85 jaar, alles voor elkaar, een heerlijk huis en een geweldige tuin en nog wel met handicaps, maar wel gezond en zo komen wij tweeën wel rond en hoop ik nog wat jaren te vergaren, veel terugdenkend aan alles uit een heel lang leven en een zeer gevarieerd leven, met de tropen en al, de eerste jaren heel erg moeilijk en vaak heel eenzaam en heel zwaar, maar naarmate ik ouder werd ging alles langzaam maar gestaag meer naar een fijner bestaan en werd het heel fijn met deze laatste jaren zoals wij nu zijn. Terugdenkend aan vroeger schoot mij te binnen, dat mijn tijd in Wassenaar heel fijn en mooi is geweest, eigenlijk een doorlopend feest tussen vele interessante mensen en gebeuren, een geweldig leven met een heerlijke tijd en heerlijke jaren. Een van de dingen waar ik ook aan dacht na een zware inhaal leertijd en nu op de middelbare school als meisje al van 15 jaar wegens de vreselijke achterstand van het concentratie kamp, want in het kamp les geven was  een heel groot gevaar, want als de jap er achter kwam was dat niet best en een pak slaag was genoeg om als kind te beseffen, dit hoeft van mij echt nooit meer, dus niemand durfde er wat aan te doen, want er waren onder ons helaas vele verraders ook. In de eerste klas van het Lyceum te Wassenaar was ik zo gelukkig als maar zijn kon, had het gehaald, zat er nu op school, maar tot mijn grote schrik zag ik hoe veel meisjes er met prachtige losse en lange haren en moderne kleding liepen en ik nog steeds in door mijn moeder duits aandoende gemaakte kleren, ruiten rokjes en platte schoenen en vlechtjes opgerold bij mijn oren, ik vond het vreselijk en merkte ook dat ik geheel uit de pul viel, was er erg down onder, wat ik ook zei en probeerde er was geen goed garen mee te spinnen, dit was zo als het hoorde, zei mijn moeder, een net meisje kleed zich netjes. Zinnend op een uitweg kwam ik tot de ontdekking, bij toeval, dat je heel erg veel geld kreeg voor lood, oud lood, dit was 1949, dus alles was anders . Geen probleem voor mij, wij woonden in de duurste buurt van Wassenaar, als het enige en armste gezin uit Indië, ik moet zeggen ze waren allemaal even schattig voor ons, geweldig, had dat nooit verwacht, maar het zijn de aardigste mensen geweest die ik gekend heb in mijn leven, allemaal, geen een uitgezonderd en allemaal erg rijk, heel erg rijk, maar uiterst charmant en aardig, kan niet anders ooit zeggen. Op zaterdag trok ik langs alle huizen en vroeg om lood, of ze lood over hadden. Bij de meesten moest ik de volgende dag terug komen en zo gebeurde het dat ik in nog geen twee weken tijd  bijna 200 gulden verdiende aan oud lood en mijzelf erg rijk voelde. Daar mee ging ik  op een zaterdag naar de kapper en vroeg om een kapsel wat ik uitgezocht had in een tijdschrift, lang haar en los met een scheiding opzij, enfin, de man was reuze aardig en begreep alles direct, als een ander wezen kwam ik uit de kapperszaak, ik ging in alle etalages kijken, was er kapot van, zo blij en het voelde heerlijk. Toen een paar moderne schoenen en een andere blouse en zo moest ik dus naar huis, enfin, dat gaf een ontzettende aardbeving, maar vooral omdat ik overal als dochter van hun was gaan bedelen om lood, alsof wij geen geld hadden, maar hoe ik het ook vertelde, ik was fout en dus liet ik het over mij heen komen. Toen ik dus als een hele andere op school verscheen liep zowat de hele school uit, want dat ging als een lopend vuurtje rond en ik genoot, het was gelukt en hoe. Vanaf dat moment heb ik als ik kon ook steeds geprobeerd alles voor elkaar te krijgen, zoals ik dacht dat het kon en moest zijn, maar in goede mate en ik hield er nog een leuke vakantie samen met mijn pleegzus Wil naar Bergen Buiten aan over, geweldige tijd en daar begon dit alles als een hele nieuwe levensfase te ontwikkelen en mijn moeder, die zeer goed kleren kon maken, zelfs avondjurken, kreeg ook de smaak te pakken en de ene na de andere mooie jurk werd gemaakt, zo zelfs, dat ze haar belden en vroegen waar zij de jurken voor mij steeds kocht, waarop ze zei bij Ceciel et Armand, niemand vroeg meer verder, iedereen heeft zich wezenloos gezocht naar Ceciel et Arman, wat dus gewoon C en A was waar ze ook regelmatig wat voor mij kocht en dat veranderde of mooier maakte en zo was daar de mooiste en meest geweldige tijd gekomen uit mijn lange leven, die niet langer dan 8 jaar  heeft geduurd, vol met dolle en fijne gezellige strandfeesten, huisfeesten, grote en kleine feesten en een luxe en een geweldige mooie en heerlijke tijd na alle ellende van er voor, gewoon een balsem op de ziel en er enorm van genoten, ook een prachtige vriendenkring aan overgehouden met geweldige lieve en fijne vrienden, die er helaas bijna allemaal niet meer zijn !! !!.

