onze eerste kennismaking met de reële wereld van de mens, te verwerken, maar wat volgde was erger, grijnzend blij kijkend naar ons, liet hij de kip los, deze liep waggelend, zonder kop een heel eind naar beneden, viel toen ineens neer, bloed liep eruit, doodstil stonden wij daar verbijsterd te kijken, hand in hand tot het arme dier nog even rilde,sidderde en stil bleef liggen, gillend renden wij terug helemaal overstuur, huilend naar binnen. Om de rest van de gasten niet te ergeren nam mijn vader ons naar buiten en probeerde ons verhaal aan te horen, nadat hij begreep wat er was gebeurd ging hij met ons de weg naar beneden af en bij de laatste dennen liet hij ons zitten in het gras om heel voorzichtig uit te leggen dat een kip altijd dood gemaakt werd alvorens wij het konden eten. Dat was onze eerste kennismaking met de echte wereld en kwam de eerste deuk in ons tropische paradijs, waar ik zo zielsveel van hield. Het lukte toch door de honger gedreven om ons zover te krijgen daar toch te eten, veel weet ik er niet meer van. Er was daar vlakbij een huis gehuurd, een klein donker huis helemaal aan de rand van een ravijn, doodeng was het en erg donker door alle bomen en ook hoorde je geritsel overal, slangen!!!!. Ook bomen die vanuit het ravijn met de toppen in onze tuin stonden van hoog naar nog hoger. Het huis was van binnen ook donker, maar erg koel, vrij kleine kamers, nu ik hier in Holland al zolang woon begrijp ik dat het huis iets van een Hollandse inrichting had, kleine kamers, gezellig kneuterig, wat mijn moeder erg aantrok, wij vonden het een eng benauwd huis. Iedere dag zaten wij daar ons te vervelen vooral toen mijn vader weer alleen terug ging en wij daar achterbleven in het donkere sombere huis. Al snel had mijn astmatische moeder daar ook weer hulp, maar niet voor ons en naar school gingen wij ook niet, zij gaf ons les, wat bestond uit alleen maar huiswerk maken, wat zij zo nu en dan nakeek. Vaak ging zij naar de plaatselijke markt per taxi of betjak, maar wij moesten thuis blijven en werken in de eetkamer. Op een dag uit verveling wilde mijn broer de ramen open gooien, dat was ons ten strengste verboden, er konden apen binnen komen en die beten mensen en daar kon je heel ziek van worden, rabiës. Kun je begrijpen als je je verveeld, wat deed mijn broer, ramen openen, dat wilde hij wel eens meemaken, voor wij het wisten zat de hele kamer vol met apen, wij gilden, ze zaten overal en aten alles op wat ze te pakken kregen, ze waren door het dolle, krijsten, schreeuwden en trokken overal aan, alles ging van de muren, alles gooiden ze kapot, onder luid gekrijs trokken ze aan de blonde haren van mijn broer tot hij ook erbarmelijk krijste van de pijn, waarop ze loslieten, toen zijn we allebei maar keihard gaan krijsen, dat hielp, ze bleven uit onze buurt, alleen alles en dan ook alles werd gesloopt, wij deden onze schriften op ons hoofd , dat vonden ze prachtig, trokken de schriften weg, die werden totaal verscheurd, krijsend renden ze over de meubels, lampen, alles ging eraan, toen ineens stond de baboe in de kamer met een sapoelidie en joeg ze daar mee weg wat haar noch erg veel moeite kostte, toen de laatste aap met een mep op zijn derrière was verdwenen, knalde zij de ramen dicht, scheldend op ons. Op dat moment kwam mijn moeder binnen, furieus was zij, toen ze al haar vernielde kopjes en glazen, schilderijen en nog veel meer zag, de kussens hadden ze kapot gemaakt en alle kapok dwarrelde door de eetkamer, het was een slagveld, nooit kunnen bevroeden dat tien a twaalf apen zo'n bende konden maken, woest was zij op ons, wij werden in onze slaapkamers opgesloten en daar zat ik nog na te bibberen van al dat geweld op bed. Drie dagen later kwam s'-morgens vroeg een gillende baboe het huis in, "nonja nonja", "wat is er nu weer" gilde mijn moeder,"er zit een zwarte panter in een boom die vanuit het ravijn komt", wij keken uit het raam de tuin in, een prachtige zwarte panter lag daar uitgestrekt op een hele dikke tak naar ons te kijken. Het liep de hele dag storm van buren, politie, van overal kwamen ze kijken. Mijn moeder wilde daar meteen weg, maar helaas dat ging niet. Tegenover ons woonde een schatrijke Chinees in een prachtig huis met een enorme oprijlaan en een prachtige herdershond, die het terrein bewaakte, veel was deze Chinees er niet, maar als hij er was dan had hij altijd bewaking bij zich, voor ons een heel interessant geval. Zijn bewaking kwam onverwachts even kijken, doodenge mannen, ninja figuren met veel wapens, het bleek dat hij dus thuis was. Ze boden aan wat in de lucht te schieten in de hoop dat de panter weg zou gaan, maar wat ze ook deden, de panter bleef doodstil liggen, richtte zijn hoofd verstoord op en ging weer verder met slapen, er zat niets anders op dan binnen te blijven zolang hij in de boom zat. Mijn moeder was bang dat hij 's-nachts op het erf rond het huis zou gaan lopen en proberen binnen te komen. Zij besprak dit met de baboe en toen besloot men een politieman met karabijn bij ons te laten slapen en hele spannende uren volgden. Toen op klaarlichte dag klom de panter de boom uit, de politieman was natuurlijk allang weg, hij liep over het erf, snuffelde overal aan vlak langs ons raampje waar wij altijd naar hem zaten te kijken, wij konden hem bijna aanraken zo dichtbij was hij, alleen glas er tussen, prachtig was hij, groot, hij draaide zijn kop om en keek ons recht in de ogen, stil van angst en ontroering om zo dichtbij zo'n groot zwart dier te zijn, de gloed in zijn ogen sprak boekdelen, vriendelijke bedoelingen had hij kennelijk niet, zonder ons verder een blik waardig te keuren verdween hij majestueus naar de rand van het ravijn om niet meer terug te komen. Ook wij verdwenen na de terugkomst van mijn vader dat week-end direct naar een ander huis in de bergen, een heel stuk wijzer, meer ervaren en wat voor ervaring !!!!. Dinkie

