Een vreselijke dag

Het was half 1968. Wij woonden toen in Voorschoten in de Papenlaan, een heerlijk huis. Op 35 jarige leeftijd had ik, na 3 pogingen, mijn rijbewijs gehaald en had als gewoonte om 1x per week mijn ex naar de Waalhaven of andere haven te brengen, zodat ik de hele verdere dag de auto kon gebruiken, wat neerkwam op meestal klusjes doen voor de kinderen en soms gezellig shoppen met ze. En om half 6 reed ik weer richting Rotterdam, zonder files.Vaak gingen er een of twee kinderen mee, zo ook die dag mijn dochter Arlette en haar vriendin Wilma. Wij gingen nog even richting Wassenaar voor nog een boodschap toen er daar iemand stond te liften richting Rotterdam. Ik zei: oke, stap in, maar je moet nog even geduld hebben, wij moeten nog een paar dingen doen voor wij naar Rotterdam gaan. Dat is helemaal niet erg mevrouw zei de aardige, zeer verlegen jongeman van plus minus 23 jaar en hij reed een uur lang mee overal naar toe, ook nog langs ons huis in Voorschoten.Hij zat zoet en doodstil en liet hij alles over zich heen komen, de luide muziek, de drukte en ons heen en weer geren. Eindelijk op weg naar Rotterdam. Hij wilde niets eten of drinken, wat ik hem steeds aanbood. Net op de grote weg, pats, band kapot. De jongeman begon meteen te klagen van ik kan u niet helpen, heb er geen verstand van en kan niets met auto's. Verder speel ik piano en ben voorzichtig met mijn handen.Ik zei: lieve jongen, maak je niet druk, ik kan alles, dus wij de auto uit. Enfin, moeders aan de slag. In die dagen was ik zeer modieus gekleed, heel hip, laarzen met hoge hakken. Helaas was dat niet de juiste kleding voor de klus, maar het lukte.De nieuwe band zat erop. De toeschouwers waren duidelijk opgelucht. Ik probeerde toen de wieldop erop te slaan met mijn handen, wat mij niet lukte, hij viel er steeds weer af en lichtelijk geirriteerd ging ik op mijn achterste zitten, zette de dop erop en achteruit leunend trok ik een been helemaal in om hem met mijn hak een dreun te geven.Op het moment dat ik uitschoot,deed de stille jongeman zijn hand op de wieldop en kreeg de volledige hak in zijn hand. Ik gilde, hij gilde en de meisjes gilden, dansend van pijn met zijn hand in zijn andere hand liep hij jammerend rond. Ik gilde: hoe kun je nu zo stom doen, laat zien. Zijn hand werd steeds dikker, zwol helemaal op en hij zag spierwit van de pijn. Ik zei: nu naar het ziekenhuis, direct. Maar hij riep: nee mevrouw, ik wil naar huis. In Rotterdam, stil zittend met zijn opgezwollen hand over zijn borst, dood zielig, stuurde hij mij regelrecht naar de straat waar hij woonde. Hoe ik het ook probeerde, hij wilde alleen naar huis en jammerde over piano spelen. Toen hij uitstapte draaide hij zich om en zei: hartelijk bedankt voor de lift.. Ik zei: mijn jongen, ga gauw naar de dokter en weg was hij, de straat in naar zijn huis. Ieder jaar denk ik er wel eens aan, het was volgens mij echt zeer ernstig. Dit is iets wat je nooit meer vergeet. Ik hoop dat het heel goed met hem gaat en dat hij nog steeds piano kan spelen. dinkie

Vervolg Tante Truus.

Samen met Noor en Marijke ging ik mee naar alle familieverjaardagen, ook mee naar de moeder van tante Truus, die boven hun grote speelgoedzaak woonde" Nieuw Parijs". In het magazijn mochten wij spelen als wij voorzichtig waren. Zo ontmoette ik ook de andere Loomans familie, alle ooms en tantes en hun kinderen .Verder gingen wij vaak fietsen met tante Truus, oom Gerard en de kinderen en picknicken op de Leusder heide, met wat te drinken en te eten en kijkend naar mijn nieuwe allerliefste tante en oom, die heel lief met elkaar waren. Zo ging een heerlijke zomer en een heerlijke winter voorbij, een van de meest gelukkige tijden die ik gekend heb, zorgeloos kind zijn. Detteke werd geboren en daarna Jacinta en ik maakte het allemaal mee en hoorde er gewoon bij. Toen ineens was het over, mijn vader kreeg rayon, Den Haag, Wassenaar, Rijswijk, Voorburg, Voorschoten en Leidschendam en wij moesten weg uit Amersfoort, na ander halfjaar, weg van mijn nieuwe familie, na al die heerlijke dagen met die heerlijke kinderen, tantes, ooms, grootouders, gezellige zomer met ijsjes, picknicken, warmte, gezelligheid en veel liefde van iedereen.
Diep verdrietig was ik en nog jaren ben ik er iedere zomer gaan logeren. Zoveel als ik kon, dus vele zomers heb ik er weken doorgebracht, een keer zal ik nooit vergeten toen kwam zij mij zelf persoonlijk van de trein halen en liepen wij gearmd naar hun huis en heb ik heerlijk met haar de hele weg kunnen praten wij tweeën, soms was er weer een kleintje bij en als er s'-nachts moest worden opgestaan, omdat er eentje kinkhoest had, dan zei ik tegen haar, ik ga wel blijf maar liggen en liep dan met Detteke rond tot de hoestbui over was, gaf haar haar druppels en alles en bleef bij haar tot ze sliep, als ik dan weer naar mijn eigen kamer liep, zij tante Truus dank je lieverd en zo hadden wij een hele goede understanding met elkaar, maar toen kwam de middelbare school, daar door kon ik minder vaak gaan en na de middelbare school kwam de kweekschool en toen werd het moeilijker en ik had geen geld, kon ook niet zo gauw aan geld komen en moest heel veel doen voor die school. Kreeg toen mijn eigen kind en ging in de Bilt wonen en vandaar kon ik met mijn kind en in verwachting van de volgende ook een paar keer bij haar zijn en logeren later wat vaker, Arlette weet het nog. Inmiddels had ze Pia en daarna Michiel gekregen, zes kinderen en wat was het er nog gezellig, heel knap vond ik dat. Daarna verhuisde ik naar Nieuwkoop en werd het moeilijker met 3 kinderen en geen vervoer weg te gaan. Maar zij bleef de vrouw naar wiens evenbeeld ik altijd gestreefd heb. Mijn grote lichtende voorbeeld en zodra ik het idee had, dat haar beeld niet meer duidelijk in mijn ziel gegrift stond, ging ik haar opzoeken en tankte de warmte, de liefde, de hartelijkheid en de gezelligheid weer bij. Zoals zij was zo wilde ik trachten ook te zijn als vrouw en moeder. Later, samen met Willem, hebben wij haar zoveel mogelijk opgezocht en gezien hoe ze van innerlijke en uiterlijke beeldschone vrouw, een hele lieve oma werd, met heel veel verdriet en hoe ze al dat vele verdriet en persoonlijke narigheid op haar fijne wijze weer wist te accepteren.Nooit een klacht. Uren hebben wij gepraat over het leven en van alles. Nooit, in mijn hele leven, heb ik zo'n fijn mens en wezen ontmoet als mijn tante Truus. Ze is helaas op 86 jarige leeftijd gestorven en daar stond ik dan voor het eerst weer op de begraafplaats in de Bergstraat tegenover het huis, waar ik haar voor het eerst gezien had en heb daar afscheid van haar genomen. Nooit heeft ze mij laten vallen, nooit heeft ze mij het gevoel gegeven dat ik er niet bij hoorde, nooit heeft ze mij teleurgesteld, altijd weer verbaasde zij mij, door de warme manier, waarop zij mij en Willem later ook in haar armen sloot en diep in mijn ziel heeft zij mij geraakt en de warmte gegeven waar ik zo vreselijk naar hunkerde, mijn Tante Truus.