Kerst 2019 wonderlijke Kerst .

Rarara hoe kregen ze het voor elkaar , mijn lieve schatten uit Appelscha, zomaar ineens was daar het bericht een huis gekocht in  Zeeland hoe gek kan het zijn en hoe mooi kan het lopen , het leven is een wonder want zonder enig gedonder wonen ze straks hier en ook nog met heel veel plezier.  Moeders ogen schoten vol, het was echt helemaal echt waar ze hadden het allemaal zo voor elkaar , wat een wonder wat een wonder goden werden bedankt en de ufo's ook een ding van oma die er in gelooft wat kan het schelen , zolang ze dit soort pakjes uitdelen is alles goed. Het echte huis gaat nog gebeuren met hele mooie vloeren en kleuren en ook daar gaat het razend snel, want ze weten het wel . Het fijnste van al

is lieve mensen, dat ook de kerstwensen zijn vervuld, want dat hebben Ed en Arlette helemaal ingevuld alles is klaar en is daar geregeld en wel , mijn God wat een heerlijk lot is mij beschoren geen zorg om niets meer gewoon aanschuiven en genieten wat zal mij dat bekoren ook geen thee met gebak nog meer gemak, alles is gedaan door alle kinderen en kleinkinderen te saam en het oude stel hoeft geen vin te verroeren, want dan raakt het hart over de toeren gaan we mooi niet doen voor dit jubileum jaar mijn lieve kinderen en kleinkinderen allemaal een dikke zoen . Wij doen gewoon onze schoenen aan en gaan naar het diner en mijn verjaardag op ons dooie gemak niets hoeft er meer ,de auto in en gaan naar het nieuwe bestaan van dochter Arlette en haar Ed , jongens weer verhoord is er een gebed. Het einde van een leven kan ook nu zelf heel mooi zijn , want reken maar mijn lieve kroost ,alles zal ik er aan doen om te blijven nog een hele poos of het lukt of niet met dit heerlijke vooruitzicht van een dochter om de hoek is voor mij, een moeder als ik een hele mooie droom die zomaar is gebeurd. Nu heerlijk eten en vooral de plumpudding niet vergeten , vele kersten zijn er geweest in het lieve huis, met de vreemdste typen van overal en kleintjes die groter werden en gedichten deden alles is voorbij gegaan en dankzij Inge als reddende engel ook de laatste kerst met tapijten en gordijnen een stal omgetoverd in een heerlijk feest zoals alle kersten hiervoor is ook dat weer voortreffelijk geweest .Lieve schatten heerlijk eten en met heerlijke wijn , Merry Christmas , voor allen die hier zijn. Willem en Dinkie.    

Onze fantastische dokter Daniels .