Flappie

18 June 2012 - 0 reacties

Onze teckels

Flappie

Wij woonden nog pas heel kort in ons dorp en waren druk bezig met het landleven, eigen groentetuin, eigen kippen en ook ons eigen zuivere vlees, daarvoor hadden wij mesthanen genomen, die je zelf kunt vetmesten, het is in wezen allemaal zielig, maar wij wilden gezond leven, dus gingen wij het toch maar proberen. Fruitbomen stonden er al in de tuin, genoeg voor jam en ook voor eigen fruit, de tuin gonsde van activiteit en zo werden al onze plannen langzaam verwezenlijkt. Maar ja, er komt een moment dan moeten de mesthanen geslacht worden, dat ging ons een straat te ver om het zelf te doen, dus iemand opgezocht en gevonden in Zierikzee, die alles slachtte wat los en vast was in een hele grote enge vieze schuur, die ook daar allerlei soorten beesten had voor zijn eigen consumptie en om te verkopen, een grote lugubere schuur, met grote balen stro en overal hokken, vooral met veel konijnen, terwijl ik daar angstig door heen liep, kwam er ineens een grote grove man, een wat sinistere figuur op ons af, met een echte boeventronie, die zeker bereid was onze mesthanen te slachten en tegen een heel redelijke prijs. Terwijl Willem alle mesthanen uit de auto laadde, liep ik wat rond in de donkere schuur en keek wat er allemaal in de hokken zat en ineens zag ik een heel lief klein konijntje zitten met een heel mooi wit angora vachtje, snoezig beestje en ik vroeg wat doet u met haar,"o, die, die moet lekker groeien en die slacht ik dan voor de Kerst". Ik keek naar het schattige beestje en vroeg hoeveel kost het, als ik haar koop, Willems blik sprak boekdelen, maar ik kon tenslotte nu een beestje sparen, een goede daad doen en ik had een leuk konijntje, dat gaf mij in die lugubere schuur weer een warm goed gevoel en zo landde onze kleine Blanche in een door Willem gemaakt heel leuk hok, zij had ruimte genoeg. Blanche groeide geweldig, te geweldig, ze werd gigantisch groot en heel snel, vaak liet ik haar door de tuin lopen, aangezien wij drie honden hadden was de tuin helemaal goed afgezet en kon ze nergens weg, de honden vonden haar prachtig en zij en de honden renden door de hele tuin, speelden met elkaar, een geweldig gezicht, ze waren heel lief met haar en zij ook met hun, een vredelievend en leuk gezicht, na een paar uurtjes dollen zo met elkaar ging zij dan weer het hok in. Wij kregen wat problemen met haar vacht, ik belde de slachter op en vroeg hem wat moet ik er aan doen, hij begon smakelijk te lachen en zei mevrouw, het is een angora konijn en ook een Vlaamse reus, zoveel buitenmensen waren wij nog niet, dat wij wisten wat dat betekende, maar dat werd ons in de volgende maanden heel duidelijk, het haar was steeds moeilijker te ontklitten en zij groeide zo hard, dat het hok te klein werd, er moest een ander hok komen voor onze Blanche, zoiets kost even tijd. In die tijd hadden wij de buren leren kennen en op een zondagmiddag kwam de buurvrouw met haar man even langs om naar het konijn te kijken en een praatje te maken, zo maar. Ze zag het konijn in zijn hok en zei,"dat hok wordt veel te klein voor het beest," ja, dat wisten wij al. "buurvrouw ik heb een schitterend groot hok in mijn grote schuur, daar mag zij wel zolang in tot Willem een nieuw hok heeft gemaakt," ik vroeg waar heb je dat hok dan","in de schuur bij ons". "Maar dan kom ik haar eten geven als je dat goed vind". Natuurlijk, kom maar gerust langs. Ik keek naar Willem en het leek ons even een geweldige oplossing. En zo verhuisde Blanche gedragen door de buurman naar de