Tante Truus

Na onze aankomst in Holland, zie het weerzien met mijn vader, kwamen wij dus in de Bergstraat terecht te Amersfoort in een dubbel bovenhuis, tegen over het kerkhof. Iedere avond keek ik ernaar van af mijn bed in het kamertje boven de voordeur. Voor het eerst het gezin bij elkaar mijn broer en ik genoten. Wij hadden elkaar ook een tijd niet gezien. Eenmaal per week gingen wij naar het badhuis op zondag morgens om ons daar te douchen met kokend heet water en ons  haar  te wassen, schoon en warm kwamen wij dan weer thuis voor de lunch. Maar na een paar weken moest mijn vader helaas alleen naar Dordrecht voor een opfriscursus in zijn vak bij zijn oude maatschappij. Thuis werd het weer stiller en met een strenge moeder, kon je niet veel doen. Op een dag ging de bel en ik deed open en een hele lieve stem zei , jij bent zeker Dinkie, ja zei ik. Ik kom eventjes wat brengen voor je moeder en ik ben tante Truus Nooy. Een heerlijke warmte kwam mij tegemoet en daar kwam het liefste wezen, dat ik ooit ontmoet heb, met al haar warmte, naar mij toe. Ik was sprakeloos. Ze bracht een hele doos met roze serviesgoed mee. Prachtig vonden wij het. Zij was de vrouw van mijn vaders collega in Amersfoort en via de maatschappij had zij alles over ons gehoord en was zo snel mogelijk met alle liefde en gulheid gekomen om te zien of ze nog iets voor ons kon doen. Mijn moeder bood haar een kopje thee aan en zei dat ze heel blij was met het serviesgoed, maar dat alles verder o.k. was en wij verder van alles voldoende hadden. Na het kopje thee zei mijn allerliefste nieuwe tante Truus: misschien heeft Dinkie wel zin om bij ons te komen spelen met Marijke en Noortje, ze is van harte welkom, dan zie ik je dus vanmiddag, dat is dan afgesproken en daar ging ze. Mijn hart zat in mijn keel van blijdschap en niets kon mij meer tegen houden, de afspraak was al gemaakt, dus ook voor mijn moeder was er geen ontkomen aan. 's middags ging ik er heen vol verwachting. Eindelijk vond ik de Paulus Buyslaan en stond ik voor het meest schattige huis met een rieten dak, dat je je maar kunt voorstellen en de deur ging open en daar werd ik voor eens en altijd in de liefdevolle warmte van dat gezin opgenomen. Vanaf die tijd zat ik er bijna iedere dag en speelde met Marijke en Noortje en genoot. Het waren allerliefste zusjes voor mij. Mijn hart hunkerde naar dit gezellige vrolijke en warme gezin, daar was ook oom Gerard, de vader van het gezin, een allerliefste man, die heel graag viool speelde. We zongen dan allemaal mee. Ook was er juffie, die tante Truus hielp in het huishouden .Nooit zal ik meer de grote lange tafel vergeten, waar we met zijn allen aan zaten te eten en waar voor het eten altijd gebeden werd vaak, door een van de kinderen. Vooral Marijke was daar erg goed in. Noortje vergat nog wel eens wat. Wordt vervolgd.

hoe wij ons mooiste plekje in nederland kregen.

Hoe wij, arm en ontheemd gezin uit de tropen, aan ons prachtige huis in Wassenaar kwamen. Op een van de mooiste plekken van Wassenaar. De moeder van mijn vader was een Hammacher, de dochter van een Notaris uit Groede en had 5 broers en zusters. Een van deze broers had een zoon, een volle neef van mijn vader dus, die in de kunstwereld zat en een prachtig huis in Wassenaar bewoonde. Mijn vader kreeg in Holland zijn oude baan weer terug (levensverz. en hypotheek-levensverz. enz..) Hij had gevraagd om het rayon Aalten en omgeving, maar kreeg tot zijn verdriet Den Haag, Wassenaar, Voorburg en Rijswijk, een van de moeilijkste rayons. De voorzienigheid had anders beslist. Hij ging naar zijn neef in Wassenaar en hoorde toen dat deze net was aangesteld als directeur van het Kruller Muller museum op de Veluwe en dat hij met de van Gogh's naar Amerika moest. Mijn vader wilde dolgraag het huis van hem huren en neef lief had intens medelijden met mijn vader om alles wat deze had meegemaakt en bood het hem voor een zeer redelijke huur aan met de afspraak, dat hij het later, als hij er beter voor stond, het van hem kon kopen, geweldig. Maar ze hadden buiten de waard gerekend, want in die tijd besliste het gemeentebestuur wie er waar ging wonen. Woningnood 1947-1948. De gemeente had andere plannen. Het huis werd door hun toegewezen aan de directeur van het Rijnlands lyceum en zeker niet aan de arme neef uit de tropen. Maar samen hebben de neven toen een lange en zeer overtuigende brief aan Prins Bernhard geschreven en waarschijnlijk kende mijn vaders neef de prins, dat vermoed ik, want zowaar werd de burgemeester gebeld en verteld dat wij in dat mooie huis mochten en zo kwamen wij met onze sinaasappelkistjes als stoelen in dat grote mooie huis tussen de bomen en met om de hoek het prachtige Raadhuis en alle bossen eromheen, wat waren wij gelukkig. En aangezien beide ouders uit zeer goede gezinnen kwamen en een luxe smaak hadden, zijn wij dankzij vele venduhuizen en veilingen prachtig voor weinig geld in de mooie meubels gekomen, die veel later ook veel waard waren. Onze eerste Sinterklaas en onze eerste Kerst aldaar zal ik ook niet gauw vergeten. Mijn moeder had wat gebreid zoals mutsen, wanten, sjaals, enz., maar veel was er niet. Toen ging ineens s'-avonds de bel. Wij zeer verbaasd en daar stond in het donker op de stoep een hele grote mand met van alles erin, jam, fruit, noten, blikken, van alles en of dat nog niet genoeg was een envelop met 150 gulden erin, voor die tijd erg veel, zonder briefje en zonder afzender, niets. En dat was nog niet het einde, want met een magere kerst ging weer de bel en weer een volle mand met zelfs een christmas- pudding die mijn moeder aan het huilen maakte, zonder envelop en sinds die tijd eten wij met kerst altijd een christmaspudding met brandende rum eromheen. En nooit zijn wij er achter gekomen van wie deze geweldige giften waren. Dinkie