Komend uit het westen van Nederland, waar je gewend bent gewoon zelf  te kiezen wie je huisarts wordt kom je in een prachtig mooi ringdorp te wonen Dreischor, mooiste dorp vind ik van alle dorpen. Maar ieder dorp heeft zo zijn eigen arts en of je het leuk vind of niet je hebt het maar te accepteren, zo ook wij eigen wijzen uit het westen, enfin dat liep wel degelijk fout, de samenwerking was ver te zoeken en het liep helemaal mis, er moest en zou een andere komen, een waar we ons happy en goed bij voelden, tenslotte waren we dat gewend. Na veel vragen en luisteren vooral hoorden we meerdere keren dokter Daniels naam. Na verder gevraagd te hebben bleek uit alles wat wij zagen en hoorden dat hij toch wel een hele fijne en echte goede huisarts was en van wanten wist en rustig kon luisteren, heerlijk, dat wilden we dolgraag, na een nogal enerverend leven hadden we dat ook nodig beiden. Maar goed na een mooie vaarwel brief aan de huisarts van het dorp  en een kort gesprek met dokter Daniels, die een praktijk hier net was begonnen, konden wij er bij mits we niet te veel noten op onze westerse zang hadden met het oog op de afstand. Zo gezegd zo gedaan, ik naar onze nieuwe fijne dokter Daniels, alsof ik thuiskwam, geen enkel probleem, daar zat een ontzettend lieve, rustige, doortastende, echte huisarts, met een hele lieve smile en een goede kijk op alles en luisterde naar wat je zei en overlegde met jou de mogelijkheden, die er waren en wat hij de beste strategie vond en wist je daarvan ook te overtuigen, al met al waren wij thuis en ik moet zeggen in al de 35 jaar dat wij met deze dokter hier geleefd hebben, heb ik mij enorm gesteund en enorm goed begrepen gevoeld en veilig vooral. Ook bijzonder fijne momenten met deze lieve dokter aan onze zijde gehad, als een ouder iemand is niets zo fijn als het gevoel te krijgen dat je echt gesteund wordt en dat er iemand met je mee denkt.  Pas toen we het bericht kregen dat dokter Daniels er mee ging stoppen, hij ging met pensioen, niet te geloven wij zagen het niet, maar het was wel zo voor ons was hij eeuwig jong en sterk, dus een grote schrik, 84 jaar en een hele nieuwe dokter was wel het laatste waar je naar verlangd en zeker niet na hem. Maar dat is weer een volgend verhaal wat nog geleefd moet worden, het helpt wel dat zij, dit keer een zij, les heeft gehad van mijn zoon professor dr Walter van den Broek in het Erasmus ziekenhuis in Rotterdam, mijn zoon kent haar ook nog. Op een dag zat ik in de auto bij de gitaren zaak in Zierikzee te wachten op mijn man, die in die zaak bezig was met gitaar snaren waarvan ik wist, dat duurt wel even, toen ineens dokter Daniels langs het raam van de auto liep en door ging met zijn tas en alles bij zich, een hele golf van pijn en verdriet ging door mij heen, want deze zo rustige fijne en beschaafde dokter van ons was ons dierbaar geworden en het doet ons beslist verdriet, dat hij weg gaat, want als er een het beroep van huisarts waar heeft gemaakt is het wel dokter Daniels en wij zullen hem zeker intens missen en wij hopen dat hij nog heel veel gelukkige en mooie jaren zal hebben te midden van wat hem lief en wat hem dierbaar is. Zoals hij daar zo liep langs onze auto, zo zal dat beeld tot het einde van mijn leven mij bij blijven en onze dank is groot. Hele fijne en nog mooi jaren dokter Daniels wensen wij u toe, wel verdiend. Dank voor alles Dinkie en Willem Boutkan.  

25 jaar te saam op papier zo gedaan, maar het was een lange weg, met hier en daar wat pech, maar dan eindelijk toch gehaald en zelfs nooit verdwaald , ze bleven op het spoor , kostte soms wat kracht, maar met hun kinderpracht, een dochter en een zoon was ook de verwezenlijk van hun droom , want de kinderschare was compleet en dat deed het goed en gaf weer moed , bij dit stel ik mag ze wel , de een is mijn zoon , een schat !!!!!!!!de ander, een schone vrouw, dus beiden trouw en hard aan het werk tenslotte ben je samen sterk, zover waren ze allang , want sterk zijn ze en zeker samen, dat kan ik als moeder beamen. In verre landen getrouwd en hier hun nestje gebouwd , zo is het stel,begonnen en naar ik verneem uit goede bronnen had ook zei een passie, dat was geen sinecure, maar wel een dure , namelijk honden was haar forte, wel daar zat ze mee , maar goed het zou de Inge niet zijn, als daar niet wat aan werd gedaan en voor een ieder was bekomen, had ze een bedrijf ,geld van haar passie in haar tassie,  je denkt nu hoe, wel je laat ze gewoon uit en ieder drol brengt een duit, je moet ze dan wel halen en weer terug brengen, maar ook dat liep gesmeerd en de centjes waren  zeker niet verkeerd, nu zwerft ze ieder dag door s'heren wegen zwaar gedreven met haar honden roedel en een poedel doedel nooit van gehoord, maar goed de Walkie- Doggie was een feit en daarvan hebben ze nooit spijt . Hun kroost gedijd erg goed en zijn een heel mooi product, niet goed koop, maar wel  gelukt . Nu na 25 jaar en nog steeds bij elkaar, met honden en kroost zeggen wij Andy en Inge proost, laten er nog vele jaren komen en nog meer geluk en passie dromen, die dan werkelijkheid kunnen worden, wensen wij jullie toe. Zo lieverds van dit soort werk wordt ik nu nooit moe , dikke kus van deze figuur en haar man , ga zo door lieve mensen, dat is het enige wat wij wensen, Dinkie en Willem

Een hele lieve vriendin van facebook Greetje .