buren, leuk vond ik het niet, maar ik wist dat Willem het nieuwe hok heel gauw zou maken, dus zou het nooit voor lang zijn. Opgewekt liep ik 's middags met haar eten in een zak naar de buren, de buurvrouw zei: "dat heeft ze niet meer nodig", oke, zij had haar dus eten gegeven. Wij kwamen in de grote schuur, maar nergens zag ik een hok, ik keek rond, "waar is ze dan", "kom maar mee" en ze liep naar een hele grote witte diepvrieskist, deed het deksel open en daar lag Blanche, onze Blanche, helemaal bevroren en dood, ik schrok zo erg dat ik dacht flauw te vallen en rende naar huis totaal overstuur en het heeft dagen geduurd alvorens ik daar over heen was, het zijn nog steeds onze buren, maar wij spreken elkaar nooit meer, ik denk dat iedereen dat wel zal begrijpen. De tuin is nu weer een prachtige bloemen en plantentuin en wij kopen gewoon weer kippenvlees, ik denk toch dat je voor dat leven geboren moet zijn en de lugubere man die alles slachtte wat er gebracht werd, is er inmiddels niet meer, Dinkie.

De oude dag van een kampkind

18 June 2012 - 0 reacties

Wassenaar de tuin van onze late jeugd

18 March 2011 - 0 reacties

Wassenaar de tuin van onze late jeugd.

Wassenaar,de pauwvijver het raadhuis, de engeltuin nog veel meer, voor een kind een waar paradijs. Het lieve warme huis te midden van al dit moois met wilde appelbomen, perenbomen, de prachtige pauwvijver met alle bruggetjes om de hoek, het kleine bos achter het gemeentehuis, het immens grote grasveld met de twee leeuwen en de badkuip voor het gemeentehuis, een soort magisch oord. De grote beelden in de engeltuin met allemaal rozen. De schitterende hele oude bomen, sommige met takken hangend over de pauwvijver, in de zomers een waar paradijs. Voor ons huis in de Pieter Twentlaan 1 ook een bos, dan de grote brandweerkazerne. De twee verwilderde kinderen uit het jappenkamp werden hier op losgelaten. Mijn broer zat onmiddellijk in de hoogste boom, vanuit het raadhuis werd de politie gebeld, die het recalcitrante manneke bij mijn moeder afzette. Drie dagen later hetzelfde, dit duurde net zolang, totdat ze besloten hem maar te laten. Verstoppen in de eeuwen oude rododendrons, rennen, hutten bouwen, op verkenning gaan in de bossen aan de overkant van de pauwvijver. Later met vriendinnen, vrienden dagenlang uren spelen in de bosjes bij de engel, klimmen klauteren, kanoën op de vijver, 's-winters schaatsen op de vijver met warme chocolade melk, heerlijke tijden, de dagen van onze late jeugd waren eindeloze gelukkige dagen. Fietsen naar het strand met broodjes en limonade gazeuse. Over het stille strand dwalen en zitten in de duinen met het ruisen van de wind en de zee. Uren boeken lezen in de tuin met het geruis van de prachtige oude bomen. Wat een stralend gelukkige tijd hebben wij in dat Wassenaar gehad. Ook bij het huis met het blauwe dak zwierven wij dagen rond in die grote bossen. Raaphorst, Mijendel, poffertjes eten na een lange wandeltocht. Huis ter Duin, een prachtig familiehotel. Later alle grote feesten op het strand, bij hele rijke vrienden in Wassenaar, tuinfeesten, gekostumeerde feesten, examen feesten met tent en een band in de tuin. De mooiste jaren van ons leven in Holland zijn in Wassenaar geweest met zijn prachtige parken, bossen, strand en natuur, mooie huizen, fijne scholen, rust, vrede in een beeldschone omgeving, een balsem op de wonde, waar ik vooral nu, op mijn 75 levensjaar, nog heel veel aan terug denk met enorm veel plezier en dankbaarheid over die fijne en geweldig leuke tijd, die wij daar gehad hebben. Dinkie

