Een klein wonder.

Nog een wonderlijke gebeurtenis
1963. Wij woonden in Moordrecht, de kinderen waren 7, 6 en 5 jaar. Wij hadden een gewoon lief nieuwbouw huisje in een kinderrijke buurt met een prima huisarts. Walter, de oudste, had nooit ergens last van, maar de twee meisjes waren ieder jaar weer heel veel ziek. Oorontstekingen, keelontstekingen en hoge koorts. Na overleg met de huisarts werd besloten:" de keelamandelen moesten eruit", in Gouda, in het ziekenhuis. Ze moesten er helaas een nachtje blijven, de eerste keer in hun leven, dat ze niet thuis sliepen, vreselijk ook voor mij. Om zes uur was ik op en aangekleed, om zeven uur naar het ziekenhuis, om negen uur had ik ze weer heerlijk thuis. De jongste, Elizabeth, witjes, maar gezond en vrolijk. Arlette, helaas nog erg ziek. Om vijf uur was ze gloeiend, 39,8 koorts. Ze huilde dat ze misselijk was. Ineens gaf ze over, zo vreselijk, alles zat onder het bloed en dikke bloedklonters. Hysterisch belde ik de huisarts, vertelde wat er gebeurd was. Deze was in een wip bij ons, begon te vloeken en zei:" een bloeding. Leg haar direct plat neer in bed, emmer ernaast". Het bloed liep met een heel klein straaltje uit haar mondje in de emmer. Wat er dan door je heen gaat is niet te beschrijven. Hij belde met het ziekenhuis, ging aan het onderhandelen met de chirurg. Hij was heel boos en voor ik het wist had hij ook een buurvrouw opgetrommeld, die verpleegster geweest was, want de chirurg zou komen. Arlette mocht niet meer vervoerd worden. Deze chirurg had geëist, dat er een verpleegster bij was. Doodstil lag mijn kleine lieveling daar met dat kleine dunne straaltje bloed uit haar mondje en zag ik haar steeds bleker worden. Nog nooit ben ik zo bang geweest. De chirurg kwam, ik ben bij haar hoofd blijven staan. Hij heeft het lieve stille witte Arletje haar mond laten openen en zonder dat ze een kik gaf de boel in haar keel dichtgebrand. De verpleegster was verdwenen, de huisarts stond naast de chirurg en hielp hem. Het bloeden stopte. Haar longen werden beluisterd, ze had bloed in haar longen gekregen, nog nooit heb ik een huisarts zo boos gezien. Ze kreeg een penicilline-injectie. Samen hebben wij haar in mijn bed gelegd, ben naast haar gaan liggen om te zien of ze niet weer ging bloeden. Ze mocht alleen af en toe een klein theelepeltje water, verder niets. Doodstil lag ze, uren. Toen, om elf uur s´avonds, ben ik naar beneden gehold, de deur uit, naar mijn linker buurvrouw (wij hadden elkaar twee jaar niet gesproken), belde aan, ze deed open: "jij bent toch naar Lourdes geweest"? "Ja" zei ze. "Heb je water mee genomen uit Lourdes"? "Ja Dinkie, dat heb ik". "Mag ik alsjeblieft een beetje"? "Natuurlijk", zei ze, rende terug, greep uit de ijskast een fles Lourdeswater, gaf mij een half bekertje. "Het allerbeste met Arletje". "Dank je wel" zei ik. Rende terug, ging zachtjes naast haar liggen en vroeg of ze sliep. "Nee mamma" zei ze. "Oke schatje, wil je weer wat water, niet praten, knik maar. Ze knikte. Ik gaf haar in stilte biddend heel veel lepeltjes Lourdeswater, daarna om de drie uur. s´Ochtends om 8 uur werd ze wakker. Tot mijn grote verbazing zag ze er heel goed uit, monter lachend vroeg ze:" mag ik eruit"?. Met stomheid geslagen bekeek ik haar helemaal, ja alles was oké koorts ook helemaal weg. Gehuild heb ik van blijdschap, ze was oké. Een beetje gewassen, schone kleertjes aan en in haar eigen bedje getild, heel voorzichtig. De huisarts kwam om negen uur en was zeer verbaasd haar zo monter aan te treffen. "Ga maar zitten, met je gezicht naar het raam doe je mond maar even open". Hij keek in haar keel. "Heel merkwaardig" zei hij, daarna temperaturen, de koorts was weg . Hij draaide zich om na haar beluisterd te hebben, keek mij aan en zei letterlijk:" Kind, hier is een wonder gebeurd. In haar keel is niets meer te zien, de koorts is weg en haar longen zijn ook stukken beter. Ze moet de kuur nog wel afmaken, maar het is gewoon niet te geloven, dit is werkelijk wonderbaarlijk". Hoofdschuddend liep hij weg. Mijn hart liep over van blijdschap. Ben direct naar de buurvrouw gegaan en heb het haar verteld en de rest van ons verblijf daar waren wij vrienden. Mijn grote dankbaarheid voor dit absolute wonder is altijd gebleven en Arlette zit nu op www. Yogadoen. nl.