Het derde wonder

Mijn moeder sprak altijd over haar lievelingsfilm, "The Keys of The Kingdom", uit 1934, mijn geboortejaar. Maar hij kwam maar nooit op tv, zwart-wit met Gregory Peck. Intussen waren mijn beide ouders 76 jaar en mijn moeder helaas stervende aan longkanker. Wij hadden het er allemaal heel erg moeilijk mee. Ik heb mijn vader toen laten zweren op zijn erewoord, dat hij na zijn overlijden ons zou laten merken, dat hij doorleefde, hoe dan ook. Wij zijn allemaal met reincarnatie opgevoed, mijn ouders ook. Mijn vader was daarin zeer sterk en heeft ons compleet met alles overtuigd, maar zodra zoiets voorkomt als afscheid moeten nemen van je moeder, ook al was onze band niet zo goed, ga je toch weer twijfelen. In de loop der jaren had ik veel begrip gekregen voor haar karma en wist ik ook dat ik deze moeder met haar karma met mijn aard goed aankon. Wij hadden samen veel meegemaakt en het is en blijft je moeder. Helaas stierven beiden in hetzelfde jaar, mijn moeder eerst en drie maanden later mijn vader, met dit verschil, dat ik mij de laatste maanden helemaal aan mijn vader kon wijden. Hij lag in Zierikzee, dus tweemaal per dag erheen, alles kon ik voor hem doen, uit dank voor alles wat hij voor ons gedaan had. Een ijzersterke lieve man, nooit heb ik hem boos gezien, nooit. En altijd filosoferend over alles, waarschuwend, helpend, een harde werker en een echte heer. Mijn wereld stortte na zijn dood compleet in. Maar een mens is toch veerkrachtiger dan hij soms denkt. Het heeft twee jaar geduurd en met de lieve steun van Willem kwam ik weer overeind. Op een prachtige dag, kijkend naar de tv, hoorde ik de omroepster zeggen dat s'-middags de film "The Keys of The Kingdom kwam. Ik moest s'-middags weg, dus nam ik hem met de videorecorder op, maar liet de tape er helaas inzitten en de volgende dag is Oprah eroverheen opgenomen. In tranen was ik, verpest was de hele film, niets meer aan te doen. Een jaar later kwam Willem de keuken in rennen, je vader is er, alles ruikt weer naar caramel, (Dat hadden wij ontdekt, al vaker was mijn vader er en als een echte Haginees kwam hij dan met de lucht van Haagsche hopjes caramel). Ik naar de kamer en ja het leek wel een caramelfabriek. Willem zei, dit is de tv kamer, zet aan dat ding en wij keken overal en bleven hangen bij belgie-1, want de omroepster zei dat koning Boudewijn was overleden. Willem, ik vind het een reuze lieve man, maar daarvoor is mijn vader toch niet hier? Wacht nu maar even, misschien komt er nog wat anders. Wij keken naar alles over Boudewijn. Toen zei ineens de omroepster: door de dood van onze koning is het avond programma gewijzigd en komt om 9 uur de film "The Keys of The Kingdom". Dank je lieve paps en weg was de caramel lucht.
En wij zijn eindelijk in het bezit van "The Keys of The Kingdom" naar het boek van Cronin en met Gregory Peck in een lieve echte mooie film. Een echt wonder.
Dinkie

Het tweede wonder

Samen zijn wij opnieuw gestart in 1977, beiden gescheiden, failliet en toch met veel plezier huisje in zeeland . Moest opgeknapt worden. Volgens familie een onbewoonbare woning, maar ja, met onze resterende centjes kon dat niet anders. Gelukkig hadden wij wel een grote schuur en een flink lapje grond, daar is wat op gewerkt. Eigen groente, eigen mesthanen, fruitbomen, veel bessenstruiken zoals klapbessen, rode bessen enz . Maar na Tjernobyll kwam daar de klad in. Na 4 jaar buitenlandse projecten, hadden wij weer een spaarpotje waarmee flink verbouwd en uitgebreid is. Toen kwam de baan in Zeeland, zeker geen vetpot en een eigen autootje. Het hele huis werd verwarmd door gevelkachels en twee prachtige allesbranders, maar die gebruikten erg veel hout, heel erg veel. Onze alleraardigste lieve buurman heeft er steeds voor gezorgd, dat er ergens wel weer een boom of takken of hout voor ons klaar lagen. Met eigen aanhanger erheen en Willem weer zagen, takken op de aanhanger, thuis eraf en dan nog klein maken en klieven en dan in het houthok en dat jaar in jaar uit. Voor twee grote houtkachels een enorm gesjouw. Op den duur toen hij wat ouder werd, vond ik het heel erg dat zware gesjouw. Centrale verwarming, dat was de oplossing, maar dat kostte voor ons huisje 12000 gulden en dat was dan nog zwart. Ieder mens heeft zo zijn eigen idee over het hiernamaals en hoe wij hier zijn ontstaan, ik dus ook. Alleen wijken die enigzins af van de meeste en vroeg ik mijn hulplijnen dagelijks: help ons. Dit deed ik iedere dag op een rustig moment b.v als ik in de auto door het prachtige landschap reed. Ik smeekte ze als het ware: het is niet voor feesten, niet voor vakantie, niet voor plezier, maar voor onze heerlijke warmte in de winter. Iedere dag ging ik in gedachten in discussie en legde het hoe en waarom uit tot op een gegeven dag na zo'n 2 maanden ik s'avonds de post open maakte, ook bankafschriften en wat stond daar tot mijn verbijstering? Het volledige bedrag van 20000 gulden staatsloterij, 1/5e lot. Met mijn vinger en vreemde klanken uitstotend sloeg ik steeds op het bankpapiertje. Willem stond te kijken begreep er niets van en dacht we zullen wel weer rood staan, vandaar die vreemde geluiden. Ik bleef maar wijzen, ja wat dan, zo erg kan het toch niet zijn en hij keek en keek en keek nog eens en samen hebben wij toen een rondedansje gemaakt en zijn uit eten gegaan helemaal stuk van blijdschap. De centrale verwarming kwam er en hout was nu een kwestie van keuzes. En naar mijn helpers heb ik wel duizend bedankjes gestuurd. Is dat niet een echt wonder? Dinkie

het tuinfeest.

Wij zijn op het grote tuinfeest van mijn oudste dochter en schoonzoon geweest .Wat een geweldig feest en wat een geweldige verzameling van echte hele lieve mensen. Wij hebben genoten en al onze kinderen en kleinkinderen waren er. Bedankt lieve dochter en schoonzoon, het was super !!!!

Wonderen bestaan.

