Een ongeluk februarie 1975.

Na een ernstig ongeluk aan mijn rechteroog lag ik plat in het oogziekenhuis Leyenburg den Haag. Mocht mij niet verroeren, nog eruit voor het sanitair, moest alles liggend doen tot het gevaar geweken was. Na 5 dagen mocht ik voor het eerst zittend alles doen en werd de 6de dag per rolstoel naar de röntgen afdeling gebracht. Ze wilden foto's van mijn oogkas maken om te zien of die niet gebroken was. Op de röntgen aangekomen zat er een man met een beetje vreemd voorkomen, iets artificialachtig, maar met helle stralende blauwe ogen en een hele vriendelijke smile. Angstig, zenuwachtig zat ik daar te wachten, wat zou er gebeuren als het wel gebroken was, ik wist het niet."Zo", sprak de man met de mooie blauwe ogen. " Ben je een beetje zenuwachtig, moet je niet zijn, het is alleen maar een foto hoor." "Ja, maar als mijn oogkas gebroken is wat dan." "O",zeiden de helle blauwe ogen ."Zit je daar over in, dat is niets, dat is zo gefikst." Nieuwsgierig vroeg ik. " Waar zit u voor."" Nu mijn kind, ik ben van twintig hoog naar beneden gevallen, een scherm heeft mij eerst een beetje opgevangen, daarna viel ik in de struiken en hebben ze mij in een grote emmer naar het ziekenhuis gebracht , had bijna alles gebroken wat je maar kon breken. Heb vijf jaar in allerlei ziekenhuizen gelegen en wel 15 operaties ondergaan en je ziet, ik ben er nog steeds, bijna alles is van plastic." Stom verbaasd zei ik." Maar u ziet er nog zo goed uit." "Dit is het mooiste compliment, wat ik in die vijf jaar gehad heb, dank je wel." Toen was het ijs gebroken en hebben wij tijdens onze lange wachttijd koffie gedronken en over al zijn nieuwe onderdelen gesproken en gelachen. Zo iets vergeet je echt nooit en bij mij was alles gelukkig niet gebroken en kon na zeven dagen opgewekt naar huis en de kinderen. Dinkie