Een foto voor de kerst . Een Kerst met kinderen en kleinkinderen

kerstfoto veranda 2008

Onze molly 5 jaar oud

Onze Molly 2 vijf jaar oud en een heel lieve hond. Dinkie

De molen in ons dorp

De molen in ons dorp, wij zijn allemaal dol op deze molen je kunt er heerlijk even zitten er is een bank bij en veel mensen wandelen langs de molen omdat hij direct buiten ligt.

De tuin nog steeds groen

De tuin nog steeds groen zelfs met de kerst

Kerstmis

Even tussen door. Sinterklaas net achter de rug, nu Kerst, tevens mijn verjaardag, al 74 jaar. Dat betekent de hele familie komt en blijft eten. Wij hebben van alles geprobeerd om het ons makkelijker te maken. Maar uiteindelijk is het het leukste in het gezellige huis in Zeeland. Voor iedereen een hele fijne bekende plek na 33 jaar. De kalkoen met de aardappelen, tutti frutti, spruiten en plumpudding is na 25 jaar van de baan. Het is nu ieder jaar weer een verrassing, wat gaat het worden, wat gaan we doen. Dit jaar hebben Willem en ik besloten om een grote pan soep plus 2 grote salades, een vis en een vlees te serveren. Elizabeth (Amenthe) zorgt voor de toetjes. Walter (dr shock) voor de wijnen. Inge voor de bietensalade, Arlette en Ed (yogadoen) voor twee gebraden rollades. Ik heb zo het idee dat dit een prima Kerst gaat worden. Mijn verlanglijst maak ik niet meer, want als je al zoveel geweldigs hebt, wat zou je dan nog moeten wensen. Een wens zou ik weten, maar die is voor de allerhoogste regisseur, nog een lang en gezond leven, wil niet iedereen dat !!! Nu maar hopen dat het allemaal lukt. Een heel lief cadeau hebben wij ons zelf alvast gegeven, een kaninchen teckel van 5 jaar oud met een lief karakter. Alleen is hij zo klein, dat hij helaas met de kerst in de bench moet, want met 15 mensen wandelend door het huis is de kans dat iemand op hem trapt groot en dat willen wij beslist niet. Een heel fijne Kerst voor iedereen. Dinkie

over mijn ouders

Nu komen de mooiste en de naarste verhalen uit een 74 jarig leven. Te beginnen met een verdrietig en ook een mooi verhaal. Voor mij was het verlies van mijn beide ouders in 5 maanden tijd zo'n enorme shock. Alles hadden wij overleefd. Indonesie Jappenkamp, moeilijke en fijne jaren in Holland. 22 Mei was mijn moeder overleden, mijn vader stond erbij, helemaal ontredderd, alsof hij in een nachtmerrie was beland. Gedesorienteerd liep hij in zijn flat rond. Hele dagen hing hij aan de telefoon. "Wat zal ik nu doen, hoe moet ik dat doen, wat zou je moeder willen dat ik deed, enz enz. Hij logeerde vaak bij ons en voor mij was dat heerlijk. Uren praatte hij dan over mijn moeder en deed zijn best flink te zijn. Nog geen twee maanden later kreeg hij thuis een hersenbloeding, kon niet goed meer praten en was aan een kant geheel verlamd. Vanuit Leiden kon ik hem laten overbrengen naar ziekenhuis in Goes en van daaruit naar het verpleeghuis te Zierikzee. Daar kon ik hem net zoveel bezoeken als ik wilde de hele dag door, dat waren mijn fijnste dagen met hem en ik hoopte op verder herstel. 's-Morgens nog geen maand later werd ik gebeld, hij had een hartinfarct gekregen en lag om negen uur in het ziekenhuis Zierikzee aan allerlei infusen. Daar lag mijn vader; hij kon niet meer praten. Hij kon alleen zijn wenkbrauw bewegen, op en neer. Een keer was ja en twee keer was nee en zo konden wij samen praten.Tranen liepen af en toe over zijn wangen. De hele dag heb ik deze ontzettend lieve man geknuffeld, mee gepraat, zijn handen vastgehouden. Om 5 uur kwam Willem en om zeven uur kwam een verpleegster waarschuwen dat het fout ging. Artsen kwamen kijken en zeiden "het gaat aflopen". Hij keek ons zo lief aan, een klein scheef lachje en hij was er niet meer. God, wat heb ik gehuild. Ons gezamelijke leven was geeindigd, mijn grote steun, mijn grote vriend, die het gezin weer bij elkaar had gebracht was weg. Wat heeft hij gesjouwd, eerst op zijn solex en later met een ford Anglia en zo steeds beter. Ons een fantastisch leven weten te geven in Holland, niet rijk, maar wel goed, degelijk en veilig. Boos werd hij nooit er was maar een ding wat hij deed: praten, uren. Mijn moeder werd er gek van: "geef ze straf, zend ze naar hun kamer", maar nee hoor, "kind luister eens naar me, waarom doe je dit nu" ? Dan werden het uren vol heerlijke discussie's met iemand die nooit boos werd, zalig. Na zijn crematie liepen wij door hun flat, dan besef je pas hoe erg dat dood gaan is. Zijn kopje koffie stond er nog, zijn horloge lag op het nachtkastje, zijn kleren over de stoel. In de badkamer zijn spulletjes ook nog, alles moest weg, alles. Toen kwam het vreselijke moment, de flat leeghalen, alles van hun leven is door onze handen gegaan. Na afloop heeft het zeker een jaar geduurd voordat ik weer een beetje normaal functioneerde. De flat werd verkocht en wij erfden nog een behoorlijke som geld. Mijn lieve man zei alvorens te gaan verbouwen ga je nu eerst eens iets doen voor jezelf wat je het allerliefst zou willen. Dat was voor mij regressiehypnose, terug naar vorige levens, maar hoe en waar doe je dat in Zeeland 1987. Op de grond bij onze deur lag een krant en al voeten vegende zag ik staan, dat een jonge homeopathische geneeskundige en hypnotherapeute een praktijk had geopend in Zonnemaire, wat een toeval!!. Heb direct gebeld en kon de volgende dag al komen. Deze lieve jonge vrouw is nu 30 jaar al mijn vriendin. Het zouden wel 3 sessie's van twee uur duren alvorens het echt lukte, maar toen was het hek ook van de dam. Zijn er talloze korte bezoeken aan vorige levens geweest in verschillende tijden en een ontmoeting met mijn overleden ouders, dat was buitengewoon, zo levensecht, zo fantastisch, had het voor geen goud willen missen en heb er heel veel van geleerd . (wordt vervolgd)
Dinkie