18 March 2011 - 0 reacties

Afscheid van onze lieve Anja.

18 March 2011 - 0 reacties

Lieve Anja.

De zwarte grote angst aanjagende auto kwam dichterbij, langzaam de straat in als een sluipend monster. Het stopte voor het huis, waar wij net afscheid hadden genomen van onze dierbare lieve jonge vriendin(45 jaar), die, na een 10 jaar lange strijd met kanker, ons verlaten had. Staande naast onze auto keken wij naar deze grote nare zwarte auto, waarom zwart, zo indringend, zo somber, weg moest zij van haar geweldige man en zoon, van 15 jaar. Alles zeer te begrijpen met het verstand, maar je hart wil er absoluut niet aan, dat dat zwarte monster haar voorgoed meeneemt. Dit lieve wezen Anja kwam heel onverwachts in ons leven, wij waren de enige getuigen van hun huwelijk. Zij,allebei modern, jong, echte individualisten, een mooi modern apart paar, beiden hadden onze kinderen kunnen zijn. Diep geroerd waren wij door deze heel bijzondere geste, vele huwelijken hadden wij gemist of waren pijnlijk, dit gaf ons een heerlijk gevoel. In het prachtige oude stadhuis van Brouwershaven stonden wij daar beiden als enige getuigen van deze verbintenis. Wie had toen ooit kunnen vermoeden, dat het zwarte monster, hun voorgoed uit elkaar zou halen. Zonnig vrolijk hebben wij die hele dag met ze doorgebracht, in Veere lunchen, in Zierikzee dineren, prachtig weer, mooie beelden. Het Veerse Meer op de achtergrond, een hele gelukzalige blije dag. Zij woonden toen al in een oude boerderij in ons dorp, Ruud, ex- schoonzoon van mijn man, met Anja. Ruud, spelend in een heavy metal band, dol op boten, een hele goede zeiler, zelfde hobby's als Willem, gitaren en boten. Toen kochten zij na plus minus 6 jaar een oud authentiek vrachtschip, 26 meter lang, moest totaal weer in ere hersteld worden en tegelijk er in wonen met hun inmiddels geboren zoon Joeri, dat waren jaren van keihard ploeteren en veel geld kwijt zijn, maar het resultaat was er dan ook wel, een prachtig varend zeilvrachtschip. Toen kwam ineens het eerste knobbeltje bij Anja, alles weggehaald plus lymfeklieren, vijf jaar angstige rust, varen, genieten, varen in Frankrijk en heerlijk wonen op het water. Joeri beviel het leven op deze grote boot uitstekend, zwemmen, vissen en veel vriendjes in de haven, een bruin leven en beide ouders genoten van hun bijzonder fijne knul. Groot drumstel in de boot, want ook Joeri is vervuld van muziek, speelt nu ook als 15 jarige in een bandje. Dan ineens, op vakantie zijnde, na 5 jaar een heel klein knobbeltje aan de andere kant! Toen startte de dodelijke weg zonder enige vorm van barmhartigheid, maar in de meest zware vorm van lijden, die vijf jaar duurde, een genadeloze strijd voor alle drie, die eindigde met het vreselijke zwarte monster voor de deur, het afscheid van hun liefste vrouw en moeder. Ook wij waren getuigen van al dit zinloze leed en verdriet, machteloos, hulpeloos toe zien, afscheid nemen van dit lieve wezen, Anja, dat maar zo kort bij ons mocht zijn, Dinkie.