Ieder mens maakt wel eens iets wonderbaarlijks mee. Als ik het zo bekijk heb ik er zeker wel 5 meegemaakt, grote en kleine wonderen. Daar wil ik er drie van vertellen. Het eerste kleine wonder, dat kan ik zelf nog steeds niet geloven, zoiets buitengewoons is het. Na mijn scheiding ging ik werken als bejaarden hulp bij een gewezen procuratiehouder van Unilever, die een Engelse vrouw had. Deze vrouw, die ook erg dement was sprak alleen nog Engels, vandaar dat ik er geplaatst werd. Door mijn Schotse grootmoeder Elsie spraken wij van jongs af aan vrij goed Engels. Het was een schat van een vrouw, dat kon van hem niet gezegd worden. Ze had onder ander een stoma, die nog wel eens kapot ging, wat een vreselijk vies werkje was om schoon te maken. Ik heb er heel hard gewerkt en heel veel extra's voor ze gedaan zoals de keuken witten en de badkamer enz.. Als dank kreeg ik bij mijn vertrek, zij ging naar een verpleeghuis, een echte antieke uit 1880 staande carbietlamp met een hele mooie witte porseleine kap. De kap paste precies op een ijzeren ring en was plat van boven en liep dan rond naar beneden met een gleuf er in voor een kralen rand, een heel aparte kap nooit eerder gezien. Jaren heeft hij als mooi stukje antiek bij ons gestaan en dacht ik vaak aan haar. Op een dag tijdens een verbouwing werd hij verplaatst en viel de witte porseleine kap er af, in duizend stukken. Wat was ik verdrietig, zo'n kap vind je nooit meer. Jaren later, wonend hier in zeeland, was er vlakbij Zierikzee een hele grote vuilstortplaats en alles werd er op een klein bergje geschoven. Ieder jaar zijn er ook rommelmarkten en iedereen die wat te verkopen heeft probeert dat aan de toeristen te verkopen. Om vijf uur gaat alles wat niet verkocht is in een vuilniswagen naar het stort, van allerlei verschillende plaatsen van ons eiland en de berg werd bijna7 meter hoog met stoelen, tafels, wasmachines, haardrogers, kastjes, aardewerk, speelgoed en plastic enz. enz.. Op dezelfde dag dat dit gebeurde gingen wij met een aanhanger vol troep naar het stort. Vol verbazing keek ik naar de enorme berg, waarop al een stuk of tien mensen aan het zoeken waren naar leuke hebbedingetjes. Willem gooide alles van onze aanhanger erbij en ik kroop voorzichtig loerend de berg op, het was zeker niet de eerste keer dat wij weer met een half volle kar terug gingen, dus riep Willem: alsjeblieft geen spullen meer meenemen. Al die andere mensen riepen: alles is toch kapot, wat zoek je? Eigenlijk niets, ik kijk zomaar. Je moest er voorzichtig zijn, want tafels en stoelen lagen over elkaar en voor je het wist zakte je met een stoel de diepte in of halverwege. Heel voorzichtig loerde ik overal tussen om te zien of ik nog wat leuks zag. En daar, daar beneden in een gat naast een wasgoedrek, tussen drie stoelen zag ik iets wits. Ik riep: ik zie iets van porselein ,waarop de meesten begonnen te lachen. Dat is zeker kapot. Heel voorzichtig dook ik met mijn arm naar beneden en haalde uit het duister een, dacht ik, ronde schaal. Toen ik het met veel moeite naar boven kon halen bleek het een prachtige puntgave porseleine kap van een lamp te zijn. Ik gilde: Willem, kom, kom, iedereen die er ook was kwam naar mij toe en ze riepen allemaal: he Willem, kom een wonder, hij is helemaal heel. Grote consternatie. Iedereen wilde hem zien, ze konden het niet geloven, uit de vuilniswagen gestort en nog heel, een wonder. Maar het grootste wonder moest nog komen. Hij paste precies op de carbietlamp en had zelfs het gleufje voor de kralen ketting. dinkie

nog meer muziek.

Als je 72 bent heb je eigenlijk alles wel gehad en zie je nog een klein restant leven voor je, dat je naar eigen keuze kunt invullen, zolang je gezondheid het toelaat. Genieten kun je overal en in Holland is er veel te genieten, heel veel. Zo kwamen wij bij toeval, bestaat toeval eigenlijk?, aan een Indiase film, Bombay geheten. Het is een geweldig goed verhaal, maar wat ons nog het meest fascineerde was de muziek en de dansen, wat een perfectie. Ongelooflijk, het had ons helemaal beet. Daarna kwam, na veel moeite, de tweede Indiase film, Kabhi Kushi Kabhie Gham, daar in waren de dansen, de interieurs en de kleding overweldigend en zo gracieus mooi en elegant, in een woord een streling voor het oog. Van beide dramatische mooie films hebben wij nu ook de muziek op cd. En s'morgens aan het ontbijt in ons echt zeeuwse vlasboerderijtje, dreunt bij ons de beeldige Indiase muziek en zitten wij (72 en 66 jarige) te genieten. Wie had dat nu ooit verwacht.

De enge buurvrouw

In Indonesie, in Soerabaja, hadden wij zoals mijn moeder het noemde een doodenge buurvrouw. Ze had een soort vleermuizen(kalongs) in kooien op de veranda en wij mochten niet met haar omgaan . Niets is voor een kind zo spannend als een enge buurvrouw. Af en toe gluurden wij door de heg naar haar en maakten mijn broer en ik elkaar nog banger. Ze fascineerde ons, haar stem was luid en hard. Ze was groot en zag er in haar lange jurken en lange wilde haren, grijs zwart ook echt wel eng uit. Haar stem deed ons rillen. Op een dag hadden wij er genoeg van en toen iedereen s'middags lag te slapen slopen wij naar de heg en met wat hout en stenen konden wij er helemaal over heen hangen en haar veranda goed zien. Daar stonden de grote kooien met hangende vleermiuzen, heel veel.Ineens stond ze naast ons, ik bleef er bijna in maar tot onze verbazing vroeg ze of wij in de tuin wilden komen, met een barse stem, eigenlijk niet, maar wij deden het wel. Bibberend bleven we onder aan de veranda staan, zij begon een lang verhaal over kalongs, maar het enige waar wij aan dachten was hoe kom ik hier weg en zo vlug als we konden renden wij terug naar huis. Twee jaar later, wij zaten geinterneerd in kamp Solo, waar het voor mijn moeder als astma-patient veel te heet was. Ze lag meer in dan uit het kampziekenhuis. Via zeer slinkse omwegen kregen de nonnen het voor elkaar dat zij met ons en mijn grootmoeder op transport werd gezet naar kamp Moentilan in de bergen. Daar zaten heel veel marinevrouwen, die erg met elkaar optrokken. Wij gingen per trein in dichtgeplakte goederenwagons, zonder eten en licht, het duurde wel drie dagen vol kommer en kwel en het laatste stuk moesten wij lopen de bergen in, urenlang, het was heel zwaar, vooral voor mijn grootmoeder, die toen in de vijftig was. De gedachte om het op te geven kwam vaak in je op maar de consequensies waren dermate, dat je het wel uit je hoofd liet. Eindelijk, daar was het kamp, hele groepen vrouwen stonden ons op te wachten om ons te helpen met water en wat eten. Wat schetste onze verbazing toen wij onze namen hoorde noemen, heel hard en heel duidelijk, wie sloot ons in haar grote armen alsof wij haar kinderen waren, de doodenge buurvrouw. Zij had een geweldig eigen plaatsje in het kamp, een soort van eigen hutje met van alles.We werden er verwelkomd en alles wat ze had deelde zij met ons, er ook voor zorgend, dat wij gebaad en gewassen werden en ze vocht als een leeuwin voor onze plek in een van de loodsen en zorgde ervoor, dat mijn moeder een baantje in de keuken kreeg. En de doodenge buurvrouw bleek achteraf een hele lieve fee voor ons te zijn.