Mijn ouders en mijn broer en ik in Holland

Nog een foto over vakantie

vakantie foto's

Mijn kleinzoon bij het dorps centrum

Wonen in een prachtig dorp

De molen uit ons dorp

nog steed gebeuren er wonderen

Het tweede wonder

Samen zijn wij opnieuw gestart in 1977, beiden gescheiden, failliet en toch met veel plezier huisje in zeeland . Moest opgeknapt worden. Volgens familie een onbewoonbare woning, maar ja, met onze resterende centjes kon dat niet anders. Gelukkig hadden wij wel een grote schuur en een flink lapje grond, daar is wat op gewerkt. Eigen groente, eigen mesthanen, fruitbomen, veel bessenstruiken zoals klapbessen, rode bessen enz . Maar na Tjernobyll kwam daar de klad in. Na 4 jaar buitenlandse projecten, hadden wij weer een spaarpotje waarmee flink verbouwd en uitgebreid is. Toen kwam de baan in Zeeland, zeker geen vetpot en een eigen autootje. Het hele huis werd verwarmd door gevelkachels en twee prachtige allesbranders, maar die gebruikten erg veel hout, heel erg veel. Onze alleraardigste lieve buurman heeft er steeds voor gezorgd, dat er ergens wel weer een boom of takken of hout voor ons klaar lagen. Met eigen aanhanger erheen en Willem weer zagen, takken op de aanhanger, thuis eraf en dan nog klein maken en klieven en dan in het houthok en dat jaar in jaar uit. Voor twee grote houtkachels een enorm gesjouw. Op den duur toen hij wat ouder werd, vond ik het heel erg dat zware gesjouw. Centrale verwarming, dat was de oplossing, maar dat kostte voor ons huisje 12000 gulden en dat was dan nog zwart. Ieder mens heeft zo zijn eigen idee over het hiernamaals en hoe wij hier zijn ontstaan, ik dus ook. Alleen wijken die enigzins af van de meeste en vroeg ik mijn hulplijnen dagelijks: help ons. Dit deed ik iedere dag op een rustig moment b.v als ik in de auto door het prachtige landschap reed. Ik smeekte ze als het ware: het is niet voor feesten, niet voor vakantie, niet voor plezier, maar voor onze heerlijke warmte in de winter. Iedere dag ging ik in gedachten in discussie en legde het hoe en waarom uit tot op een gegeven dag na zo'n 2 maanden ik s'avonds de post open maakte, ook bankafschriften en wat stond daar tot mijn verbijstering? Het volledige bedrag van 20000 gulden staatsloterij, 1/5e lot. Met mijn vinger en vreemde klanken uitstotend sloeg ik steeds op het bankpapiertje. Willem stond te kijken begreep er niets van en dacht we zullen wel weer rood staan, vandaar die vreemde geluiden. Ik bleef maar wijzen, ja wat dan, zo erg kan het toch niet zijn en hij keek en keek en keek nog eens en samen hebben wij toen een rondedansje gemaakt en zijn uit eten gegaan helemaal stuk van blijdschap. De centrale verwarming kwam er en hout was nu een kwestie van keuzes. En naar mijn helpers heb ik wel duizend bedankjes gestuurd. Is dat niet een echt wonder? Dinkie

Nogmaals alles over muziek

muziek.