Heel langzaam kwam ik bij Facebook terecht en kreeg ik mijn Facebook account in orde, kostte mij erg veel moeite nog, enfin, toen mijn kinderen er van hoorden werd er flink gewaarschuwd voor alle gevaren en alle dingen die er konden gebeuren, dus wat beduusd door al die toespelingen en al die mogelijkheden, steunde ik op de toen al heel lang lieve vriendin van Website, Gerda, die zei: gewoon voorzichtig zijn en wat kan er gebeuren, twee oude vrouwen, wat wil je, zitten ze niet op te wachten. En zo startte mijn Facebook leven, maar goed, waar pluk je zo in eens lieve mensen vandaan, die ook nog bij je passen, ik wist het niet en Gerda had zo een paar vriendinnen en ik alleen mijn kinderen, die geen tijd voor Facebook hadden met hun drukke banen en levens. De meesten van mijn lieve vriendinnen waren er niet meer en die er waren hielden niet van Facebook en sommigen zelfs niet van de PC, dus een dilemma, maar aan mijn vader gedacht, die zou zeggen gewoon beginnen, je wordt wel geleid en zo gebeurde het ook, heel langzaam werd ik geleid en kon vanzelf de juiste weg vinden, zo maar ineens, ook op een middag, het goot van de regen en zat zo even te zoeken op het net toen ik een hele lieve foto van een vrouw zag bij een ander, even kijken wie dat nu is en waar en zo kwam ik ineens op een Facebook site van Greetje, als profile foto een wielrenner, was even verwarrend, een wielrenner, verder kijkend zag ik de meest uiteenlopende onderwerpen, zeer gevarieerd en erg uitgebreid, wat een enige site, wat een variaties, van alles wat, al gauw vriendenverzoek en waren we vrienden en wat nog merkwaardiger was ze leek sprekend op mijn beste vriendin Atie, waar ik al jaren mee omging iedere dag per telefoon. Heel langzaam groeide de band en waren er dingen van haar, die ik erg leuk en ook erg ontroerend vond, want ook daarin leek zij erg op deze vriendin, het laconieke, het rustige en lieve, alleen zij hield van voetbal en Atie beslist niet. Door de jaren heen leerden wij elkaar steeds beter kennen en na ruim drie jaar verloor ik Atie onverwachts en zonder haar nog te hebben gezien en afscheid te kunnen nemen. Groot, heel groot was mijn verdriet en het lag als een steen op mijn maag dat wij niet de kans hebben gekregen samen nog dit einde van haar te kunnen delen, ze was 6 dagen alleen in haar strijd en haar einde, dat deed erge pijn. Na nog enkele jaren was ik ineens vreselijk gevallen, zo erg, dat er bijna sprake van was dat ik zou worden op genomen, wat ik pertinent weigerde, het verkeer per mail op Messenger met Greetje werd een heerlijke fijne afleiding voor mij, ook van het verdriet over Atie en zo gingen de contacten over mijn valpartij over en weer en langzaam herstel, nog geen paar maanden later viel ik weer en weer was het mis, maar nu het andere been en anders, maar weer niet kunnen lopen en met krukken, was op de nieuwe heup gevallen, wel, dat voel je goed en had erg veel pijn aan alles, was niet gebroken, maar zwaar gekneusd. Toen op een middag bericht van Greetje: lieve Marjolein, ik ben ook gevallen in de voortuin en ik weet ook niet hoe en waardoor dus nu lig ik ook, wat is dat erg, want mijn man kookt niet, hoe moet dat nu, enfin, simpele maaltijden over en weer en patatzaken en van alles, even ging dat, maar ook dat was niet onuitputtelijk, ik snap er niets van hoelang duurde het bij jou en zo vlogen de mails over en weer, wat heb jij er aan gedaan, tot na een paar weken ik ineens even niets meer hoorde. Erg ongerust vroeg ik mij af: wat nu, belde haar, dat had ik al vaker gedaan twee keer er voor, met lange tussenpozen. Haar man was opgenomen, paniek en dat haalde de gedachten helemaal van haar af, na een onderzoek en een kleine ingreep van een paar poliepen mocht hij weer naar huis, wat was