wonen op een aardstraal

Het huis van mijn jongste zoon heet de Vijf Zinnen, wat ik een hele mooie naam vind en het is gebouwd omstreeks 1885 en het was toen ter tijd een boerderij, het is groot en wel 10 keer verbouwd. Hier en daar vind je nog iets heel ouds. Ons huis is ook van 1884 of eerder, maar bestond uit een huisje en een winkel, waar vlees verkocht werd en is inmiddels ook helemaal verbouwd. Zo'n oud huisje blijft je werk verschaffen, het houdt nooit op, maar het heeft een sfeertje, dat vind je nergens meer, het ligt als een deken om je heen. Er kwam hier een waarzegster bij ons op bezoek, een echte hele goede, die toen bijna 80 was geworden en waar ik in de loop der tijden altijd om de zoveel jaar naar toe was gegaan en wat altijd was uit gekomen en zij vond dat er hier een geweldige aardstraal door het huis liep en zei tegen ons:" je moet hier nooit weg gaan". Het was ons was wel opgevallen, dat sinds wij hier woonden, wij heel weinig last hadden van problemen, alles loopt gewoon op rolletjes en het merkwaardige was ook, dat alles wat hier in de tuin werd geplant ontzettend groeide en ook altijd heel erg hoog werd, eerst valt het je niet op, maar soms nam het zulke proporties aan dat er bomen en struiken uit moesten, die bij anderen er jaren over deden die hoogte te bereiken. Zo hebben wij een treurwilg, die zo gigantisch groot is geworden, dat het gewoon eng is. Hij staat er nu 25 jaar, maar even verder op staat er ook een vanaf 1953 en die stam is stukken dunner en veel minder scary  groot. De groei hier is bijna niet tegen te houden, zo hard en hoog groeit hier alles. Het grappige is ook dat iedereen, die hier komt ook altijd zegt, wat een klein paradijsje, er is bijna nooit iemand geweest, die dat niet gezegd heeft, wij wachten er zelfs al op. Ook waren er eens twee wildvreemde Amerikaanse vrouwen, die ik had geholpen in Zierikzee, ze waren de weg kwijt en die ik thuis had uitgenodigd, omdat ik ze reuze aardig vond en ze een beetje verdwaald leken, die zeiden het ook, a little paradise, toen ze hier binnen kwamen. Nu is het zo dat wij plannen hebben om te verhuizen en dit plekje te koop komt, wij willen in Drenthe gaan wonen, maar hoe vind je nu weer een huisje met een goede aardstraal, dat ons weer net zoveel geluk brengt, kijken naar de hoogte van alle bomen of voelen of het goed voelt, hopen dat het ons lukt om zo iets te vinden. Wist ik het maar waar ik dan naar moet kijken en zoeken, wie het weet mag het zeggen. Wij zullen er ons uiterste best voor doen, maar of wij het zullen vinden is de vraag?. Ik hoop van harte van wel. Dinkie.

muziek.

Het behoort tot de Nederlandse cultuur, dat je gek bent van klassieke muziek. mijn moeder en haar broer Dennis hebben allebei 8 jaar pianoles gehad en Dennis zelfs conservatorium, beiden speelden doorlopend piano. Mijn hele jonge jaren zijn gevuld met klassieke muziek, het was het enige dat mijn broer en ik hoorden. Dennis gaf soms concerten bij ons op de veranda, thuis in ned. indie, voor de hele straat. Ons eerste contact met andere soorten muziek was aan boord van het troepentransportschip de Amhurst Victory na de capitulatie en tijdens de aanvallen van de Indonesiers gingen wij met dat schip van Samarang naar Batavia (Djakarta). Liedjes zoals dont fence me in en give me five minutes more ,al die oorlogs liedjes die de Engelsen zongen vonden wij geweldig. Er ging een wereld voor mij open en die was vrolijk, geestig en opgewekt. Sinds die tijd maakten wij kennis met Glenn Miller, Benny Goodman, Gene Krupa, Xavier Gugat en nog heel veel anderen. In het Tjideng kamp in Batavia, waar wij wachtten op transport naar Holland, gingen wij ieder week naar de openlucht bioscoop in het kamp, geweldig, Diana Durbin, Shirley Tempel en nog vele andere beroemde sterren hebben wij er gezien, ook met heel veel vrolijke muziek en na al die droefheid om ons heen was dit een zeer opliftende ervaring. In onze tienertijd zwijmelden ook wij op muziek, maar wij dansten dicht tegen elkaar aan, want in die tijd ging je naar dansles en leerde je stijldansen, foxtrot, walsen, chachacha, tangos enz. De grootste dansclub was Kuipers, die gaven een keer per jaar een heel groot bal in het Kurhaus in Scheveningen met drie verschillende bands, wat een feest was met baljurken pettycoats hoge hakken enz. Ons uitgaans centrum was Scheveningen,Pia Beck ,dixilandbands en nog veel meer. Toen ik een vriendje kreeg, die adelborst was, waren er nog meer feesten, feeen bals, ook in Nijenrode een geweldige tijd met Louis Arstrong, ,Ella Fitzgerald, Nat King Cole, Errol Garner en Frank Sinatra en nog heel veel meer. Toen kwam de echte Jazz op ons af, daarna the blues, rock en roll enz. Op het Rijnlands Lyceum in Wassenaar hadden wij ook een groot eind bal ieder jaar in avondjurk en heren in smoking. Peter Schilperoort kwam er spelen met zijn band (DSC) en nog vele anderen. Ook waren er op school jongens, die fantastisch boogie woogies konden spelen en wij genoten. Nu zo'n 55 jaar later, nu alles bijna voorbij is, vinden wij via de computer op you-tube, al deze muziek weer terug en met de muziek komen al onze herinneringen weer terug van die 8 geweldige jaren, die ik koester, pracht- herinneringen van veel muziek, heel veel muziek. Wat is er veel gebeurd in die 55jaar, denk aan al die nieuwe stromingen van grote bands tot nu toe, de Beatles, Elvis, Joe Cocker, The Rollingstones, woodstock, Queen, Motown, Soul, Andy Williams, Tom Jones en nog heel veel meer, het hele scala nieuwe bewegingen barstte los ook op gebied van film van de lieve musical naar Mash en Hair, te veel om allemaal op te noemen en al deze vrolijke ontwikkelingen hebben van mij een echte muziekliefhebber gemaakt, maar wel van allerlei soorten, die mijn leven in 55 jaar doorkruist hebben en heerlijke herinneringen hebben achtergelaten. Gelukkig komt er nu weer een hele nieuwe stroom van jong talent, zoals Norah Jones, Katie Meluah, Peter Cincottie, Michel Buble, Madeleine Peroux en Dianne Krall. Ook daar kunnen wij nu nog van genieten en dat doen wij dan ook met hart en ziel, ook nog van klassiek.

Over films

Bij toeval kregen wij van mijn jongste dochter de film Fortunes of War, met Emma Thompson &Kenneth Branagh. In deze serie, die bestaat uit 3 dvd's, spelen zij Harriet en Guy Pringle, die behoren tot de vele onschuldigen, die werden getroffen door de Tweede Wereld oorlog. Ze zitten geisoleerd in een kleine gemeenschap van buitenlanders in Boekarest, Griekenland en Noord Afrika. Ver van huis lopen de spanningen merkbaar op. Het verhaal is naar de roman van Olivia Mannings. Het is uitgezonden in meer dan 30 landen en wij hebben er 4 avonden van genoten. Het verhaal kabbelt rustig voort en zo echt super Engels, een geweldige serie plus prachtige opnamen van de Acropolis, de pyramides en luxor. De moeite waard. Verder hebben wij ook heel erg genoten van de film Lady's in Lavender met Judy Dench en Maggie Smith. En de mooie muziek, die in deze film voorkomt, geweldig, lieve mooie film aanraders allebei. Een van de lange films, die mij ook altijd zijn bij gebleven is Evergreen, met Leslie Ann Warren naar de roman van Belva Plain. Over een Joodse familie van voor de grote beurscrach in 1933 . Het gaat over hun hele leven en ik heb ervan genoten, maar op dvd heb ik hem helaas nog niet gezien . Een van de meest opzienbarendste films, waar je veel en lang over kunt nadenken is de film Out on a Limb van Shirley Mc Lain over haar eigen leven. Deze film is gemaakt naar haar boek, ze speelt zelf de hoofdrol, geweldig, wij hebben hem zeker al 6 keer gezien met zijn allen, de dochters en de jongste zoon en vrouw. Zo dit was het weer even, Dinkie