Het behoort tot de Nederlandse cultuur, dat je gek bent van klassieke muziek. mijn moeder en haar broer Dennis hebben allebei 8 jaar pianoles gehad en Dennis zelfs conservatorium, beiden speelden doorlopend piano. Mijn hele jonge jaren zijn gevuld met klassieke muziek, het was het enige dat mijn broer en ik hoorden. Dennis gaf soms concerten bij ons op de veranda, thuis in ned. indie, voor de hele straat. Ons eerste contact met andere soorten muziek was aan boord van het troepentransportschip de Amhurst Victory na de capitulatie en tijdens de aanvallen van de Indonesiers gingen wij met dat schip van Samarang naar Batavia (Djakarta). Liedjes zoals dont fence me in en give me five minutes more ,al die oorlogs liedjes die de Engelsen zongen vonden wij geweldig. Er ging een wereld voor mij open en die was vrolijk, geestig en opgewekt. Sinds die tijd maakten wij kennis met Glenn Miller, Benny Goodman, Gene Krupa, Xavier Gugat en nog heel veel anderen. In het Tjideng kamp in Batavia, waar wij wachtten op transport naar Holland, gingen wij ieder week naar de openlucht bioscoop in het kamp, geweldig, Diana Durbin, Shirley Tempel en nog vele andere beroemde sterren hebben wij er gezien, ook met heel veel vrolijke muziek en na al die droefheid om ons heen was dit een zeer opliftende ervaring. In onze tienertijd zwijmelden ook wij op muziek, maar wij dansten dicht tegen elkaar aan, want in die tijd ging je naar dansles en leerde je stijldansen, foxtrot, walsen, chachacha, tangos enz. De grootste dansclub was Kuipers, die gaven een keer per jaar een heel groot bal in het Kurhaus in Scheveningen met drie verschillende bands, wat een feest was met baljurken pettycoats hoge hakken enz. Ons uitgaans centrum was Scheveningen,Pia Beck ,dixilandbands en nog veel meer. Toen ik een vriendje kreeg, die adelborst was, waren er nog meer feesten, feeen bals, ook in Nijenrode een geweldige tijd met Louis Arstrong, ,Ella Fitzgerald, Nat King Cole, Errol Garner en Frank Sinatra en nog heel veel meer. Toen kwam de echte Jazz op ons af, daarna the blues, rock en roll enz. Op het Rijnlands Lyceum in Wassenaar hadden wij ook een groot eind bal ieder jaar in avondjurk en heren in smoking. Peter Schilperoort kwam er spelen met zijn band (DSC) en nog vele anderen. Ook waren er op school jongens, die fantastisch boogie woogies konden spelen en wij genoten. Nu zo'n 55 jaar later, nu alles bijna voorbij is, vinden wij via de computer op you-tube, al deze muziek weer terug en met de muziek komen al onze herinneringen weer terug van die 8 geweldige jaren, die ik koester, pracht- herinneringen van veel muziek, heel veel muziek. Wat is er veel gebeurd in die 55jaar, denk aan al die nieuwe stromingen van grote bands tot nu toe, de Beatles, Elvis, Joe Cocker, The Rollingstones, woodstock, Queen, Motown, Soul, Andy Williams, Tom Jones en nog heel veel meer, het hele scala nieuwe bewegingen barstte los ook op gebied van film van de lieve musical naar Mash en Hair, te veel om allemaal op te noemen en al deze vrolijke ontwikkelingen hebben van mij een echte muziekliefhebber gemaakt, maar wel van allerlei soorten, die mijn leven in 55 jaar doorkruist hebben en heerlijke herinneringen hebben achtergelaten. Gelukkig komt er nu weer een hele nieuwe stroom van jong talent, zoals Norah Jones, Katie Meluah, Peter Cincottie, Michel Buble, Madeleine Peroux en Dianne Krall. Ook daar kunnen wij nu nog van genieten en dat doen wij dan ook met hart en ziel, ook nog van klassiek.

1 reacties:

Ouder bericht over vakantie

Vakantie weer voorbij, eerste keer na 40 jaar weer met caravan weg, een belevenis voor een 72 jarige, matras erg hard, wc iets aparts zonder doorspoelen, met mijn formaat in een kleine ruimte is een perfecte training voor alle spieren, maar ook wel erg makkelijk, alles binnen handbereik, volledige uitrust periode . De oudste dochter veel gezien, zaten vlak bij haar en haar beeldige tuin, haar man moest weer op reis en dus zaten wij er veel en hebben heerlijk buiten gezeten, genoten van Appelscha en de mooie omgeving . Een dag naar Duitsland geweest de huizen zijn er waanzinnig goedkoop en erg mooi en groot, verdwaalden er prompt en zagen uren geen hond laat staan een mens, met kompas maar naar het westen gereden en eindelijk een bord met Ter Apel, wij blij en kwamen weer thuis in een heerlijk restaurant en voor het eerst zweinenhaxe, het viel er gewoon af zo gaar was het maar teveel vlees, we waren beide ziek van teveel, helaas. Heimwee naar huis en de kleintjes, maar zodra we hier zijn heimwee naar de dochter, dus een echte patstelling. De reis naar huis was heel warm, 32 graden in de auto, geen airco, druk hoe dat ooit verder moet met dit land ik weet het niet. Thuiskomend meteen David opgevangen, die liep met vriendje over straat naar de doodenge hoek van de straat met verhit hoofd, heb ze alle twee mee naar binnen genomen en hoofd afgekoeld met koud water en heb ze veel te drinken gegeven. David: oma, heb je mij gemist en vind je mij lief ja mijn jongen heel erg, ik vind het zulke lieve kinderen, het doet gewoon pijn, maar flink geknuffeld met hem en toen kwam Inge en nam hem mee . De tuin was voledig in bloei en erg mooi , wij genoten van alles weer, films die wij gedownload hadden, computers weer, heerlijke wc en muziek. piko bello. Afzien is goed voor het herwaarderen van al je bezit, een rijkdom, hoop er nog heel lang van te genieten. Tot de volgende vakantie.

0 reacties:

Dit bericht vond ik voor iedereen echt belangrijk

D3

Geplaatst op 22-12-2007 13:40 door Peter Louter in categorie politiek

Wat de meeste mensen wel weten, is dat de vitamine onontbeerlijk is voor de opname van Calcium uit de darmen. De vitamine vorm een soort chemisch sleepbootje om die taak te volbrengen. Een tekort aan de vitamine leidt dus onherroepelijk tot een tekort aan Calcium. Een calciumtekort veroorzaakt rachitis bij kinderen en osteoporose bij ouderen. Echter ook slapeloosheid, spierkrampen en gevoel van onlust wordt aan een gebrek van Calcium toegeschreven.

Voor zuivelmijders is het nagenoeg onmogelijk om zonder suppletie voldoende Calcium binnen te krijgen. Meer nog dan anderen zijn ze vatbaar voor stress om het stresshormoon Cortison Calcium aan het lichaam onttrekt. De geldende Aanbevolen Dagelijkse Hoeveelheid (ADH) voor Vitamine D is afgestemd op de vereiste opname van Calcium.

Geografische epidemiologische studies wijzen al heel lang op de mogelijkheid dat vitamine D bij meer lichaamsprocessen betrokken is omdat een bepaald aantal ziekten toeneemt naarmate mensen verder van de evenaar wonen.

Zo'n vijftien jaar geleden kreeg deze hypothese steun door de ontdekking dat wat van vitamine D overbleef na verwerking door de nieren, verdere bewerking onderging in de lever. Dit nieuwe inzicht heeft wereldwijd geleid tot een stortvloed van onderzoek waaruit is gebleken dat de toename van een aantal ziekten en geboorteafwijkingen te wijten is aan een tekort aan vitamine D.

