De vijvers uit mijn leven

Zegevierend had de herfststorm gedurende de nacht de nevelen van de vorige dag voor zich uitgedreven en vriendelijk keek het stralende zonnetje neer op het van bloem en blad beroofde land. Van achter een prachtig nieuw aangebouwde serre aan een zeer oud huisje, zat zij en keek al mijmerend over haar leven naar buiten. Weg waren de jaren, wat was ermee gebeurd, genoeg, maar ergens ook zo weinig. Als een nietig korreltje zand zou ook zij verdwijnen. Hoe klein was toch de wereld van een mens. Een ding kon ze als troost bedenken, twee levens waren door haar bestaan gered. Een ervan zou er zeker niet meer geweest zijn, de ander had dan helemaal niet bestaan, haar jongste zoon Andy. Dit was zachte troost, haar leven had toch een heel goed doel gehad. Een moeder Theresa kon helaas niet in ieder mens zitten. Maar in haar beperkte leven had zij er twee een tweede leven kunnen geven en dat maakte haar op deze zachte herfstochtend heel blij. Moentilan, het Marine Jappenkamp met de sadistische commandant. Op het voorplein stond een grote ronde, hoog opgemetselde vijver met een ornament in het midden, dat voor de oorlog als fontein had dienst gedaan. Nu zat er alleen regenwater in de vijver, voor de kinderen zeer aantrekkelijk. Daar zittend op het muurtje van de vijver keek zij naar alle kinderen, die er omheen speelden. Moeders stonden iets verderop met elkaar te praten, een zeer alle daags kamptafereel. Een klein meisje van twee kwam naast haar, kroop op de rand en met een plons verdween ze kopje onder, twee voetjes staken boven het water, niemand zag het. Zonder na te denken greep ze in een ruk de twee voetjes en trok haar eruit. Alles was zo snel gegaan, dat het gegil van de moeders pas tot haar door drong toen de kleine op haar beentjes gezond en wel naast haar stond. De dankbaarheid van de moeder was zo groot, dat er na drie dagen een prachtig groot gekookt eendenei aan haar gegeven werd. Samen met moeder en broertje smulden ze van dit heerlijke ei, hun eerste ei na jaren. De tweede redding was nog dramatischer. Als vlotte 33 jarige moeder ging ze met haar jongste zoontje van vier op bezoek bij haar moeder, die had een, zoals ze zei, hele mooie vijver laten maken in haar toch al prachtige tuin, dus daar moest naar gekeken worden. Vol enthousiasme werd hij dan ook bewonderd en kleine Andy werd verteld niet bij de vijver te komen. Moeder en dochter gingen de keuken in voor koffie, denkend dat Andy zou volgen. Al pratend keek ik als bij toeval uit het raam en zag twee voeten uit de vijver omhoog steken. Gillend rende ik naar de vijver, trok hem vliegensvlug eruit en al kokhalzend stond ook hij godzijdank even later heelhuids op zijn beentjes. Nog nachten lang heb ik hierover nachtmerries gehad. Enkele minuten later en hij was er niet meer geweest, de nachtmerrie van iedere moeder. Mijn beloning is ook nu weer heel groot, zijn kinderen zijn de vreugde en zonneschijn van mijn oude dag. Dinkie