Bericht ter verbetering van botten en bloedvaten

itamine K2 speelt een sleutelrol bij het behoud van sterke botten en gezonde bloedvaten. Dat blijkt uit onderzoek van de Universiteit Maastricht onder leiding van dr. Cees Vermeer (Biochemie), waarvan de resultaten verschijnen in de aprilnummers van de wetenschappelijk gezaghebbende tijdschriften Blood en Osteoporosis International. Hoewel reeds langer bekend was dat vitamine K2 een gunstig effect op botten heeft, is nu ook het achterliggende mechanisme ontdekt. In een onderzoek onder 350 vrouwen na de overgang werd gevonden dat bij inname van een vitamine K2 supplement de botten, juist op kritieke plaatsen zoals de heup, dikker worden en dus minder snel breken terwijl in de placebogroep de botsterkte juist afnam met ongeveer 1½ % per jaar. Ook op verkalkte bloedvaten werd een opzienbarend effect gevonden. Nadat de onderzoekers eerder in een diermodel hadden aangetoond dat vitamine K2 de verkalking van de bloedvaten remt, is nu ook gevonden dat reeds gevormde kalkmassa’s uit de aderen verdwijnen bij inname van hoge doses vitamine K.

Tevens werd bewezen dat het natuurlijke vitamine K2 (menaquinon-7) de meest effectieve vorm van vitamine K is. Een probleem is dat er maar weinig voedingsmiddelen zijn waarin deze vorm van vitamine K voorkomt. In lage doseringen zit het in kaas en kwark, en alleen het Japanse product natto bevat zeer hoge concentraties menaquinon-7. Daarom is er sinds kort in Nederland een natto-extract verkrijgbaar bij drogist en apotheker, waarin het natuurlijke menaquinon-7 in geconcentreerde vorm verwerkt is. Ook in andere Europese landen zal het product dit jaar op de markt komen.

B diermodel hadden aangetoond dat vitamine K2 de verkalking van de bloedvaten remt, is nu ook gevonden dat reeds gevormde kalkmassa’s uit de aderen verdwijnen bij inname van hoge doses itaminve K.

Tevens werd bewezen dat het natuurlijke vitamine K2 (menaquinon-7) de meest effectieve vorm van vitamine K is. Een probleem is dat er maar weinig voedingsmiddelen zijn waarin deze vorm van vitamine K voorkomt. In lage doseringen zit het in kaas en kwark, en alleen het Japanse product natto bevat zeer hoge concentraties menaquinon-7. Daarom is er sinds kort in Nederland een natto-extract verkrijgbaar bij drogist en apotheker, waarin het natuurlijke menaquinon-7 in geconcentreerde vorm verwerkt is. Ook in andere Europese landen zal het product dit jaar op de markt komen.

Bericht gepubliceerd op: 26-03-2007 itamine K2 speelt een sleutelrol bij het behoud van sterke botten en gezonde bloedvaten. Dat blijkt uit onderzoek van de Universiteit Maastricht onder leiding van dr. Cees Vermeer (Biochemie), waarvan de resultaten verschijnen in de aprilnummers van de wetenschappelijk gezaghebbende tijdschriften Blood en Osteoporosis International. Hoewel reeds langer bekend was dat vitamine K2 een gunstig effect op botten heeft, is nu ook het achterliggende mechanisme ontdekt. In een onderzoek onder 350 vrouwen na de overgang werd gevonden dat bij inname van een vitamine K2 supplement de botten, juist op kritieke plaatsen zoals de heup, dikker worden en dus minder snel breken terwijl in de placebogroep de botsterkte juist afnam met ongeveer 1½ % per jaar. Ook op verkalkte bloedvaten werd een opzienbarend effect gevonden. Nadat de onderzoekers eerder in een diermodel hadden aangetoond dat vitamine K2 de verkalking van de bloedvaten remt, is nu ook gBericht gepubliceerd op: 26-03-2007 itamine K2 speelt een sleutelrol bij het behoud van sterke botten en gezonde bloedvaten. Dat blijkt uit onderzoek van de Universiteit Maastricht onder leiding van dr. Cees Vermeer (Biochemie), waarvan de resultaten verschijnen in de aprilnummers van de wetenschappelijk gezaghebbende tijdschriften Blood en Osteoporosis International. Hoewel reeds langer bekend was dat vitamine K2 een gunstig effect op botten heeft, is nu ook het achterliggende mechanisme ontdekt. In een onderzoek onder 350 vrouwen na de overgang werd gevonden dat bij inname van een vitamine K2 supplement de botten, juist op kritieke plaatsen zoals de heup, dikker worden en dus minder snel breken terwijl in de placebogroep de botsterkte juist afnam met ongeveer 1½ % per jaar. Ook op verkalkte bloedvaten werd een opzienbarend effect gevonden. Nadat de onderzoekers eerder in een diermodel hadden aangetoond dat vitamine K2 de verkalking van de bloedvaten remt, is nu ook gevonden dat reeds gevormde kalkmassa’s uit de aderen verdwijnen bij inname van hoge doses vitamine K.

Tevens werd bewezen dat het natuurlijke vitamine K2 (menaquinon-7) de meest effectieve vorm van vitamine K is. Een probleem is dat er maar weinig voedingsmiddelen zijn waarin deze vorm van vitamine K voorkomt. In lage doseringen zit het in kaas en kwark, en alleen het Japanse product natto bevat zeer hoge concentraties menaquinon-7. Daarom is er sinds kort in Nederland een natto-extract verkrijgbaar bij drogist en apotheker, waarin het natuurlijke menaquinon-7 in geconcentreerde vorm verwerkt is. Ook in andere Europese landen zal het product dit jaar op de markt komen.

Bericht gepubliceerd op: 26-03-2007 itamine K2 speelt een sleutelrol bij het behoud van sterke botten en gezonde bloedvaten. Dat blijkt uit onderzoek van de Universiteit Maastricht onder leiding van dr. Cees Vermeer (Biochemie), waarvan de resultaten verschijnen in de aprilnummers van de wetenschappelijk gezaghebbende tijdschriften Blood en Osteoporosis International. Hoewel reeds langer bekend was dat vitamine K2 een gunstig effect op botten heeft, is nu ook het achterliggende mechanisme ontdekt. In een onderzoek onder 350 vrouwen na de overgang werd gevonden dat bij inname van een vitamine K2 supplement de botten, juist op kritieke plaatsen zoals de heup, dikker worden en dus minder snel breken terwijl in de placebogroep de botsterkte juist afnam met ongeveer 1½ % per jaar. Ook op verkalkte bloedvaten werd een opzienbarend effect gevonden. Nadat de onderzoekers eerder in een diermodel hadden aangetoond dat vitamine K2 de verkalking van de bloedvaten remt, is nu ook gevonden dat reeds gevormde kalkmassa’s uit de aderen verdwijnen bij inname van hoge doses vitamine K.

Tevens werd bewezen dat het natuurlijke vitamine K2 (menaquinon-7) de meest effectieve vorm van vitamine K is. Een probleem is dat er maar weinig voedingsmiddelen zijn waarin deze vorm van vitamine K voorkomt. In lage doseringen zit het in kaas en kwark, en alleen het Japanse product natto bevat zeer hoge concentraties menaquinon-7. Daarom is er sinds kort in Nederland een natto-extract verkrijgbaar bij drogist en apotheker, waarin het natuurlijke menaquinon-7 in geconcentreerde vorm verwerkt is. Ook in andere Europese landen zal het product dit jaar op de markt komen.