Mijn vriendin Ginette.

18 March 2011 - 0 reacties

Mijn vriendin Ginette

Een prachtige dag in het begin van de oorlog, een trein van het Rode Kruis, met een groot rood kruis op het dak, stampend op een groot Belgische perron, Duitse soldaten met geïrriteerde hoofden schreeuwend, dat de lange rij met zieke en zwakke kinderen vort moest machen, de trein in, de trein die hun redding was uit de hel van een land in oorlog, die zich inmiddels had uitgebreid tot heel Europa. Een land, Zwitserland was nog vrij, deze zieke en zwaar verzwakte kinderen mochten bij de gratie van het Rode Kruis en de Duitsers daar naar toe. De zwakke en ernstig zieke kindertjes, verschrikt, angstig, niet wetend wat er allemaal zou gebeuren, lagen of zaten er allemaal door elkaar, kuchend, huilend, sommigen te ziek om ook maar te reageren, wachtend op het vertrek, eindelijk het signaal en weg uit het oorlogsgebied reed de trein naar Zurich de vrijheid te gemoet, helaas voor enkele kinderen onderweg te laat, die stierven nog in de trein ver weg van hun eigen huis en familie, de reis duurde twee dagen en ondanks het rode kruis werd er ook op deze trein geschoten, na heel veel stoppen en wachten eindelijk de grens, Zwitserland, Zurich. Op het grote station aldaar stonden de nieuwe aspirant ouders de kinderen op te wachten. Zo ook voor kleine Ginette, net 7 geworden in december 1940, vier dagen na haar verjaardag kwam zij aan in dit wildvreemde land, uitkijkend naar haar nieuwe wildvreemde ouders, die er voor moesten zorgen dat kleine Ginette weer helemaal gezond en sterk zou worden en hopende dat zij dan ook weer zou gaan groeien, want Ginette was wel heel klein voor haar leeftijd. In het Frans werd zij ineens aangesproken door een klein blond vrouwtje met scherpe neus en blauwe ogen, die haar vertelde dat zij haar nieuwe pleegmoeder was, naast dat kleine vrouwtje stond een boom van een man, twee meter lang, een hele mooie knappe man met golvend haar en een heel bruin gezicht met hel blauwe ogen, voor kleine Ginette een reus, die heel ontroerd was door dat hele kleine poppetje, wat zo vol angst en verwachting naar hem opkeek, hij tilde het kleintje op en zo vertrok zij met haar nieuwe ouders naar haar hun nieuwe flat in Zurich. Er stond in deze grote ruime lichte flat een gedekte tafel vol heerlijkheden, zij gingen aan tafel en verbaasd keek de kleine Ginette om haar heen naar al dit moois en heerlijks op tafel. Tot haar stomme verbazing zeiden haar pleegouders:" eerst heil hitler zeggen, dan mag je pas eten," van schrik verstijfd bleef zij doodstil zitten en keek hun verbijsterd aan, zij weigerde dit te doen. Beide ouders slaakte een zucht van verlichting, zij was dus geen kind van nsbers. Toen mocht zij gaan eten en werd het pas gezellig, na het eten, haar eigen nieuwe kamer met heel veel knuffels en nieuwe kleren, alles voor de kleine Ginette was er, wel heel veel en al gauw werd zij naar bed gebracht en sliep doodmoe direct in. De daarop volgende dagen werd ze naar doktoren gesleept, kreeg speciaal goed voedsel, maar groeien deed zij niet. Langzaam aan begon Ginette te wennen, soms overviel haar een golf van heimwee, maar toen zij met haar pleegouders mee mocht de bergen in naar Kosters vlak bij Davos in een prachtig hotel en zij leerde skieen en schaatsen verdween de heimwee. Ook gingen zij veel naar de moeder van August( haar pleegvader) in Davos die in een prachtig huis woonde en de rest van haar leven een schat van een oma voor kleine Ginette zou zijn. Zo stapte kleine Ginette een andere wereld in waar zij, zonder dat toen te weten, de rest van haar leven zou blijven, wordt vervolgd. Dinkie.