ze blij. Toen enkele dagen later zij weer niet reageerde en ik dacht wat zou er nu weer zijn met hem, toch nog niet goed, gewacht, gewacht en toen ineens een noodkreet van iets vreselijks, iets vreselijks, door de hel ging ze en nog veel meer, helemaal upset bleef ik wachten, het klonk vreselijk, ik hield het niet meer uit en belde haar, mijn hart werd verscheurd van wat er toen gezegd, gehuild en geschreeuwd werd, wat hield ik ineens erg veel van haar en wat deed het mij zeer, zo'n lief iemand, die zo gezellig, zo vrolijk, zo positief was, die dit nieuws kreeg, het volledige doodvonnis, zomaar in je gezicht, als je het niet verwacht, totaal niet, want je hebt geen pijn, geen voorbodes gehad, niets, je bent alleen gevallen, ze was wel met erg veel gebreken en had erge dingen meegemaakt met haar hart, maar dat was het nu een keer niet, ze was al van de dood teruggehaald een keer en moest voorzichtig zijn door haar hart en daardoor andere kwalen, maar ook die waren het niet, niets van dat al, ze zat van onder tot boven vol met kanker en was ten dode opgeschreven en dat kreeg ze zo in haar gezicht verteld en te zien, er kon niets meer gedaan worden en op dat moment belde ik, naar huis en sterven, is er iets gemener en harder en wat was ze weer eerst vreselijk vreselijk van streek en wat voelde ik nu de pijn, die vreselijke golf van emoties en van verdriet en zo mooi zo super lief en waarom Marjolein, waarom, wat heb ik gedaan, ik heb zo mijn best gedaan in mijn leven, als een golf kwam het over haar en ik zag en voelde de intense pijn  en zo super geduldig en helemaal te neer geslagen, wat een pijn doet dat en wat een vreselijke ziekte is dit en dan dat lieve wezen Greetje, zo lief en zo zacht en zo geduldig, ze twijfelde of ze dit alles wel aan kon. Menigeen kan een voorbeeld aan haar nemen. Zelfs met deze wetenschap antwoordde ze nog lief op sommige likes, nooit heb ik na mijn vader en mijn honden zo'n pijn gevoeld over iemand, die ik zo kort kende, maar die ik boven aan zet door haar geweldige lieve en zachte karakter en die ik nooit meer ooit zal vergeten en die ik hoop te zien weer als ik daar ook ben, alleen iemand die door die hel is gegaan in een paar weken tijd en afscheid van alles en iedereen heeft moeten nemen die haar zo dierbaar waren in zo'n korte tijd en zo van streek was en zo opstandig eerst en zo lief daarna.Van alle mensen, die ik heb gekend en afscheid van heb genomen blijft zij voor mij de mooiste, de flinkste en de moedigste en ik had haar zo een nier gegeven als dat had geholpen en dat zweer ik. Zeldzaam mooi is ze ook gegaan en zo heeft ze ook alles doorstaan, zo lief, zo zacht en zo moedig. Greetje, je was en bent een kanjer en ben dolblij, dat ik jou heb leren kennen op dit totaal nieuwe fenomeen, FB.  Zij heeft deze wereld zo lief en zo zacht verlaten, zo'n totale overgave gedaan, echt heel erg goed en knap weer, maar zo was ze.  Daarom ook dit mailtje op mijn FB als aandenken aan een hele lieve en fijne vrouw, die ik nooit ontmoet zou hebben zonder Facebook, alleen daar al om besef ik dat deze tijd met deze dingen een enorme goede stap vooruit is.  Ook die ik erg dankbaar ben, dat ze mij daarin heeft willen betrekken, waarom erg dankbaar, zo kon ik via haar ook afscheid nemen van Atie. Zij heeft mij een wereld van fijne en mooie ervaringen gebracht,  hele fijne en ook hele mooie en hele vreselijke dingen, waar zij ook op een hele mooie gracieuze manier afscheid van heeft kunnen nemen, hoe vreselijk ook de pijn en hoe vreselijk het ook was, ben er heel erg dankbaar voor, tot gauw, we zien elkaar weer lieve Greetje. Zo zie je maar weer wat je mist als je dus niet op dit fenomeen zit, naast misschien een paar vervelende dingen, heel erg veel mooie dingen , Dinkie.    

