Vervolg op over mijn ouders.

Donker en somber, was ook in de morgen, de naaste toekomst voor haar gerezen, zonder ouders. Het diep blauw van de najaarshemel, dat zij door het venster zag, scheen met haar te spotten. Langzaam kleedde zij zich aan en ging naar haar eerste sessie met de hypnotherapeute in het volgende dorp. Bedroefd reed ze ernaar toe, met een plantje bij zich. Marianne, een klein smal vrouwtje, deed open. Na een gezellig gesprek met een kopje thee werd ze gesommeerd om op de lange ligstoel te gaan liggen met kussen en deken over haar heen. In de stille schemerige ruimte sprak Marianne haar zo zacht toe, dat zij zich geheel ontspannen voelde. Alles werd rustig tot zij bijna in slaap viel: "Nu moet je proberen naar een eigen plek te gaan. Zie een bos of een strand, zie je al wat"? "Nee". "Ga naar binnen in je hoofd, zoek je eigen plek." Alles bleef donker, steeds dieper zakte ik weg, steeds verder naar binnen. De zachte stem ging door in cadans. Ineens een felle flits licht, felle zon, helderblauwe lucht. Een meisje liep in een bomenlaantje. Dat meisje kende ik, dat was ik. Verbaasd en geschrokken van de felheid van het licht en de herkenning was het ineens verdwenen. En zo volgde er nog drie sessie's met flitsen uit een herkenbaar verleden, zeer fascinerend. Bij het vierde bezoek dook ik heel graag naar binnen in mijn hoofd en alsof er een deur open ging was daar ineens mijn eigen plek, een zeer verwaarloosde terrastuin, glashelder. Van hoog naar laag liep deze wilde tuin. Ik zat boven op twee verweerde grafstenen, waarvan de letters door het mos en ouderdom niet meer te lezen waren. Verder gras. Een terras lager weer gras met wat wilde bloemen en planten. Dan nog een terras lager weer alleen hoog gras en wilde bloemen met daarnaast een klein bosje met dunne hoge dennen en verder allemaal weilanden met een strakke blauwe lucht erboven. Bij het dennenbosje was een groot stuk weiland, omheind met een hoog wit hek en daarin liep een zwart paard rond. Dit was dus mijn plek, hoe bijzonder en waarom een zwart paard. Toch voelde ik mij er helemaal thuis. Marianne schreef alles op, vertelde dat je op je eigen plek iedereen kon ontmoeten, wie je maar wilde:" Kan ik er mijn ouders terug zien," vroeg ik. "Het zou moeten kunnen" zei ze, als zij het ook willen. Wij gaan het volgende keer proberen.Ik kon niet wachten zo verlangde ik er naar. Eindelijk was het zover. Het ging heel snel naar de tuin, de eigen plek, weer genoot ik van het uitzicht en het wilde mooie zwarte paard. In gedachten vroeg ik mijn ouders te komen en wat schetste mijn verbazing, daar kwam mijn vader, zo duidelijk, zo levensecht, zo lief lachend, dat ik vreselijk begon te huilen. Toen kwam ook mijn moeder, maar die was heel jong gekomen. Huilend zei ik:" Mam, wat heb je een witte tanden en ben je mooi. "Ja he", zei ze en ik maar huilen: "Als je zo blijft huilen verpest je alles." Typical mijn moeder. Mijn vader zei: "Dag kind, wees niet zo bedroefd, geniet ervan dat wij even bij je zijn". "Is dit nu jouw tuin", zei mijn moeder. "Dit lijkt meer op een wildernis en wat doen die twee grafzerken daar. Ik begrijp niet dat dit je liefste plek is, heel vreemd. En wat moet jij met een zwart paard." "Kijk Gwen, een bloem" zei mijn vader. "Henk, dat is geen bloem, dat is onkruid." Dit gesprek kabbelde zo door, zo typisch mijn ouders dat ik bleef lachen en huilen door elkaar. Mijn vader richtte zich weer naar mij en zei: " kind je moet nu gaan genieten van het leven, leef, maak je geen zorgen, pieker niet zoveel, geniet. Wij zien elkaar weer gauw, maak er heerlijke jaren van. "Houd nu eens op met dat gejank" zei mijn moeder. Ik moest toen zo vreselijk lachen om die opmerking, echt a la haar, dat ze langzaam verdwenen. Ik riep "blijf alsjeblieft, blijf." Marianne zei:" Dinkie, laat ze gaan, je hebt ze gezien, laat ze gaan meisje kom langzaam weer terug. Gaat het weer een beetje", vroeg ze toen heel lief. Na een heerlijk bakje thee en nog een lang en heerlijk gesprek over alles ging ik stik gelukkig naar huis en beloofde mezelf om de raad van mijn vader op te volgen en te leven. Na nog vijf geweldige sessie's bij Marianne naar diverse vorige levens zoals Engeland, Amerika en Marokko, met heel veel mensen en goede en nare situaties, heb ik ook nog mijn helper ontmoet in de tuin. Een meer optimistischer en vrolijker mens kun je je niet indenken, daar kan ik nog veel van leren. Dit alles was een van de fijnste dingen die ik heb meegemaakt in mijn leven en ik denk er nog steeds met heel veel blijdschap aan. Bedankt ,lieve Marianne voor je geduld. Dinkie