Er is een logische verklaring voor dat tekort. De belangrijkste bron voor de vitamine is de zon die cholesterol, door UVB-straling, in de huid omzet naar vitamine D. Wie hoogzomer onbeschermd zont, verkrijgt op deze manier in 20 minuten 500 microgram vitamine D. Dat is honderd keer meer dan de ADH van 5 microgram. Naarmate de huid bruint, wordt er minder aangemaakt en stopt het zelfs. Op onze breedtegraad is de zon van begin mei tot eind juli tussen elf en drie uur, sterk genoeg om de vitamine aan te maken.

Sinds de industriële revolutie komen er steeds minder mensen dagelijks buiten. Ook huishoudelijke taken vinden veel meer dan vroeger binnenshuis plaats. Ook het verplaatsen levert steeds minder buitenuren op. Lopen en fietsen zijn vervangen door auto's en openbaar vervoer.
Buiten zijn we eigenlijk alleen nog maar voor recreatie en ook die gaat steeds vaker gepaard met zonneschermen en parasols. Bij echte zonrecreatie schermen we de noodzakelijke UVB-straling af met anti-zonnebrandmiddelen. Om ons tegen huidkanker te beschermen wordt ons geadviseerd niet onbeschermd de zon in te gaan. Ook alle vormen van smog houden UVB-straling tegen!

Deskundigen hebben inmiddels uitgerekend dat voor iedere huidkanker die zo voorkomen wordt de prijs wordt betaald voor een duizendvoud aan ziektes die ontstaan door het op deze wijze ontstane gebrek aan vitamine D. De vermijdingsadviezen veroorzaken veel meer ziekten dan die ze voorkomen. Ook bij het KWF is dit inzicht doorgebroken. Voor 2008 gaan ze hun zonadvies herzien.
Berekend is dat bij voldoende vitamine D er jaarlijks alleen al 600.000 gevallen van borstkanker en darmkanker kunnen worden voorkomen. Het lijstje van ziekten waarbij vaststaat dat vitamine D een rol speelt, groeit snel. Er staan inmiddels 17 vormen van kanker op (o.a. prostaatkanker), maar ook obesitas, diabetes, hart- en vaatziekten, hoge bloedruk, artritis, osteoporose, spierzwakte en spierafname, auto-immuunziekten (MS!), geboortedefecten, tandvleesproblemen, griep, autisme, schizofrenie en depressie. De toename van deze ziekten over de laatste 50 jaar heeft een aantoonbaar verband met de afname van onbeschermde zonuren.

Wie een overzicht wil krijgen van relevant wetenschappelijk onderzoek op dit terrein duizelt het zo langzamerhand, want het is niet meer bij te houden. Ook de universiteiten in Nederland zijn actief op dit terrein. Zo heeft bijvoorbeeld een onderzoek waarbij de UvA betrokken was aangetoond dat toediening van extra vitamine D aan ouderen helpt bij de valpreventie omdat de spieren er sterker door blijven.

Vitamine D is onontbeerlijk gebleken als krachtige antioxidant voor lichaamsvetten, het is ook een immuunbooster, spierversterker en neurosteroïde. Veel wetenschappelijk resultaten zijn nog niet tot de dagelijkse medische praktijk doorgedrongen, maar dat is een kwestie van tijd.
In Canada, dat al een groot aantal jaren voorop loopt met onderzoek, heeft de regering besloten de ADH te verhogen tot 25 microgram per dag. Deskundigen adviseren vier keer zo veel.

Wie veel uitvoeriger informatie wil verwijs ik naar deze zeer complete website over ziektes die geralateerd zijn aan een grebrek aan vitamine D.

Een leefregel zou moeten zijn: tussen april en augustus 20 minuten onbeschermd zonnen tussen 11 en drie uur. Als de R in de maand is: regelmatig onder de UVB-lamp, veel zeevis eten of tabletjes slikken. Zuivelmijders zouden daarbij ook extra calcium moeten nemen.

KAATJE MET MIJN OOK ALLERLIEFSTE KLEINZOON

Nog een foto van Kaatje met David zo lag hij altijd heel graag bij iedereen heerlijk tegen je aan. Zwaan kleef aan zeiden wij altijd en schattig voor kleine kinderen.

Dag mijn lieve Kaatje

Lieve Kaatje zo kan iedereen je nog beter zien en zo sta je in onze herinnering gezellig, lief en aanhankelijk met recht een super teckel XXXXXXXXX Dinkie

ONZE LIEVE KAATJE

Dit is onze lieve kaatje, nog niet zolang geleden. Helaas moesten wij afscheid van haar nemen ons laatste hondje. Wij hadden zo gehoopt na een geslaagde operatie nog lang van haar te kunnen genieten, maar het is niet gelukt. Ka je was een geweldig lief hondje en samen met Eva opgetrokken jullie waren bijna even oud. Die ene dag in de week dat Eva hier was lag Ka altijd bij jou en pikte af en toe een poppetje bij je weg ik heb jullie overal samen op de video camera. Of wij ooit zullen wennen aan leven zonder dier, dat weet ik niet. Ik heb mijn leven lang altijd dieren gehad eerst katten toen honden, zelfs drie honden, jij was ons laatste hondje. En wij missen je vreselijk. Het huis is leeg kaal geen beweging meer of ik hier ooit aan wen, dat weet ik niet, nu eerst door dit vreselijke gemis heen en dan kijken wat wij gaan doen. Dinkie

Hoe wij ons mooiste plekje in Nederland kregen

Hoe Wij Ons Mooiste Plekje In Nederland Kregen.