Voor het eerst leven in een Barak

Voor het eerst leven in een Barak

Het prachtige Indonesie, 1941, ons prachtige huis met 2 baboe's, een djongos, (huisknecht), tuinman. Een prachtig paviljoen voor gasten. Altijd waren er gasten en iedere Zaterdag gingen mijn ouders prachtig aangekleed naar de Simpangclub. Dan sliep de baboe op een matje naast mijn bed. Veel tochten naar de bergen, waar wij regelmatig een huis huurden met zwembad. Daar genoten wij van de prachtige natuur, paardrijden, zwemmen en heerlijk eten. Mijn grootmoeder ging dan ook vaak mee en de rest van de familie kwam ook, dat waren geweldige extravagante tijden. Ineens oorlog, alles afgelopen, angst, met bagage op de rug en klein koffertje door Java trekkend, in afgesloten goederenwagons rijdend door de hitte met veel vrouwen en kinderen, kilometers lopen zonder water of eten. Tot wij weer eens bij een klooster kwamen, waar wij liefdevol onthaald werden op eten en drinken en met zijn allen op matrassen op de grond sliepen in gangen en kamers. Niet wetend waar de reis naar toe ging en of er nog een eind aan kwam. Zo kwamen wij toen dood versleten in Solo aan in een heel groot leeg gekkengesticht. In die tijd waren die heel anders dan nu, het waren heloorden, vol met grote hekken en veel grote badkamers, donkere gangen, koud en eng. Daar werden wij verwezen naar een kapel met matrassen op de grond voor ons. De shock over dit alles was enorm. Vol verbazing en doodmoe keken we om ons heen naar al die vrouwen en kinderen, naar al dat laawaai en gekreun, gehuil en gepraat. Dan uren in de rij voor eten, wassen en toiletten. Geen eigen kamer, geen eigen huis, volkomen verbijsterd, een halfzieke moeder en een grootmoeder, die ook ten einde raad was. Mijn broer en ik werden met zware diarree naar het ziekenhuisgedeelte van het gesticht gebracht. Maar na drie dagen vond ik dat mijn broer, ziek van heimwee naar mijn moeder, slechter in plaats van beter werd. De koorts steeg per dag. Ik sleurde hem s'nachts uit bed. Met mijn hand op zijn mond slopen wij met onze hoofdkussens terug naar de kapel. Daar werd hij beter. Het bericht kwam, dat het nieuwe gedeelte van dit grote kamp geopend werd en dat wij naar de nieuwe barakken zouden gaan. Wat was dat, een barak.? Op een dag werd er een stuk muur afgebroken en zagen wij een groot kamp met grote loodsen(de barakken), heel veel loodsen met flinke ruimten ertussen. Iedere barak bestond uit twee rijen bedden in het midden de rij met bagage. Verder een douche en twee wc's. In een barak lagen zo plus minus 80 vrouwen en kinderen. Daar zat je dan op je brits en keek je om je heen dit was nu je thuis, deze 45 centimeter en overal vrouwen en kinderen. Uren heb ik rond zitten kijken, vol verbazing. De eerste dagen was ik zo verbouwereerd, dat ik van alle opwinding niet kon slapen. Je zag alles van anderen, niets bleef geheim. Moeders die sloegen, kinderen die vervelend en verwend waren. Van alles was er te zien en te beleven, overal voor in de rij staan, op tijd naar de wc, want er was altijd een rij. Maar ergens ook heel spannend al die dingen, die om je heen gebeurden. Buiten spelen was ook beperkt, overal liepen vrouwen met wasgoed en afwasspullen, kleren om te drogen hingen overal, enz.. 