De laatste nieuwe knie. Op 23 april van dit jaar k

15 June 2010 - 0 reacties

Op 23 april van dit jaar kreeg ik mijn laatste nieuwe knie in Assen, wat heerlijk dat een mens maar twee knieen heeft, als 75 jarige viel het echt niet mee, maar met twee nieuwe knieen en een nieuwe heup, heb ik zo het idee, heb ik alles gehad. Ja maar, zou je denken er is nog een heup, oke, maar die is te goed en hopenlijk blijft die goed. Dus een hele tijd geen verhalen geschreven en dat nog wel, nadat je zo uitgebreid in de PZC hebt gestaan met foto van jezelf, man en hond. Maar dolgelukkig kan ik nu weer aan de slag om nog eenmaal alles uit mijn leven eruit te werken van zowel geweldige herinneringen, als ook heel veel nare herinneringen, die mij gelukkig nooit achtervolgd hebben. Alleen de bron van herinneringen raakt na 70 verhalen een beetje op, dus de stories worden kleiner. Maar nog steeds echt beleefd. De zomer staat voor de deur en lopen gaat weer goed, heerlijke dingen om naar uit te kijken. Dinkie.

Cilacap 1982 een ongeluk.

15 June 2010 - 0 reacties

dinsdag 15 juni 2010

Cilacap 1982. een ongeluk.

In Indonesië houden mensen zich absoluut niet aan vaste regels,laat staan aan vaste afspraken,uitzonderingen daar gelaten, dus is het levensgevaarlijk op iemand te vertrouwen, die jouw leven in zijn handen heeft. Doe je dat wel dan kan jou dus het volgende overkomen. Wij hebben dit helaas moeten meemaken. Stel je voor in eens de stroom weg in een gedeelte van Cilacap, waar ook wij woonden op de Gotot Soebroto 75. Alles was uit, de airco's, de ijskast en de vrieskist, het was gedurende de ochtend. Vol vertrouwen ging een elektriciteitsbusje naar de centrale en werden de schakelaars van het betreffende gedeelte uitgeschakeld. Toen met het busje naar de elektriciteitspalen, die langs de hoofdweg stonden en waar wij dagelijks onder door reden naar of van het dorp, de school en het zwembad. Een van de mannen ging via een ladder de grote electriciteitspaal in die hoog over de weg liep, steeds hoger,steeds hoger, wij zagen hem gaan en dachten je moet beslist geen hoogtevrees hebben. De man in kwestie was bij de juiste draad gekomen hoog in de lucht,kroop op de draad haakte zich vast en ging aan het werk, wat precies wisten wij niet, als een aap zat hij rustig op de draad. Maar zoals ik al zei, dit was Indonesie, een enorme klap, gegil, gekrijs en als iemand aan het spit hing hij ineens onder aan de draad, viel er niet af, maar was tot onze verbijstering dood, morsdood. Iemand op de centrale was langs het kastje gelopen, wist dat de stroom was uitgevallen, dacht kom ik duw de schakelaars naar boven dan is er weer stroom, niet wetend wat er zich allemaal afspeelde. Het kastje was open en de schakelaar naar beneden. Niemand had het gedaan en niemand durfde iets te doen, men was helemaal verstijfd van schrik en zo bleef die arme man drie dagen lang dood hangen aan de draad en moesten alle mensen uit Cilacap, die naar het dorp, school of het zwembad moesten er steeds onder door rijden, geen van de kinderen of ouders zal dit beeld ooit vergeten. Op een nacht is hij er eindelijk afgehaald, wat waren wij blij en werd hij met heel veel muziek begraven, Dinkie.

dr Engels kamp Solo.

15 June 2010 - 0 reacties

dr Engels, kamp Solo.