Hoe wij, arm en ontheemd gezin uit de tropen, aan ons prachtige huis in Wassenaar kwamen. Op een van de mooiste plekken van Wassenaar. De moeder van mijn vader was een Hammacher, de dochter van een Notaris uit Groede had 5 broers en zusters. Een van deze broers had een zoon, een volle neef van mijn vader dus, die in de kunstwereld zat en een prachtig huis in Wassenaar bewoonde. Mijn vader kreeg in Holland zijn oude baan weer terug (levensvers. en hypotheek-levensvers. enz..) Hij had gevraagd om het rayon Aalten en omgeving, maar kreeg tot zijn verdriet Den Haag, Wassenaar, Voorburg en Rijswijk, een van de moeilijkste rayons. De voorzienigheid had anders beslist. Hij ging naar zijn neef in Wassenaar en hoorde toen dat deze net was aangesteld als directeur van het Kruller Muller museum op de Veluwe en dat hij met de van Gogh's naar Amerika moest. Mijn vader wilde dolgraag het huis van hem huren en neef lief had intens medelijden met mijn vader om alles wat deze had meegemaakt en bood het hem aan, voor een zeer redelijke huur, het door hem gebouwde huis, met de afspraak, dat hij het later, als hij er beter voor stond, het van hem kon kopen, geweldig. Maar ze hadden buiten de waard gerekend, want in die tijd besliste het gemeentebestuur wie er waar ging wonen. Woningnood 1947-1948. De gemeente had andere plannen. Het huis werd door hun toegewezen aan de directeur van het Rijnlands lyceum en zeker niet aan de arme neef uit de tropen. Maar samen hebben de neven toen een lange en zeer overtuigende brief aan Prins Bernhard geschreven en waarschijnlijk kende mijn vaders neef de prins, dat vermoed ik, want zowaar werd de burgemeester gebeld en verteld dat wij in dat mooie huis mochten en zo kwamen wij met onze sinaasappelkistjes als stoelen in dat grote mooie huis tussen de bomen en met om de hoek het prachtige Raadhuis en alle bossen eromheen, wij, het armste gezin in de rijkste buurt van Wassenaar wat waren wij gelukkig. De directeur van het Rijnlands Lyceum heeft mij er, toen ik daar op school zat, nooit op aangekeken, hij had een ander mooi huis gekregen vlak bij zijn school. En aangezien beide ouders uit zeer goede gezinnen kwamen en een luxe smaak hadden, zijn wij dankzij vele venduhuizen en veilingen, na jaren, prachtig voor weinig geld in de mooie meubels gekomen, die veel later ook veel waard waren. Onze eerste Sinterklaas aldaar, zal ik ook niet gauw vergeten. Mijn moeder had wat gebreid, zoals mutsen, wanten, sjaals, enz., maar veel was er niet, alleen hadden wij heel veel gedichten gemaakt om het toch wat gezelliger te maken, daar waren wij alle vier best wel goed in. Toen ging ineens s'-avonds de bel. Wij zeer verbaasd en daar stond in het donker op de stoep een hele grote mand met van alles erin, jam, fruit, noten, blikken, van alles en of dat nog niet genoeg was een envelop met 150 gulden er in, voor die tijd erg veel, zonder briefje en zonder afzender, niets. En dat was nog niet het einde, want met een magere Kerst ging weer de bel en weer een volle mand met zelfs een christmas- pudding, die mijn moeder aan het huilen maakte, zonder envelop en sinds die tijd eten wij met Kerst altijd een christmaspudding met brandende rum eromheen. En nooit zijn wij er achter gekomen van wie deze geweldige giften waren, een waar goed bewaard geheim gebleven. Dinkie

Huis te Wassenaar

Hoe wij aan ons huis te Wassenaar kwamen dit verhaal staat ook op mijn blog, daarom nog even deze foto van dat huis met mijn overleden moeder in de tuin.Dinkie

Foto van het Rijnlands Lyceum 1951

Het Rijnlands Lyceum te Wassenaar met mijn vriendin op de voorgrond 1951. Helaas is deze vriendin er niet meer heel jammer. De beste tijd van mijn jonge jaren.Dinkie

Vervolg Kerstuitstapje

De volgende dag gingen wij met Mike Steward een tochtje maken in Lokpako. Dit was Biafragebied, hier had een vreselijke oorlog plaats gevonden. Hier was ook een hele grote werkplaats gevestigd, waar alleen maar kunstbenen en armen van hout gemaakt werden en waar ook heel veel invalide oorlogslachtoffers werkten. Mike, die de direkteur goed kende, heeft ons daar alles laten zien. Ongelooflijk hoe handig zij met hout kunnen omgaan en er ook mee kunnen lopen. Allemaal beenstompen en dan in zo'n houten kunstbeen of arm, vrolijk nog met zijn allen, zeer indrukwekkend. Daarna nog wat houtsnijwerk winkeltjes bezocht. Daar hebben wij onze mooiste stukken Afrikaanse nieuwe en oude kunst gekocht. 's Avonds kerstdiner met ook twee Engelse nonnen. Zij vertelden dat ze zieken en het lokale ziekenhuis bezochten om te helpen. Op een dag waren ze weer in het lokale ziekenhuis, toen ze even in de lijkenkamer keken en een witte arm zagen uitsteken. Na de eigenaar van de witte arm goed beken te hebben zagen ze dat hij nog leefde, alleen heel erg gewond was en ook vreselijk vermagerd. Ze hebben hem uit dat doden kamertje op een brancard laten leggen en meegenomen naar hun Engelse arts, die vele uren met hem bezig is geweest. Deze jongen van 18 was een Hollandse knul, die door een vrijwillegersorganisatie was uitgezonden om te helpen in Nigeria, alleen had zijn Hollandse organisatie drie maanden vergeten hem geld toe te sturen. Hij heeft bij de lokale bevolking moeten bedelen om eten en die waren niet bepaald gul. Toen hij ineens het geld kreeg heeft hij een motor gekocht en is daar tochten mee gaan maken. Op een van deze tochten is hij bij Lokpako verongelukt en door de lokale artsen opgegeven en in het lijkenhuis gestopt. Hij was nu dan eindelijk aan de beterende hand en moest zo snel mogelijk naar Holland voor verdere plastische operatie's. Wij hebben bij het heerlijke kerstdiner meteen aangeboden hem eerst 10 dagen in huis te nemen alvorens hij zou afreizen naar Lagos en vandaar naar Nederland. Dat zouden ze doorgeven. De thuisreis was op maandag en zonder roadblocks, dus heel goedkoop. De voor dood opgegeven Peter heeft heerlijk 10 dagen bij ons gelogeerd. Het was een alleraardigste knul, waar wij het enorm gezellig mee hebben gehad en die zijn buikje rond heeft kunnen eten. Helaas moest hij terug. Ik vraag me nog vaak af hoe het met hem gaat. Dinkie