'sNachts hoesten, kreunen, mensen die praten, weer andere die boos werden, zo zelfs, dat er s'nachts bijbels over en weer gesmeten werden, weer anderen probeerden te sussen en regels op te stellen. Het heeft weken geduurd voor dat het langzaam wat kalmer en rustiger werd. Ook doordat iedereen versufd raakte door gebrek aan voedsel en slaap. Vrouwen en kinderen werden ziek en langzaam drong de ellende tot iedereen door: "je kon hier doodgaan". We hadden maar een vrouwelijke arts, dr. Engels. Medicijnen waren er ook haast niet. Langzaam aan werd het stiller en rustiger. Zo werd het na enkele maanden zelfs gezellig.Vrouwen gingen kookboeken maken, weer anderen leerden kinderen borduren. In dat kamp heb ik wat afgeborduurd, zakdoekjes maken, kleertjes voor de enige pop die ik had. Iedereen werd vindingrijk en zo werd het leven een stuk prettiger. Maar de eerste weken van dat bizarre barakleven zal ik nooit meer vergeten. Dinkie

Geplaatst door Dinkie op 9:23

Terwijl zij op de fiets zat, gestopt bij een kruispunt, besefte zij dat ze nu pas aan het begin van de grote oversteek naar Wassenaar was, zij keek naar haar blote benen, eigenlijk te koud gekleed, ze zag de blauwe adertjes lopen en ergerde zich aan de lange haren op haar been, met een zucht begon zij al kauwende op een stuk droge ontbijtkoek aan de lange tocht naar huis. Zij dacht aan het gesprek met juffrouw Ter Beek, hoofd van haar kweekschool in Leiden. God, wat had dat mens een hekel aan haar. Als recht geaarde rode socialist, zag zij in de opgemaakte veel spijbelende jongedame uit Wassenaar een slecht voorbeeld en was dit wicht een doorn in haar rode socialistische oog. Te vrij, te veel spijbelen, toch achten en tienen halend. Het zag er dus beslist droevig uit, zoals Jokko haar vriendin beaamde. "Ja, Dinkie, je zult een PR repertoire moeten gaan bedenken, maar hoe en wanneer?" Alle dagen dat zij moest nablijven en gangen dweilen voor straf voor het vele spijbelen, hadden niet geholpen, nog de fantastische goede cijfers die zij haalde, ook voor alles wat zij thuis nog maakte. Zo fietsend was zij al bijna thuis, doch het probleem bleef onopgelost. Enkele weken later viel er een brief in de bus, dat er door de laatste klas van de kweekschool een fietstocht naar Voorne- -Putten en een verblijf voor een week aldaar was gepland. Er zouden excursies naar de duinen worden gehouden om planten en dieren te bestuderen en zo waren er nog veel meer van die natuurprogramma's. Jokko liep op school breed te grijnzen." Zo Dinkie, hier kun jij nu echt je PR gaan doen en proberen diepe indruk te maken, dat wordt hard ploeteren in weer en wind en koude door de duinen om de natuur te leren kennen in al haar facetten". Dinkie gruwde, als er iets was waar zij een hekel aan had dan was het wel, kou , wind en zand, dat was voor deze inderdaad modieuze opgemaakte charmante Wassenaarse een gruwel. De dag van vertrek kwam, oke, een hele dag fietsen tot daar aan toe, de paden op de lanen in en al zingende vertrokken ze, de leidster voorop, die in stilte hoopte dat dat nuffige kind uit Wassenaar zou bezwijken, doch dat kind had wel een concentratiekamp overleefd en voor hetere vuren gestaan, ook al had ze de behoefte er aan totaal verloren, daarom wist ze wel wat ploeteren was en overleven. Meezingend uit volle borst zetten Jokko en zij, beiden kampkinderen, de sokken er in en kwamen gelijk met de rest nog fit uitziend bij een grote houten loods aan in een prachtig duin gebied. In het midden een vierkante ruimte als hal en een voordeur, er naast een vierkante keuken met een groot raam, aanrecht, gasfornuis en ijskast en een klein tafeltje in het midden met twee houten stoelen, dan een deur naar de grote zaal met houten vloeren en in het midden een hele grote kolenkachel met pijp naar boven door het dak, waar je heel veel kolen in kon doen, in deze grote zaal tegenover de