Langzaam verdween de donkere nacht om plaats te maken voor weer een hele hete dag in kamp Solo. Waar iedereen druk bezig was om zo snel mogelijk op tijd klaar te zijn voor het grote appel op het grote, ruime voorplein van het oude gedeelte van dit grote internering kamp. Het oude gedeelte was een voormalige psychiatrische inrichting geweest voor de ernstige patiënten en nu dus het grote vrouwenkamp in Solo. Onze Japanse kampcommandant(Toewan Jap besar)kreeg heel hoog bezoek van allerlei in pompeuze en schitterende uniformen gestoken Japannertjes,dit ter meerdere glorie van onze commandant,die met zijn kamp een hele goede indruk wilde maken op deze hoge heren. Iedereen moest naar het plein en met iedereen bedoelde hij ook de zieken uit de zieken boeg. Nog hongerig liep iedereen naar het grote plein in stilte zich af te vragen wat er nu weer zou gebeuren. Het was mij iedere keer weer een raadsel hoe al deze toch hongerige vrouwen geweldige recepten aan elkaar over en weer gaven. Alles stond op een gegeven moment met zijn barakhoofd op de juiste plaats en zo kon je zien hoe groot het kamp was en hoeveel vrouwen er waren in dit kamp, alle namen werden afgeroepen en iedereen was er, ziek, half dood, het hinderde niet, maar je moest er zijn anders was er de kempetai.(zoiets als de gestapo bij de Duitsers). Al deze rijen vol vrouwen, kinderen, zieken, invaliden en nonnen stonden er doodstil in de bloed hitte. Voor ons het grote overdekte bordes, waar een hele lange tafel stond, stoelen erachter. Na ons een kwartier te hebben laten staan, kwamen opzij van de veranda de hoge heren naar buiten en zetten zich neer op hun stoelen, als laatste de trotse kampcommandant, met glimmend zwaard. Ineens grote deining waar de bedden van de zieken stonden en voor wij het wisten was daar ineens onze enige vrouwelijke arts Dr. Engels, die het vertikt had de stervenden naar buiten te laten brengen, maar door haar helpers daarop aan gesproken werd, zij wisten dat het gestraft zou worden, alles moest er zijn, alles. Uit die hoek kwam veel gejammer en gesnik van hele zieke mensen in de bloedhete zon, velen vielen in hun bed flauw, niemand kon iets voor ze doen. De zon kwam hoger, de hitte werd erger, ook bij ons vielen mensen flauw, kinderen, baby's begonnen te jammeren, wanhopige moeders trachtten ze te helpen, maar wisten ook niet wat te doen het zweet gutste van je af, daardoor kwam je vocht te kort, honger, dorst en vermoeidheid sloegen toe. Op het bordes zaten de heren jap uitgebreid te eten en te drinken, bediend door Indonesische mannen, terwijl onze commandant als een trotse pauw heen en weer liep. Als uit het niets was daar ineens Dr. Engels op het bordes, met grote stappen liep zij op de commandant af en voor een ieder het zich realiseerde stak zij venijnig een speech af zonder voor hem gebogen te hebben. Nog voor iemand van de schrik bekomen was, speelde zich ineens een vreselijk drama voor ons aller ogen af, hij brulde dat ze moest buigen, zij bleef alleen maar knikken, zij schetterde door over de stervenden en zieken, hij gaf haar een klap midden in haar gezicht, zij gaf hem een klap terug in zijn gezicht. Doodse stilte. De hel brak los, hij sloeg haar weer, zij greep zijn zwaard, zelfs als kind besefte je: dit is helemaal vreselijk. Vervolgens werd zij met een zweep voor onze ogen door hem helemaal in elkaar geslagen, daar lag zij als een hoopje ellende, schreeuwend van de pijn en werd weggesleurd door twee bewakers naar het huisje buiten het gedek, waarvan een ieder wist, dat je daar niet levend meer vandaan kwam. Voor straf moesten wij daar tot diep in de avond zonder eten en drinken blijven staan en aan horen hoe haar gegil van uit dat huisje net achter ons allen, buiten het gedek, langzaam zachter werd en ineens op hield. Tegen twaalven mocht iedereen weg, totaal ontdaan en kapot ging iedereen naar zijn eigen barak, eerst zoveel mogelijk drinken, zich verschonen, je moest alles maar laten lopen en toen kapot naar bed. Maar ik denk niet dat iemand van deze mensen, groot of klein, ooit Dr. Engels vergeten is. Maar wat zinloos en jammer van zo'n lieve jonge dokter. Dinkie.

dinsdag 16 februari 2016

donderdag 28 februari 2013

donderdag 14 juni 2012

maandag 29 april 2013

woensdag 27 november 2013

zondag 15 april 2012

zondag 28 augustus 2011

Wassenaar de tuin van onze late jeugd.

dinsdag 15 juni 2010

Recente posts

Links

Walter van den broek

Blogarchief

Over mij