Engelse school in Nigeria en Andy

VLIEGVELD IN AANBOUW PORT HARCOURT NIGERIA

Nigeria vliegveld,Port Harcourt een kerst uitstapje.

Het grote vliegveld in Port Harcourt was bijna klaar en werd financieel afgerond door Willem. Het project had in de binnenlanden van Nigeria in de bergen een steengroeve. De steen werd verpulverd en gebruikt als ondergrond voor de landingsbaan. Bij deze steengroeve in Lokpako woonde een heel aardige schotse vrijgezel, Mike Steward. Hij was de hoofduitvoerder van de steengroeve en zou, nu alles klaar was, over twee maanden vertrekken uit Nigeria. Het werd Kerst 1978/1979 en wij besloten eventjes met de feestdagen naar Steward te gaan. Het was een tocht van 230 km. Wij vertrokken met onze driver Andrew s'morgensvroeg om 7 uur en reden het oerwoud in over allerlei smalle bochtige weggetjes, langs kleine watervallen. Langzaam gingen wij omhoog de bergen in. Ineens, na een scherpe bocht, langs een diep ravijn, drie militairen met uzi's (een soort geweren) op ons gericht in schiethouding. Wij versteven, stopten de auto en wachten doodstil. Een van de militairen kwam naar ons toe en brulde dat Andrew mee moest en zo verdween onze chauffeur. Een ander begon onze paspoorten te controleren. Ik was als de dood dat hij ze zou houden. Zonder paspoort daar is levensgevaarlijk. Onze papieren en de hele auto werden nagekeken. Onze reserveband werd weggehaald, die was zgn niet in orde. Dit alles duurde drie kwartier en hun geweren bleven doorlopend op ons gericht. Doodstil zaten wij te wachten, ik was als de dood, dat er een per ongeluk de trekker zou over halen. Andy zag spierwit. Ik zei "O God, wat nu". "Rustig maar", zei Willem. "Het zal wel om geld gaan en ik heb genoeg bij me, als we maar heel rustig blijven en niet laten merken dat we bang zijn". Ineens kwam de derde man terug met onze chauffeur, die hij met het geweer in de rug terug duwde. Hij brulde dat wij 200 Naira moesten betalen, want niets was er in orde, onze reserveband deugde niet, onze papieren waren ook niet in orde. Dat is zo'n 800 gulden. Alle drie geweren kwamen dichterbij, dus werd er snel betaald. Wij dolblij en opgelucht snel weg. Na 100 km volgende roadblock:"O nee, niet weer, heb je nog zoveel geld?" "Nee, niet meer zoveel". Doodstil stopten wij weer. Weer werd alles nagekeken. Niets werd er afgekeurd. Andrew deed heel zielig het woord en wij hielden ons stil. 60 Naira dit keer, dat hadden wij gelukkig nog. 1040 gulden armer kwamen wij in Lokpako aan bij Steward. Hij had een heel gezellig huis en was heel blij ons te zien. Zijn bedienden hadden een heerlijke maaltijd voor ons gemaakt, met veel whisky aan zijn kant en wij met thee en bier. Wij hebben een reuze gezellige avond gehad. Wordt vervolgt. Dinkie