keuken, overal grote ramen en ook een paar openslaande glazen deuren zo de tuin in. Verder stonden er twee paar hele grote eettafels met allemaal stoelen er om heen en een kleine zithoek met een paar banken. Zowel rechts als links van deze grote ruimte waren twee slaapzalen, links was verdeeld in vier kamers, voor de juffrouwen en rechts was verdeeld in drie grote kamers voor ons met bedden en stapelbedden.Toen kwam bij mij het grote plan, keilde mijn tas op een bed en vloog naar de keuken, ging thee zetten en de grote kachel aanmaken, alles lag er klaar voor, toen die heerlijk brandde kolen er op en direct de thee en kopjes klaar zetten, toen iedereen terug in de zaal  was stond iedereen verbaasd, Dinkie wat heerlijk. Toen werden de taken verdeeld, ik nam de gehele keuken onder mijn hoede, plus kachel, plus schoonmaken van de zaal en de slaapkamers, wc's en douches. De leidster, zeer verbaasd, dacht dat red ze nooit, lachen, had vroeger vaak genoeg in het Jappen kamp meer gedaan dan dat. Maar het fijnste moest nog komen. Die eerste avond was erg zwaar, iedereen bemoeide zich er mee, Jokko zei:" jij liever dan ik" maar ik wist dat houden ze niet vol. Eindelijk  bedtijd,  de boodschappen voor de volgende dag zouden gebracht worden, dus ik kon helaas niet meegaan de eerste dagtocht in de duinen. "Bofferd," fluisterde Jokko in mijn oor. Ik zei er komen nog dagen genoeg hoor dat ik met jullie mee kan gaan, (dus niet gelukkig). Alles lag op bed doodmoe van de fietstocht, laat op de avond bij de leraressen aangeklopt en gevraagd wie er warme chocolade wilde en wie er  een kopje thee wilde, iedereen was stom verbaasd, maar ze zeiden geen nee en zo bleef ik rondscharrelen tot 12 uur, ontbijttafels klaar maken, alles klaar zetten voor 's-ochtends. ( wat niemand wist, behalve Jokko, dat ik nooit vroeg kon slapen, een familie kwaal). De volgende dag vertrok alles met brood mee en thermoskannen thee, het weer was guur en heel erg koud. Toen alles weg was heb ik de hele keuken schoongemaakt, aardappelen geschild en de kachel heerlijk opgestookt, bloemetjes geplukt en op de eettafels gezet, de wc's waren zo klaar, ook de douches en alles was warm en gezellig en ik om drie uur na dat de boodschappen binnen waren heerlijk met mijn thee en brood boven op de kachel zitten lezen, om vier uur ging ik dan thee zetten en kwamen ze vermoeid en koud weer terug, het beviel zo goed dat ze het zo lieten, niemand dacht er meer aan, alles liep op rolletjes. En zo heb ik de hele week in de warme loods doorgebracht  met het verzorgen van drie juffrouwen en 23 meisjes, geen duin gezien, had er genoeg in Wassenaar. Vaak als ze terug kwamen was er warme soep en heerlijke thee met kleine sandwiches. Ik moet zeggen heb hard gewerkt, maar vond het heerlijk, de stilte, alleen in die grote warme  loods met de wilde bloemen op de tafels en de warmte van de kachel en het uitzicht op de duinen in de verre verte.  Ook ik was happy en kon voor ieder tot diep in de nacht klaarstaan om dan middags als ze weg waren,  dat gebeurde ieder dag, even heerlijk te genieten. Voor mij geen Indische Duinen, maar een warme kachel, het was toch al heel erg wennen aan het klimaat voor een tropen kind. Op weg naar huis fietsend kwam juffrouw ter Beek naast mij fietsen en werd ik overstelpt met complimenten en zo kreeg ook ik de rode socialistische pet op ondanks Wassenaar en was ik een hele lieve sociaal voelende jonge vrouw. Jokko, kwam naast mij fietsen en zei:"je hebt er nog van genoten ook kleine slimme vriendin van me, zij was namelijk erg lang, Dinkie.