B

Oppassen

Wij hebben drie schoondochters, geen van deze drie was het type van: mijn schoonmoeder druk ik aan mijn boezem en zal altijd lief voor haar zijn, wie dat verwacht is snel een illusie armer. Het is meer zo van, val je mij niet lastig, dan doe ik het jou ook niet. Heel groot was dan ook mijn verbazing toen er gevraagd werd of ik op het eerste kleinkind van mijn jongste zoon  en schoondochter wilde passen, een dag in de week, ik voelde mij zeer vereerd met zoveel vertrouwen in mij, het moest wel een vast contract zijn voor enkele jaren, wie denkt daar nu over na ik in ieder geval niet. Maar ik was zeer verheugd en blij dat kleine poppedeintje een hele dag voor mij alleen, maar ook de angst sloeg mij om het hart, de verantwoordelijkheid voor zo'n klein mensje, enfin, box, bedje, wagentje, matrasje enz., enz., aangeschaft, dat was enig en duur. Verder nog van alles, drinkbeker, luiers ,mijn leven startte opnieuw. En daar was ze dan, de eerste keer, het zweet gutste van mij af bij de eerste luier en het flesje en boertje, alles moest op tijd en dan ook nog slapen, vooral dat laatste, iedere 6 minuten ging ik kijken of ze wel oké was, bij Oprah was de wiegendood behandeld, ik had het niet meer .Na anderhalf jaar was de bloeddruk zo hoog, dat de dokter aanraadde haar halve dagen te nemen, wat ik eerst niet deed, dus pillen slikken. Wij hebben het tot bijna drie jaar volgehouden, toen ging ze ochtends naar de crèche tot 1 uur en om half 1 iedere week stonden we daar, dolblij haar te kunnen ophalen. Maar wat heb ik van het kind genoten, samen met Willem, het was ons kind, die dagen, wat hebben we haar geknuffeld . Wij konden niet genoeg krijgen van dat schattige mensje Eva, er werd van alles door ons gekocht, heerlijk verwennen, heerlijk spelen met poppetjes, met keukentjes, poppenhuizen, het kon niet op. Wij hebben samen genoten van het hummeltje, ze had moeite met slapen, heel erg, haar vader had dat ook , dus middags om 2 uur wij in de auto zachtjes rijden, baby, kind,  op schoot en ja hoor na een kwartiertje sliep ze en dan gingen wij doodstil ergens bij water staan, kijken naar zeilboten en als mijn arm ging slapen, dan nam Willem haar over op zijn arm, heel voorzichtig en zo sliep ze dan 2 uur . Toen ze er te oud voor werd en wakker bleef zijn wij naar alle speeltuinen op het eiland geweest, naar alle tuincentra, naar strandjes en ook de kinderkermis, een hele grote hal met opblaas toestellen, glijbanen, bergen, spring dingen enz.,daar aten wij dan pannenkoeken en dronken er wat, dat was oergezellig. Hebben er in de loop van elf jaar heel veel uren doorgebracht, hollend, klimmend, puffend op onze blote voeten achter Eva aan, kapot waren wij s avonds, gesloopt, maar toch genoten wij met haar en als wij daar weg gingen altijd een ijsje. Ze heeft bij ons in al die jaren nog nooit een keer gehuild. Ook hebben Eva en ik uren toneel gespeeld op zolder met verkleed kleren en ook zonder, van alles ben ik geweest en Eva  vertelde wat ik moest doen, verder nog uren verstoppertje gespeeld, een keer had ik mij zo in allerlei bochten gewrongen, dat ik vreselijke kramp kreeg, het heeft even geduurd voor dat dat over was, ook in de tuin, die kleintjes konden zich zo goed verstoppen, dat wij uren liepen te zoeken en ik uiteindelijk zei van kom maar je hebt gewonnen. Ook was er een plek waar de elfjes woonden, ik zocht echte films op met elfjes, wij hebben een zo'n film en ook verhaaltjes over elfjes, jaren heeft zij post gekregen en dingetjes gemaakt voor de elfjes, net als mijn andere kleindochter en iedere keer heb ik minuscule briefjes zitten schrijven en op rommelmarkten naar mini  mini poppetjes gezocht, die zij dan weer van de elfjes kregen, dat heeft al die jaren geduurd en later toen zij allebei aan mij vroegen zo met een jaar of 14 van oma was dat nu echt zo, deed het mij verdriet ze te vertellen dat ik de briefjes en de cadeautjes had gedaan, als zij elkaar zien hebben zij het er altijd over de beide nichtjes, maar ik heb het supergoed gebracht en van genoten. Kijk, daar ben je oma voor en met Bas was ik B 1 van Adriaan en  hij was dan Bassie, hele stukken uit de film hebben wij samen gespeeld in de auto en overal, verder heb ik met echte klinkers samen met hem forten gebouwd en daar de autootjes en de ridders bij gedaan uit Andy's kindertijd . Ook was ons bed een kasteel en Bas moest het bos in om wild te gaan vangen voor onze maaltijd, geweldig en altijd kwam opa dan na een paar uurtjes met heerlijke thee soms knakworstjes en ook hebben wij uren en dagen met Bas en Steph gemonopolyd, zelfs in onze pyjama's, nu is die tijd voorbij, na 17 jaar met alle kleinkinderen gaan wij onze echte oude dag in. Maar ik houd zoveel van deze kleinkinderen, dat ik ook moet leren dit wat los te laten. Wij hopen op een heerlijke manier nog heel veel van deze kleinkinderen te kunnen genieten. Eva zit inmiddels in Tilburg voor haar verdere toneel opleiding, David is nog iedere donderdag bij ons en dat is ook het laatste jaar, dan gaat hij naar de middelbare school en als het lukt ons huis te verkopen gaan wij samen naar Drenthe, helemaal vrij zijn en onze laatste jaren samen te genieten van kleine uitstapjes. Eva komt iedere zondag even haar portie knuffels halen, maar zij wordt nu 17 jaar over een week en als zij straks een vriendje krijgt dan zal ook dat anders gaan worden en zo hoort het ook. Maar wij  hadden het echt niet willen missen voor geen goud, wij hadden het ook echt niet zo lang gedaan, als zij niet zo geweldig bij ons pasten, alle kleinkinderen, alsof het helemaal eigen was.. Voor haar eindexamen moest ik zelfs met haar, Eva, mee het toneel op, omdat zij dat in al die jaren gewend was met oma toneel te spelen, de school vond het prima en zij kreeg er een 9 voor op haar eindexamen lijst, daar was ik heel blij om, er is een video van die zal ik er nog eens bij doen, Dinkie.