vliegveld in aanbouw en steengroeve

Voor het eerst leven in een Barak

Het prachtige Indonesie, 1941, ons prachtige huis met 2 baboe's, een djongos, (huisknecht), tuinman. Een prachtig paviljoen voor gasten. Altijd waren er gasten en iedere Zaterdag gingen mijn ouders prachtig aangekleed naar de Simpangclub. Dan sliep de baboe op een matje naast mijn bed. Veel tochten naar de bergen, waar wij regelmatig een huis huurden met zwembad. Daar genoten wij van de prachtige natuur, paardrijden, zwemmen en heerlijk eten. Mijn grootmoeder ging dan ook vaak mee en de rest van de familie kwam ook, dat waren geweldige extravagante tijden. Ineens oorlog, alles afgelopen, angst, met bagage op de rug en klein koffertje door Java trekkend, in afgesloten goederenwagons rijdend door de hitte met veel vrouwen en kinderen, kilometers lopen zonder water of eten. Tot wij weer eens bij een klooster kwamen, waar wij liefdevol onthaald werden op eten en drinken en met zijn allen op matrassen op de grond sliepen in gangen en kamers. Niet wetend waar de reis naar toe ging en of er nog een eind aan kwam. Zo kwamen wij toen dood versleten in Solo aan in een heel groot leeg krankzinnigengesticht. In die tijd waren die heel anders dan nu, het waren hel oorden, vol met grote hekken en veel grote badkamers, donkere gangen, koud en heel eng. Daar werden wij verwezen naar een kapel met matrassen op de grond voor ons. De shock over dit alles was enorm. Vol verbazing en doodmoe keken we om ons heen naar al die vrouwen en kinderen, naar al dat lawaai en gekreun, gehuil, gepraat, geruzie en geschreeuw. Dan uren in de rij voor eten, wassen en toiletten. Geen eigen kamer, geen eigen huis, volkomen verbijsterd, een half zieke moeder en een grootmoeder, die ook ten einde raad was. Mijn broer en ik werden met zware diarree naar het ziekenhuisafdeling van het gesticht gebracht. Maar na drie dagen vond ik dat mijn broer, ziek van heimwee naar mijn moeder, slechter in plaats van beter werd. De koorts steeg per dag. Ik sleurde hem 's nachts uit bed. Met mijn hand op zijn mond slopen wij met onze hoofdkussens terug naar de kapel. Daar werd hij beter. Het bericht kwam, dat het nieuwe gedeelte van dit grote kamp geopend werd en dat wij naar de nieuwe barakken zouden gaan. Wat was dat, een barak.? Op een dag werd er een stuk muur afgebroken, die als omheining om het gesticht was gebouwd en zagen wij een groot kamp met grote loodsen(de barakken), heel veel loodsen met flinke ruimten ertussen. Iedere barak bestond uit twee rijen bedden in het midden de rij voor de bagage. Verder een douche en twee wc's. In een barak lagen zo plus minus 80 vrouwen en kinderen. Daar zat je dan op je brits en keek je om je heen dit was nu je thuis, deze 45 centimeter en overal vrouwen en kinderen. Uren heb ik rond zitten kijken, vol verbazing. De eerste dagen was ik zo verbouwereerd, dat ik van alle opwinding niet kon slapen. Je zag alles van anderen, niets bleef geheim. Moeders die sloegen, kinderen die vervelend en verwend waren. Van alles was er te zien en te beleven, overal voor in de rij staan, op tijd naar de wc, want er was altijd een rij. Maar ergens ook heel spannend al die dingen, die om je heen gebeurden. Buiten spelen was ook beperkt, overal liepen vrouwen met wasgoed en afwasteilen, kleren om te drogen hingen overal, enz.. 's Nachts hoesten, kreunen, mensen die praten, weer andere die boos werden, zo zelfs, dat er 's nachts bijbels over en weer gesmeten werden, weer anderen probeerden te sussen en regels op te stellen. Het heeft weken geduurd voor dat het langzaam wat kalmer en rustiger werd. Ook doordat iedereen versuft raakte door gebrek aan voedsel en slaap. Vrouwen en kinderen werden ziek en langzaam drong de ellende tot iedereen door: "je kon hier doodgaan". We hadden maar een vrouwelijke arts, dr. Engels. Medicijnen waren er ook haast niet. Langzaam aan werd het stiller en rustiger. Zo werd het na enkele maanden zelfs gezellig.Vrouwen gingen kookboeken maken, weer anderen leerden kinderen borduren. In dat kamp heb ik wat nageborduurd, zakdoekjes maken, kleertjes voor de enige pop die ik had. Iedereen werd vindingrijk en zo werd het leven een stuk prettiger. Maar de eerste weken van dat bizarre barak leven zal ik nooit meer vergeten. Dinkie

de familie aan het genieten van Garderen

Een high tea

Elizabeth vijftig

Mijn jongste dochter werd vijftig en aangezien zij dat uitgebreid wilde vieren heeft ze ons meegenomen voor een dag en nachtje Hotel in Garderen en op de laatste dag een high thee voor vrienden, kennissen en nog wat familie. Het was heel erg gezellig, wij hebben heerlijk gezwommen en nog heerlijker gegeten met mijn allerliefste kleinkinderen Eva en David, die helaas ook alweer heel snel kleintjes af zijn. Iedereen was ronduit gezellig, de hele sfeer was geweldig. Dit clubje kan gerust een leuk huis gaan huren in Frankrijk met een zwembad en dan een weekje met zijn allen er verblijven. Willem en ik hebben ervan genoten. Ik ben dol op dit groepje mensen, ik vind ze allemaal even lief en hoop ze nog heel lang mee te maken. De tweede dag 's middags kwamen alle vrienden van mijn dochter waarvan ik de meesten nog nooit gezien, maar wel veel over gehoord had en zij over mij en Willem. Het was dus leuk om ze allemaal te zien en te spreken, het zijn allemaal stuk voor stuk mensen naar mijn hart en ik hoop dat Elizabeth er nog heel lang plezier van mag hebben. Lieve dochter, hardstikke bedankt voor het gezellige feest, goed gedaan meisje, liefs je moeder Dinkie.

Onze geit in Nigeria en Andy

Onze geit in Nigeria

Wij stonden weer eens in een urenlange go-slow in Nigeria op weg naar de site (het project). Als je daar in staat is er wel erg veel te zien om je heen. De straten zijn bezaaid met mensen en hutjes waar je van alles kunt kopen. Heel veel vuilnisbelten waar ze boven op staan met kraampjes om brood en andere dingen te verkopen. Onze driver Mozes zat te neurien en te trommelen op zijn stuur, dat deed hij vaak. Andy zat voor de zoveelste keer zijn Suske en Wiske te lezen. Ik keek mijn ogen uit naar alles om ons heen. Direct naast de bus was een klein hutje, waarvoor een oude man zijn messen zat te slijpen. Aan een boom vlakbij stond een geit klagelijk te mekkeren. Een andere man kwam uit het hutje, de oude man stond op en samen gingen ze naar de geit. De ene man pakte de kop van de geit en de oude man nam zijn grote mes en zette dit onder aan de keel van de geit, ineens begon hij met het mes te zagen. Ik gilde zo hard, dat de mannen buiten het hoorden en stopten. "Mozes, ze gaan de geit slachten, ga alsjeblieft de geit kopen voor zo min mogelijk geld, alsjeblieft". Vol verbazing stapte Mozes uit en er ontstond een hevige discussie tussen de heren, met veel gebaar. Mozes kwam terug, ze vroegen een belachelijke prijs. Wij hebben er nog iets af gekregen. Daar kwam onze geit in de bus met een flinke snee in zijn nek, die bloedde. Mozes zei dat het wel meeviel en de mannen buiten lagen slap van het lachen om zo'n blanke. De geit stonk enorm, was erg vies. De weg naar de site was lang en wij zaten vreselijk in de stank, maar niets kon mij deren, de geit was gered. Op de site heb ik hem gewassen. Hij is het hele verdere jaar bij ons gebleven. Wij hadden zelfs een hok in de tuin voor hem. Ook is hij heel wat keren losgebroken en zorgde voor grote hilariteit onder de bewoners van onze compound. Toen wij weg moesten beloofde vader Liam voor hem te zorgen met zijn jongens van het seminarie Maar ik ben bang dat hij toch in een Ierse stew is verdwenen. Gelukkig weet ik er niets van. Dinkie

