Soetina herhaling

Soetina
Tijdens ons verblijf van twee jaar en vier maanden in Indonesie is er heel wat gebeurd, een vulkaan uitbarsting, een auto ongeluk, niet verwonderlijk in dat land en nog twee gebeurtenissen, die wij nooit meer zullen vergeten. Een ervan was Soetina, een heel lief wezen. In ons prachtige huis in Cilacap hadden wij altijd twee vrouwen voor het huishouden, de baboe's. Voordat je als vrouw aan die hitte zonder airco gewend bent, duurt wel een jaar. Na wat mislukkingen kwam, na drie maanden, Hanna bij ons. Een aparte, ze sprak vloeiend hollands, heerlijk. Zo mager als een talhout, met een enorme adremme grote mond, maar ergens ook een goedzak. Darmo de chauffeur en Hanna waren beide Rammen, er zat een kop op. In huis niet zo erg, op de weg wel, maar dat is een later verhaal. Hanna zou zelf voor haar assistent zorgen. Er zijn er heel wat geweest, maar steeds was het niets. Zij liegt of zij steelt of zij is lui, zei Hanna dan en weg was ze weer. Op een gegeven moment kwam Hanna aan de deur en zei, "nu heb ik een hele goede, Soetina. Kom Soetina. Bij de deur klapte Soetina op haar knieen en ging op haar knieen naar mij toe. Hanna, wat doet ze nu, wat is dit, zeg haar op te staan, direct. "Och", zei Hanna ze heeft bij Indonesiërs  gewerkt en daar moest ze zo doen. Toen ze bij mij stond gaf ik haar een hand en vroeg met Hanna als tolk of ze wilde komen werken en of het salaris oke was. Ze glunderde, boog als een knipmes. "Hanna, ook dat mag ze niet meer doen, zeg het haar". "Oke" zei Hanna, komt goed. En zo kwam dit alleraardigste wezen bij ons in huis. s'Middags zat ik veel buiten te lezen of brieven naar Holland te schrijven. Als hun werk klaar was kwam Soetina bij me zitten, ik riep Hanna dan ook. Zo hebben wij uren met zijn drieen, theedrinkend, pratend over Holland en hun levens doorgebracht, veel gelachen. Op een dag zei Hanna "Soetina sakkit"( ziek). "Hoe erg", vroeg ik, "erg" zei Hanna, maar wat wist Hanna ook niet precies. Ik zei als ze naar een dokter wil betaal ik wel". "Nee" zei Hanna, "ze is al bij een dokter". "Oke" en gaf Soetina wat extra geld plus vitamines, mineralen, vlees, eieren enz. Hanna was totaal niet jaloers, zij deed ook alles voor Soetina. En zo gingen dagen oergezellig voorbij. Soetina speelde veel met Buffie, onze teckel, die iedereen aanviel, behalve haar, tot wij een maand met verlof naar Holland gingen. Soetina raakte buiten zich zelf, liep dagen te huilen. "Ik zie u nooit meer terug", zo erg zelfs, dat ik dacht, "wij storten vast neer met zijn allen" en ook ik werd bang, zij voelt iets. Hanna werd boos, nu heb je iedereen bang gemaakt Soetina. Hanna bleef met haar gezin in ons huis. Ze beloofde op Soetina te passen, die mocht net zo vaak langs komen als ze wilde. Met doodsangst in mijn hart vertrokken wij die ochtend. Soetina klampte zich aan ons vast. Hanna greep haar beet en hield haar stevig vast. Wat een vreselijk afscheid, ik ben de hele reis bang geweest en terug ook.Toen wij na ons verlof waren geland in Cilacap, uit het kleine vliegtuigje stappend, slaakte ik een diepe zucht van opluchting, wij waren veilig thuis in Cilacap. Was helemaal blij Darmo met onze auto te zien. Zo, nu gauw naar huis. "Darmo, hoe is het met iedereen, de hond, Hanna en Soetina"? Waarop Darmo via de auto spiegel naar ons keek en zei: "Soetina Mati". (Soetina is dood). Happend naar lucht, snikkend, zijn wij naar ons huis gereden. Soetina was een dag voor haar dood weer bij Hanna geweest en had Hanna laten zweren, dat ze met mij bij haar graf zou komen. Hanna zei: "Soetina, hou nu op, je doet gek". Maar ze moest en zou het zweren. En daar stond ik toen op een zeer lugubere plek in een groot wild vreemd bos bij een klein grafje, waar op een houten kruis Soetina's naam was geschreven. "Hier Soetina, ik heb haar bij je gebracht en wij zullen samen aan je denken". Daar hebben wij afscheid genomen van haar, die zo precies wist wat er ging gebeuren. Hanna zei: "straks zien wij elkaar met zijn drieen weer terug". Een ding weet ik zeker, terug zien zal ik ze allebei. Dinkie.