Gezondheid

Twee bloeddrukpillen en een plaspil, 4 maal penecelinekuur in een jaar, ik liep regelrecht de dood in, had daar absoluut geen zin in, ben gaan zoeken op het net, eerst de bloeddruk, aders beter, maar hoe: via dokter Mathias Rath, die binnen is, niet voor niets denk ik maar. Over gegaan op L-lysine en Proline en 1 gram vitamine C en Carnitine, daarna gaan werken aan het immuun systeem, dat was aan gort, duidelijk. Proteine, grote hoeveelheden, plus, als vervanger van de plaspil, cranberry pillen en koemiskoetjing, dat werkte allemaal grandioos aangezien het hart ook een spier is en de rest van mijn spieren ook niet zo best meer waren : bcaa amino x-tra, l-leucine, l-valine, l-isoleucine. Verder catsclaw en multiminerals. Dit alles heeft zo goed gewerkt dat de twee bloeddrukpillen weg zijn en de plaspil ook, geen peneceline meer en de bloeddruk vond ik toch nog iets aan de hoge kant, ben verder gaan zoeken en heb veel geprobeerd, maar uiteindelijk was er een ding wat erg veel effect had op de bloeddruk en dat was Dimethyglicine DMG 100 mg oftewel pangaamzuur, b 15. Nu is de bloeddruk als van een jong iemand. Er is nog een probleem dat ik niet opgelost krijg en dat is het hoesten, regelmatig eenmaal per dag, soms tweemaal, met veel slijm. Het heeft waarschijnlijk iets te maken met teveel cortisone, maar hoe en wat weet ik nog niet, kom er wel uit, alles is tot nu toe gelukt. Dit waren eventjes mijn ervaringen met mijn gezondheid, die nu weer optimaal is, ben er erg blij mee, het kost alleen een paar centen.

Vakantie weer voorbij, eerste keer na 40 jaar weer met caravan weg, een belevenis voor een 72 jarige, matras erg hard, wc iets aparts zonder doorspoelen, met mijn formaat in een kleine ruimte is een perfecte training voor alle spieren, maar ook wel erg makkelijk, alles binnen handbereik, volledige uitrust periode . De oudste dochter veel gezien, zaten vlak bij haar en haar beeldige tuin, haar man moest weer op reis en dus zaten wij er veel en hebben heerlijk buiten gezeten, genoten van Appelscha en de mooie omgeving . Een dag naar Duitsland geweest de huizen zijn er waanzinnig goedkoop en erg mooi en groot, verdwaalden er prompt en zagen uren geen hond laat staan een mens, met kompas maar naar het westen gereden en eindelijk een bord met Ter Apel, wij blij en kwamen weer thuis in een heerlijk restaurant en voor het eerst zweinenhaxe, het viel er gewoon af zo gaar was het maar teveel vlees, we waren beide ziek van teveel, helaas. Heimwee naar huis en de kleintjes, maar zodra we hier zijn heimwee naar de dochter, dus een echte patstelling. De reis naar huis was heel warm, 32 graden in de auto, geen airco, druk hoe dat ooit verder moet met dit land ik weet het niet. Thuiskomend meteen David opgevangen, die liep met vriendje over straat naar de doodenge hoek van de straat met verhit hoofd, heb ze alle twee mee naar binnen genomen en hoofd afgekoeld met koud water en heb ze veel te drinken gegeven. David: oma, heb je mij gemist en vind je mij lief ja mijn jongen heel erg, ik vind het zulke lieve kinderen, het doet gewoon pijn, maar flink geknuffeld met hem en toen kwam Inge en nam hem mee . De tuin was voledig in bloei en erg mooi , wij genoten van alles weer, films die wij gedownload hadden, computers weer, heerlijke wc en muziek. piko bello. Afzien is goed voor het herwaarderen van al je bezit, een rijkdom, hoop er nog heel lang van te genieten. Tot de volgende vakantie.

bezoek oudste zoon en schoondochter

Ik zal beginnen met te vertellen wie ik ben. Ik ben 72 jaar, Marjolein Maud van der Sluis en getrouwd met Willem, al 32 jaar, heel gelukkig, heb 4 kinderen uit mijn eerste huwelijk, die allemaal prima terecht zijn gekomen en schitterende carrières hebben, er zijn er drie getrouwd, dat zijn de twee zonen en een oudste dochter, de zonen hebben ieder ook weer twee kinderen, een meisje en een jongen, Steffie 20 jaar en Bas 16 jaar van de oudste zoon en van de jongste zoon, Eva 10 jaar en David 4 jaar. Een apart stel mensen. In mijn jeugd heb ik van mijn 7e  tot mijn 12e in het jappenkamp gezeten en zijn mijn ouders alles wat ze hadden opgebouwd kwijtgeraakt, ook hebben wij in het ergste kamp Ambarawa gezeten dat door de Indonesiërs is aangevallen na de bevrijding, door Gurkha's zijn wij toen gered, fantastische vechtersbazen, die nergens bang voor waren, mijn petje af voor deze mensen. Na veel omzwervingen kwamen wij in Holland aan met de Klipfontein. Een jaar lagere school gehad en een vader, die als vermist was opgegeven, gevangen genomen door de Indonesiërs, maar die veel  later dan wij toch bevrijd werd en toen na een tijd in een ziekenhuis gelegen te hebben naar ons toe kwam we kwamen toen eindelijk in 1948 bij elkaar als gezin en zijn in Wassenaar gaan wonen, daar wij via familie een huis konden huren in de Pauw als de armste mensen in de rijkste buurt, maar ik heb daar een geweldige tijd gehad, ook op het Reinlands Lyceum. Te jong getrouwd met de verkeerde, 4 kinderen, veel verhuisd en gescheiden, de kinderen alleen opgevoed en erg van ze genoten, ik vond het moeder zijn geweldig was stapel op ze allemaal, met een leuke man had ik er wel zeven willen hebben, ze zijn nooit naar de kleuterschool geweest, geen van allen, ik vond het veel te fijn met ze thuis, dat was mijn home, mijn gezin en nog voel ik dat zo. Gelukkig heb ik geleerd afstand te nemen, dankzij mijn tweede ontzettend lieve man, waarmee ik heel gelukkig ben en die ik een volgend leven als man weer zou willen. Wij wonen in een vlasboerderijtje, helaas niet helemaal buiten, een tuin van 750 m2, geheel omheind, want we hebben ook altijd honden en katten gehad, vooral Siamezen en veel Teckels, nu hebben we helaas nog maar een Teckel, Kaatje van 11 jaar oud alweer , de twee Tibetanen die wij erbij hadden zijn helaas ook al weer weg. Oudste zoon woont in Kralingen, oudste dochter in Appelscha, tweede dochter in Clingendael Den Haag en jongste zoon in ons dorp, drie straten van mij vandaan, met Eva en David en zijn vrouw Inge en hond Kixx, dit was in een nutshell mijn leven. Wij houden van heel veel muziek, heel veel films, heel veel lezen, tuinieren en veilingen bezoeken, familie, vrienden en natuurlijk ook computeren, eigenlijk is het heel veel waar we mee bezig zijn, plus je huishouden, plus 11 jaar oppassen een keer per week op Eva en David. Eva en David zijn het dierbaarste wat mij is overkomen na mijn eigen kinderen en ik ben blij dat ik het heb kunnen doen, met een knieoperatie en een galblaasoperatie er tussendoor en bijna nooit een dag verzuimd met oppassen. Dit vlasboederijtje is van 1895, dus erg bewerkelijk en vraagt veel energie van ons, want wij doen alles bijna zelf, Willem is gelukkig 6 jaar jonger dan ik ben en kan dat met mij samen best nog wel aan, maar in de toekomst, zeer nabije toekomst, zullen wij hier helaas weg moeten en om dan nog wat geld over te houden, toch naar dochter in Appelscha gaan, maar de twijfel is groot en ik weet het nog niet, dus dat wordt nog spannend. Dit was de voorgeschiedenis van deze blogger, Dinkie.

Dru Yoga

Yoga is een uitstekende manier om opgewekt oud te worden. Mijn dochter is yoga lerares. Zij heeft eem eigen website: Yogadoen.nl