Onze Geit in Nigeria

Father Liam

Port Harcourt, Nigeria, heeft een grote haven en de rivier de warri loopt van deze haven naar zee. De warri moet steeds uitgebaggerd worden en dat deed de HAM, dochter van HBG, dat was Interbeton, waar wij voor werkten ook. Vanaf Port Harcourt voer er steeds een motorboot naar het schip en terug met mensen en voorraden. Het schip bleef zijn werk doen en zodra het vol was voer het naar zee en daar werd het slip gedumpt. Zat je dan toevallig op het schip dan moest je mee naar zee, eigenlijk best wel leuk, maar dat nam veel tijd in beslag. Aan boord van dit prachtige grote schip kon je toen via radio Scheveningen naar huis bellen. Daar werd veel gebruik van gemaakt door verschillende nationaliteiten. Wij, Andy en ik, gingen ook regelmatig met het kleine bootje over deze brede bruine rivier en genoten van al het moois om ons heen, het oerwoud, de vogels en al die geluiden. Bij het schip aangekomen moest je met een touw ladder dat varende schip op klimmen. Dat viel om de dooie dood niet mee. Aan boord was het altijd weer reuze gezellig en wij bleven er vaak eten. Op een keer, weer zittend in het motorbootje, zat er ook een alleraardigste man. Hij stelde zich direct voor: "I am father Liam, head of the school for young priests". Tevens nog een Engelse vrouw, haar naam ben ik vergeten. Father Liam vroeg of ik zijn haar wilde knippen en daar midden op de Warririver, al schommelend, heb ik dat gedaan en hij was zeer tevreden, ik knipte Willem ook altijd zelf. Het baggerschip was ver weg, dit keer duurde de tocht dus lang. Father Liam als echte Ier begon uit volle borst te zingen met een prachtstem. Wij uit volle borst natuurlijk ook mee zingen en af en toe dansten wij erbij, het was dolle pret op die grote bruine rivier met al die bomen. Natuurlijk heb ik deze vrolijke Ier direct bij ons thuis te eten gevraagd. Zo begon een hechte vriendschap, die een jaar geduurd heeft. Na vele malen bij ons gegeten te hebben vroeg hij of hij nog twee mensen mocht meenemen. Vol verwachting wie dat zouden zijn, stapte hij bij ons binnen met twee schattige jonge nonnen 24 en 29 jaar. The Daughters of Charity was hun orde. Er bleek een klooster vlakbij te zijn. Met een ziekenhuisbus gingen deze nonnen de bush in zieken verzorgen, gevangenen bezoeken, weeskinderen opvangen en nog veel meer. Een keer ben ik met ze mee geweest, de eerste en de laatste keer, doodeng vond ik het. Na deze twee nonnen kwamen er anderen en zo kregen wij langzaam het hele klooster te zien en te eten. Altijd na het eten een groot zangfestijn met father Liam erboven uit. Zelden heb ik zoveel oprechte vrolijkheid gezien als bij deze Ieren. Gelukkig konden wij ook veel voor hun doen, alle lakens die over waren, airco's, boekenkasten en een paar luie stoelen. Op een dag werden wij voor een uitgebreide lunch in het klooster uitgenodigd. Wat een geweldige middag was dat, tussen al die nonnen eten, hun slaapcellen met lichtblauwe lakens zien, die ze van ons hadden gekregen. Verder hadden ze eigen gebakken brood, cake, hun eigen kippen en groenten. Na een heerlijke middag werden wij door alle nonnen uitgezwaaid, een heel aparte ervaring, zo midden in de bush. Helaas, na een jaar moesten wij afscheid nemen van deze dierbare mensen en vooral father Liam ging ons aan het hart. Dit was een hele bijzondere tijd met deze enorme hardwerkende en opofferings-gezinde vrouwen, die zelf nog zo jong waren, ik nam mijn petje voor ze af en vond het leuk dat father Liam ze dat uitje bij ons zo gunde en er een heerlijke avond van wist te maken, wij zullen hem nooit vergeten  Dinkie

De nieuwe heup

Ziezo, voorbij de heupoperatie in Assen. Heerlijk, weer thuis, alles loopt perfect. Op twee krukken is weer even wennen, het slapen op je rug ook. 12 Augustus geopereerd en 17 Augustus naar huis, naar Zeeland, een hele rit. 2006 de knie in Assen, 2007 staaroperatie in Zeeland, 2008 de heup, hopenlijk in 2009 even niets, maar goed, je weet het maar nooit. Het Wilhelminaziekenhuis in Assen doet het geweldig, joint care, dus met zijn vieren. Geweldige aardige verpleging, vijf orthopedische chirurgen en super anasthesisten. De ruggeprik geen een keer gevoeld, twee kussens onder mijn hoofd op de operatietafel en slangetje met zuurstof. Je been zie je af en toe heen en weer gaan en je hoort ze zagen en timmeren. Drie nachten na de operatie mag je dan alweer naar huis, niet te geloven. Zit nu morgen in de derde week. Ben naar de kijkdag van de veiling geweest. En met de rollator een keer naar C1000. Mijn lieve man zorgt perfect voor ons en met iedere week hulp twee en een half uur gaat het prima. Dus gaan wij weer verder met de verhalen. Dinkie